Óðinn - 01.12.1919, Qupperneq 2

66
ÓÐINN
opinberu fje 13 þús. kr., þar í taldir styrkir til
utanfara, ferðakostnaðarfje innan lands og kaup.
1917 var hann kosinn fulltrúi á búnaðarþingið.
Eftir að hann kom að Bessastöðum, varð hann
upphafsmaður að stofnun pöntunarfjelagi þar i
hreppnum, og veitir hann því forstöðu síðan, og
ýmsum störfum gegnir hann fyrir sveitarfje-
lagið þar.
Bergmál.
Ungur var jeg,
út vildi;
þoldi ei boð nje bann.
Imyndun vakti
undra myndir.
Æskan glæsir alt.
Reynslu fjekk jeg
og ráðinn hug;
þá var aldur um of.
Nem þvi, vinur,
nýt fræði,
gefin af gömlum þul.
óbrotin æfi
er einkar holl
öllum íta sonum.
Máttlaus er munuð,
er mjög á reynir,
og tómlegt tísku skart.
Hið stranga er best
þá stund líður.
Stæla skal þor til starfs.
Fæddur var margur
til fjörs og hreysti,
en mornaði í munuð.
Árrisull vertu
og iðjusamur;
það firrir lasta fjöld.
Afla með dug,
en ört miðla.
Slíkt er mætra munuð.
Mjög vel skyldi
hver meta kunna
ærnar byrgðir til árs.
Haldi vel hjú,
nje heldur gleymi
nauðbeygðra nauðsyn.
Vinur er lífsins
vilgjöf mest;
sje hann vitur og vænn.
Býti minjum,
blandi skapi;
þó skyldi vík milli vina.
Sit ei við dull
á síðkvöldum.
Forðastu girndar gaman.
Trúr skaltu vífi,
ef trygð þess nær.
Þróast skal ást með aldri.
Fræði skal nema
og fegurð sjá.
Fað skapar innra auð.
Skynjirðu ei fegurð
nje skálda mál,
brestur þig andans aðal.
Orðfár skaltu
í öllum vanda,
gæfur og gjörhugall.
Verði ei stýrt
úr voðans greipum,
sýndu þá kaldan kjark.
Hálf sje skynjan
í heimi æðra;
þar kvikna lífsins log.
Rekjirðu ei þangað
rætur alls,
riðarðu feigur til falls.
Tár blika,
titra hjörtu,
bresti hin göfga brá.
Slík eru harmlog
hreinnar ástar
bauta-steinum betri.
Eldur og ís
er einkunn lands,
svo er og þess sona.
Hugfuni vermi
hrímguð örlög,
þótt biturt hegli af brám.
Lifir ei
þótt lifi,
nema lastvar sje.
Deyr ei
þótt deyi,
sá er dygðum ann.
Fnjóskur.
a
Ljóð
eftir Hallgrím Jónsson.
A Djúpi.
Drífur frá Drangajökli
drotnandi vetrarhríð,
sjá ekki bátsmenn sjóinn,
svellrennur alt í gríð.
Kviður af Kaldalóni
kugginum drífa að,
sjór yflr borðstokk byltist,
bjálka færir úr stað.
Feigðin í byljum fnæsir:
Framundan biður grand.
Innir þá ísflrðingur:
Alstaðar tek jeg land.
Kálfadalur.
Kvikur er Kálfadalur.
Kvísl prýðir grænan feld.
Gráviðir fagrar flesjur
faðmar við sólareld.
Geldfje i hópum hleypur
holtjaðra, flög og börð.
Allur ásauður liggur
uppi um sund og skörð.
Stirnir á eyrarSteina.
Stafa geislarnir hyl.