Alþýðublaðið - 22.12.1963, Blaðsíða 7

Þ. Smóra
T'AÐ var aðfangadagskvöld jóla,
en hann vissi það ekki drengurinn,
sem kom aleinn utan úr myrkr-
inu og hráslaga-þokunni, og það
var orðið framorðið. Hann gekk
hœgt eftir gangstéttinni meðfram
girðingunni og stakk vlð öðrum
fætinum. Hann var á að gizka 10
ára gamall, ef til vill eitthvað
■eldri, það var ekki svo gott að
gizka nákvæmlega á það. Hann
var allur óhreinn frá hvirfli til
líja. Hárlubbinn hékk í sneplum
ofan um háls og eyru: með ann-
arri hendinni ýtti hann í sífellu
hárinu frá augunum, en með hinni
hélt hann að sér treyjunni, sem
var opin að framan, og skein í
bera bringuna, ennfremur stóðu
berir olnbogarnir út úr ermunum.
ttann var í stuttbuxum og ber-
fættur, en um annan fótinn var vaf
ín tuskudrusla. Ýmist var lionum
iirolikalt eða svita sló út um hann.
Hann staðnæmdist fyrir framan
eitt hlið, fyrir utan lítið, snoturt
iiús, sem nærri því var þakið af
skrautblóma- og ávaxtatrjáagrein--
um, en blöðin af trjánum voru öll
fokin út í buskann, enda komið að
jólum.
Drengurinn tekur nú í hand-
fangið á hliðinu og ætlar að opna
það, en hliðið er harðlæst. Hann
rykkir í, en það lætur sig ekki,
hvernig sem liann reynir með báð-
um höndum.
Hann sér ljós í öllum gluggum
í húsinu, og ljósið, sem var fyrir
ofan úti-dyrnar, lýsti upp stíginn,
sera lá frá húsinu að hliðinu, beint
2 andlitið á drengnum, þar sem
hann stóð, en hvað það var skrítið,
að í sumum gluggum voru líka
kertaljós; var einhver liátíð núna?
Hann hvílir sig um stund
og hugsar um, hvað til bragðs
skuli taka. Hann skimar í
kringum sig og dettur í hug, livort
ekki muni á einhvern hátt vera
hægt að komast yfir girðinguna, og
f'er hann nú að fikra sig meðfram
henni, en hann nær aðeins með
fingurgómana upp á vegginn, svo
það er útilokað hann kæmist inn
í garðinn á þann hátt. En hann
ætlar ekki að gefast upp, á meðan
nokkur von er. Hann ætlar að
reyna aftur við hliðið. Það ætti
að vera hægt að klifra yfir það, þó
að gaddar standi upp úr því. Hann
hafði svo sem brallað annað eins
fyrr, á meðan báðir fæturnir voru
heilir, en nú var því ekki að
heilsa, — hann verkjaði svo ótta-
lega í kýlið á leggnum. En hann
varð að komast inn í þetta hús í
kvöld, hvað sem það kostaði. Hon-
um datt í hug að kalla á stúlkuna,
sem átti þarna heima, — en hvað
hét hún? Hann vissi það ekki. En
hann varð að klifra yfir hliðið.
Hann varð að safna saman öllum
sínum lífs og sálar kröftum og
ekki draga a£ sér á neinn hátt.
Hann reyndi nú að hefja sig upp
eftir hliðinu, — en áreynslan varð
honum um megn, því veiki fótur-
inn.þoldi ekki átakið, hann misti
fótfestuna, og rann niður á gang-
stéttina. Hann hljóðaði upp yfir
sig af sársauka, en kæfði hljóðin
von bráðar, hann var orðinn svo
leikinn í því. Hann reyndi að staul
ast á fætur aftur og studdíst við
hliðið, á meðan hann var að jafna
sig.
Hann mændi á ljósin í gluggun-
um í gegnum rimlana á hliðinu.
Þarna inni var stúlkan, sem einu
sinni hafði klappað á kollinn á
honum. Þessi stúlka hafði einu
sinni keypt af honum kort og bund-
ið um fótinn á honum fyrir nokkr-
um dögum, kannski fyrir viku eða
mánuði, hann vjssi ekki upp á víst
hvað það var langt síðan, en það
var að minnsta kosti óra tími síð-
an. Hann var þá með nokkur kort,
sem hann hafði fundið innan um
annað rusl, hann var þá að reyna j
að selja þau. Hann hafði boðið þau !
víða og hringt dyrabjöllum, en áð- I
ur en hann fékk ráðrúm til að 1
bjóða.kortin, var dyrunum skellt í
lás, um leið og aðeins var gægzt
út um dyragættina og fólk sá
hann standa á tröppunni. En hann
kom svo að þessu húsi og hringdi
dyrabjöllunni með hálfum huga,
hann var orðinn hræddur við dyra-
bjöllur. En. stúlkan í þessu húsi
lauk alveg upp fyrir honum og
brosti til hans. Hann varð alveg
hissa, svo hann gleymdi að bjóða
kortin til sölu, þangað til hún
spurði hann hvort- hann vildi selja
þessi kort, sem hann héldi á.
Honum hlýnaði öllum við þetta
bros, hann mundi ekki til, að nokk-
ur manneskja hefði nokkurntíma
brosað til hans. Hann var því van-
astur, að fólk kenndi honum bævi
um þetta og hitt, sem hann hafði
gert og ekki gert. og það komst
því allt upp í vana hjá honum
að vera sama um, hvað sagt var
við hann.
Stúlkan gaf sér góðan tíma og
skoðaði kortin vandlega, og svo
valdi hún þrjú úr þeim, en bað
hann að bíða ögn á meðan hún
skryppi inn og sækti aurana. Hún
skildi eftir galopna hurðina, mat-
arlyktin innan úr húsinu fyllti
magann og öll vit hans, munnur-
inn flaut í vatni og enn sárari sult-
urinn sagði til sín. -Drengurinn-
óskaði, að stúlka kæmi með mat-
arbita til hans, í stað auranna,
hann ætlaði hvort sem var að
kaupa sér matarbita fyrir þá, vissi
ekki hvað langt var síðan hann
hafði bragðað mat, en stúlkan
kom með aura en ekki mat, og hún
brosti aftur til hans um leið og
hún sagði: „Þú skalt láta aurana í
treyjuvasann þinn svo þú týnir
þeim ekki”. Svo fór hún inn og
lokaði hurðinni á eftir sér.
Hann haltraði niður tröppurnar
og geymdi aurana í lófanum, því
enginn vasi var á treyjunni hans.
Hann gekk frá þessu húsi annals
hugar og gætti ekki að séi', þetta
var svo óvanalegt. Þessar móttök-
ur,. og hvað þá bros frá kaupand-
anum. Ailt í einu rak hann veika
fótinn ulan í limgirðinguna og
rifnaði þá ofan af ígerð, sem lengi
var búin að búa um sig í fótleggn-
um. Rann nú blóð og gröftur úr
ígerðinni. Hann kendi ákaflega
sárt til, settist. niður og fór að
gráta í umkomuleysi sínu.
-Iann lét kortin og aurana á
stéttina við hliðina á sér og fór að
1 ;koða á sér fótinn, en þá kom
stúlkan hlaupandi til hans, kraup;,
niður að honum og athugaði sárið.
Hún hafði staðið við gluggann og
séð, þegar hann fór að gráta. —?!
„Bíddu ögn”, sagði hún, „á meðan
an ég sæki tusku til að binda um
fótinn á þér”, og svo hljóp hún
inn í húsið. Þegar hún kom aftur,
var hún með vatn í skál og fangið
fullt af öðru dóti.
Stúlkan þvoði sárið, og allan.
fótinn: drengurinn furðaði sig; á,
hvað fóturinn varð hvítur. Síðan.
bar stúlkan eitthvað gott í sárið;
og batt svo um fótinn, tók úr sár-
inu næstum því allan sviða. Þá,
færði hún hann í sokka og skó af
sér, sem að vísu var allt of stórt,
en hann haltraði samt af stað i
þessu, þegar hún háfði þurkað hon
um í framan og reist hann á fæt--
ur.
Á meðan á þessu stóð, var hún
alltaf að spjalla við hann. Hann
skildi hana ekki vel, honum fannst
hún tala* svq skrýtilega. „Þú, ert
allra laglegasti drengur,,, sagðí
hún, „þegar þú ert hreinn í fram-
an, það er skaði, að þú skulir ekki
alltaf vera, það”. Hann spurðl.
hana, hvort . hún ætti heima í
þessu húsi: hún sagði það vera nv»
sem stæði, annars ætti hún heima.
í öðru landi, sem væri langt »
burtu, þár væri gott að vera, Hann
átti bágt með að trúa því, að nokk-
urs staðar gæti. verið betra að
vera en í. þessu; húsi, þar, sem
matarlyktin. angaði út á götu, og
Ijós voru L ölium gluggunuum.
Hann hafði hugsað mikið um.þetta
síðan, landið, sem var langt í
burtu, þar, sera gott fólk byggi.
Skyldi. bara v.era gotf fólk þar?
Þessi stúlka. var góð, það vissi*
hann.
Framh- á bls. 44
Smásaga
eftir Helgu
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 22. des. 1963