Alþýðublaðið - 31.12.1963, Blaðsíða 15

, i cam r
| IMAGINE
-ALTHOUGH.
WHAT ÓAHSEP THE
ABOUT-FACE CF THE
ianr-, ARMY? . vffil
—-OH/X \
AGEEE/ J
COA'IEAPEÍ'
IT HASMV
| COMPLBTE
v EANCTIONJ
otu . . . eða þá auðvitað notað
peningana sjálf ef þér viljið.
— Ég hef þegar sagt yður, að
ég óska ekki eftir að þiggja neina
peninga af yður, sagði Maja á-
kveðin.
Maja hefði svo gjaman viljað
spyrja þessa konu spjörunum úr.
Það voru margar spumingar, sem
lienni lék forvitni á að fá svar-
að. Eins og til dæmis hvers vegna
hún hefði á sínum tíma
barnið frá sér. En Maja vogaði
sér ekki að spyrja um neitt í þá
áttina. Hún vissi, að það myndi
enda með ósköpum, ef hún héldi
áfram að ræða við þessa vin-
gjarnlegu og umhyggjusömu
Konu. Verið gat einnig, að hún
brygðist svo illa við upprifjun
þeirra atburða, að Maja 'sjálf
færi að vorkenna henni og myndi
þá ef til vill freistast til þess
að verða við óskum hennar. Hún
mundi þá kannski þiggja þessa
miklu peninga, sem hún þarfnað
ist vissulega. Og hvað þá? Jú,
þá væri hún fallinn í þá gryfju,
sem þessi ókunna kona var hing
að komin til þess að leggja fyrir
liana.
— Þér verðið að fara núna . .
Konan kinkaði kolli, stóð á
fætur og gelck að dyrunum. Á
leiðinni stanzaði hún og virti fyr
ir sér innrammaða ijósmynd, sem
stóð á litlu borði. Það var ljós-
mynd af Beate, tekin nokkrum
Vikum, áður en Johann lézt.
— En hvað þetta er falleg
mynd, sagði hún hrærð.
Maja mætti augnaráði ókunnu
konunnar og las bæn úr því:
Miskunna þú mér. Gefðu mér
að minnsta kosti mynd af litlu
dóttur minni.
Maja varð allt í einu gripin ein
hverri einkennilegri samúðartil-
finningu. Hún greip myndina og
Stakk henni í vasa konunnar og
sagði:
— Takið hana.
— Takk, sagði konan og
reyndi ekki að leyna tárunum,
sem streymdu niður kinnar
henni. — Ég vona að þér munið
nafn mitt, Það er Ilelene Ter-
kelsen. Heimilisfang mitt finnið
þér í símaskránni. Lofið mér
því, að þér snúið yður fyrst til
mín, ef,þér þarfnist hjálpar á-
einhvern hátt.
Að svo mæltu opnaði hún dyrn
ar og gekk hægt niður tröppurn
ar að sportbílnum sínum. Maja
stóð í dyrunum og horfði á, þeg
ar hún ók burt . . .
1 — Maja, sagði Niels Nilsen,
fógeti, þegar hann kom í lieim-
sókn nokkrum dögum síðar.
— Er það satt, sem ég lieyri,
að þú sért farin að selja liúsgögn
in þín?
í Maja leit niður: — Allir geta
lent í augnablilcs peningaki-ögg-
um, sagði hún.
! — Ég hef líka heyrt, að þú
sért farin að fá lán í verzlunun
um . . . Gættu þín nú Maja, svo
að þú lendir ekki í éviðráðanleg
um peningavandræðum. Það er
ekki víst, að þú fáir umráðarétt-
inn yfir Beötu endurnýjaðan
Þegar fógetinn loksins fór,
féll Maja algjörlega saman. -—
Hvað á ég að gera, hugsaði hún,.
þar scm hún lá á legubekknum
— Hvað er það? Það er ekkert vit í þetta er ef til vill ekki svo vitlaust. Já ég — Hvað kom til að þeir skiptu um sho'ó
þessu. Þér ættuð að athuga þetta . . . Já, legg blessun mína yfir þétta. un? Ég veit ekki, en . . .
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 31. des. 1963
og gróf andlit sitt í einum af
púðunum.
— Hvað hef ég til að lifa fyr-
ir, ef þeir taka Beötu frá mér.
Skyndilega fékk hún hug-
mynd. Ef hún gæti bara fundið
mann, sem vildi giftast henni.
Mann, seih væri jafn indæll og
iiitmiitMiMiiiiiHiiiiiimiiiiiuiiiiiiiimiiimiiiiiiiitiiiB
9
iiiiiMiMMMiMMMMMMiiiiiiiimiimiiiiiiimmmmmiiB
góðhjartaður og Jóhann hafði
verið, og sem gæti vemað og séð
fyrir henni og Beötu.
Skömmu fjmir jól, kynntist
Maja rithöfundinum Tom Lund.
Hún var að moka snjó fyrir
framan húsið sitt, þegar Lund
birtist skyndilega og spurði eft-
ir Kim.
Kim var ekki þar, og Maja
sagði honum, að hann hefði far
ið með Beötu til Jaspers. Lund,
sem gat verið mjög aðlaðandi,
þegar hann vildi svo við hafa,
brosti til Maju og bauðst til að
moka snjóinn fyrir hana.
— Það er algjör óþarfi, herra
Lund, sagði Maja. — Þér hafið
áreiðanlega mikilvægari störfum
að gegna.
— Ekki sem stendur . . . nú er
ég í fríi, og hef bara gott af
að reyna kraftana. Hann brosti
breitt til Maju, Og Maja roðnaði
af feimni.
Þegar Lund liafði lokið við
snjókomsturinn, bauð Maja hon
um í kaffi. Hartn þáði boðið með
þökkum, og stundarfjórðungi
seinna sátu þau Maja við kaffi-
borðið í dagstofuhni.
— Ég veit, að Kiin er oft
hérna,, frú Jörgensen, sagði
Lund. — Mér skllst, að honum
þyki jafn vænt um yður, og ef
þér væruð móðir hans.
— Er það, sagði Maja, og roðn
aði. — Mér þykir líka afar vænt
um hann, herra Lund. Hann er
laglegur og prúður piltur.
— Eins og pabbinn, sagði
Lund, og hló.
Jafnvel Lund sjálfum fannst
þessi fyndni svo Iéleg, að hann
bjóst við að Maja mundi aðeins
gretta sig fyrirlitlega. En Maja
gretti sig ekki, þvert á móti.
Augu hennar Ijómuðu, og hún
kinkaði ákaft kolli. — Já herra
Lund. í því líkist hann föður
sínum. Það er rétt hjá yður.
Eftir þennan dag, varð Lund
tíður gestur í „Þyrnihúsinu", og
Maja gerði allt, sem hún gat til
að geðjast honum, og fá hann
til að koma oftar. Næstu daga
blómstraði hún eins og rós. Hún
keypti sér nýjan kjól, nýtt púð-
ur, og eyddi meiri tíma fyrir
framan spegilinn, en hún hafði
gert í mörg ár.
Jólin komu, og áramótin nálg-
uðust. Lund var ekki enn far-
inn aftur til Kaupmannahafn-
ar. Maja hélt sig vita ástæðuna
til þess. Á næturnar dreymdi
hana djúfa dauma, og sá sig í
anda sem brúði Toms K. Lund.
5. KAFLI.
Og þannig fór það líka. Tom K,
Lund og Maja giftust í byrjun
febrúar, og þeir Kim fluttust yf
ir í „Þyrnihúsið". Vegna her-
bergjaskorts, urðu Beata og Kim
að hafa herbergi saman. Það
leið ekki á löngu, þar til Beata
fann sárt til þess að hafa ekki
herbergið ein. Herbergið hennar
hafði að vísu alltaf verið fátæk
lega búið að húsgögnum, en það
hafði verið hennar og einskis
annars, og hún hafði lagt sig í
líma til að halda öllu þar í röð
og reglu. Eftir að Kim flutti þang
að, líktist það oftast nær víg-
velli. Það þýddi ekkert að tala
um fyrir Kim, hann átti ekki
til snyrtimennsku. Föt hans og
leikföng flutu um allt herherg
ið. Það var bara gítarinn, sem
hékk alltaf ósnertur á nagla fyr
ir ofan rúmið hans.
Morgun nokkurn, skömmu eft
ir brúðkauið, sat Lund í dagstof
unUi og las í dagblaði, þegar
Maja kom inn með tösku í hönd-
inni, og kvaðst þurfa að fara út
til innkaupa.
Lund leit upp frá blaðinu, og
kinkaði kolli: — Gleymdu ekki
að kaupa nokkrar flöskur af öli,
sagði hann.
Hann sökkti sér aftur niður í
blaðið, en Maja horfði hugsandi
á hann. Henni lá augsýnilega eitt
hvað á hjarta, eitthvað, sem hún
átli erfitt með að segja.
— Tom, sagði hún. — Ég á
enga peninga.
OSIÐ.i
Framh. af 1 síðu
eyingum ekki stafa frekari liætta
en frá Surti.
Blaðamaður og ljósmyndari Al-
þýðublaðsins flugu yfir gossvæðið
í gærmorgun um klukkan átta. —
Var þá enn svarta myrkur. Strax
og komið var yfir Hellisheiði
mátti greinilega sjá glampa frá
gosstöðvunum. Sáust þeir með
stuttu millibili. Munu þeir hafa
stafað frá eldingum, sem urðu í
gosmekkinum úr Surti. Þessir
glampar sáust í Reykjavík af og
til alla síðastliðna nótt, og ullu.,
þeir jafnvei truflunum á fjar-
skiptasambandi.
Þegar flogið var framhjá Surts-
ey í myrkrinu urðu ekki greindir
neinir eldar, hvorki í Surti né á
nýja gössvæði. Eftir að lenti
var í Vestmannaeyjum mátti
greinilega sjá glampana frá flug-
vellinum. Var þá eins'og strók-:
urinn stæði allur í björtu báli; og
allt umhverfið lýstist upp eitfe
aúgnablik. Skömmu síðar heyrð-
ust svo miklar drunur.
Nokkum óhug mun hafa sett að
Vestmannaeyingum eftir að kunn-
ugt varð um eldsumbrotin A-N-A]
af Surtsey. Þóttust menn hafa séð
gufustróka suður af eyjunni og
jafnvel víðar. Þá sáu menn ein-
hverja ólgu í sjónum nær Vest-
mannaeyjum, og líktist það flóð-
öldu.
Eru Eyjamenn og orðnlr heldur
leiðir á þessum náttúruhamförum.]
Askan spillir drykkjarvatnl þeirra,]
óþverrinn berst inn í hús og stof-;
ur og veldur miklum óþrifnaði. Þá
eru gangstéttir og götur hulin
þykku öskulagi, sem menn hafa;
ekki undan við að sópa og hreinsa
burtu. i
Þegar flogið var til baka frá
Eyjum sást að mikið rauk úr Surti.
Stundum lá gosið alveg niðri i fá-
einar minútur, en siðan urðu mikl-
ar sprengingar og ösku- og gufu-
mökkurinn steig til himins. IJrOii.
þá oft miklar eldingar í stróknum.:
Er farið var frá Vestmannaeyjum.;
sáust nokkur umbrot á nýja gos- -
svæðinu, en þegar komið var á
staðinn var ekkert að sjá. 1 stefnu
norð-austur frá Surtsey mátti sjá
eins og grynningar, og nokkur
gufa kom þar upp á einum stað.
Annars beindist athyglin að
mestu að Surti, sem var mjög til-;
komumikill þegar hann af feikna-
afli spýtti úr sér ösku- og gufu-
strókum. Eyjan sjálf er orðin afar
stór þar sem hún ris 145 metra
upp fyrir sjávarflötinn. Hún er
eins og hálfhringur í lögun, opin'
að sunnan og flæðir þar sjór inn,
Eitt varðskipanna lónaði rétt hjá
eyjunni, ugglaust í þeim tilgangl
að hræða burt ágenga Frakka.
Það er ekki af efa, að Surtur
sér Vestmannaeyingum fyrir „flug
eldasýningum” á gamlárskvöld.
Síldarverð.
Framhald af 16. síðu.
af Verðlagsráði, en þeir eru þess-
I ir:
Helgi G. Þórðarson, framkvæmd
' astjóri, Hafnarfirði, Kristján Ragn
arsson, fulltrúi, Reykjavík, Trygg-
vi Helgasson, sjómaður, Akureyri,
j Valgarð J. Ólafsson, framkvæmda
I stjóri, Reykjavík.
L HAAAAMÍ \
CM SECO'ND
IHCUSHT'-IT.
COUL-P BB
A Bgll-LIANT
MANEUVEEj
EVEN MY CORPOEAL/N/CHOLAS
STEPANOFF KEoHNSKI/ WPOTE
"APPEOVEP4'AND SIGNEP HIS
, INITIALS IN THE COKNEE ! J
££! / THEEE 15 -
W—-i SOMETHING
MY else yoti
(S&NSPAL SHOULD,
- éViST! k NOTICEJ
í AgAT \c n,
•'Myx J’THIS
Ailr FO«G' ACSl
js ri'iciiLous