Voröld - 28.10.1919, Blaðsíða 3

Winnipeg, 28. október, 1919
VOEÖLD.
Bís. 3
Búskapur Perkins
(pýtt úv ensku)
“Sveitalífið er nnynd eilífrar sœlu,” stóð í blað-
inu sem Ilenry Perkins var að lesa, og hann v arsvo
hrifinn af þessari setningu, að hann las hana upphátt
fyrir konuna sína, ásamt hálfum dálki af alika setn-
ingum, er henni fylgdu.
Höfundurinti var auðsjáanlega ga-gntekinn af
sælu sveitalífsins, annaðhvort af því, að hann hafði
reynt það, eða gert sér huginynd um það.
“Hana nú”, sagði Perkins, krosslagði fadurna
og hallaði sér aftur á bak í stólnum, eins og haún var
mtíð vanur að gera, þegar hann hóf niáls á einhverju.
“petta er álitlegt! pessi karl veit hvað hann segir.
Og þú veizt hve mjög okkur hefir einlægt langað til
að búa í sveit, góða inln. Nýmjólk, sem ekki hefir
gengið í gegn um greipárnar á mjólkurkörlunum.
Smjör, gult eins og sótey í túni. Jarðarber á hverj-
um einasta morgni. Hæns fyrirliafnarlaust. Spánýtt
hunang. Hreint loft og tært vatn. pægilegt félagslíf.
Kkkert slúður. — Anna, við ættum að reyna það.”
“En þú ert í góðri stöðu, Henry, og börnin eru
í skóla og þú lcant ekkert er að búskap lýtur, ” sagði
kona hans með hægð.
“Heldurðu að eg sé vitlaus?” sagði Henry reiðú
lega. “Heldurðu að eg geti ekki lært? í raun og
veru er ekkert að læra. ímyndarðu þér, að eg sé
minni maður en hann Tommi gamli, sem selur okkur
kálið, eða rauðhærði mjólkurkarlinn, sem færir okk-
ur eggin og smjörið, og selur það fimm af hundraði
meira, af því að hann veit að það er nýtt ? ’ ’
“Nýtt”, tók konan hans fram í, “það er meira
en við vitum, þegar við förum að borða það. Auð-
vitað, Henry, þú ert-vel að þér í þinni grem,” bætti
Inin við, “en eg held' þú getir ekki haft mikið vit a
búskap, sem aldrei hefir reynt að búa.”
“Eg get lært! Hver einasti ínaður getur lært á
hálfum mánuði alt sem þessir gömlu sveitabúar vita.
|)að væri got.t fyrir börnin. Loftbreytingin myndi
bæta mér í lungunum og þú yrðir feit, Anna, af ný-
mjólkinni og viðurværinu vfir höfuð.”
Anna hristi höfuðið efablandin, en Perkins var
bjartsýnn, og einmitt sama (jaginn hitti hann umboðs
mann, er haf'ði jorð til sölu. Hún var svo lík aldin-
garðinum Eden, áður en höggormurinn komst þang-
að, að Perkins afréð að gefa fyrir hana eitt þúsúnd
dollara, er hann hafði skoðað hana, “Fasteign er
vissust af öllu”, sagði umboðsmaðurinn. Hlut.eign
í jámbrautum er varasöm, sparisjóðir eru vara-
samir, >og þá eru námueignir ekki beztar. Eg veit
ekki hví menn eru svo vitlausir, að eyða fé sínu t
þesskonar. En fasteign, góðurinn minn, fasteign er
æfinlega í manns eigin höndum. Henni getur énginn
st.olið og hana heíir þú alt af fyrir augunum. par að
auki er bændastaðan lang-göfugasta og frjálsásta
staðan í lífinu”, bætti umboðsmaðurinn við.
Perkins varð nú eigandi að w;dnut-,jörðinni og
flut.ti sig þangað. Enginn heimsspekingur myndi hafa
getað gefið fullnægjandi útskýringu yfir það, af
liverjú jörðin dró þetta nafn. pvi það eina, er nokk-
nð líktist valhnotu, var tré eitt, er sýndist að vera of-
blaðið skrælnuðum, gulum laufum, og Ijótt á að líta,
sem einnig mátti segja. nra alt anuað á Valhnot-jörð-
inni. Perkins sagði Öniiu sinni, að það væri því að
kenna, að eigandinn hefði dáið fyrir tveim árum, og
xíðan hefði jöfðin verið leigð.
“En það vita allir,” sagði hann, ‘að leiguliðar skeita
ekkert um jarðir, er þeir hafa á leigu. Við lögum
alt og látum svo búskapinn ganga”, sagði Perkins
og neri saman lófunum. pú skalt liafa aldingarð á
sléttnnni þama, Anna; og eg ætla að rækta baunir,
sítrónur og tóbak. Eg skal svei mér senda Brówn
sendingu. Hann hefir hlegið að mér fyrir húskapar
hugmyndina, en hann slcal mega hlægja að einhverju
öðru, áður en lýkur”.
petta var snemma í apríl, sem Perkins tók jörð-
ina, og tók hann undir eins til starfa, til þess að verða
ekki eftir bátur annara. Hann keypti liest og tók
írskan vinnuúiann og byrjaði þegar að plægja fyrii
þær jurtir, er fyrst er sáð á vorin. En hesturinn
hafði enga trú á þeim jurtum og vildi heldur standa
og híta mélin og sparka með framfótunum, en draga
plóginn. Perkins gerði alt liVað hann gat, til þess að
fá klárinn t.il að ganga. en alt varð árangurslaust.
Hann hara stappaði niður fótuuum og fór ekki fet.
pá reyndi Perkins svipuna, en írinn blótaði, en klár-
infi któðst hvorttveggja og hreyfði sig ekki. Perkins
þreif þá í beizlistaumana upp við hausinn á hestinum
og togaði af öllum lcröftum, en klárinn þakkaði fyrir
að láta draga sig.
Nágrannarnir söfnuðust að, til að horfa á leikinn
eg höfðu með sér hunda sína. Allir, nema hundarnT
ir, komn með eitthvert ráð. Mörg þeirra voru reynd,
en dugði ekki. Loks var Perkins reiður og svalaði
sér á því að formæla. Kona hans kom að í þessu, með
barn á handleggnum, og spurði hann hvað hanu hugs
aði að sleppa sér svona, og hvar liann myndi lenda
eftir dauðann með þessu háttalagi. En háðar þessar
gátur gerðu hann enn æfari.
“Stíktu hann í afturfætúma, ” kallaði gamaíl
keyrari sem þar fór fram hjá með fullan vagna af
girðin garvið, og sem klifrað hafði yfir girðinguna
til þess að vsjá hvað um væri að vera. “Eg hefi aldrei
vit.að það bregðast við staða hesta,” bætti hann við.
Perkins reyndi þetta, og það lireif. Hesturinn
sdtti rassinn upp í loftið og þaut sem elding leiðar
xinnar, en Perkins þeyttist í loft upp, eins og honum
hefði verið skotið úr byssu, og kom niður í síki eitt
spölkorn burtu. peir sem viöstaddir voru, drógu
hann upp úr, allan útataðan í aur og leðju. Hestur-
inn hélt áfram beint strik, þar til hann lcom að grjót-
garði einum, og varð þar viðskila við plóginU; hélt
hann svo rakleiðis þaugað, sem hann hafði áður átt
heima og kom þangað löðrandi sveittur, en sigri hrós-
andi. Perlcins gaf fyrverandi eiganda tíu dali til að
taka klárinn aftur og kcypti svo nágrannana til að
plæg.js fyrir sig. Hann áleit það ódýrast.
I’erkins lceypti allar búnaðarbækur, sem hann
heyrði jrefndar, og fylgdi ráðleggingum þeirra í öllu,
en samdi sig lítt að siðum uágranna sipna. Jfann
lifði í 'vísindalegri búnaðartrú. Hann sáð) baunum
og niaís, og á hverjum degi fór hann út til þess að
líta eftir hvort eigi kæmi upp í ökrunum. Loks hafði
liann þá ánægju að sjá fyrstu grænu spírurnar upp
af baununum. En næsta dag tók jörðin að springa
og lyftast upp á alla vegu og baunirnar fóru að koma
{ ljós. Hversu steinhissa varð hann eklci, þegar hann
sá að baunirnar sjálfar — haunirnar er hann hafði
sáð — komu upp úr moldinni á spírueúdunum. Hann
sagði konunni sinni frá því, og var tnjög eyðilagður
yfir. pað hlýtur að vera of mikill fosfor í jörðinni
og hann hefir lyft þeim upp úr moldinni. Baunirnar
hefðu átt að liggja lcyrrar í jörðinni til næringar
fyrir ungu plönturnar, meðan þær eru að festa ræt-
ur. pað er vanagangurinn. Eg má til að taka þær
allar upp aftur og snúa þeim við. En það verður skoll
ans mik'il fyrirhötn.”
“Eg skal hjálpa þér. Við skulum taka þær upp
snemma morguns meðan kul er, og áður en nokkrir
koma á fætur. Ef eg væri sem þú, léti eg eklci Pat-
rick vita um þetta, því það gæti orðið til þess
að ihann bæri minni virðingu fyrir þér eftir á. Hann
héldi ef lil vill, að þú kynnir elcki neitt að akuryrlcju
sagði kona Perlcins.
Snemma næsta morgun fóru svo hjónin að lag-
færa baunirnar, — stungu blaðspírunum niður, en
Jétu rótarspíranrnar snúa upp. En eins og gengur þeg
ar eitthvað á að fara leynt , lcomst það upp. Gamli
Jóhann. nágrnni, hafði farið snemma út til að relca.
geldneyti í haga, og á leiðinni heim tók hann af sér
lcrók með því að fara út af veginum og ganga yfir
landareign Perkins. Og rakst því á Perkins og konu
hans áður en þau urðu þess vör.
“Hvað eruð þið að gera?” sagði hann og velti
uppi í sér tóbakstuggunni, stalck svo annari til upp
í sig, til að skerpa skilninginn. .
“Bau—-Bau—baunirnar lcomu öfugt upp,” sam-
aði Perkins, “af því það er of mikill fosfór f jörðiimi
hérna. Og við erum ,að setja þær niður aftur rétt.’
“pað er hörmulegtf að nokkur maður skuli Arei'a
svona græiln! Baúnir koma æfinlega svona
upp. Hvar hefir þú verið alla þína daga, að'vita
þetta eklci?” spurði Jóhann gamli og labbaði heim
á leið.
Perkins mátti aldrei heyra baunir nefndar upp
frá þessii. En nágrannar hans íiefndu hann ætíð í
sambandi við hvað borgarbúar vissu um sveitarbú-
slcap.
Næst sneri Perkins sér að hænsarælct. Hann
llas lvænsaræktarbók, sem lét, mjög milcið yfir hæns-
rækt. Og staðhæfði, að hverjum manni væri innan
handar að hafa tvo dollara á ári upp úr hverri hænu.
Perkins sá það í hendi sér, að eitt þúsund hænur
myndu þá gefa tvö þúsund dallara af sér um árið,
o. s. frv. Hann bar þetta mál undir Önnu sína, sem
ráðlagði honiim að byrja með lítið, hann gæti alt af
fært út kvíamar, þegar hann sæi að það borgaði sig.
Hann keypti því tuttugu hænsi til að byrja með,
og nú sintu þau ekki öðru en hænsaræktinni,
gleymdu .aldingarðinum hennar Önnu, baununum og
ínaíismjm, tóbakinu, — öllu neiUa hænsunum. Hæns
voru indælar slcepnur. Smátt og smátt ætlaði Perk-
ins að láta. þau fjölga, og svona til að byrja með,
setti liann fimtíu egg í kassa, gi’eip svo ein.a hænuna,
og demdi henni ofan á eggin. En áður en hann var
búinn að framkvæma þetta, hafði hún bitið hann í
handarbölcin, barið hann í andlitið með vamgjunum,
slitið af honum hverja tölu, mölvað helming eggj-
anna, flogið á kofagluggann og mölvað haim, og úr
hormm flaug hún upp í gamla tréð og þaðan gat Perk
ins elclci haft liana, þó hann reyndi að herja hana
uieð fiskistöngum eða Icasta í hana steinum.
Perkins sagpi Önnu, að ástæðan hlyti að vera sú,
að maðurinn sem seldi honum hænuna hefði svikið
sig, og selt sér hænu, sem aldrei hefði verið kent að
liggja á eggjum. Nú hafði hann fengið nóg af hænsna
rækt og keypti sér því lcú, beztu skepnu, ágætis
mjólkur lcú, reglulegt eftirlæti bæði kvenna og harna
hafði hinn vingjarnlegi öldungur sagt, er seldi hon-
um hana. pegar Perkins kom með hana heim, kom
kona hans og vinnulconan og báðir drengimir út til
að fagna. lionum og kúnni.
“\ið skulum hafa brauð og mjólk í lcvöld”,
vSagði Anna. “pað verður gaman. Við höfum þó
einu sinni vissu um, að það er engin óhrein svilca-
vara, sem við borðum. “Mér finst mér þylcja vænt
um kúna strax. Hún hefir ljómandi falleg augu og
faTlega hnýfla. ”
“petta eru kölluð horn”, sagði vinnukonan.
“pau eru falleg og eg held að eg hafi aldrei séð
fallegri lcú.”
“Getur þú mjólkað hana?” spurði Anna mann
sinn.
“Mjóllcað hana?” át hann eftir. “Auðvitað get
eg mjóllcað hana. Eg hefi hérna bók um mjólkurbú”.
Iiann tók ofurlítið kver upp úr vasa sínum og las:
Vertu æfinlega blíður við kýrnar. Talaðu aldrei liátt
eða hast til þeirra. pær selja hetur, ef þú blístrar eða
Sitt-u svo beint ! Bét.tu mér spotta, íiríet, eg skal gera gott úr þessu”.
Vinnukonan fékk honum spotta, sem hann svo
raular lag meðan þú mjólkar þær.
fram undan júgrinu, sem þii getur og haltu fötunni
rétt fyrir framan afturfæturna. Ef þær dingla mikið Ivafði utan um halann á kúnni og hatt
halanum, þá skaltu binda hann við fótinn. “Hana
nú, Anna, Hvað er auðveldara en þetta. pú getur
raulað eitthvert snoturt lag, og eg er viss um, að
okkur gengur þetta eins vel og þó við hefðum búið
frá barnæsku.”
Perkins hvolfdi kassa sem þar var, og settist á
hann og tolc að blístra, en Anna fór að raula. Vinnu-
konan stalck höndunum í síðumar, en drengirnir
stóðu álengdar og horfðu á með aðdáun. Kýrin varð
alveg hissa. Hún fór að jórtra og sneri því hvíta í
augunum. Ilún barði halánum lcriug um sig og sló
annað glerið úr gleraugum Perkins og fylti augað
með dauillu rylci.
“Eg verð að binda halann á henni”, sagði hann,
er ihann hafði nuddað áugun nokkra stund. “pað
stendur í bókinni; eg er hissa eg slcyldi elcki sjá það
strax.” Hann batt nú halann við afturfótinn, en
lcusu auðsjáanlega mislíkaði það, því nú tók hún upp
fótinn og þeytti mjólkurfötunni langar leiðir, en
pessi litli dropi ,sem í henni var, skvettist beint fram
an í Önnu og útataði allan silkilcjólinn hennar.
“Skelfing er þetta”, æpti vinnukonan, “og öll
blessuð mjólkin fór til ónýtis.”
“Nóg mjólk samt, ” sagði Perkins; “cn kýrin
vill elcki hafa halann bundinn við fótinn á sér. Sjá-
um nú til, eg hefi ekki skilið höfund bókarinnar rétt.
Eg á — stendur í bókinni—, að binda halann við fót-
inn -— fótinn á sjálfum mér auðvitað. parna kemur
sannleikurinn! En að eg skyldi ékki skilja þetta!
ann svo við
fótinn á sér.
“Nú vei-ður hún góð, voua eg,” sagði Porkins
hróðugur. “Raulaðu nú, Anna, eitthvað blítt og við-
kvæmt, svo Iiún viti, að við eruni vinir hennar.” Um
leið og hann sagði þetta, kipti hann að sér fætinum
og ætlaði að setjast. niður, en við það strengdi á spott
aimm og halanum á kúnni. sem tók undjr sig stölclc
og hljóp yfir vegg, sem þar var nærri og yfir 1
garð„ með Perkins 1 eftirdragi.
“Úti um mig!” hrópaði hann í dauðans ofboði.
petta fát kom á hann af því að kýrin stefndi beint á
bíflugnabúr. En með milclum erfiðismunum gat hann
í þessmn svifum slitið sig lausan frá heljunni, seni
héJt sínu strylci í gegnum híflugnabiirin og svo út.
á veginn með allar býflugurnar á eftir sér. Perkins
staulaðist á fætur og haltraði heim. Amia dreif hann
ofan í rúm, makaöi hann í aniikuáburði og vafði
hann allan með bómull. Morguninn eftir korn einn
nágrannin með kúna. Hún var talsvert bólgin í kving
um augun eftir flugurnar, og halimi illa útleikinn
eftir áreynsluna. N
“Eigið ha.na, eigið hána,” sagði Perkins. “pér
er velkomið að eiga hana. Eg \ il ekki sjá hana ! Og
Valhnotu-staðir eru til sölu. Kg æt!a að flytja mig
aftur til borgarinnar. Mér Jíkar eklci sveitarlífið.
Enginn getur lifað í sveit nema sá. sem því hefir
vanist frá barnæskn. ”
En alt af var ástúðin og umburöarlyndið eins
hjá Önnu, því hún forðaðist að segja: “petta sagði
eg þér! ’ ’ ■—Skuggsjá—
Selctum hafa meun sætt fyrir liá j Nýjar götur er nú verið að
vaða og drylckjulæti á götunum leggja um Skólavörðuholt, og
imdanfsrnar nætu ’. pessháttar j verða þær nefndar þessum nöfn-
um: “Freyjugata” framhalcl af
Bjargarstíg og “pórsgata”, fram-
“glæðist” alt af þegar mörg slcip
koma frá útlöndum eins og nú hef-
ir verið.
Bi-æðurair Sturla og Friðrik
Jónssynir hafa að sögn selt. stór-
hýsi sitt við Hverfisgötu þar sem
Hagstofan og Landsverzlunin hafa
haft bæki stöð sína.
1 minningu 25 ára kennaraaf-
mælis síns, gaf Guðm. prófessor
Magnússon Háskólanum 2500 kr.
með því slcilyrði að upphæðinni
sé varið til að stofna sjóð er beri
nafn gefanda. Vöxtunum skal
verja til að styrkja læknisfræðis-
nema Háskólans til bókakaupa. \
hald af Spítalastíg. Á Grímstaða-
holti er vei-ið að leggja nýja götn,
sem heitir “Fálkagata”.
Húsið nr. 15 við Vestur.götu hef-
ir nú verið fært frá götunni, vegna
breiklcunar, sem verið er að gera
á gangstéttinni. Eigandi hússins,
Oddur Bjarnason, leyfði flutning-
inn án allra bóta.'Er það óvenjn-
leg sanngirni og öðrum til eftir-
breytni.
E.s. “SUÐURLAND” komið
Listasýningin
er fjölsótt hvern dag. Nokkur-
listaverk hafa þegar verið seld og
fer hér eftir skrá yfir nöfn þeirra
og verð, ásamt nöfnnm höfund-
anna:
Ásgrínrar Jónsson:
Eitt skip hefiv enn brczt við eim-
slcipaflota landsins. pað er far-
þegaslcipið “Suðurland”, sem hing
að lcom um hádegi í gær.
Skipið fóv frá Kaupmannahöfn
5. sept. en stansaði eittihvað í Nor-
egi. pað hafði telci'ð farm í Aal-
borg, — bátavið 1il Vesitmanna-
eyja og rúgmjöl til Borganess.
Auk þess kom það með allmikinn
póst.
Ingvar Benedilctssoii slcipst.jóri
kom með skipið og hrepti versta
veður á leiðinni frá Vestmanna-
eyjum, en slcipið fór vel í sjó. Sig-
urjón Jónssom, sem ráðinn er slcip-
stjóri framvegis, varð eftir í Kaup~
mannahöfn að þessu sinni, því að
kona hans var veik.
í gær flaug Faber enn með
nokkra farþega, þar á meðal var
ein stúlka. pylcir mönnum það
yfirieitt góð skemtun, og hættan
er engin, þó að margir vátryggi | Morgun........................... 800 lcr.
:;ig samt geg'n slysum.
Síldareiðinni fyrir Norðurlandi
í hringnætur, mtin nú lolcið að
þessu sinni og eru sum síldarveiði-
skipin þegar komin, en önnur á
leiðinni eða að eins ófarin að norð-
an.
Emil Thoroddsen:
Modell.................. 50 lcr.
Bryggja................. 50 —
Guöm. Thorsteinsson:
Fjórir valir sáust á
bænúm einn morgun. Annars eru j
þeir orðnir mjög sjaldséðir víða Aleiga
um land, en þó einkum hér
Siglufjörður............
Kvöld í vcrinu .........
Jón Helg’ason:
i Hrútadalur..............
Jóá porleifsson:
flugi yfir-j Kviild í Hornafirði..
Ríkharður Jónsson
Gvendnr á ferðalagi......
Stúdent, 2 myndir
Laxaveiði var hætt i Elliðaanum j sjyb. Sveinbiörnsson
31. ágúst, en sjóbirtingur hefir ver
ið veiddur þar síðan.
Flugvélin flaug hér yfir bœinn i
laust fyrir hádegið, og kastaði
marglitum bréfmiðum úr milcilli
hæð. Varð mikill handagangur að
tína þá upp, og kom þá í ljós, að
þetta var “Flugblaðið” nr. 1, 1.
árg. og á því því augTýsing frá
Vöruhúsinu.
o myndir
pórarinn porláksson:
ílvvöldsól á Slcarðsheiði
Laugaþvotturinn hefir nú um
tíma verið flnttur á bifreið til oig
frá. Sú var tíðin að f j órhjólaði
Langavagninn þótti ekki smáræðis
sanjgöngutæki hér í höfuðborginni
en svona eru framfarimar, að jafn
vel hann stenst nú ekki samkeppn-
ina.
Frú Guðrún Pðlsdóttir, móðir
síra Friðriks Friðrilcssonar, var
áttrrcð í grcr (19. sept.). Sonur
hennar er nú á leið hingað á e.s.
“íslandi”. Meðlimir K. F. U. M.
buðu henni til veizlu, og vora þar
haldnar margar ræður og frúnni
afhentar 600 kr. að gjöf.
pegar “Suðurland” kom hing-
að lagðist, það síbyrt við Kóru sem
var við hafnarbaklcann. Var það
alt fánum skreyitt, og kóin fjöldi
manna að skoða það.
Framkvæmdarstjóri Sveinn M.
Sveinsson sýndi oss skipið. Á
fyrsta farrými er snotur farþega-
700 lcr. salur með góðurn legubekkjum, en
300 __ svefnklefar þar hjá, handa alt að
20 manns. Annar salur, rúmgóður,
75 lcr. eT' á öðru farrými og á “milli-d'ekk
inu” er ágætt pláss. bæði banda
200 kr. farþegum og undir farangur. pað
er alt “undir þaki”. og örugt fyrir
100 kr. sjó og regni.
100 — Vér vitum eklci, livaða dóm sjó-
60 — menn kunna að leggja á þetta skip,
'nema hvað vér heyrðum nokkra
150 'skápshafnarmenn segja, að það
hefði varist vel í veðri því, sem
800 kr. j þa(\ hrepti. Vé sjáum ekki betur
en það sé mjög srcmilegt farþega-
slcip í alla staði, og auk þess hent-
ugt til vöruflutninga, og hefir hér
jlengi verirð þörf á slíku skipi.
—Vísir—
Egill Vilhjálmsson bifreiðar-
stjóri, ætlar að fara utan mjög
bráðlega til að læra fluglist. Hann
er gætinn og ágætur bifreiðar-
Jóhatan porsteinsson, kaupmað
ui, hefir fengið leigða 2000 fer-1 gfcjóri og vona menn að hann reyn
metra lóð við Laugaveg ofanverð- j jst yel í fluglistinni.
an, innan við Mjölni, til að koma i
þar upp geymslu undir bifreiðar
bensín, olíur og fleira þess háttar. j
Radinm stofnunin er nú teliin til
starfa undir stjórn Gunnl. Classens
læknis, sem manna mest hefir unn-
ið að því að lcoma henni á stofn,
með aðstoð margra vegJyndra
manna hér í bæ og víðar. Sá við-
burður hefir svo hljótt um sig, að
honum er minni gaumur gefirn en
vera ætti, en lengi mun það vera
talinn merkilegnr viðhurður í
sögu íslenzkrar læknisiistar.
Botnvörpungar KveeldúKsfélags
oensin, uimi og mia i; Skallagríúrar, Snorri goði og
par verður einmg viðgerðarstoð ; „ . ,______nf. , *
bifreiða.
-Vísir-
í skólavörðuholti mun mjög
bráðlega rísa upp mikil bygð. Nrcr
aliar lóðir við Baldursgötu eru
seldar eða. leigðar og við Freyju-
götu, pórsgötu og Óðinsgötu hefir
miirið verið látið úti af leigulóðum
t. d. undir 8 hús á síðasta brejar-
stjómarfundi, og var þó mikið
leigt áður.
Snorri Sturluson, lcomu allir í gær
morgun frá Hjalteyri, en fjórða
skipiið, Egill Skallagrímssin, er á
leiðinni. Snorri goði veiddi mest,.
3200 tunnur, Skallagrímur 2800
tunnur, Egill Skallagrímsson 2200
tunnur og Snorri Sturluson 2200
tunnur. Fjöldi fálks kom á skipun-
um að norðan.
Silimgsveiði hefir verið ómuna
lítil í pingyallavatni í sumar.