Alþýðublaðið - 14.01.1964, Blaðsíða 15

\f ho.caft.leef!
Bayan UAMBE™,you APE
ROUND-TRIP PASSENúER
— BUT I THINH WE MUST
B TO STAY IN UTU UNTIL
X. THE SKY UNMESSES.1;
X Th!!N,< THIS WSATHER
iS PERSONALLy SENT
'BJJi FRCM LREMUN! >

THE AIRCEAFT EASES
IN BETWEEN THE HIUÍ
10 LAND AT 0TÍi,TURJC£y
-THE CLOSESTAIRPORT
TO THE P6? BoPPÉíL...
Ift* ••’fTÍrsp
W0JwymÍBt,
Beata opnaði hurðina upp á gátt,
og Kim gekk inn.
Hann horfði hrærður á glað-
legt andlit hennar. Gömul minn
ing vaknaði í brjósti hans. Minn
ingin um þá nótt, þegar hann, 11
ára gamall, hafði glegið grátandi
í rúminu sínu í „Þymihúsinu,
og hún hafði strokið mjúkum
liöndum um höfuð hans. Hann
gat enn þá heyrt barnslega, hugg
andi i-ödd hennar: . . . og
héit,
strákur, Kim. En það ertu
Ég veit það núna. Þú ert góður
strákur . . . ekki gráta . . . ekki
gráta meira.
Hann hengdi upp hattinn sinn
í anddyrinu, og fylgdist síðan
með henni inn í dagstofuna.
— Jesper verður líka glaður,
sagði hún. — Nú búum við öll
þrjú í Kaupmannahöfn, getum
við þá ekki hitzt oftar ... eins
og í gamla daga?
Hann kinkaði kolli, og endur
galt henni hið glaðværa bros
hennar. Augu hans hvíldu full að
dáunar á grannvöxnum líkama
hennar, og fagra andlitinu. En
vhað hún er yndisleg, hugsaði
hann.
— Jasper ætlar að læra Iög, er
það ekki, spurði hann.
— Jú, en hann langar mest til
að verða tónskáld. En hann lief-
ur lofað foreldrum sínum að
hann skuli ljúka við lögfræð-
ina fyrst. Hann byrjar í haust.
Kim settist á legubekkinn við
liliðina á Beötu. — Ég sá hans
getið í blöðunum um daginn.
Hann skemmtir á ýmsum stöðum.
— Já, ásamt stúlku, sem lieit
ir Jeanette. Hann gerir það til
að vinna sér inn peninga fyrir
náminu.
— Hver er Jeanette? Unnusta
lians?
— Nei, lmn skemmtir bara
með honum.
Hann tók eftir því, að svipur
liennar dapraðist, þegar hann
nefndi nafn Jeanette. Hann hugs-
aði:
— Hún hefur eklki breytzt,
Hana dreymir enn um Jasper
Lange og litla húsið með rauðu
gluggatjöldunum.
— Hún hefur ,
Nú heyrðist fótatak framan við
dyrnar, og á næsta andartaki
kom Helena inn til þeirra,
— Mamma, sagði Beata. _______
Kim er kominn.
Helena brosti vingjarnlega.
Kim stóð á fætur, rétti henni
höndina og hneigði sig. — Eruð
þér móðir Beötu, sagði hann
undrandi.
— Höfum við sézt áður, spurði
Helena.
— Já. Það er mjög langt síð
an, en ég man vel eftir því. Það
voruð þér, sem bunduð um sár
Beötu í Sandby, þegar ég hafði
meitt hana með steini.
—■ Manstu raunverulega eftir
mér, Kim? Það hljóta að vera
ein tíu eða tólf ár síðan. Þú get
ur ekki hafað verið meira en sjö
ára þá.
— Ég man það samt eins og
það hefði skeð í gær, sagði liann
hlæjandi, og hristi höfuðið. — Þá
var ég bæði heimskur og ill-
gjarn.
— Þú varst ekki annað en
barn, sagði Helena mildilega. _
Þau sátu nokkra stund og robb
uðu saman, en svo reis Heleþa
á fætur og leit spyrjandi á Kim.
— Savð má ég bjóða þér, Kim?
Vínglas, eða kaffibolla?
— Kaffi, þaklca yður fyrír,
svaraði Kim.
Helena hvarf fram í eldhús-
ið. Hún heyrði til Kims og Be-
timiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiuaiiimiMiiiimiiiiiiiiiiiiiMmMa
l■lltlllllll•■l■llllllllllll■■lllllllllklllllllllllMlllll■lllllun
>**•»
ötu inni í stofunni. Samræður
þeirra urðu stöðugt fjörugri, ög
enduðu í hlátrasköllum. Hlátur
inn lét sem unaðsleg tónlist- í
eyrum Helenu.
Guði sé lof, að hann kom lbks
ins, hugsaði hún. — Hún lrlær.
hún er hamingjusöm núna, eða
að minnsta kosti mjög nálægt
því.
Eftir þetta kvöld kom Kim oft
í heimsókn, og ósjaldan í fylgd
með Jasper.
Þessir þrír bernskuvinir rifj-
uðu upp margar skemmtilegar
endurmínningar. Stundum fóru
þau saman í ökuferðir, eða
skemmtigöngu.
Kim fékk stöðu við fyrirtæki
Hugo Henriksens í október, og
strax í maí, næsta ár, voru.mán
aðarlaun hans töluvert hærri en
venja var.
— En hann fær ekki eyri
meira en hann á skilið, sagði
Hugo Henriksen við Helenu. —
Hann er með beztu vinnukröft-
um, sem ég hef. Það er skrítið.
Ég hef í þjónustu minni fólk
með glæsilega menntun og mikla
starfsreynslu, en Kim á vafa-
laust eftir að skjóta því öllu
ref fyrir rass. Hann er afar skyn
samur, minni Iians er frábært og
hann: er fljótari að læra en
nokkur annar, sem ég þekki. Það
sem aðrir læra á fimm árum,
lærir hann eins og skot. Hann
liefur meðfæddar viðskiptagáf-
ur, og auga á hverjum fingri
með öllu því, er fyrirtækinu get
ur komið að gagni. Fyrir stuttu/
sendi ég hann til Malmö í afar
erfiðum viðskiptaerindum. Þar
var um að ræða verzlun fyrir
um það bil 100.000 sænskar krón
ur. Hann kom aftur strax daginn
eftir, og hafði tryggt okkur við-
skiptin með því að gera einfalda
breytingu á samningnum á eigin
ábyrgð.
Jasper stundaði nám sitt, en
vann sér stundum inn aukaskild
ing með því að leika á gítar í
hljómsveit, sem Jeanette söng
með. ,
Skömmu eftir að Kim varð 21
árs, var faðir hans handtekinn
fýrir þátttöku í ólöglegri eitur-
lyfjasölu. Það var gerð húsrann
sókn í íbúð hans á Friðriksbergi,
og þar fannst heilmikið af mari-
liujana-vindlingum og morfíni í
leyniskáp í kjallaranum. Lög-
reglan lét innsigla hana, þannig
að Kim varð skyndilega heimilis
laus.
Hugo Henriksen leysti húsnæð
isvandræði hans. Hann lét inn-
rétta 1. hæðina í litlu húsi, þar
sem garðyrkjumaðúr hans bjó
á 2. hæð, handa Kim. Þetta hús
var við endann á garðinum, sem
umgirti hans eigin skrauthýsl.
— Þetta getur ekki verið hent
ugra, sagði hann við Helenu. —•
Kim er nú orðinn minn nánasti
samstarfsmaður. Það er þess
vegna mikill kostur, að við skul-
um búa svo nálægt hvor öðrum.
Sérstaklega á þessum tíma árs,
en þá eru oft fundir hjá mér
fram á rauða nótt.
Kim var hamingjusamur. Nú
átti hann sitt eigið heimili, bíl,
stórkostlega atvinnu og yfir-
mann, sem þreyttist aldrei á að
lofa vinnu hans.
— Komið, og sjáið hvernig ég
hef það, sagði hann dag einn
við Beötu og Jasper. — Til dæm-
is á sunnudaginn.
Nokkrum dögum seinna var Be
ata á tný minnt á tilveru Toms
Lund. Það var mynd af honum
í blöðunum. — Hann hefur verið
látinn laus, mamma, þangað til
mál hans verður tekið fyrir i
rétt, sagði Beata við Helenu við j
morgunverðarborðið. — Hvað'
skyldi hann gera? Ég vona, að '
liann fari ekki til Kims. J
En það var einmitt það, sem
hann gerði. ';;
Jasper varð á síðústu stundu' í
að hætta við að heimsækja Kim:
á sunnudaginn, eins og aftalað-
var. Beata;ákvað því að fara ein,
til hans, til að valda honum ekkl-'
' vonbrigða.
Kim var á leiðinni út, þegar'
hún kom. Hann þurfti að skreppa
andartak til föður hennar. Það
var í sambandi við áríðandi við-
skipti. — Ég verð enga stund,
sagði hann. — Láttu bara eins
og þú sért lieima hjá þár. Ég
kem fljótt aftur.
Beata settist inn í stofu, en
fimm mínútum síðar heyrði hún
þrusk út í anddyrinu. Hún tók
það sem gefið, að það væri Kim,
sem hefði komið svo fljótt til
baka.
— Ertu kominn svona fljótt,
hrópaði hún.
En henni hafði skjátlazt. Á
næsta andartaki opnuðust dyrn-
ar, og Tom Lund birtist í gætt-
inni.
Beata hrópaði upp yfir sig af
skelfingu, þegar hún sá hann.
Þetta var maðurinn, sem hún ótt
aðist mest í öllum heiminum. Rit
höfundurinn Tom K. Limd.
— Kim er ekki heima . . . hún
vonaði, að sér tækist að fá hann
til að fara.

Flugvélin lendir nú á vellinum í Utu,
sem er næsti flugvöllur við landamæri Sovét
rikjanna.
— Þetta veður lilýtur að vera einka send
ing- til okkar frá Kreml, Leef flugstjóri.
— Þér hafið miða til baka fröken Lam-
bcth. Við verðum að bíða hér þar til birtir
upp.
— Það verður leiðindabið. Ég sé að vtn-
urinn er ekkert ánægður með að vera stopp
hér.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 14. janúar 1964