Alþýðublaðið - 19.04.1964, Qupperneq 15

löngun hans til að bjarga Petu
frá Auburn Lyell var ekki ein-
göngu af óeigingjörnum hvöt-
um. Hann elskaði hana. Hann
elskaði hana vegna hreinskilni
hennar, hjartagæzku og yndis-
leika. Hann hefði með ánægju
látið hana lausa, ef hún hefði
ætlað að giftast heiðai-legum
manni, sem gæti gert hana ham
ingjusama. En hann mundi
aldrei leyfa'henni að varpa sér
í faðm Auburns Lyell. Nei, guð
minn göðiir, heidur mundi hann
ganga á bak orða sinna og gera
henni erfitt fyrir með skilnað-
inn.
Því meirá, sem liann hugsaði
um þetta, því sterkari urðu til-
firiningar hans til Petu. Hann
fann til undarlegrar gleði vegna
þess að hún var konan hans —
liann gat að minnsta kosti gert
lagalegar kröfur til hennar —.
hann gat gert henni afar erfitt
að fá frelsi sitt.
Auburn Lyell mundi áreiðan
lega ekki hjáipa henni, hann
mundi áreiðanlega sjá um að '
hann yrði ekki látinn sæta neinn
ar ábyrgðar í máli, sem gæti
valdið hneyksli. Frensham var
óhætt að treysta því, að liann
léti hana eina um að standa í
' skilnaðarmáli.
Svo ásakaði hann sjálfan sig
fyiár slíkar hugsanir. Ef til vill
þyrfti hann ekki að neyða Petu
til neins. Ef til vill myndi hún
taka þessu skynsamlega, og gefa
upp allar vonir í sambandi við
Auburn, þegati' hún fengi að
vita hvers konar maður hann
í rauninni var. En hann gæli
ekkert gert I málinu fyrr en
þau væru komin til Londón.
Hann gæti dregið málið á lang
inn méð því að segjá hénni að
hún yrði að fara mjög varlega
í sakirnar, ef hún viidi að skiin
aðurinn fengi fram að ganga í
kyrrþey. Harm ætiaði einnig að
ráðleggja henni að hegða sér
á yfirborðinu að öllu leyti sem
hún væri kona hans, þangaö til
allt væri komið um kring.
Þannig gæti hann verndað
hana. Hann yrði að vernda hana.
Hann elskaði hana allt of heitt
til að láta það viðgangast að hún
sættó sömu örlögum og Toni
Maitland. £
Hann hugsaði:
I — Slíkra manna sem Auburns-
Lyell hlýtur að bíða alveg sér
stakt víti eftir dauðann. Slíkra
manna, sem leika sér að að eyði
leggja líf ungra stúlkna einung
is sér til stundar gamans.
Hann hafði aldrei fyrr fundið
til jafn sterkrar löngunar til
að ná heilsu sem skjótast. Svo
að hann gæti verndað hana, eig
inkonu sína.
„í blíðu og stríðu — þar til
dauðinn aðskilur okkur“, hafði
hann sagt, þegar þau voru gefin
saman, þegar hann hólt, að hann
væri að deyja. Nú, þegar lífi,
liafði sigrað, fannst honum að
hann gæti fremur hugsað sér
að láta dauðann aðskilja þau
Petu og Auburn Lyell.
Hann forðaðist að láía Petu
verða vara við sálarstríð sitt,
þegar hún kom að heimsækja
hann. Hann virtist rólegur og
I staðráðinn í að láta ekkert aftra
Framhalds-
saga eftir
Denise Robins
sér frá því að fara með næstu
ferð til England. Peta spurði
hann strax hvað það væri sem
hann vissi um Aubum Lyell.
Hvers vegna hafði liðið yfir
hann? En Frensham brosti bara
til hennar og leiddi hjá sér að
svara henni hreiriskilnislega.
Hann sagði henni að hann
■þekkti Lyell, en aðems af orð-
spori. Hann sagði henni þó
ekki hvað hann vissi um hann og
vildi ekki útskýra hvers vegnri
liðið hafði yfir hann. Hann
hvatti Petu til að fara strax til
25
Englands, úr þvi það væri héit
asta ósk hennar. En með sérstök
um skilmálum. Hún yrði að ferð
ast sem frú Frensham og fara
strax til heimilis hans í London
og búa þar sem eiginkona hans.
— Ráðskonan mín, frú McLeod,
er traust og árelðanleg kona. Eg
sendi henni bréf um komu þína
strax í dag, og hún mun gerá
allt til að þér líði sem bezt. Og
strax og ég er orðinn það frísk-
ur, a ðég get ferðazt, kem ég,
og þá getum við rætt betur um
framtíðina.
Þessi tillaga lians olli Petu
mikillar æsingar,
— Mér er mjög á móti skapi
að gera þetta, sagði hún. — Ég
vil ekki — búa þar sem eigin
kona þíri.
— Kæra bam, ég ætlast alls
ekki til að þú rækir skyldur þín
ar sem eiginkona. Þú þarft að-
eins að bera nafn mitt og búa
á heimili mínu, sagði hann þurr
lega. — En ef þú ætlar að sækja
um skilnað, verður þú að minnsta
kosti að láta dómstólana halda,
að þú liafir lifað sem eiginkona
mín.
Peta kveikti sér í vindlingi.
Hendur hennar skulfu. Hann sá,
að hún var afar taugaóstyrk.
Hann sagði blíðlega:
—. Ég veit, að þú hatar mig
fyrir að hafa komið þér i þessa
aðstöðu. En sá dagur getur kom
ið, að ég geri þér mikinn greiða.
— Ekki veit ég í liverju hann
ætti að vera fólginn, sagði hún
snöggt.
— Þú hatar mig. Hann brosti,
en liryggðarglampi var í augum
harts.
Hún rétti út hönd sína,
— Nei, alls ekki, Noel. En
þettá er allt svo andstýggilegt.
Þetta þýðir að ég verð að segja
Bum frá öllu, og þú getur ekki
ímyndað þér hvað það verður
hræðilega fyrir mlg, ef hann
trúif mér ekkL
Frensham dró að sér höndina.
Snértingin við granna og heita
fingur hennar hafði meiri áhrif
á hann en hann vildl vera láta.
Hann fann til óstjómlegrar löng
unar til að taka hana í faðm sér,
kyssa liana og segja henni að
það væri heimskulegt og bama-
legt af henni að binda allar
framtíðarvonir sínar við þorp-
ara eins og Lyell. Hann langaði
HuÆl
DSZSX
SÆNGUR
REST BEZT-koddar
Endurnýjum gömlu sængnmar,
eigum dún- og fiðurheld ver.
Seljum æðardúns- og gæsadúna
sængur — og kodda af ýmsmm
stærðum
til að grátbiðja hana að vera
heldur hjá sér. Þó að hún gæti
kannski ekki orðið yfir sig ást-
fgngin af honum, myndi hún
þó að minnsta kosti finna öryggi,
frið og vináttu hjá honum. Og
hún hafði liann svo örugglega á
valdi sínu. Hann velti því fyrir
sér, hvað hún myndi segja, ef
liann játaði henni ást sína. Hann,
Frensham, sem hafði verið svar-
inn piparsveinn allt sitt líf, og
aldrei orðið fyrir slíkum áhrif-
um af konum fyrr.
Hann reyndi að leiða henni fyr
ir sjónir, að hún yrði að leika
eiginkonuhlutverkið, áður en
hún gerðist ákærandi í skilnað-
armáli. Hann talaði um Aubum
á eins ópersónulegan hátt og
hann gat.
— Ef þessi maður elskar þig
í raun og veru, Peta, þá mun
hann trúa þér og bíða þar til
þú hefur fengið frelsi þitt.
— Ég býst heldur ekki við
að ég hafi um annað að velja,
sagði hún óhamingjusöm.
— Það mun enginn neyða þig
til neins — þú þarft aðeins að
Dún og fiðurhreinsunin
SÆMGUR
Endurnýjum gömlu sængumar.
Seljum dún- og fiðurheld ver.
NÝJA FIÐTJRHREINSUNÐí.
Hverfisgötu 57A. Sími 16738.
— Þið heyrðuð livað ég sagði. Hvers
vegna þetta mfiður. Skellið bara á þá sýkla
sprengjum og hættið allri vitleysu.
— Ég held við ættum að greiða atkvæði
um þetta, ef meirililuti er yður fylgjandi.
. . . Þeir sem eru með þessu rétti upp hönd.
Á móti?
— Það lítur fyrir að tillaga yðar sé
felld.
— Ég bjóst við því, þið eruð allir með
einhverjan lieiðarleika vangaveltur. Ég hef
ekki samvixkubit yfir því að eyðilcggja eða
eyða nokkrum sköpuðum hlut. Og það
mundi ég gera hér ef þessi hópur réðl I
raun og veru einhverju.
ALÞÝÐUBLAÐiÐ — 19. apríl 1964 ^