Alþýðublaðið - 10.05.1964, Blaðsíða 15

í — Jæja, sagði Frensham — Á
ég að útfylla skilnaðarumsókn-
ina? Lyell? Hann fitlaði við háls
línið sitt.
— Þér getið tæplega gert það,
fyrr en við höfum gefið þér á-
stæðu til þess. Sem stendur er
! liún ekki fyrir hendi.
Frensham brosti aftur kulda-
lega og hneigði sig lítillega.
! — Eins og þið óskið. Svo að
1 ég bíð með að útfylla skilnaðar
umsóknina þar til þið hafið gef-
ið mér ástæðu til þess. Og á
meðan . . . er Peta konan mín.
Peta færði sig fjær Aubum,
setp kveikti sér í nýjum vind-
lingi. Hún gat ekki séð framan
í hann, og sá því ekki að and-
lit hans var rjótt af reiði. Af
einhverjum undarlegum ástæð-
um fannst henni sem Noel hefði
nú betur, þrátt fyrir fullyrðing-
ar Aubums um að hann elskaði
liana og neitun hans við áskök
unum Noels.
— Ef þið- viljið hafa mig af-
sakaðan, þá ætla ég nú að yfir-
gefa ykkur, sagði Noel. — Ég er
dauðþreyttur, og tími til kom-
inn að ég fari að hvíla mig.
Hvorki Peta né Aubum virtu
liann svars. Hann sendi Petu
augnaaugnaráð þrungið blíðu og
dapurieika, snerist síðan á hæl
og gekk út úr bókaherberginu.
1 Hann hugsaði:
— Guð má vits, hvað úr þessu
verður. Og guð má vita hvað
hann segir nú og gerir. En fyrst
um sinn verður hún að minnsta
kosti hjá mér.
13. kafli.
Strax og dyrnar höfðu lokazt
að baki Noels, varpaði Peta sér
í faðm ástvinar síns. Hann hélt
fast utan um hana, kyssti hana
ákaft og gældi með grönnum
fingrum sínum við andlit hennar
og háls.
< — Ég elska þig . . . ég elska
þig. Ég hef þráð að kj’ssa þig
' svona . . . í allan dag . . . Það
var hræðilegt að koma að sækja
þig og finna þig hér hjá þessum
1 fjandáns lækni. Hvers vegna í
1 ósköpunum varstu að giftast
1 honum? Þú tilheyrir mér . . .
mér . . . Segðu, að þú sért stúlk
an mín ...
— Þú veizt það, hvíslaði hún.
Hann kyssti hana enn ákafara.
En eitthvað hélt aftur af henni.
Eitthvað, sem kom henni ávallt
til bjargar og lijálpaði henni til
að vera herra yfir tilfinningum
sínum, jafnvel í faðmi Auburns.
— Elskan, ekki ...
( — Elskarðu mig ekki, sagði
hann. — Ertu hrædd við mig?
— Kannske . . . dálítið . . .
Hún hló taugaóstyrlc. — En þó
enn þá hræddari við sjálfa mig.
Hann kyssti hendur hennar
og varð þá var við giftingarhring
inn á fingri hennar. Harin þreif
hann reiðilega af henni.
— Fjandinn hirði þennan
hring og þetta fíflalega hjóna-
band.
Hún lók hringinn af Auburn
og setti hann áftur á fingur sér.
Hún var aftur orðin róleg og
hugsandi.
— Já, það er andstyggilegt.
1 En ég er nú einu sinni búin að
i gera þetta. Við verðum að tala
út um hlutina, Auburn. Þess
vegna vil ég halda skynsemi
minni óskertri.
Þess óskaði hann einmitt sízt
af öllu, þó hann segði það ekki.
— Ég get varla sagt að ég sé
hrifinn af þessum lækni þínum.
Hann hagar sér eins og versti-
þorpari með því að ganga svona
á bak orða sinna við þig.
Hún hnyklaði brúnir.
— Hann er í raun og veru
ekki slæmur maður. Það er bara
eins og honum sé ekki sjálfrátfc
í þessu máld. Ég hefði aldrei trú-
að honum til svona framkomu. .
— Svo þú reynir að bera blak
af honum.
— Nei, en ég vil vera réttlát.
Ég veit, að Noel Frensham er
svo Iangt.frá því að vera ....
nokkur þorpari.
— Þér geðjaðist kannske ágæfc
lega að öllu því, er hann hafði
um mig að segja?
— Auðvitað veiztu, að það
gerði mér ekki, og ég trúði því
ekki. Hann virðist vera fullur
hleypidóma vegna þess að hann
var læknir þesarar . . . þessar-
ar Maitlandstúlku, og ég býst við
að hann hafi sjálfur trúað frá-
sögn hennar.
— Jæja, meðan að þú trúir
því ekki, er allt í lagi.
— Auðvitað trúi ég því ekki.
— Þú elskar mig þá enn þá,
þrátt fyrir það að Frensham er
svona mikið á móti mér?
— Auðvitað, elskan. Það skipt
ir engu máli, hvað hann segir.
Ég get bara notað mína eigin
dómgreind.
— Þú ert yndisleg, sagði hann
og óskaði dapurlega að hún ætti
sjálf einhverja peninga og hefði
ekki bara verið fátæk kennslu-
kona áður en hún giftist Frens-
ham.
— En hvað um skilnaðinn, hélt
hún áfram. — Ég hef miklar á-
hyggjur vegna hans. Það er það,
• sem er svoná andstykkilegt af
Noel. Þó hann sé fuilur af
hleypidómum í þinn garð, þá hef
ur hann engan rétt til að gera
mér erfitt fyrir að fá frelsi mitt.
Ég vil að þú vitir að ég get þol-
að allt til að fá að vera hjá þér.
. . . allt.
Hann tók hana aftur í faðm
sér.
—‘ Engillinn minn. Þú ert alltof
góð handa mér. Ég get ekki hugs
- að mér að draga þig í gegnum
í skilnaðardómstólana. Hvernig
gæti ég það?
— __ Við verðum, ef ég á að
c. verða frjáls.
— Ef til vill getur þú fengið
Frensham til að skipta um skoð
un.
Hún hnyklaði brúnir.
— Ég vil ekki vera honum
skuldbundin um neitt, fyrst
hann er óvinur þinn.
— En þú skuldar sjálfri þér
það, elskan. Jafnvel eftir að við
-? værum gift, mundir þú líða fyr-
ir þetta hneykslL Fólk er ekki
gjarnt á að gleyma svona löguðu
— Jæja þá, hérna hefurðu tíkall, ef þú tekur allt þitt hafur*
task og fer'ð'.
SÆNOUR
og það mundi dæma þig hart. Það
er ekki réttlátt. Frensham ber
auglýsnilega ekki hag þinn fyr-
ir brjósti. Hann hugsar bara um
sjálfan sig og sitt eigið mann
orð, en ég er að hugsa um þig.
Iíerini fannst hún rugluð og
óhamingjusöm. Hún andvarpaði
gremjulega og sagði:
— Ég lield satt að segja að
hann sé alls ekki þannig. Hann
virðist bara hata þig svo tak-
markalaust.
— Ég þori að veðja, að það
er vbgna þess hann hann vill
sjálfur fá þig, sagði Auburn. —
Já, ég er viss um að hann ^gerir
og segir allt þetta, bara af því
að hann girnist þig sjálfur.
Petu setti dreyrrauða.
— Það held ég ekki. En alla
vegna verð ég að fá frelsi mitt.
— Auðvitað, elskan, og það
vil ég auðvitað líka. Mig langar
til að giftast þér eins fljótt og
mögulegt er.
Hún leit^hlýlega til hans.
— Elsku Burn. Þá verðum við
sennilega að velja verstu leið-
ina.
Endurnýjum gömiu sængurnar.
Seljum dún- og fiðurheld ver.
NÝJA FIÐURHREINSUNIN.
Hverfisgötu 57A. Sími 16738.
Hann var andartak þöguli. Svo
sagði hann:
— Þá stendur Frensham eftir
með pálmann í höndunum, en
við verðum fyrir öllu aðkastinu.
Þó að ég sé ekki læknir, þá verð
ég að gæta vel að mannorði mínu
vegna viðskipta minna. Og þetta
myndi sprengja hjarta móður
minnar. Hún er orðin gömul og
alls ekki heilsuhraust. Og ég er
eini sonurinnar hennar . . . eina

Pússningarsandur
rvJ

Framhalds-
saga eftir
Denise Robins
Heimkeyrður pússuingarsandur
og vikursandur, sigtaðifr eða
ósigtaður við húsdyrnar eða
kominn upp á hvaða hæð sem
er, eftir óskum kaupenda.
SANDSÆLAN við Elliðavog s.f.
Sími 4(1920
'e.
IP TWE CHIN'EéE BEP5 '
ákE ACTUAUY BUACH-
MAIUNð CHIANó KAI-
SHEK WITH AN ATOAA
BOAAB— AND WE PONY
BSEAk THE ETOgy... ,
THS PHONE COMPANY
VvDNY BtlDSB ON ölVIN'ó
VJOE, WS'KE COUPj'§\ US THE SUBSCEIBEK'S
THE NUMBSR ON NAMEWElfc HAVE
THE FAPEE DOESN'T JAtt TD PIAL IT-ÁNP Tgy
' MATCH ANV IN THE ^IIJv TO LIIClí INTO THE
PSFEN5E DEPAE.TA1 ENTj f|gaa< IPENTITy... Jjni
UNLIS-TEP OK OTHEK- ÍWp'Ii-i ^v-gBðS
ferr WISEÍ
...I HAVE A -Á.
fEEUNö YOU
AND t WILL-
BE THE FIR5T
VICTIAA5 OF THE
v FALLOUTl r"
— Ég finn ekkert í sambandi við þetta
símanúmer.
— Símafélagið vill ekki géfa upp hver
hefur númei-ið. Við verðum bara að hringja
og sjá hvað setur.
— Ef það er satt, að varpa, eigi atóm-
sprengjn á Formósu, og ef við segjum ekki
frá því, þá verðum við tveir sennilega fyrstu
fómarlömb geislavirka úrfallsins.
Á meðan: Er þessi Stebbi Stál aff senda
þér blám? Veit hann ekki . . .
— Þessi blóm eru til yffar, fröken Cal.
hoon. Þau em frá Sam Boulevard. Á kort-
inu stendur: Eigum viff ekki aff leita sátt%
í deiiunni? ,
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 10. maí 1964 |5