Alþýðublaðið - 29.05.1964, Qupperneq 15

— Nei, það er ekki draugur-
inn. Gamli leikarinn vætti fölar
varirnar með tungunni. — Það er
bara það, að ég lék hérna einu
sinni fyrir mörgum árum. Og þá
skeðu liér ýmsir óhugnanlegir at
burðir. Ég sór, að stíga aldrei
framar fæti í þetta leikhús. Ég
— ég. held, að ég muni standa við
það.
Einhverra hluta vegna gramd-
ist mér þessi undarlega frásögn
lians. Cromstock hafði svo lítið
lilutverk í leiknum. að ég hefði
auðveldlega getað fengið ein-
hvern í staðinn fyrir hann. Mér
var skapi næst að segja honum
að fara til helvítis og taka draug-
ana sína með sér. En ég sá mig
um hönd. þegar ég minntist þess.
hversu veikur og ílla haldinn
hann var, þegar ég komst í sam-
band við hann. Ég vildi ekki
ræna hann lífsviðurværi sínu.
— Stattu ekki barna og hengdu
haus, eins og hver önnur vo-
beiða, Lionel. sagði ég. — Mættu
heldur á æfinguna eins og skyn-
samur maður. Og ef þú- kannt
einhveriar s'úðursögur um Dag-
onet, þá skaltu í guðs bænum
Þegja yfir þeim. Ég vil ekki að
allir. leikararnir ærist.
Hann virMst ekki heyra til
mín. Hann stóð aðeins kyrr og
augu hans virtust stara inn í
óþægiiegan minningaheim. Svo
yppti hann skvndiiega grönnum
öxlunnm, skaut fram hökunni og
tautaði:
— Já, ef til vill er það bezt.
Ef til vill get ég kvcðið hana nið
ur — ef ég kem til baka og er
hvergi hræddur.
Hann var ekki að tala við okk-
ur, heldur siáifan sig. Svo rudd-
ist hann framhjá mér, flýtti sér
niður þröngan ganginn og hvarf
inn um dvrnar að leiksviðinu.
íris gretti sig og brvsti arm
minn. — Þetta lítur út fyrir að
verða reglulega yndislegt kvöld,
sagði hún.
Flest leikhús eru hálfgerð
hryggðarmvnd. begar þau liafa
staðið auð um tima. En Dagonet
var í enn verra ástandi en mér
hafði skilizt. af hinum bjartsýna
leiksviðsstióra mínum, Eddie
Troth. Um leið og við opnuðum
leiksviðsdvrnar. sló á móti okk-
ur fnvk af rvki og aldagömlu
sminki. Á æfingatöflunni héngu
gamlir. gulnaðir og löngu gleymd
ir miðar.
Járnhandriðið. sem lá upp að
sviðinu, var rvðgað. Jafnvel hús
vörðurinn. sem stóð framan við
litla og fát.æklega vistarveru sína,
var gugginn og hovaður, eins og
hann hefði verið dreginn hingað
gegn vilja smum frá næsta kirkju
garði. Hann þrvsti gamalli úr-
klippubók urm að slitnu ullar-
vestinu sínu og stagði forvitnis-
lega á eftir Lionel Cromsloek,
sem hvarf unp stigann.
Hann dran tittlinga og rétti
okkur hönd. er líktist mest fugls
kló. — Ég heit.i Mac, sagði hann,
og ég hef séð fólk koma og fara
hér í Dagonet í 42 ár. Hann
klappaði á bögglaða bókina og
beraði einar tvær tennur í ein-
hverju, sem átti að vera bros.
— Hér hefur ekki verið sýnf það
leikrit síðan 1899, sem ég á ekki
I úrklippu um. Ég sá fyrir mér
hvernig hann hafði rolast hér
um í öll þessi ár, meðan úrklippa
um hvert misheppnað leikritið á
fætur öðru hafði bætzt við hið
hryggilega safn hans. Hann pass-
aði prýðilega inn í andrúmsloftið
á Oagonet.
Þegar ég hafði gengið úr
skugga um, að Eddie Troth væri
búinn að gefa honum allar nauð
synlegar upplýsingar um nöfnin
á leikurunum og æfingatíma,
flýtti ég mér á eftir íris upp
steintröppurnar, sem lágu að bún
ingsklefunum. Þar var leiksviðs-
stjórinn minn önnum kafin.n við
að setja upp spegil í klefa príma
donnunar um leið og liann flauts-
aði fiörlega.
Eddie Troth, sem var fyrrver-
andi ki'rreki, liafði komið til NevT
York til að læra nudd. Hanp
hafði fyrst fengið vinnu við
Thespissjúkrahúsið, sem var sér
staklega ætlað leikurum, og eft-
ir að hann hafði nuddað leikara-
vöðva í nokkra mánuði fékk hanp
Broadwaysýkina. Nú sýslaði hanrt
við leiksýningar í stað nudds. Og
hann gerði það furðu vel.
Hann virtist vera sá eini, sem
Dagonet-Ieikhúsinu hafði ekki
tekizt að koma úr jafnvægi þetta
kvöld. Hann brosti breitt, og til-
kynnti að ástandið væri alls ekki
eins slæmt og við hefðum búizt
við. Auðvitað var hér allt fullt
•af rottum, og rúðan í dyrunum
að ieiksviðinu var brotin. En því
mundi-hann fljbtlega kippa í lag.
Eddie elskaði að kippa öllu í lag.
— Hvernig taka leikararnir
þessu, spurði ég órólegur.
Hann nuddaði breiðan kjálk-
ann. — Tja, þér lendið kannske
í einhverjum erfiðleikum með þá
í byrjun. Þér vitið sjálfir, hvað
leikarar geta verið sérvitrir. En
þeir “ hafa allir reynt sitt af
hverju og áreiðanlega lient í
ýmsu verru en að leika í Dagon-
et. Hann brosti. — Leyfið þeim
bara ekki að æsa hvern annan
upp, herra Duluth.
Þetta átti bersýnilega að vera
mér uppörvun. En hún tókst
ekki. Ég varð stöðugt vissari um,
að það yrði erfitt að komast hjá
örðugleikum með leikarana og
sú-i trú mín hafði styrkzt við hin
einkennilegu orð Cromstocks.
Ég var síður en svo bjartsýnn,
þegar ég gekk á undan íris gegn
um hurðina með brotnu rúðuna
og inn á leiksviðið.
Allir leikararnir biðu þegar
"eftir niér, nema stjörnurnar mín-
-ar tvær, Mirabella Rue og Con-
rad Wesseler. Cromstock gamli
stóð einn út af fyrir sig, og starði
hnípinn fram í tóman salinn.
Theodora Foulkes, Gerald
Gwynne, hið unga kvennagull
mitt, og Henry Prince, höfundur
„Ólgandi vatna“ sátu saman í ís-
kaldri þögn fyrir framn tjaldið.
Leiksviðið var aðeins upplýst
með einum lampa. Geislar lians
léku um slitnar sviðsfjalirnar og
fáeina stóla og borð, er stóðu
þar af einhverri tilviljun. Áhorf-
endasalurinn var myrkvaður og
yfirbreiðslur á stólunum.
Þetta var allt saman mjög
skuggalegt.
Ég gekk til leikaranna og sagði
þvingaðri röddu: — Gott kvöld,
öll saman. Ég veit vel, að þetta
er lélegt leikliús, en við því er
ekkert að gera. Svo að þið getið
sparað allar kvartanir.
Theodora Foulkes, sem líktist
tignarlegum mjóhundi í liinni
ensku tweeddragt sinni, leit á
mig fjörlegum, brúnum augum
sínum.
— Við kvörtum ekki, vinur
minn. Ég væri jafnvel fullkom-
lega ánægð, ef það væri ekki
vegna þessa bölvaða súgs hérna.
Hún leit á brotna rúðuna í dyr-
unum, og hrollur fór um hana.
— Ef þér er það ekki á móti
skapi, Peter, þá held ég að ég
fari upp og reyni að finna ein-
livern búningsklefa, sem ég get
leitað hælis í þar til æfingin
byrjar. Ég er komin með óþægi-
legan hósta, og ég vil ógjarnan
SÆNGUR
Endurnýjum gömlu sængumar.
Seljum dún- og fiðurheld ver.
NÝJA FIÐURHREINSUNIW.
Hverfisgötu 57A Simi 16T38.
gefa upp öndina fyrir frumsýn-
ingu.
— Já, gerðu það, sagði ég.
— Ég læt Eddie sækja þig, þeg-
ar Wessler og Mirabella eru kom
Theo flýtti sér út. Gerald.
Gwynne sagði: — Wessler er að
kanna baksviðið.
Nú opnuðust dyrnar aftur og:.
hin austurríska stjarna mín gekk
inn. Hann gekk lotinn, til að'
reka sig ekki upp undir í dyrun-
um. í stórum hnefanum hélt.
hann á kvenmannsmynd úr leir.
Hann hélt eins varlega á henni
og væri hún lifandi.
Conrad Wessler hafði byrjað
að móta úr leir, þegar liann var
að ná sér eftir flugslys, sem um.
tíma virtist koma í veg fyrir að
hann gæti nokkum tíma leikið
framar. Það hafði sennilega
verkað á hann eins og kvalastill-
andi lyf, sem hjálpaði honum
til að gleyma eyðilögðu andliti
sínu og þeirri staðreynd, að hálf-
bróðir hans. Wolfang von Brandt.
hafði misst Vitið vegna þessa
sama slyss. Þeir höfðu báðir
gert ævintýralega flóttatilraun.
til að sleppa undan þeim hörm-
ungum, er þeir hefðu liðið f
Wien undir stjórn nazista. Þeir
höfðu lent í flugslysinu við komu
sína til Bandaríkjanna. Nú var-
Wessler aftur heill heilsu, og ör-
in sáust ekki lengur á andliti
hans, vegna velhéppnaðra plast-
aðgerða og gróskumikils aría-
skeggs. En hann hélt áfram að
móta, og maður sá hann sjaldan
Nú eru bara tveir eftir. Svo getm-ðu farið af afgreiða bflana.
.. ANP MABKTWAIN 1
DID 'PgETTy 'NBí.tA
T£!_U!N6 ABOUT
BOY5 WHO L£FT
HOME! THE POUCE
PEOBABLY ALKEAPy
HAVE OLEy HEAPEP,
THE HEAD
SHRINKERS-
COLILP 6ET
EICH EX-
PLAININ6
LA CALHOON.
SUMMEE.WHEN DÍP I ABOUT AN '
LITTLE OLEV DI5AP- ) HOUP- OR SO
'--7 PEAK.? vrrrf A60...0H,
-Aaí; steve, wijy
V pip x ^coLp
Aí^.r.v Vt him yT’
VVHY PID THE V
CoPPEEHEAD
’ STEP OUT OF
CHACACTER ANP
NOT CHEW OUT
you ANP OLEy
THE 6LOW FEOM
the lioht^ of
W/.EI IIN6TON FAIL
To F-EVSAL A
TINV LIPE RAF-T
/.<071 N'ö .POWN
t-HíjPOTÖMAC...
ÓFF AT&V6LE PA$5/
A,L
Þrátt fyrir ljósadýrðina í Washington
Fyrir svona klukkutíma. Æ, hvers yfir ykkur Óla? Það gætu einhverjir sér-
sést ekki litli gúmmíbáturinn, sém berst
fyrir straumi niður Potoinao ána.
— Hvenær hvarf Óii? ' ^
vegna var ég að 'ávíta hann. •
— Hvað kom til, að sú rauðhærða var
ekkl sjálfri sér Ifk og lét skömmmn rigna
fræðingar auðgazt á að reyna að skilgreina
hana. — Við skulmn vona, að lögreglan sé
þegar búin að finna Óla.
ALÞÝÐUBLAÐI0 — 29. maí 1964 15?