Alþýðublaðið - 05.06.1964, Blaðsíða 15

Alþýðublaðið - 05.06.1964, Blaðsíða 15
Mirabella ó Thespissjúkrahúsinu til að ná sér eftir hræðilegt tauga áfall. Ég vissi vel hversu alvar- legt það var, því að við höfðum verið nánir vinir alveg frá þeim tíma er við sem óþekktir nýlið ar reyndum að rs'ðja okkur braut á Broadway. Hún og maður henn ar, Roland Gates, höfðu í mörg ár verið harðir keDpinautar Lunthjónanna um titilinn: Vin- sælustu hjónin í leikhúsheimin- um. Og eins og Lunt-hjónin reyndu þau að halda í það álit liinna ótal mörgu aðdáenda sinna, að þau væru hamingjusöm ustu og ástfóngnustu leikarahjón in. Enginn hafði nokki-u sinni tortryggt Roland — ekki einu sinni ég, sem þekkti hann þó vel. Mirabella hafði aldrei með einu orði látið í ljós þær kval- ir, bæði til sólar og iikama, er liún leið öll þau ár, er hún var álitin vera hamingjusamasta eig inkona í leikhúsheiminum. En eftir að sýningum var hætt á síðasta leikritinu þeirra, sem hafði verið gevsiiega vinsæit, örmagnaðist Mirabella gjörsam- lega. Kvöid nokkurt játaði hún sannleikann fvrir okkur Gerald. Roland, hin fágaða samkvæmis- hetja, hafði einskis, svifizt til að kúga hana og misþvrma henni. Mirabella hafði borið kvalir sín ar með þögn og þolinmæði í öll þessi ár af því að hún vildi ekki að heimurinn uoovötvaði sann- leikann, og einnig af því að hún óttaðist að frama hennar á Broad way yrði Iokið. um leið og hún skildi við mann sinn. Við Gerald neyddum hana blátt áfram til að sækja um skiln að. Gates neit.aði auðvitað öllum ákærum hennar, og slúðurblöð- in smjöttuðu í heila viku á öll- um þeim smáatriðum, ér fram komu við réttarhöldin. Við gátum ekki hindrað, að allt kæmist fyr ir almenningssjónir. Eoland Varð að flýja borgina og Mira- bella fékk langvarandi taugaá- fall. Læknarnir óítuðust, að hún yrði geðveik. En læknunum skjátlaðist í sambandi við Mirabellu. Sama kvöldið og ég las handritið að j.Olagandi vötnum“ fyrir hana, yfirgaf hún sjúkrahúsið. 'Enginn hiannlegur máttúr gat stanzað hana. Hún játaði sjálf, að hún hegðaði sér brjálæðislega, cn (úún sagðist heldur vilja deyja, !en missa af því að leika Cleon- ie. Það er að segja, þetta var sú ástæða, er hún lét opinberlega í Ijós. En ég vissi, að það var ekki aðalástæðan fyrir ákvörðun hennar. Mirabella var óvenju- lega traustur vinur. Hún skildi strax, að þetta leikrit var eina vonin til þess að ég gæti hafið nýtt líf til nýs frama. Og liún vildi gera allt til að hjálpa mér. Þess vegna ásakaði ég hana aldrei, þó hún drykki koníak á æfingunum. Og það var líka þess vegpa, sem ég lét liina ó- forskömmuðu framkomu I»/enn ar við Wessler óáreitta. Ég mundi aldrei glevma. hvað liún hafði lagt á sig mín vegna. í raun og veru varð þessi and úð liennar á Wessler henni til ' lijálpar í túlkun hennar á hlut- verkinu, þar sem svo átti að vera í leiknum. Maður fann vel, hvernig hinn niðurbældi fjand- skapur þeirra ólgaði undir sam leik þeirra. Ég virti þau fyrir mér gagn- tekinn af hrifningu. En allt í einu þagnaöi Mirabella í miðri setningu og sneri sér að bakdyr unum á leiksviöinu. Ég leit þang að, og sá að maður nokkur tróðst inn — ókunnugur maður í ullar- frakka og með harðan, svartan hatt. Hann bar skjalatösku undir hendinni. Ég hafði áminnt húsvörðinn um að lileypa engum inn meðan á æfingu stæði, nema dr. Lenz, sem sá u:r fjárhagslegu hliðina á sýningunni. Ég ætlaði einmitt að fara að ’ ammast yfir þessu, þegar hin nndarlega hegðun Mirsbellu !-om mér til að þagna. Andlitssvipur hennar lýsti ekki aðeins gremju yfir trufluninni — hann lýsli fremur undrun og ótta. Ókunni maðurinn gekk til hennar. Ég hélt, að hann ætlaði að segja eitthvað, en þá sneri Mirabella sér að Wessler og sagði dálítið skjálfrödduð: — Afsakið, Wessler, ég missti af þræðinum. Viljið þér gefa mér stikkor’ið aftur? En Wessíer gaf henni ekki stikkorðið. Hann starði á mann inn. Wessler átti ótrúlega auð- velt meö ao muna eftir andlitum, og hafði þann undarlega vana að stara á ókunnuga, eins og hann væri að reyna að finna nafnio þeirra í hinni ótrúlegu heila-spjaldskrá sinni. Mér fannst eins og hann reyndi jafn mikið til að koma þessum manni fyrir sig, og Mirabella reyndi að láta sem hún þekkti hann ekki. Æfingin var gjörsamlega eyði- lögð. Ókunni maðurinn birtist skyndilega, og án nokkurrar fyr irhafnar, vera orðinn miðpunkt urinn í þessu skuggalega leik- húsi. Ég velti því fyrir mér hvaða erindi hann gæti átt hingað, en svo gat ég ekki lengur dulið gremju mína. — Hver hefur hleypt yður inn, æpti ég. Maðurinn með svarta hattinn gekk fram hjá Mirabellu og Wessler og í áttina til mín. Hann brosti afsakandi. Hann var á að gizka fertugur, feitlaginn, með lítið yfirskegg og ógeðslega, ljós rauða húð. Ég fékk ógeð á hon- um strax við fyrstu sýn. — Ég ætlaði bara að athuga, hvort höfundurinn . . . Hann beygði sig yfir mig og leit á Henry, sem varð opinmynntur af undrun: — Ó, þarna situr þú þá, Henry. Ég ætlaði næstum því ekki að þekkja þig aftur. Hann virtist kæra sig kollótt- ann um að hann truflaði æfing- ima. Hann tróðst framhjá mér, settist við hlið Henrvs og hóf við hann hljóðskraf. Henry var miög vandrssðalegur. Ég heyrði að hann tautaði: — Þú truflar þau, frændi. 'Við getum ekki tal að saman hér. Hann flvtti sér að standa upp og dró manninn með svartd hattinn fram f hliðargang inn. Hann var blóðrjóður í fram an. í.— Herra Duluth, sagði hann — Þetta er frændi minn, Georg Kramer. Hann gerði sér ekki grein fyrir, að hann mundi trufla. Þér verðið að fyrirgefa honum. Meðan Henry bar fram afsak anir sínar, liorfði Kramer upp á leiksviðið, og augu hans hvíldu óskammfeilið á Mirabellu. — Þér voruð sannarlega hepp inn, að fá ungfrú Rue, herra Duluth, sagði hann allt í einu. — Hún er mikil listaltona — stórkostleg listakona. Svo sagði hann ekki fleira. Hann leit ekki einu sinni á mig. Hann gekk ásamt hinum gi’ama Henry yfir leiksviðið og í áttina að dyrunum með brotnu rúð- unni. Ég horfði á Mirabellu, þegar hann gekk framhjá henni. Á yfirborðinu virtist hún ekki veita honum minnstu athygli. En hún fylgdist með hverri hreyf- ingu hans í laumi. Þegar þeir voru komnir að dyrunum, hrópaði Wessler: — Afsakið, en viljið þið ekki vera svo vænir að bíða andartak. Þeir námu staðar og sneru sér við. Wessler gekk til þeirra og sagði sigrihrósandi: — í Vín, já í Vín, árið 1936, komuð þér þá ekki til opinberrar mótttöku hjá ameríslta sendiherranum? Þessi undarlega athugasemd var ekki svo undarleg í augum okkar, sem þekktum Wessler. Minni hans var ótrúlegt, og liann blátt áfram þjáðist af þeirri ástríðu að koma því fólki fyrir sig, er hann þóttist kann- ast við. Hann hafði þekkt íris aftur frá Boeuf sur le Toit í París, Theo frá Nancy Gunards í London og mig frá einhverjum ómerkilegum bar. En mér fannst furðulegt, að hann skyldi hafai séð Kramer áður. Skotárás SÆHQUR Endurnýjum eömiu sængurnar Seljum dún- og fiöurheld v«r. VÝJA FimjRHREINSOTVm Hverfisgötu 57 A Sím} 10T38. (Framhald af 3. síðu. upp. Hann sagði, að sendiherrann hefði hent glervasa á hann. Bílstjórinn varð svo fokvondur, að hann dró upp byssu sína og skaut nokkrum skotum á sendi- lierrann. Hann. hitti ekki vel og stympingarnar héldu áfram unz bílstjórinn skaut aftur úr byssu sinni. Yfirmaður morðnefndarinnar i Stokkhólmi, G. W. Larsson lög- reglufulltrúi, bar til baka þá kenningu. að afbrýðisemi hefði komið við sögu. Þegar bílstjórinn var að því spurður, hvers vegna hann hefði verið vopnaður, sagði hann að-, eins: „Eg er vanur að hafa á mérj byssu.” I Bílstjórinn, sem er sænskur rík-' isborgari, en fædur í Póllandi, hef- ur starfað við sendiráðið um ára- bil. “feegar Haile Selassie keisari heimgótti Svíþjóð 1954 sæmdi hann bílstjórann eþíópískri orðu og gullskildi í viðurkenningar- skyni fyrir dygga þjónustu. Ég veit vel að þú ert ekki lieima, pabbi en Iivcnær kemurðu? / X ICNOVVÍ I KNOW! — /WAY3E iHECAN'7 HELP H£RSEU=...I'M AND JUST WHEnI X ALAAOST HAU ( YOU O.N THE 610= i OF ALL l)S OIHEO OKDISiAEV t' B'L"' WV' AHpfi 9AS líoHTBB * F-U- t WS WHEA iXFí'JÍ OPr.N'i FV* VVÍ.'t TFE PAMJ v'V 'lE' » Stnndum þarf ekki liema nokkur orð til að allt fari í bál og brand. Frk. Colboonkali kallaði Óla litla heimskan roliing. Ilvað er þetta stúlkur. Ilættið þessu. ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 5. júní 1964 15 /

x

Alþýðublaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.