Alþýðublaðið - 17.06.1964, Blaðsíða 4

.'•>v\é
k lístahátíð
(Framhald at 7. síSu).
svipbrig'öarík. Hin frjálslega
abstraktsjón sem jafnólíkir
málarar og Jóhannes Jóhann-
essson, Hafsteinn Austmann,
Steinþor Sigurðsson, Kristján
Davíðsson ástunda allir um-
lykur verk hinna ráðnari lista-
manna og stærri í sniðum sem
kann að bera hæst á sýning-
unni: Jóhannes Kjarval, Gunn-
laug Scheving, Þorvald Skúla-
son, Mínu Tryggvadóttur. Stór-
myndir Schevings verða kann-
ski minnisstæðastar alls af
þessari sýningu: þar sem mað-
ur horfir á þær, er auðvelt að
trúa kenningunni um forustu-
hlutverk myndlistarinnar í ís-
lenzkri nútíðarmenningu, og
sú trú styrkist óhjálcvæmilega
af persónulegri margbreytni,
formleit og formgleði, listrænni
alvöru annarra listamanna á
sýningunni, og svo sýningar-
innar í heild.
Áreiðanlega hefur það verið
rétt ráðið af myndlistarmönn-
um að reyna ekki að kcma
saman neinni yfirlitssýníngu
lengra tímabils, miða t. d. við
lýðveldisstofnunina. Mcð þeim
hætti sem hafður cr á ætfi
þessi sýning að veita aliglögga
mynd af stöðu myndlistarinn-
ar einmitt í dag, viðieitni og
vandamalum málaranna, marg-
breytilegu svipfari þeirra, og
það er ekki síður forvitnilegt,
en sögulegt yfiriít sem óhjá-
kvæmilega yrði hæpið og um-
deilanlegt. En er þessi sýning
raunvcrulega fullnægjandi? Ó-
neitanlega virðist höggmynda-
deildin nokkuð svo blendin og
fáskrúðug, þótt þar sé sitthvað
af góðum verkum; liin óút-
skýrða fjarvist Ásmundar
Sveinssonar dregur úr lienni
mátt. Og svartlistar- og vatns-
litadeildín virðist býsna handa
hófskennd: engu er likara en
liún hafi verið látin raða sér
sa.nan sjálf, úrvinnslu- og
Eiugsunarlítið. Það eru mál-
verkasalirnir sem bcra þessa
sýningu uppi. En þeim mun
furðulegra er að sjá cinnig þar
glompur og missmíði. Auk
Svavars Guðnasonar vantar á
sýninguna þá Jóliannes Geir
og Karl Kvaran; Sverrir Har-
aldsson á þar aðeins eitt mál-
verk sem hangir milli dyra við
heldur litla virðing, og Einar
Baldvinsson eitt í felum. Hvaða
rök eru til þess að mismuna
þessum listamönnum? Þetta
eru kannski alvarlegustu glöp-
in; en ættu þeir Jóhann Briem
þg Hafsteinn Austmann ekki
skilið svigrúm á sýningunni
til móts við marga aðra sem
fer meira fyrir þar? Báðir hafa
þeir nýverið, og eins Sverrir
llaraldsson, haldið sterkar,
fallegar sýningar sem sízt bára
vott um neitt undanhald.
Eg veit ekici par um það
hvernig myndlistarmenn haga
vali sínu á slíkar sýningar; það
ér sjálfsagt vandmeðfarið. En
óneitanlega er töluvert undir
því komið að sýningu sem þess-
ari sé treystandi sem haldgóðu,
heiðarlegu yfirliti um nútírna-
list okkar: það er þó alla daga
tilgangur hennar á listahátíð.
Um yfirlitsgildi þessarar sýn-
ingar virðist mega spyrja
lengi, og deila lengur að lík-
indum. Þar fyrir er engin ár
stæða að draga í efa sjálft sýn-
ingargildi liennar. Og er það
ekki enn eitt dæmið um stöðu
og styrk íslenzkrar myndlistar
nú?
|ÓN Þórarinsson vék að því m.
*á. í setningarræðu listahátíð-
arinnar að hún gæfi tilefni til
að meta fyrir sér stöðu ís-
lenzkra lista nú í dag, hvort
nokkuð hefði munað á leið.
Ekki veit ég svo sem hvort
þessi hátíð sýnir svo hreinleg-
an þverskurð íslenzkrar list-
menningar að unnt sé að meta
með nokkrum rökum stöðu list-
anna af henni einni saman; en
ekki er það trúleg saga. En
verði reglulegt framhald slíks
hátíðalialds, t. d. annað eða
þriðja hvert ár, jafnvel árlega
þegar fram í sækir, kann ann-
að að koma á daginn, Þá kann
svo að fara að allít liið bezta
úr íslenzku lista- og menning-
ar'ífi vekist upp fvrir okkur
á þessum vorhátíðum, sem hver
um sig kristalli það, sem bezt
er og nýjast á boðstólum
hverju sinni. Þá fer að verða
vit í að tala um listahátíðir
sem þverskurð listalífs.
Tveir efnisþættir þessarar
hátíðar sýnast mér að sinni
minnisverðastir. Annar er hlut-
ur ágætra erlendra gesta í há-
tíðinni, Vladimir Askenazís og
Rutli Little og svo Kristins
Hallssonar ásamt þeim; tón-
leikar þessa listafólks voru
kannski ánægjulegustu við-
burðirnir á liátíðinni. Tónlist
mun eflaust skipa mikið rúm
á listahátíðum eftirleiðis, ekki
sízt ef þær eiga, að einhverju
leyti, að taka á sig alþjóðlegt
snið. Og erlendar heimsóknir
eru nauðsynlegur þáttur hátíða
haldsins. það er tilefni til að fá
mikilhæfa listamcnn í heim-
sókn og tækifæri til samjafn-
aðar við okkar eigin list. Er-
lend myndlist og leiklist á von-
andi senn innangengt á ís-
lenzka Iistahátið: Hinn efnis-
þátturinn er frumflutningur
nokkurra nýrra íslenzkra
verka, forvitnilegra og nýstár-
legra: tónleikar IMusica nova
á sunnudaginn, sýning Grímu
•á Amalíu Odds Björnssonar,
ópera Þorkels Sigurbjörnsson-
ar í Þjóðleikhúsinu: samfylgd
nýrra listar er áreiðanlega
hagstæð í upphafi reglulegra
listahátíða í landinu.
IISTASÁTÍÐINNI er nú senn
“■lokið: það er varla eftir nema
þakka fyrir sig. Það mun fá-
títt, ef ekki einsdæmi, að Reyk
víkingar hafi átt jafnfjöl-
breyttan kost listræns atlætis á
jafnskömmum tíma og nú und-
anfarna vorblíðudaga, og það*
er sannarlega vonandi, að þeir
liafi kunnað að meta það sem
fram var boðið. Á þeim undir-
SindrastóHinn er sígildur
SINDRI H.F.
Hverfisgötu 42.
Minnismerki
(Framhald al 1. síSu).
höfundarréttarins og fé varið úr
bæjarsjóði til útgáfunnar.
Ekki fóru fram frekari hátíða-
höld á Akranesi í dag, heldur
verður afmælisins frekar minnzt í
sambandi við þjóðhátíðina á morg-
un.
KRÚSTJOV \
(Framhald at 1. sIBu).
„húrra” en flestir.stóðu kyrrir og
horfðu þegjandi á Krústjov ganga
inn í hótelið,
Eftirtektarvert var, að á þeim
stöðum, sem Krústjov heimsóíti —
Ráðhúsið, en þar var snæddur há-
degisverður, Þinghúsið og skrif-
stofur forsætisráðherra og við
hótelið, var tiltöiuiega lítill mann-
fjöldi. Hinn mikli fjöldi. lögreglu-
manna'var mun meira áberandi. í
bílalestinni, sem sovézku gestirnir
óku í um Kaupmannahöfn voru
amk. fimm bílar fullhlaðnir lög-
reglumönnum. Auk þess fylgdu
bílalestinni 14 lögreglumenn á
mótorhjólum. Fjöldi lögreglu-
'manna var við vegatálma, í hópi
áhorfenda og ekki sízt í gluggum
húsa og á húsaþökum.
Lögreglumennirnir áttu m. a.
að gæta þess, að mannfjöldinn
kæmi ekkl of nærri sovézka for-
sætisráðherranum. En Kaupmanna
tektum, hverjar sem þær hafa
nú verið, veltur allt framhald
slíks hátíðahalds. — Ó.J.
hafnarbúar sýndu engan áhuga á
slíku á fyrsta degi heimsóknarinn-
ar. Þeir virtust aðallega forvitnir
og vildu augsýnilega aðeins fá að
sjá einn voldugasta mann heims.
Þeir létu engar sérstakar tilfinn-
ingar í Ijós.
Ökumaður
(Framhald af 16. síðti).
hann var að komast réttur inn á
veginn.
Eltt út af fyrir sig er þetta auð-
vitað ekki í frásögur færandi. En
þegar jeppinn er kominn rétt nið-
ur undir Ártúnsbrekku, kemur
fólksflutningabíllinn R-3584 allt í
einu fast upp að hiið hans, án þess
að gefa á nokkurn hátt merki um
að hann hygðist fara fram úr. —
Ökumaður fólksflutningabilsins
þrýstir síðan jeppanum út á vegar-
brún, ekur utan í hann, svo öku-
manni jeppans var nauðugur kost-
ur að aka út af veginum til að
forða enn frekari árekstri. Vegar-
brún, og ekur utan í hann, svo öku
bílnum ekki mikil, hlutust því
ekki skemmdir á jeppanum af út
af keyrslunni. Ilöggið var það mik-
ið er bílarnir skullu saman, að ó-
liugsandi er annað en ökumaður
fólksflutningabílsins. liafi orðið
þess var um leið og hann hrakti
jeppann út af. Hann ók hins vegar
leiðar sinnar, sem ekkert væri og
skeytti engu um afrek sitt.
Síðan var jeppanum ekið upp á
veginn aftur og eftir fólksflutn-
ingabílnum. Bíllinn stanzaði tvisv-
ar til að lileypa út fólki, en í bæði
skiptin, er ökumaður jeppans,
gerði sig liklegan til að koma út
og ræða við ökumann fólksflutn-
ingabílsins ók hann af stað
og var greinilegt að ökumaður
taldi sig ekkert eiga vantalað við
ökumann bifreiðarinnar, sem hann
liafði ekið á.
Málið var kært til lögreglunnar.
Það skal tekið fram, að öku-
maður fólksflutningabifreiðarinnar
var ekki ungur maður nýbúinn að
fá ökuréttindi, heldur maður á fer
tugs aldri, sem um langt árabil hef-
ur haft akstur að atvinnu.
Hlaðborð
Frh. af 16 síðn.
15 og 17. Þetta er nýr þáttur 1
starfsemi Hlégarðs; og vonast eig-
endur félagsheimilisins eftir að
hann muni verða vinsæll.
Ákveðið hefur verið að kalla
þetta „Hlaðborðskaffi” því kökur
verða ekki skammtaðar, heldur
mega gestir snæða eftir þörfum.
Rekstur félagsheimilísins hefur
farið vaxandi með ári hverju og
nýlega hafa verið settar upp þar
fullkomnar kvikmyndasýningavél-
ar og verða eftirleiðis sýndar kvik
myndir tvisvar í viku á kvöldin og
fyrir börn á sunnudögum.
Á morgun verður vígð ný sund-
laug; Varmársundlaug, skammt frá
félagsheimilinu. Er hún hið glæsi-
legasta mannvirki, og verður opn-
uð almenningi 20. júní.
Eigendur félagsheimilisins eru
Mosfellshreppur, Kvenfélag Lága-
fellssóknar og Ungmennafélagið
Afturelding.
Lesið Alþýðubiaðið
t§ 17. júní 1964. — ALÞÝÐUBLAÐIÐ