Alþýðublaðið - 21.08.1964, Side 5

iiliitiimiHiimiitiiiiiiiiiiiiiiiniiiHiiniiiiiiiHiiiiiimmiiiiiiiiiiiiiiiimmiiiiiiiiiiii iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiir;'*«*vriiiiii«iiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiinmiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiittiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii,iiiiiiiiiiiiiiiiiiia
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 21. ágúst 1964 «|
I |IMMMMMMMMMMMII«< 1111111^
-Kiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii.iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiimiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiitiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiriiiinimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiimiiiiiiiiiiimmiHiimiimiiiuHiiiiiiHiHiiiiumiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiri.iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiirnj.j
HAUSTTlZKAN
SENN er sumarið á enda og marg við það, sem er kvenlegt og töfr- 3. Blússa með persnesku mynstri
ar okkar eflaust farnar að velta andi. við ljós kanellita vetrardragt.
fyrir sér, hvernig föt verði mest Hér eru nokkrar myndir af því, 4. Þessi sérkennilegi kjóll ber
móðins í þaust. sem koma skal: heitið „Sjónvarpskjóll" og er
Við fjarlfegjumst óðum karl- 1. Rauð mohair dragt. sagt skrýtnasta fyrirbrigðið í
mannlega sniðið, sem svo mikið 2, „Sporty Look“ með háum tízkuheiminum um þessar
hefur borið á undanfarið. Fáum kraga og slaufu, við drapp- mundir. ,
fínlegri liti og höldum okkur fast lita vestisdragt. Ritstjóri: ÁLFHEIÐUR BJARNADÓTTIR =
ER ÞETTA M N RÖDD?
EINN er sá hlutur, sem állir kann
ast við á Qkkar tímum. Það er
hljóðneminn.. Gegnum hann get-
um við heyrt raddir frá fjarlæg-
um slóðum. Fréttir og viðtöl ým-
Iss konar. Sumar raddirnar erum
við farin að þekkja. En það er
ein rödd, sem fæst okkar kann-
ast við. Það er okkar eigin. Það
gæti farið fyrir okkur eins og
skrifstoi'ustúlkunni, sem sat fyrir
framan forstjórann sinn, og átti
að segja honum frá ferðalagi,
sem hún var send i, fyrir fyrir-
tækið.
Hún hafðr ekki hugmynd um,
að hljóðnemi var tilbúinn að taka
upp allt, sem sagt var. Stúlkan
byrjaði hátíðlega á lýsingunni,
en brátt náði kímnigáfan yfir-
höndinni og hún endaði frásögn-
Ina með því að hlægja hjartan-
lega. Forstjórinn gerði smá
handahreyfingu og allt í einu
heyrði hún sjálfa sig tala og
lilægja. Hljóðneminn á ségul-
bandinu endurtók allá frásögn-
ina. Stúlkan sat gersamlega mál-
laus. Var rödd hennar og hlátur
virkilega þannig. Og notaði hún
alla þessa orðavafriinga sem hún
heyrði. — Jú, ekki bar á öðru.
Forstjórinn sat og brosti. Frá
hans hlið var þetta meint sem
spaug. En stúlkan, hún hafði
fengið dálítið að hugsa um.
Það fyrsta, sem henni kom í
hug, var að það gæti verið gagn-
legt ef maður sæi sjálfan sig
eins og hýn hafði heyrt rödd
sína og hlátur. Þá gæti maður
líka gagnrýnt sig rækilega.
Til er latneskur málsháttur,
sem staðhæfir, að við berum okk
ar eigin galla í poka á bakinu,
en annarra í poka fyrir framan
okkur, svo við getum séð þá sem
bezt. Þegar við erum í geðshrær-
ingu hafa tilfinningarnar yfirráð-
in. Ytri aðstæður geta æst okk-
ur svo upp að við gleymum að
stilla okkur. Það hendir oft, að
fólk segir særandi orð í reiði
sinpi, en myndi síðan undrast,
ef það heyrði þau endurtekin og
hugsaði þá sem svo: — Svona
illa var þetta nú ekki meint.
Við þekkjum, þegar sagt er,
að þessi og hinn sé eins og goð
á stalli. Sú afstaða er frá okkar
hlið byggð á kærleika og virð-
ingu. Trú á að sá sem við höfum
í huga, sé betri en aðrir.
Einn góðan veðurdag skeður
það, að átrúnaðargoðið fellur af
stallinum. „Goðið“ veit það ekki
sjálft oft á tíðum. En sá, sem
Móðir nokkur sagði einu sinni
treysti á það, verður fyrir sár-
um vonbrigðum.
við börnin sín: — Ég er engin
fyrirmynd annarra, ég er mann-
eskja eins og þið, með kosti mína
og galla. En ég vil það, sem er
Framhald á síðu 10.

IIDIIMIIIIII ItMMIIIIIIItllllllllllllllllllllllllllllt*
................................................................................................inimiiiiiiiiiiiHiiiiitiiiiiiiiiiiiiiiiMMiiiiMiiMiiiiimit'i