Alþýðublaðið - 21.08.1964, Blaðsíða 15

— Höfundinn! Fram með höf-
undinn! Hvar er höfundurinn?
Ég sneri mér að Henry og tók
um axlir hans Ég var mjög glað-
ur yftr að. þessi frumraun hans
skyldi heppnast svo vel.
— Komdu nd. drengur minn,
sagði ég. — Komdu inn. Áhorf-
endur vilja fá að sjá þig.
Ég tók að draga hann inn með
mér. Clarke og Lenz fylgdu i
humátt á eftir okkur. Ég ætlaði
einmitt að fara inn á sviðið, þeg-
ar ég nam skvndilega staðar eins
og steinrunninn.
Áhorfendur hrópuðu enn eins
og óðir á hpfundinn. Tjaldið var
dregið frá. Mirabella, Gerald, íris
og Theo læddust af sviðinu. Nú
stóð þar aðeins einn maður. Mað
klæddur tötrum. sem hneigði sig
fyrir áhorfendum.
Og þeir fögnuðu honum, fögn-
uðu honum ákaft og innilega. En
enn heyrðust raddir, sem hróp-
uðu á höfundinn. von Brandt lyfti
höndínni. Þeear í stað varð dauða
þögn í salnum.
— Herrar mínir og frúr, sagði
liann. — Fyrir mína hönd og fé-
laga minna þakka ég ykkur ykk-
ar elskulegu móttökur. Hvað sjálf
um mér viðkemur, á ég varla orð
til að lýsa hamingju minni. Að
þið skvlduð taka á móti mér á
þennan hátt, mér. sem þið þekkið
svo lítið — hvað get ég annað
sagt, en látið ykkur vita, að nú
er lífið aftur gott og yndislegt
eftir hræðilega erfiðleika. Og ég
get einskis fremur óskað mér.
Ég var enn með höndina á öxl
Henrys, tilhúmn til að ýta hon-
um inn á sviðið. En þessi litla
ræða von Brandts kom mér mjög
á óvart. Hún hafði mikla þýðingu
fyrir mig. svo óhtignanlega miklu
meiri þvðingu en áhorfendur
gætu nokkru sinni gert sér grein
fyrir.
— Það er eitt enn. sagði von
Brandt. — Éc er hakklátur ykkur
fyrir að geðiast að bessu leikriti.
í Austurríki skrifaði ég mörg leik
rit, sem gengu ekki öll jafn vel.
En þetta ieikrit hefur aldrei ver-
ið leikið í Vín. Þetta leikrit, vona
ég, er það bezta. sem ég hef skrif
að, hitt voru ekki annað en æf-
ingar. Ég er stoltur vfir að bezta
leikritið mitt skvldi vera sýnt
hérna fyrir vkkur í Bandaríkjun-
um. Ég"þakka vkkur — sem leik-
ari og rithöfundur þakka ég ykk-
ur.
Andartak stóð ég sem steinrunn
inn. Ég gat ekki hugsað. Mér
fannst allt hringsnúast fyrir aug-
um mér.
— Hvað í ósköpunum . . . byrj-
aði ég.
Lenz sagði rólega: _ Hér hafið
þér Iausnina á gátunni minni,
herra Duluth. Þetta var það, sem
stolið var frá von Brandt. Hann
óskaði svo ákaft eftir að leika í
þessu leikriti, að hann vildi ekki
einu sinni láta bróður sinn vita,
að hann hefði skrifað það. Hann
var hræddur um að þá mundi
sækja i sama farið, áð þegar frétt
irnar bærust út um handritið,
myndi Wessler áreiðanlega fá
aðalhlutverkið. von Brandt hélt
leikritinu leyndu fyrir öllum,
þangað til hann fann.að hann var
að missa vitið. Þá trúði hann
eina manninum, sem hann hafði
við höndina, fyrir því — hjúkr-
unarmanninum, sem gætti hans.
Þessi hjúkrunarmaður talaði
ensku og skyldi þýzku. Hann
þýddi leikritið, breytti staðhátt-
um og kom því síðan á framfæri
sem sinu eigin.
Tjaldið var dregið fyrir í síð-
asta sinn. Lófaklapplð dó smám
saman út. Wolfgang von Brandt
gekk til móts við okkur, og andlit
hans Ijómaði.
— Og það er auðvelt að skilja,
hvers vegna herra Prince var svo
hræddur við Wessler. Ef Wessler
hefði þekkt hann aftur sem hjúkr
unarmann bróðurins, hefði það
ekki verið erfitt fyrir hann að
geta sér til hver væri raunveru-
legur höfundur þessa Ieikrits,
sem að svo mörgu leyti hlaut að
minna hann á fyrri leikrit von
Brandts.
— En, stamaði ég. — En . . .
en . . . en . . .
Ég sneri mér við og starði full-
komlega mállaus á Henry Prince.
Hann var náfölur, og um varir
hans lék kjánalegt, aumkunarvert
bros.
En ég greindi þetta allt eins og
í þoku. Athygli mín beindist öll
að hægri úlnlið hans. Hann var
hlekkjaður við Clarke lögreglu-
fulltrúa, með nýjum, ljómandi
handjárnum.
— Já, sagði Lenz. — Það var
afar kænlegt af Prince að leiða
yður á villigötur með hinni trú-
legu lygasögu sinni um að Kram-
er væri að kúga út úr sér fé
vegna glappaskota föður síns.
Það var kænlegt af honum að
koma sem sjaldnast á æfingar,
tll að gefa Wessler sem minnsta
möguleika á að þekkja hann.
Það . . .
— Peter! íris kom skyndilega
til okkar. Hún var yndislega
ringluð og hrifin.Hún kastaði sér
í fangið á mér. — Þessu er öllu
lókið, Peter! Loksins er þessu
lokið! Og allt gekk vel! Nú getur
ekkert hindrað okkur framar. Við
tökum bilinn og ökum í suðurátt.
Við ökum til Elkton og giftum
okkur.
Ég gerði tilraun til að kyssa
hana, en kossinn lenti einhvers
staðar á eyra hennar.
— Ástin mín, sagði ég.__Þú
gerðir mig jú aftur að helðarlegri
manneskju fyrir nákvæmlega
nítján klukkustundum. Ertu bú-
in að gleyma því?
Hún sleit sig úr. faðmi mér, og
horfði á mig stórum, dökkum
augum.
— Guð minn góður, sagði hún,
þetta er alveg satt. Og þessu var
ég búin að gleyma ...
SÖGULOK.
SMURT BRAUÐ
Snlttur.
Opið frá kl. 9—T.3.S0.
Vesturgötu 25.
BrauSstofan
Sími 16012
HÍMMvðmrÍðfeertir
OP® ALLA DAOA
(lbca lauoaxoaOA
OG 8UNNUDAGA)
FBAKL.STa.g2.
G6sanávinffi»tófan Vf
gMnhdti 38, Re^JwOc.
Eyjólfur K. Sigurjónsson
Ragnar A. Magndsson
Löggiltir endurskoðendur
Flókagötu 65, 1. hæð, sími 17903

•**í'
nu
DU
Einangrunargler
SÆNGUR
framleitt einungls úr tmhl
gleri. — 5 ára ábyrgð.
Pantið timanlega.
Korkiðjan h.f.
X
t*. \ 5
Endurnýjum gömlu sængumar.
Seljum dún- og fiðurheld ver.
NÝJA FTÐURHREINSUNIN
Hverfisgötu 57A. Sími 16738.
fcrtngja
ísíffla...#
f HT; .
* l!
LI1
„Eg ætla'ði í»ara að sjá, I»vað þatí eiíli
margir metrar í cinni svona» túb»t.‘ ^ t

TBÍKNA5?8* #
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 21. ágúst 1964 15