BFÖ-blaðið - 01.07.1986, Qupperneq 8

I sumarfríi um hverja helgi
Rætt við Torfa Ágústsson, áhugamann um útivist
Einn af þeim félagsmönnum BFÖ, sem
stunda útivist af kappi er Torfi Agústsson
verslunarmaður. Hann hefur starfað í bind-
indissamtökum um árabil og verið hrókur alls
fagnaðar hvort sem um er að ræða skemmti-
kvöld eða skemmtiferðir. Við báðum Torfa að
gefa lesendum góð ráð í sumarbyrjun.
Hvað er það sem gerir útivist og náttúru-
skoðun eftirsóknarverða?
Útivist er vítamín fyrir sál og líkama. Ef
maður er þreyttur, þá er hvíld í því að ganga
með sjó eða upp til fjalla. Allir geta ferðast, en
verða að velja ferðamáta eftir getu. Ég hef
stundað Qallferðir frá því um fermingu. Fyrst
með Farfuglum, síðan mikið með ungtempl-
urum og svo ýmsum ferðafélögum. Núna fer
fjölskyldan öll saman í tjaldútilegu og höfum
við hjónin látið drengina okkar sofa í tjaldi
strax á fyrsta ári. Góðir ferðafélagar, hæfileg
áreynsla, útsýni og „að sigra tindinn“ skilur
mikið eftir, og jafnt 2 ára sem sjötugir geta
notið þess að ganga á „fjöH“ þótt lítil hæð dugi
veikum fótum.
Er þetta ekki dýrt áhugamál á tímum tíma-
leysis vegna lífsgæðakapphlaups?
Dýrt, það þarf ekki að vera dýrt, en ef allt
sem til þarf er keypt í einu lagi og valdar dýrar
ferðir er auðvitað hægt að reikna út háar
kostnaðartölur.
Það sem þarf til að stunda fjallaferðir er
raunverulega aðeins áhugi og góðir ferðafé-
lagar. Við þurfum öll að eiga fatnað fyrir
íslenskt vetrarveður og þá vantar bara góða
gönguskó. Ég er ennþá að eignast góðan ferða-
útbúnað eftir rúmlega 25 ára ferðamennsku,
bakpokinn minn hefir enst í 20 ár, svefnpok-
inn í 15 ár. Helgarferð með Ferðafélaginu, eða
bensín á bílinn kostar jú dálítið, en frá því
mætti draga t.d. kostnað vegna reykinga og
drykkju og ánægjan er ólíkt meiri.
Ég hef kynnst fleiri góðum félögum í einni
helgarferð heldur en með þaulsetu á danshúsi
heilan vetur. í erfiðri ferð bindast ótrúlega
8 sterk vináttubönd, sem endast lengi.
Okkur grunar að áhugi þinn á útivist sé ekki
bundinn við sumartímann.
Nei, það er satt, vetrarveður á íslandi er
ekki eins slæmt og okkur finnst þegar við sitj-
um í hlýjum húsum og horfum út um
gluggann. Við förum oft á veturna upp í
Skálafell, fyrst sem unglingar í ævintýraleit.
Ungtemplarar byggðu skíðaskála Hrannar í
Skálafelli, þar gistum við oft, og frá því að
drengirnir fæddust hafa þeir dvalið þar með
okkur. Fyrst drógum við þá á þotum í burðar-
rúmi og létum þá sofa við brekkurótina meðan
við renndum okkur. Þriggja ára byrja þeir svo
á skíðum. Anægjan skín úr svip 5 ára polla
sem stendur rjóður í kinnum á brekkubrún og
horfir yfir iðandi skíðabrekku, til Þingvalla
og á Hengilinn, rennir sér svo niður brekkuna
og vill eina ferðina enn. Við hjónin förum á
gönguskíði um miðjan daginn þegar biðraðir
myndast við lyfturnar. Það er gaman að sjá
hve þeim Qölgar sem maður mætir á göngu-
brautinni á hverju ári.
Eru ferðafélagar þínir allir bindindismenn?
Nei, reyndar var ég í ferðahóp fyrir 20
árum, sem fór margar Qallaferðir og þar var
aldrei haft áfengi með og þegar ég fór að
stunda danshúsin varð ég undrandi að hitta
þar félaga úr þessum hópi undir áhrifum
áfengis. Ég hafði ekki hugleitt það að flest
í glaðværum hópi í Hrafntinnuskeri, á „Laugaveginum",
milli Landmannalauga og Þórsmerkur.