Alþýðublaðið - 03.01.1965, Side 4

NÝ FRÖNSK
DÆGURLAGA-
STJARNA
ÞAÐ er ekki neitt nýtt, a3
ikvikmyndalfiramleiðendur leit-
ist við að notfæra sér vinsæld
ir, sem þegar eru fyrir hendi.
Þegar ung stúlka eða ungur
piltur hafa unnið sér vinsæld
ir og frægð, þá er yfirleitt
reiknað með kvikmyndasamn-
ingi í næsta pósti, og það jafn
vel þótt frægðarinnar eða vin
sældanna hafi verið aflað á
allt öðru sviði en leiklistarsvið
inu. Það er kannski ekki ein-
kennilegt, að söngstjörnur
komi fram á hvíta tjaldinu. Það
gat efcki hjá því farið, að Bítl-
arnir slægju í gegn í „A Hard
Day’s Night“, því að frægð
þeirra sem söngvara stóð hvaða
stjörnustærð í Hollywood sem
var á sporði. Þá hafa Bretar
reynt að gera þá Tommy Steele
og Cliff Richard að leikstjörn-
um á lérefti-nu, og Danir hafa
reynt það sama með Otto Brand
enburg, Darius Campeotte og
Gitte Henning, og á sínum
tíma gengu Svíar jafnvel svo
langt að draga Snoddas fram
ir kvikmyndavélina.
Frakkar reyna þetta sama,
en það er óneitanlega einkenni
legt, að þeir hafa hvað eftir
lllll
annað sett þá af unglingum sín
um; sem hvað lengst hafa náð
í dægurlagasöng í hlutverk, þai
sem þeir reka ekki upp eitt ein
asta hljóð. Þannig var það um
Francoise Hardy í kvikmynd-
inni „Höll í Svíþjóð“, og sama
mali gegnir um Sylvie Vartan
í myndinni „Patate“. Hins veg
ar má skjóta því hér inn, að
unnusti hennar, Johnny Halli-
day, hélt sig við öryggið og
söng fjölda laga í mynd sinni“
„ Hvaðan ertu, Johnny?“
En nú er sem sagt komið að
Sylvie Vartan. Plötur hennar
seljast allar í minnst 100.000
eintökum — en þær, sem vin-
sælastar hafa orðið, hafa náð
miklu hærra: „Tous mes copa-
ine“ 200.000, „La plus belle
opur aller danser“, sem þegar
hefur selzt í 350.000 eintökum.
Ef plötusalan hér á landi ein-
skorðaðist ekki svo mjög við
enskar og amerískar plötur,
færi ekki hjá því, að við hefð-
um fenglð meira að heyra til
Sylvie Vartan.
En hVað um það. í kvikmynd-
inni Patate verður hún að
standa á eigln fótum og ekkl
re'iða sic? á fvrírfram vinsæld-
ir nokkur bundruð þúsund
táninga. Og það er nú kann-
ski eins gott: Patate er grín-
mynd, byggð á sögu eftir Mar-
cel Achard. Hún stendur og
fellur með tilsvörunum. Og
það ber að vikurkenna, að Syl-
vie hefur í mynd þessari feng
ið einhverja beztu og vöndustu
leikara Frakklands á móti sér.
.Móður hennar í myndinni leik
ur Danielle Darrieux sem allt
BAK ViD TJÖLDIN
Sú ákvörðun Johnsons Banda-
ríkjaforseta að vera ekki í kjól
og hvítu við væntanlega innsetn
ingu sina í embætti eftir áramótin
og heldur ekki með pípuhatt,
heidur vera klæddur venjulegum
jakkafötum og með smækkaða út-
gáfu af sínum venjulega Texas-
hatti á höfðinu, hefur farið mjög
í taugarnar ekki aðeins á skrödd
urum og hattamökurum í Was-
hington, heldur líka þeim, sem
lifa af því að leigja út föt og
hafa venjulega gert mikinn biss
ness af tilefni innsetningar for-
seta.
— Hneyksli, hrópa þeir. Amer
ískur forseti með kfibojhatt á
innsetningardaginn. Hann verður
hlægilegur í hinum opinberu far
artækjum. Við stingum upp á, að
hann taki skrefið til fulls og noti
ekki bíl, heldur komi tll athafn
arinnar, eins og hæfir búningn-
um: Ríðandi uppi á hesti.
-- ----
Shirley Temple, sem eitt sinn
var dáðasta barna-stjarna heims
ins og Hollywood( er nú orðin
36 ára gömul og mikil móðir. t
hvert sinn, sem hún þarf að taka
veigamikla ákvörðun, eins og t.d.
um leiksamning, kallar hún börn
in sín saman, en þau eru: Susan,
13 ára, Chárles, 12 ára, og Lori 10
ára. Síðan leggur hún vandamálið
fyrir þau og biður þau um að
aðstoða sig við að taka ákvörðun.
Það fylgir sögunrii að börnin séu
svo til áldrei sammála- Uiti þau
ráð, sem þaU gefa móður sinni
utan eitt: aldrei að fljúga í þoku.
í Bandarlkjunum hafa menn á-
hyggjur af vandamálinu: ofþreyta
og alkóhólismi meðal háttsettra
stjórnarembættismanna - og hefur
verið gífurleg aðsókn að fyrir-
lestraflokki, sem dr. Francis Brace
land, sálfræðingur, hefur verið
að flytja um þetta efni nýlega.
I fyrirlestrunum hefur hann gef
ið embættismönnum ýmis góð ráð
svo sem:
. —Aldrei meira en eins tíma
yfirvinnu.
— Skiljið skjalamöppuna eftir
á skrifstofunni, þegar þið farið
heim á kvöldin.
— Verið einir heima einu sinni
í viku og sendið konuna út með
vinkonum sínum.
— Bjóðið vinum heim eitt kvöld
í viku.
af heldur sér jafnvel. Föðurinn
leikur Pierre Dux, sem að vísu
er ekki mikið þekktur hér, en
því betur þekktur heima fyrir
bæði sem leikari og sem for-
stjóri sjálfrar Comédie Franc-
aise fyrir nokkrum árum. Elsk-
hugi hennar er leikinn af Jean
Marais, sem nú leikur gaman-
hlutverk í stað skilmingahlut-
veikanna, sem hann hefur ver
ið sérfræðingur í undanfarin
— Eyðið a.m.k. einu kvöldi í
tómstundaiðju yðar.
Þetta er það, sagði dr. Brace-
land, sem ég ræð ykkur til að
gera. Hins vegar verð ég að viður
k'eana, að ég hef .aldrei sjálfur
tíma til að fara eftir þessum regl
um.
— & —
Ef ekki er hægt að sigra með
einu móti, þá er að reyna með
einhverju öðru, hlýtur boxari einn
í Clermont Ferrand í( Frakklandi
að hafa hugsað. Þegar hann hafði
tapað slagsmálum á stigum, gerði
hann sér lítið fyrir og greiddi
dómaranum svo vel útilátið högg
að hann rotaðist og varð að sækja
úrefnistæki til að koma honum
til lifs aftur.
— ,% —
Ameríkumenn eru alveg galnir
í gamla hluti - allt frá gömlum
símatækjum til götulugta - en þeir
þurfa að vera ósviknir og helzt
nýtilegir.
Eitt af stórhótelunum í Was-
hington er þess vegna mjög stolt
yfir að geta mælt sjússana ofan
í gesti sína í vínmæli frá hinum
fornu Rómverjum.
ár. Og eiginkonu elskhugans
leikur Anne Vernon. Loks má
geta þess, að strákurinn, sem
hún fer að vera með eftir sam
band sitt við Marais, er leik-
inn af Mike Marshall. Það nafn
segir lesendum að sjálfsögðu
ekki neitt, en þegar það er upp
lýst, að hann er sonur Mic-
hele Morgan þá geta gamling-
arnir farið að velta því fyrir
Framh. á bls. 9
Harold Macmillan, sem brezk-
ir íhaldsmenn kölluðu á sínum
tíma Wonder-Mac, varð ósköp
ieiður yfir því, þegar Maurice
sonur hans féll í Halifax við kosn
ingarnar í Bretlandi fyrir skemm
stu, en nú er hann sagður gleðj
ast yfir því:
Maurice getur nú aftur tekið
tii við að stjóma hinu mikla út-
útgáfufyrirtæki ættarinnar, og
Harold fengið tíma til að byrja á
eftirlætisplani sínu um að skrifa
endurminningar sínar í þrem bind
um. Harold dregur enga dul á
að hann hyggst hafa hið mikla
verk Sir Winston ChurchiUs,
„The World Crisis". að fyrirmynd
fyrir sínu verki. En um þá bók
sagði Balfour lávarður: ,,Frábær
sjálfsævisaga, dulbúin sem saga
heimsins."
4 3. janúar 1965 — ALÞÝÐUBLAÐIÐ