Alþýðublaðið - 21.03.1965, Qupperneq 15

V
— Á meðan ljósi liturinn er
að hverfa úr hárinu á þér. Vesú
ings telpan, hugsaði hann. ■-
— Dave . . . Má ég segja hon*
um að ég sé á förum?
EFNÁLAUG
ÁUSTURBÆJAR
um finnst ég áreiðanlega vera
hræðileg. Hún þrýsti enninu
upp að veggnum og dró andann
djúpt, sölt tárin sviðu undir
augnalokunum. Ég vissi ekki að
ég gæti orðið svo skyndiiega ást
fangin. Ég verð að hitta hann.
Kannske ég geti sagt honum . .
Nú heyrði hún fótatak á gang
inum. Gegnum gægjugatið sá
hún manninn í slitnu, brúnu bux-
unum og hún opnaði dyrnar áður
en hann barði.
— Hann mætti mér. Ðave
Trumper yfirlögregluþjónn í sið-
ferðisdeild Baltimore-lögreglunn
ar kom inn og lét dymar aftur
að baki sér. — Ég hélt ekki að
þér tækist að losna svona fljótt
við hann.
Hann gekk yfir herbergið, lok
aði dyrunum út í garðinn og' dró
gluggatöldin fyrir.
— Ég hefði beðið úti í biln-
um, ef mér hefði komið til hug-
ar að hann , þekkti mig aftur.
Hvérs vegna í óskopunum þurft-
irðu að bjóða einum af lögfræð-
ingum Solly Hermans með þér
heim?
— Ég bauð honum ekki heim,
sagði Kerry hlýlega. —Ég varð
að komast heim án þess aS .Toe
Anselo . . .
— Ég veit það. Ég var á skrif
stofunni, en ég átti ekki von á
þessum lögfræðing hér.
— Ég ekki heldur. Mér hafði
ekki komið til hugar að hann
vildi koma með inn. En ég vildi
að hann yrði forvitinn og færi
að spyrjast fvrir um mig. Kaffi?
Hann kinkaði kolli og starði
á hana með fölgráum augum, þar
IWtlMMMlMMWWMMWMMW
SÆNGUR
REST-BEZT-koddar
! Endurnýjum gömlu
sængurnar, eigum
dún- og fiðurheld ver. ; |
ISeljum æðardúns- og !!
gæsadúnssængur —
og kodda af ýmsum !
stærðum.
DUN- OG ; >
FIÐURHRKINSUN ! ■
Vatnsstíg 3. Sími 18740. ;
IWMMMMVWMMitMMMMMMt
sem hún gekk út í eldhúsið. Hann
fór úr jakkanum, liengdi hann
upp á stólbak og beið. Þegar dyra
bjallan hringdi ákaft, gekk hann
að dyrunum og gægðist út um
gægjugatið. Kerry hélt niður í
sér andanum meðan hún heyrði
kröftuga barsmíðina og svo fóta-
tak, sem fjarlægðist. Trumper
kom aftur til hennar.
— Brayton vinur þinn. Hann
kom til að biðja þig um að stinga
af. Lögreglan er á hælunum á
þér. Hann tók sígarettu upp úr
brjóstvasanum og kveikti í henni.
— Þú hefur svei mér komizt í
9
klfpu, O’Keefe lögreglukona.
Nema þú sért hætt?
Hún setti kaffið á borðiö.
— Áttu við að ég sé rekin?
— Þú rekin! Hann heliti í boll
ann og teygði sig eftir sykurmola.
— Þú ert aðalmanneskjan í sið-
ferðislögreglunni þessa dagana.
Ég hefði sagt þér það fyrir löngu,
ef ég hefði haldið að þú hefðir
minnsta áliuga fyrir að lieyra
það. Ég hélt að þú værir að bíða
eftir að lesa um það í blöðunum.
Hún roðnaði þegar hún sá
hæðnislegt glottið, sem lék um
þunnar varir hans.
— Það voru þrjár milljónir
dala í herberginu, sem þú fannst
bak við konusalernið. Við erum
hreyknir af þér. Sérstaklega
vegna þess að það var ekki það,
sem þú áttir að finna. Þetta var
vel af sér vikið, O’Keefe kven-
lögregla. Mjög vel af sér vikið.
Kerry laut höfði svo hann sæi
ekki roðann, sem breiddist út um
andlit hennar. Þetta voru fyrstu
hrósyrðin, sem hún hafði fengið
þá sex mánuði, sem hún hafði
unnið fyrir Trumper. Hann hafði
verið henni fjandsamlegur og
fyrst hafði hún álitið að honum
líkaði illa við hana, 'en síðar
komst hún að því að hann var
svona við allar konurnar í lög-
reglunni. Þetta er ekki starf fyr-
ir konujr . . . og allra sízt
þig, O’Keefe, þú ert ekki rétta
manneskjan. Hann hafði aldrei
EFNALAUg
TURB/£-*JAf*
gert henni starfið léttara. Það
var ekki fyrr en í gærkvöldi,
þegar klefadyrnar lokuðust að
baki hennar, sem hún bafði í-
myndað sér að hún findi til þakk
lætis og virðingar fyrir nonum.
Því hafði hrós frá honum mikla
þýðingu fyrir hana.
Hann hrærði hugsandi i boll-
anum sínum og hún settist í sóf-
ann.
— Heyrðu mig, Kerry. Hingað
til hafði hann alltaf kallað hana
O’Keefe eða O’Keefe kvenlög-
reglu. — Hvað ertu að reyna að
gera?
Andlit hans var enn óhreyfan-
legt, en rödd hans var undarlega
mild.
— Ekkert, ekkert, Trumper yf-
irlögregluþjónn.
— Ég er ekki heimsins mesti
leynilögreglumaður, en ég sé í
gegnum nýliða eins og þig. Hvað
heldur þú að ég hafi verið að
gera síðustu þrjá tímana’ Ég sat
í bílnum með fæturna í pressu og
í hvert skipti, sem ég gægðist
hér inn, sátuð þið, þú og þessi
lögfræðingur í hægindas^ólunum.
Þið sáuð mig ekki einu sinni.
Hvað ætlastu fyrir, Kerry? Ætl-
arðu að eyðileggja sálarfrið ykk-
ar beggja? Ætlarðu að láta hann
halda áfram að halda að þú sért
skvísa?
— Má ég . . . segja honum
hvernig allt er?
— Ekki meðan þú ert í sið-
ferðislögreglunni. Hann vinnur
hjá fyrirtæki, sem er fulltrúi fyr
ir glæpamenn. Þvf spyr ég.
— Um hvað spyrðu?
— Hvort þú ætlar að halda
áfram eða giftast honum?
Hún starði undrandi á hann.
— Þannig er það, telpa mín.
Þetta var hin eina sanna ást,
Kerry. Ég veit að þetta kemur að-
eins fyrir man einu sinni, i mesta
lagi tvisvar um ævina. Ég á sjálf
ur konu og þrjú börn. Ef mér
yrði boðin yfirmannstaða á morg
un með þeim skilmálum að ég
gæfi afkall til þeirra, myndi ég
hlæja. Ég lifi fyrir bau. Af
hverju hættlrðu ekki?
— Ég hætti ekki. Hún Ieit
þrjóskulega á hann. — Þegar ég
var kosin í þessa stöðu, lofaði
ég að vera í eitt ár . . .
— Vitleysa, Kerry. Það ætlast
enginn tll að kvenmaður standi
við loforð.
— Kannski er það eitt af þvi
sem ég er að reyna að sfsanna.
Þú heldur þó ekki að dama . . .
— Ég held að dama eigi að
haea sér eins og dama og . . .
Hann sá að hún ljómaði, þegar
síminn hringdi. — Svo þú gafst
honum símanúmerið mitt. Eða
n.úmerið hennar. Reeves. Hann
reis á fætur. — Má ég svara'
Ég sagði á stöðinni að ég yrð
hérna.
Hún heyrði að hann.svaraði
Svo varð smáþögn. Þá sagði
hann: — Já, tók því eins og sam
ur Iögregluþjónn. Svo varð aftur
þögn. — Ég er að reyna að kom-
sent Brayton á aðalstöðina.
Hann gekk til hennar. — Vin-
ur þinn leitar í fangelsunum.
— Nei!
— Þeir voru að hringja frá
Pine Street. Sögðu að þeir hefðu
sent Brayton að alstöðina.
Hann leit um stund þögull á
hana. — Þetta var húsbóndinn
sjálfur, sagði hann. — Hann
vildi fá að vita, hvort pú værir
hætt eða ekkl.
— Ég lofaði að vera í ár og ég
hætti ekki.
— Gott, lögreglukona.
Hann fór ofan í jakkavasa sinn
og dró fram blaðahrúgu Henti
þeim til hennar. — Þarna er þitt
nýja ég. Þú heitir Kittv Kelly,
ert frá Miami og atvinnulaus.
Lýsing á baksíðu.
Hann reis á fætur. — Hvenær
verðurðu búin að pakka niður?
Andlit hennar var náfölt, þeg-
ar hún leit á hann.
— Þú átt að hverfa, Kerry,
þangað til storminum hefur slot-
að. Þú er asni og vilt ekki hætta.
En þú um það. Það er allt eða
ekkert.
Kerry reis á fætur. — Hve
lengi, Dave?
SÆNGUR
Endurnýjum gömlu sængurnar.
Seljum dún- og fiðurheid ver.
NÝJA FIÐURHREINSUNIN
Hverfisgögu 57A. Siml 167S8.
Látið okkur hreinsa og pressa fötiik
Fljót og gó3 afgreiðsb, ■
vönduð vinna.
Hreinsum og pressum samdægurs,1
ef óskað er.
FATAVIÐGERDiR.
Skipholti 1. - Sími 16346.
--------------------------- ■!■
ALÞÝÐUBliAÐIÐ marr 1965