Alþýðublaðið - 09.09.1965, Qupperneq 6

■■EEINN

piKIPí
iti.&jr-'ijirf'.-1
iS&eWfc
, ■'. ■ <
'
lí^ .
1
pp
"'ÍCS.:Py#iJP
.....
mm s | -■;', |
“rýy- ;
i ■
PSí éé ■
wmM&m
lÉliÍÍli
% ■
íii|iSe*l8liai
jjj§|| - gg V
|s§í5?p#dfe^3cf#!
■ j
u U'-IS ■ i
NEGRAR STÓDU Í VEGI
FYRIR KU KLUX KLAN
„Iírópið svo hátt, að Katza
heyri i ykkur“, þrumaði Robert
M. Shelton, stórdreki Ku Klux
Klan, yfir mannfjöldann. Rúm
lecra 5000 menn hlustuðu á orð
hans og það var greinilegt, að
þau féllu í góðan jarðveg.
Robby Shelton gerði næst grín
að hæstaréttarforsetanum Nich
olas Katzenbach, og honum virt
ist rétt vera sama, þótt FBI
Iögreglumenn hlostuðu á „LBJ
er lygalaupur, hélt Shelton á
fram. „Arnen, rétfc ,er það,“
heyrðist frá áheyrendunum.
Shelton fékk áheyrenduma til
þess að gleyma, hvað skeð hafði
fyrr um daginn.
Ku Klux Klan var á leið til
borgarinnar. Þetta var byrjunin
á einni af hinum stóru helgum
reglunnar: stórt mót, með fé
lögum úr öllu ríkinu og þögulli
hátíðargöngu eftir götum Salis
murys með Shelton stórdreka
sem aðalmann.
í gamla daga, þegar Klanverj
ar voru á göngu, yoru göturn
ar hreinsaðar af negrum. En
á laugardaginn var, var þetta
breytt. Gömlu negrarnir stóðu
þó baka til og biðu átekta. Hin
ir yngri þrengdu sér aftur á
móti fram og sumir hlógu jafn
vel beint framan í hina kyrtil
klæddu Klanverja. — Þegar
gangan nálgaðisfc miðju borgar
innar, stóð hópur ungra negra
á veginum og þóttust þeir alls
ekki taka eftir göngunni, sem
nálgaðist. Fyrir aðeinsi fáum
árum síðah myndi þetta hafa
verið óhugsandi.
Það stóð í blöðunum daginn
■vsmh á bU i<
XOOOOOOOOOOOOOCXXX^VOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO^
Varð oð verja
sig með steinum
Héraðslæknirinn í Julianehaab,
Jess Gerdes, aðvarar íbúanna í
Julianehaab að ferðast í nærliggj
andi f jöllum án þess að vera vopn
aðir, eða minnsta kosti að hafa
með sér góðan lurk til þess að verj
ast dýrum með hundaæði. Jafn
framt varar héraðslæknirinn for
eldra við því að senda börnin sín
frá sér.
Orsökin fyrir þessu er sú, að
fiskimaður nokkur, Sem Dorphad
að nafni, varð að verja sig með
steinum gegn ref, sem réðist á
hann í fjöllunum.
Dauði refurinn, sem haldið var
að væri veikur, var sendur hið
snarasta til rannsóknar í Dan
mörku.
Það er yfirvofandi hætta »,j
mæta veikum dýrum á öllum Jul
ianehaab-skaganum. Dýrin virðast
alls ekki vera hrædd, að koma
alveg niður í byggð, þegar þau
fá hundaæði, en þá eru börnin
í hættu. íbúunum er ráðlagt að
leita strax læknishjálpar, ef þeir
verða fyrir biti, og jafnframt láta
vita um dýrið.
Pinnar og hárlos
Samkvæmt Sunday Times fá
brezkar konur skalla vegna þess,
að þær sofa með pinna í hárinu.
Húðlæknar segja að stöðugt fleiri
konur kvarti um hárlos. Margar
kenningar eru á lofti um orsökina
en samkvæmt dr. F. F. Hellier
þekktum húðsérfræðingi, er það
hárpinnarnir, sem eiga sökina.
Þessi niðurstaða styðst við þá stað
reynd í Sudan, að þarlendar kon
ur, sem strekkja á sér hárið til
fegurðar, sitja uppi með meira
eða minna hárlausa bletti á höfð
inu, eftir nokkurn tíma.
H |
\
Ó, afsakið, ég lilýt að hafa villzt.
Er bá allt foreldrunum aö kenna
Unga fólkið er með ólæti og
uppsteyt. Þetta hefur átt sér
stað' í mörgum borgum liér í
Danmörku, en verst hefur það
þó ve'rið í Kaupmannahöfn. Og
nú hafa margir áhyggjur. Því
hvernig fer það, þegar ungling
arnir sitja að drykkju á tröpp
unum á „Frue Plads“ og kyss
ast þar, eins og enginn sjái og
ekkert sé eðlilegra?
Dauðadrukkna unglinga er
ekki uppörvandi að horfa á, það
var það heldur ekki fyrir tutt
ugu árum síðan, þegar 600 ungl
ingar láu og flutu inni á stúd
entaskemmtunum, undir og of
an á hver öðrum, með flöskur í
báðum höndum.
Það hefur vissulega heldur
ekki verið mjög skemmtilegt
til eftirspurnar, þegar Hostrup
stúdentar á sínum tíma, fóru
með óhljóðum um göturnar,
brjótandi ljósaperur og rúðu
gler, eftir að hafa drukkið púns
alla nóttina. Þegar stúdentar
fyrir tuttugu árum síðan sungu
drykkjusöngva, var það vissu
lega meir af því að þeir voru
hre'nlega fullir, en af því að
þeir hefðu listræna þörf fyrir
tjáningu, og „gillin“ þá voru
vissulega ekki ,,móralskari“ þá
en núna.
MEA CULPA.
Ólæti og uppisteytur er vissu
lega ekkert gleðiefni, hvort sem
það skeður nú eða áður, eða
hvar sem það skeður.
En er ekki hægt aff komast
hjá því, aff sökinni sé alltaf
skellt á affra en þá, sem gerffu
þaff.
— Þetta er sök velferðarríkis
ins, hafa sum blöð sagt.
— Nei, það erum við foreldr
arnir, sem eigum sökina, varla
önnur. Við byggðum heiminn
upp, en síðan er hann svo leið
inlegur, að unglingarnir hafa
ekki áhuga á honum. Foreldr
arnir hafa algjörlega, svikið
helzt vegna þess hvað þau eru
leiðinleg skilst manni.
Eins og þeir kaþólsku eiga
að sitja í sunnudagamessunni,
Credo, og slá s:g þrisvar á
brjóstið með orðunum, „MEA
CULPA, MEA CULPA, MEA
CULPA“ — mín sök, mín sök,
mín sök, Þannig eiga allir for
eldrar að sitja og bukka sig
því að unglingarnir drekka og
slást og elskast.
Er þessi sektartilfinning, sem
foreldrarnir eiga að bera, til
nokkurs góðs? Auðv'tað eru það
vandræði, að ekki sé í gangi
miðaldarkrossferð eða dugiegt
skotgrafastríð, þar sem ungl
ingarnir fengju útrás, en það
gæti þó orðið sæmilega erfitt,
að fá fæturna til að bera þá,
miðað við núverandi ástand.
OF EINFALT.
Því skyldi allt í þessuhi heimi
vera sök foreldranna eða vel
ferðarríkisins? Hvers vegna er
litið á það, sem gefið mál, að
unglingur milli 16. og 25 ára
verði að hata foreldra sína, ef
hann á annað borð á að vera
með fullum sönsum?
Því er þaff ekki hugsanlegt,
aff menn geti gert tilraunir til
þess aff brjóta ljósaperur meff
Framhald á 10. síffu.
0 9. sept. 1965 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ