Vísir - 26.01.1959, Síða 10

1L
VÍSIR
Mánudaginn 26. janúar 1959
9
beit
5KALDSAGA EFTIR MARY ESSEX.
Hún hafði gert eins og hann baö hana um.
' „ELSKAN MÍN — ÁSTIN MÍN. EG SÁ ÞIG EKKI í GÆR,
OG EG ER ÓHUGGANDI. FRAMVEGIS VERÐUM VIÐ AÐ
VERA SAMAN Á HVERJU EINASTA KVÖLDI, ANNARS ER
LÍFIÐ MÉR EINKIS VIRÐI“
Stundum heyrðust einhverjir áheyrendur skríkja, og dómar-
inn leit byrstur yfir salinn yf-ir gleraugun. Einu sinni barði hann
blýantinum í borðið og kallaði: Þögn! Virðingu fyrir réttinum!
Andlitið á honum var gamallegt og bólugrafið, alveg sviplaust.
Þessi maður hafði áreiðanlega aldrei verið ástfanginn.
Svo var nafnið hennar kallað.
Þó Candy hafði alltaf vitað að einhverntíma hlaut að koma
að þessu og hefði reynt að búa sig undir það, hrökk hún samt
við. Þegar hún stóð upp fannst henni draga úr sér allan mátt
og hélt að hún mundi detta út af. Hún leit á bakið á Colin —
hefði hann getað rnundi hann líklega hafa hjálpað henni. En
hann hreyfði sig ekki — aöhafðist ekki neitt.
Hún gekk þungstíg að vitnastúlkunni. Réttarvitnið tók fram
snjáða biblíu og hún studdi hendinni á hana og sór þess eið að
segja sannleikann, allan sannleikann og aðeins sannleikann.
— Eg — eg veit það ekki.... nú fór Candy að skiljast, að
málaflutningsmaðurinn væri ekki eins velviljaður maður og
henni hafði sýnst hann vera. Hann var að ginna hana út á hál-
an ís.
— Heyrið þér, ungfrú Grey, ef eg á að segja eins og mér
finnst — hafa mæður ekki alltaf áhuga fyrir að dætur þeirra
fái ríkt gjaforð? Það er skylda þeirra, finnst yður það ekki?
Móðir yðar mun vera þannig gerð líka.
Candy hugsaði sig vel um áður en hún svaraði.
— Það er mögulegt að rnóðir mín hafi hugsað um að Colin
væri ríkur, en það gerði eg ekki. Það var Colin sjálfur, sem mér
þótti vænt um.
— Já, einmitt það. Og þér vilduö giftast honum sem fyrst?
— Það var Colin, sem vildi flýta giftingunni, sagði Candy.
— Eruð þér viss um að hann hafi viljað giftast sem fyrst?
— Já, eg er ekki í neinum vafa um það.
— Má eg vitna í nokkur orð, sem þér hafið skrifað í bréfi til
hans? Þér skrifið: „Eg þrái að verða þín. Við skulurn verða okk-
ur úti um skjölin eins fljótt og unnt er.“ Þetta bendir á aö þér
hafið verið áfram um að giftast fljótt. Hjónabandið hefði
bjargað yöur og móður yðar úr kröggunum.
— Við áttum erfitt, viðurkenndi Candy.
— Fjárhagslega var það mikill uppsláttur að giftast Colin
Cameron.... Rödd málaflutningsmannsins var hörð eins og
tinna. Hún beit. Nú skildi Candy að alúð hans í fyrstu hafði
aðeins verið gildra.
Tár runnu niður kinnar hennar er hún svaraði: — Þér hafið
auövitað rétt fyrir yður. En það var ekki það, sem eg hugsaði
um. Eg hefði elskaö Colin jafn heitt þó hann hefði ekkert átt.
— Þetta hljómar svo fallega, ungfrú Grey. En þér gátuð nú
ekki stillt yö'ur um að hugsa til peninganna hans. í einu bréfinu
yðar skrifið þér: „EG GET ALLS EKKI ÁTTAÐ MIG Á ÞVÍ AÐ
ÞÚ SKULIR VERA RÍKUR. HVERNIG GET EG VERÐSKULDAÐ
ÞETTA — OG HIMNARÍKI í OFANÁLAG?"
Nú heyrðist skríkt í salnum og dómarinn barði með blýantinum
til að fá kyrrð. Þá varð hljótt. Það eina sem heyrðist var að
Candy kjökraði. Hún hélt vasaklútnum fyrir augun, en mála-
flutningsmaðurinn hélt áfram:
— í öðru bréfi síðar fullyrðið þér, að þér munduð aldrei geta
hugsað til að aöhafast neitt, sem honum félli miður, hvernig
svo sem á stæði. En aðeins fáum dögum eftir að hann hafði
rofið trúlofunina höfðuðuð þér mál gegn honurn fyrir heitrof.
Hvaða skýringu gefið þér á því?
Camdy sagði eins og satt var, þó að málaflutningsmaður henn-
ar lrefði varað hana við að segja of mikið. Hún sagði að hún
og móðir hennar væru fátækar. Þær heíöu hleypt sér í skuldir
vegna brúðkaupsins. Þær gætu ekki borgað þær skuldir, og for-
eldrar Colins hefðu neitað að hlaupa undir bagga.
— Já, peningarnir skipta meiru máli í þessari trúlofun, en
maður skyldi halda af bréfunum yðar, sagði Jackson hvasst.
Augu hans voru ákærandi þó enn væri bros urn munninn á honum.
Candy var farin að hata þétta bros, því að það var glott.
Þessar hræðilegu spurningar héldu áfram. MálaflutnmgsmaÖ-
urinn króaði hana í sjálfheldu, svo að hún varð úrræðalaus.
Hann fékk hana til að játa, að málssóknin hefði verið eina leiðin
til að bjarga henni úr þeim kröggum, sem hún og móðir hennar
hefðu komist í, þær gætu ekki borgaö skuldir sínar sjálfar. Loks
sneri Candy sér að dómaranum, sem horfði á hana yfir gler-
augun: — Ef hef aldrei ætlað mér að gera Colin neitt illt. Þvi
að eg elska hann. Svo féll hún í ómegin.
Hún rankaði við sér nokkru síðar í litlu herbergi innan við
réttarsalinn. Loftið var þurrt og ógeðslegt, eins og allt í þessu
hræðilega húsi. Réttar.þjónarnir voru vingjarnlegir en alls ekki
brjóstumkennandi. Þegar hún hafði jafnað sig r.okkra stund
fór móðir hennar með hana á veitingastað skanmit frá, til að
gefa henni einhverja hressingu.
Þetta var lítil matstofa og mikil matarlykt úr eldhúsinu.
Þarna glamraði í diskum og hnífapörupi og allt gekk í flýti.
Framleiðslustúlkan var stutt í spuna, en Candy gat nærst eitt-
hvað og hresstist talsvert.
En þegar þær komu út á götuna mættu þær blaðastrákunum
með nýju blöðin. Þeir hrópuðu: — STÚLKAN FÉLL í ÓMEGIN
OG HRÓPAÐI: ÞVÍ AÐ EG ELSKA IIANN!
— Eg þoli ekki meira! sagði Candy grátandi. — Við skulurn
fara heim. Það verður að ráðast hvernig þetta fer.
Frú Grey reyndi að sýna henni fram á, að það væri það eina
sem þær mættu ekki gera. Ef þær hlypu frá öllu saman, viður-
kenndu þær að þær hefðu rangt fyrir sér og ef þær töpuðu mál-
inu væri þeim nauðugur einn kostur að segja sig til sveitar
undir eins. Candy varð að fara í réttinn aftur. Hún grét og
barmaði sér, hún hafði svo mikla andstyggð á þessu öllu. Hún
hataði verjandann, Hugh Jaekson, það eina sem hann keppti
að var að gera málstað hennar sem ljótastan.
Hún var ekki hætt að gráta þegar þær kornu inn í salinn.
Dómarinn kom inn og kallaði hana í vitnastúkuna aftur, til
að láta hana halda áfram skýrslu sinni. Hún leit á öll glápandi
andlitin, sem störðu á hana eins og hún væri sjaldgæf skepna
í dýragarði. Henni fannst hún vera í búri, sem hún gæti ekki
sloppið úr — allir horfðu á hana, nema Colin. Hann horfði á
hendurnar á sér, krosslagðar á hnjánum. Hann var mjög fölur,
eflaust leið honum illa að sjá hve bágt átti.
Verjandinn Hugh Jackson kom nú íram aftur, með hendurnar
í vösunum á málaflutningsmannakuflinum. Hann reigði höfuðið
og fór að spyrja hana á ný.
Candy og móðir hennar höfðu alltaf vitað að Colin var rikur.
. Það var ástæðan til þess að þær vildu flýta brúökaupir a sem
mest. Það hafði aldrei verið ætlun Colins að giftast í snatri.
Hann hafði oft hugsað um það síðustu vikurnar að fá brúð-
kaupinu frestað.
— Það er ekki satt, sagði Candy.
Jú, víst er það satt, en skjólstæðingur minn var hikandi, hann
vildi ekki særa yður. Þess vegna sagði hann þetta ekki beinum
orðum. Hann hafði lengi haft í huga að slíta trúlofuninni.
— Það hafði eg enga hugmynd um, fyrr en daginn sem við
fórum upp að vatninu, og hann sagði það berum orðum.
Fur.du þér ekki á yöur, að þetta væri að rakna? Hérna er bréf,
ÁKVOLDVÖKUNNI
III
E. R. Burroughs
~ TARZAN -
EACm P’ENOUNCES TmE
otmef? ANP ThEY can-
KOT SE I7iSTiMSuiSHE[7--
SO BOTh YJST [7iE ‘
'MUf?FEí<:E!7?' ouestionep taezam
"yES. BWANA1' leEPUBF WAZULU "A\y
WAeeiOieS WEKE SHOT INJ TWE E5AC<' *
Apamaðurinn
rétt konungs
J nokkurs til þess
Austin-bræcurna.
véfengdi þeirra myrti þrjá hermenn,“
ættflokks útskýrði Wazulu .... „Báð-
að lífláta ir ákæra hinn bróðurinn, og
„Annar ekki er hægt að gera upp á
milli þeirra, og þess vegna „Já, herra,“ svaraði Wazulu,
verða báðir að deyja.“ — „hermenn mínir voru skotn-
„Myrti?“ spurði Taranz. — ir í bakið.“
l Mr. Mayæs hristi höfuðið'
hissa. „Líttu nú bara á þessi
föt sem eg er í. Húfan er frá
Ástralíu, efnið er ofið í Norð-
ur-Egnlandi og þráðurinn
kemur frá Indlandi. Fötin voru.
saumuð' í Glasgow og eg keypti
þau í Buenos Aires.“
| „Hvað er svo sem merkilegt
við það,“ spurði vinur hans.
| „Já, er það ekki furðulegt?“
sagði Mayes og hafði að engu
spurningu hins, ,.að svo margt
fólk hafi lifað á nokkru, sem
eg hefi ekki borgað?“
★
Það er ekki eins hættulegt
að biðla til eiginkonu annars
manns, og að biðia til ekkju
hans.
★
Það var gott gistihús uppi í
sveit og skóburstarinn var
reglulega sniðugur þó að hann
væri gráhærður. Gesturinn
fann að hann var duglegur og
viljugur.
„Hvaðan af landinu eruð
þér og hvað hafið þér verið hér
lengi?“ spurði hann.
„Eg er frá Dundee,“ sagði
skóburstarinn, „og eg hefi ver-
ið hér í 16 ár.“
„Virkilega!“ sagði gestur-
'inn. „Eg er hissa á að svona
duglegur maður skuli ekki
vera orðinn húsbóndi á gisti-
húsinu.“
„Já, það er skrítið,“ sagði
skóburstarinn. „En húsbóndinn
er líka frá Dundee.“
★
Af sértekjum franska forset-'
ans er meðal annars 1.500.000
frankar, sem aðeins eru ætlað-
ir til innkaupa á Sévre-postu-
iíni til notkunar í Elysée-höll-
inni. Upphæðin hefir ekki ver-
ið hækkuð frá því 1939, en þá
var hún upphaflega veitt og
á sínum tíma bað Coty forseti
um hækkun. Það var hin gam-
ansama frú Coty, sem fékk
hann til þess. „Postulínið er
orðið mörgum sinnum dýrara,1*
sagði hún, „og þeir, sem að-
stoða á heimilinu, eru mildu
mikilvirkari við að brjóta það.“'
★
Setu-verkfall fékk nýlega
aumlegan endi í japanska
hafnarbænum Osaka.
Það var starfsfólkið við bað-
húsið í bænum, sem hóf vei'k-
fallið — og það var rekið í
vinnufötunum, sem aðeins voru
stuttbuxur. — En menn höfðu
gleymt því, að stjórnin réð yf-
1 ir hitakerfi stofnunarinnar —■
og áður en tveir tímar voru
liðnir komu verkfallsmennirn-
ir þjótandi út á götuna, renn-
andi af svita.
Stjórnin hafði bara hækkað
hitann upp í 50 gráður!
□
„Síðan eg keypti nýja bílinn
minn þarf eg' ekki að fara
gangandi i bankann til að.
leggja inn peninga.“
„Ætlar þú að aka þangað
núna?“
„Nei, eg hefi ekkert til að
leggja inn.“