Vísir - 05.08.1959, Blaðsíða 10

VlSIR
Miðvikudaginn 5. ágúst 195§
12
Nú varð þögn aftur. Linda ókyrrðist. — Setjurn svo — að hann
tiðji mín, sagði hún hægt.
— Það er ekki um neitt „setjum svo“ að ræða. Hann biöur
þín, svo framarlega sem þú ekki varnar honum þess, sagði Betty.
— Bónorðið skín út úr augunum á honurn hvenær sem hann
lítur á þig
Linda brosti. Henni hlýnaði um hjartaræturnar við þessi orð.
— Ekkert er jafn dásamlegt og að vera elskaður, sagði hún
dreymandi. — Það er alveg eins og Errol hafi vakið mig til lífsins
aftur. Stundum er ég að velta því fyrir mér, hvort nokkur munur
Eé á glöðu þakklæti og því að endurgjalda ást manns.
i. — Mm! Það virðist ofur svipað, þegar þú segir það svona.
— En — ég er svo hrædd við að segja honum þetta — um
Roger.
— Segja honum frá Roger? Hvað er þetta! Betty varð upp-
væg. —
— Eg mundi aldrei láta mér detta í hug að segja Errol frá
þessu. Það mundi þurfa nærgætinn mann til að kingja því. Errol
hefur sínar góðu hliðar, en hann rnundi ekki taka þessu þegj-
andi.
— Eg gæti ekki gifst honum án þess að segja honum frá því.
— Jú, það gætirðu. Og það mundi eg gera, væri eg í þínum
sporum.
— En það er það sama sem að ljúga.
— Æ, Linda, það verður ekki við þig átt! Það er nógu bölvað
að láta sér finnast að maður verði að segja frá því slæma, sem
maður hefur gert, en það er fábjánaháttur að segja frá því, sem
maður hefur ekki gert. Sérstaklega þegar Errol er annarsvegaer.
— Það mundi alltaf verða eins og veggur á milli okkar.
— Hvað þá? Þetta er alls ekki neitt Þú ókst á burt með þess-
urn Roger, og hann, mannauminginn, beið bana. Það er allt og
sumt. Það var leitt fyrir hann, en það bjargaði þér frá að gera
þig seka um ófyrirgefanlega flónsku. Ef þú heldur því til streitu
að gera syndajátningu ur þessu, heldur Errol auðvitað, að þaö
hafi veriö enn ve i a en það var. Og þá verður veggur á milli
ykkar meðan þið lifið.
— Ó, Betty.......Linda brosti dauft. — Þú ert svo lík henni
mömmu þegar þú talar svona.
— Líklega er talsvert af heilbrigðu skýnseminni hennar mömmu
í mér, sagði Betty alvarlega. — Veit hún nokkuð um þetta?
— Já.
— En nokkrir fleiri?
— Nei. Ekki einu sinni hún Jeanne.
— Þú skalt geyma þetta hjá sjálfri sér, telpa mín. Þaö eru
allar horfur á að þú verðir hamingjusöm ef þú giftist Errol Colpar.
Og síðar — þegar þið hafið verið gift nokkur ár, getur þú sagt
honum það, ef þig langar. Eg man ekki neitt, sem mér er ekki
óhætt að segja Gerry núna. En að létta á samvizkunni í byrjun
ástarvímunnar er öruggasta ráðið til að missa unnustann.
— Heldurðu það?
— Eg veit það, sagði Bretty einbeitt. — Komdu nú. Við skulurn
fara að hátta.
Linda stóð upp. henni hafði létt, en sannfærð var hún ekki.
Ef Betty hafði rétt fyrir sér, og hægt var að slá striki yfir
þetta gamla atvik, þá mundi undursamleg framtíð vera fyrir
höndum.
Kannske var það satt að hún gerði sér óþarfar kvalir. Bara
að hún gæti trúað því! sagði hún við sjálfa sig. Það væri dá-
samlegt að geta byrjað nýtt líf, meö dimma íortíðina langt í
fjarska.
Þetta kvöld sofnaði hún með nýja von í brjósti og ánægðari en
hún mundi til að hafa nokkurn tíma verið.
Peter og Ijónið.
Þegar Linda vaknaði morguninn eftir sat Peter við rúmgaflinn.
— Hvað ertu að gera hérna, væni minn, sagði hún syfjuleg.
— Komdu og leggstu í rúmið hjá mér. Þér verður kalt að sitja
þarna.
Hann skreið undir sængina hjá henni.
— Hve lengi hefurðu setið þarna?
— Nærri klukkutíma.
— Þá er engin furða þó bjórinn á þér sé eins og para á gæs.
Vildurðu mér nokkuð sérstakt?
— Já, mig langar til að fara í dýragarðinn.
Linda lokaði augunum. — Ha? Núna strax?
— Nei, seinna í dag, sagði Peter eins og skynsamlegt var.
— Eg hef hálfvegis lofað honum Errol að fara út með honum
í dag.
Hún opnaði augun aftur og sá vonsvikið lítið andlit á kodd-
anurn við hliðina á sér. — Hvað gengur að þér, væni minn.
— Kannske Errol frændi langi til að koma meö okkur. Peter
horfði á hana á báðum áttum.
— Eg veit ekki. Heldurðu að honum þyki vænt um mig, sagði
hún hlæjandi. Og svo hélt hún áfrarn með alvörusvip: — Eg skal
athuga hvort við getum gert þetta, Peter. Og ef hann vill ekki
korna þá förum við ein.
Nú ljómaði andiitið á Peter af gleði.
— Æ, það var líka satt — við eigum að borða hádegisverð
hjá henni ömmu þinni, bætti Linda við.
— Já, en við þurfum ekki að vera lengi að því, sagði Peter.
— Og mamma og Beta geta verið hjá henni. Beta er ekki nógu
görnul til að fara í dýragarðinn.
— Það er kannskæe rétt hjá þér. Jæja við sjáurn nú hvað við
getum, sagði Linda.
Errol tók því fegins hendi að fara með þeirn í dýragarðinn, og
svo var afráðið að hann skyldi borða hádegisverð með þeim og
aka þeim í dýragarðinn á eftir, en Betty og Beta yrðu hjá frú
Garriton.
— Það verö eg að segja, að þetta var góð sönnun fyrir inn-
rætinu í yður, herra Colpar, sagði írú Garriton. Ef nokkuð er
verra en að fara með frænkur úr sveit á British Museurn, þá er
það það, að fara með krakka í dýragarðinn.
Frú Garriton hafði auðvitað aldrei farið með frænkur úr sveit
i British Museum eða börn í dýragarðinn, en enginn hafði neitt
við það að athuga.
— Eg hef gaman af því, frú Garriton, sagði Errol og brosti
alúðlega til hennar.
— Það er bara af því aö hann er skctinn í henni frænku, sagöi
Peter með sannfæringu.
— Vertu ekki að neinurn bjánaskap, Peter, sagði frú Garriton.
— Eg.... eg er enginn bjáni, stamaði Peter. — Frænka sagði
að honum litist kannske ekki svo vel á sig, að hann vildi koma
með okkur, en nú ætlar hann að koma, svo að þá líst honum
á hana, sagði ahnn sannfærandi.
— Frænka hélt að hann kærni af því að hann er góður maður.
En annars eru það ekki nema strákabjánar sem vilja sjá ljón og
tígrisdýr í dýragarðinum, en ekki á kvikmynd, sagði frú Garriton
snefsin.
— Æ, mamma, þarftu endilega að tala svona, sagði Linda
biðjandi.
— Hvort sem þið viljið trúa því eða ekki þá er eg alveg' eins
KVÖLÐVÖKUNNI
Þorkell og eg höfum komið
okkur saman um að lesa ekki
hvors annars bréf. En meinið
er bara, að honum stendur ai-
veg á sama um mín bréf, en eg
er alveg að drepast úr forvitni
í hvert skipti, sem hann fær
bréf.
★
„Hvað er að þér Marteinn„
þú ert alveg eins og truflaður á.
svipinn?“
,,Já, konan mín var 4 vikur í
burtu.“
„Já, og svo?“
„Eg skrifaði henni alltaf að;
eg sæti kvöld eftir kvöld
heima — og svo kemur raf-
magnsreikningur fyrir 4 vikur
— hann var 4.50 aurar.“
„Þér voruð reglulega hug-
prúður ungi maður, að stökkva
úr þessari hæð og í öllum föt-
urn til þess að bjarga gamalli
konu,“ sagði áhorfandi að
slysinu.
„Já, já, það er svo sem gott,“
sagði Emil hinn snyrtilegi, ergi-
legur og leit í kringum sig á
hópinn. „Mig langar bara mest
til að vita hvaða fáviti það var,
sem hrinti mér út í.“
Hr. og frú Rehbein fengu sér
kvöldgöngu meðfram sjónum.
áður en þau færi að sofa. Hr..
Rehbein stendur á sandinum og
horfir út yfir sjóinn. „Hvað
heldur þú kona,“ segir hann
'dreymandi, „ef maður byrjaði
á því að byggja bryggju hérna
'og byggði svo alltaf lengra og
lengra, hvert heldurðu að mað-
ur kæmist þá?“
„Líklega á vitlausraspítala,.
hugsa eg,“ sagði frúin þurr-
lega.
★
Þrír einbúar bjuggu í helli.
og eyddu öllum deginum í að
'stara í vegginn og töluðu ekki.
^orð. Dag nokkurn hljóp stóð-
hestur fram hjá hellisopinu.
Sex mánuðum síðar muldraði
'einn einbúinn: „Þetta var fal-
ilegur hvítur hestur.“ Tveirn
'árum síðar svaraði annar ein-
búinn: „Það var ekki hvítur
hestur, hann var jarpur.“ Hér
jum bil ári síðar stóð þriðji ein-
búinn upp og stikaði út að
hellisopinu. „Ef á að halda á-
fram að jagast hérna,“ sagði
hann, „þá er eg farinn.“
E. R. Burroughs T A R Z fk N
s mi
★
Amerísk leikkona var að
sækja um vegabréf.
Ógift? spurði afgreiðslumað-
TNEY WEEE TAKENTOTHE CHIEE'S
QUAKTEES ANP &EEETEP WAE/ALY
"CONGEATULATK»J9! >OUE PATIENT
AWAKENEP FRDfA HIS COfAA AT
FAYLISHT!
Dutr. by bnited Feiture Syndicite, Inc.
„Hana“, andvarpaði Harry.
„Bíðið nú þar til bóluefnið
tekur að hrífa“.---Kvíða-
full nótt leið og þá voru þeir
Harry og Tarzan vaktir af
varðmanni.------Þeir voru
leiddir , jnn í bækistöðvar
höfðingjans og heilsað hjart-
anlega: — „Til hamingju!
Sjúklingurinn þinn vaknaði
úr dái í dögun!“
unnn.
Stundum, svaraði leikkonan.
Heyrðu pabbi, * sagði Siggi
litli við pabba sinn, sem var
kaupmaður. Hér stendur í tíma-
ritinu, að orðaforði kvenfólks-
ins sé ekki nema 5000 orð.
Já, það er ekki mikill höfuð-
stóll, en veltan, drengur minn,
veltan.
★
Er það satt, að konan þrái
ekki svo mjög kossinn sem vit-
undina um að vekja löngun
einhvers til að kyssa sig'. >