Vísir - 16.10.1959, Blaðsíða 10

so
vf sis
Föstudaginn 16. október l959>
19
— Jú, eg hef áhuga á mörgu, svaraði Mary. — En mestan
áhuga á starfinu mínu, svo að ýmsum finnst eg liklega vera
fremur leiðinleg skepna.
— Það held eg ekki, sagði Sonia flátt og smeðjulega. — Tökum
til dæmis Carlton lækni. Þér og hann hljótið að hafa mörg
áhugamál sameiginlega.
Mary hló. — Já, hann er nærri því verri en eg.
Þessi síðdegisstund sem Ross hafði hlakkað svo mikið til, hafði
íarið í hundana. Hann hafði óskað sér rólegrar stundar yfir
telnu hjá Mary. Og það sem hann hafði fengið....
Þegar hann fór tók hann eftir að Caria sat og horfði út um
.gluggann. Hann hafði tæpast talað tólf orð við hana allan tim-
ann. En skipti það eiginlega nokkru máli? Höfðu þau nokkuð að
segja hvort öðru?
Og hver hafði tilgangur Soniu verið með því að koma mann-
inum sínum á hann? Hvers vegna gat Basil Frayne ekki mölvað
bílinn sinn á einhverjum öðrum stað?
Mary, sem var næm fyrir áhrifum, fann að eitthvað sprengi-
efni var í loftinu í stofunni, sem þær þrjár konurnar sátu í, og
þegar Sonia tók upp gulldósir með andlitsdufti og fór að laga
síg til í framan, rauf Mary þögnina.
— En hvað það var heppilegt að Carlton læknir skyldi koma
í bílnum sínum, svo að þér getið ekið með honum til baka, sagði
hún létt.
— Já, einstaklega, sagði Sonia. — Kemur hann hingað oft?
— Það er undir ýmsu 'komið, sagði Mary. — En hann kemur
aldrei sjaldnar eh þrisvar í viku.
— Aumingja maðurinn, umlaði Sonia. Hann leggur alltof mikið
á sig. Hafið þér þekkt hann lengi?
— Kringum tíu ár, svaraði Mary.
— Já,, einmitt. Dimmgular augnabrúnirnir lyftust. — Hann
hefur aldrei sagt mér það. En við erum gamlir óg góðir vinir,
eins og þér munuð vita, bætti hún við hlæjandi. — Mér finnst eg
geti á vissan hátt gert kröfur til hans. . .. Hún þagnaði þegar
Ross kom inn aftur.
— Tilbúin, Sonia? spurði hann.
— Já, víst er eg tilbúin. Hún rétti Mary höndina. — Verið
þér sælar, yfirsystir. Og þakka yður innilega fyrir allt, sem þér
halið gert fyrir Basil. Mér létti svo við að sjá það. Og meðan
Mary var að svara, einhverju hæversku sakir, sagði Sonia við
Cariu: — Sælar, Cária. Við hittumst eflaust bráðurn. Ætlið þér
að koma til Seltons á laugardaginn?
— Eg geri ráð fyrir því, svaraði Caria. Hún rétti Carlton hönd-
ina. — Verið þér sælir læknir. Mér þykir leitt að hann pabbi
skyldi ekki hitta yður. Eg hugsa að hann muni gjarnan vilja fá
að tala við yður. Kannske þér gætuð litið inn eitthvert kvöldið?
— Ef eg má þá skal eg síma einhverntíma þegar eg er laus,
svaraði hann.
Caria kveikti sér í vindlingi og fór út að glugganum. Aðal-
dyrnar sem þau áttu að aka frá sást ekki úr þessum glugga, en
samt fannst Cariu hún geta séð þau — Soniu við hliöina á
Ross — alla leiðina til London.
Þegar Mary kom inn aftur sat Caria með spenntar greipar á’
hnjánum og góndi út í bláinn. Hún tók ekki eftir því strax að
Mary var komin inn, og Mary tók eftir dökku dílnum undir
augunum á henni. Hún hafði tekið eftir því áður, að Caria var
orðin mögur, og hafði haft áliyggjur af að eitthvað gengi að
henni. Nú hugsaði hún með sér: Hún er óhamingjusöm.
Hún gekk inn gólfið, settist á stólbríkina hjá Cariu og studdi
bendinni á öxliná á' henni. — Hvað gengur að þér, væna mín?
Er lífiö þér andstreymt?
Caria hrökk við og leit upp. — Ekki lífið að sama skapi og
mennirnir.
— Áttu við allar manneskjur eða einhverja sérstaka?
— Eg þoli ekki Soniu Frayne! sagði Caria, og íannst sér strax
líða betur er hún hafði sagt það.
Mary hló. — Ó, þessi fagra frú. En skiptir hún nokkru rnáli?
Caria hló ólundarlega. — Eg er hrædd um að hún geri það,
að minnsta kosti talsverðu máli. A alveg sama hátt og geitung-
arnir. Hún er sannfærð um að eg hafi komið hingað til að hitta
manninn sinn.
— Þú?
— Já, Mary mín. Eg sem mundi fúslega vilja lilaupa langar
leiðir til þess að þurfa ekki að sjá hann.
— En hvernig getur henni dottiö í hug að gruna þig um að
elta fallega majórinn? Eruð þið miklir vinir?
Sem snöggvast langaði Cariu til að segja Mary alla söguna,
en þá mundi hún að leyndarmálið frá því á veginum um nóttina
vár ekki aðeins leyndarmál hennar — eða Basils. Ross Carlton
mundi líklega ekki líka að Marry vissi, að hann var bendlaður
við málið. • ‘
Þess vegna sagöi hún: ••—‘ Við vorum vinir, ef hægt er að kalla
það svo. Við hittumst taísvért oft meðan Sonia var fjarvérandi
— við þekkjum sama fólkið og komum á sömu staðina — þú
veist hvernig það er. Og fólk ber sögur, og Basil er auðsjáanlega
alræmdur. Hún yppti öxlum og stóð upp. — En Sonia má eiga
hann fyrir mér — eg vil hann ekki. Sannast að segja erum við
eiginlega óvinir, og eg vil ekki hjá hann aftur.
— Það gleður mig að þú skulir ekki vera hrifin af Frayne
Majór, sagði Mary. — Eg hugsa að það sé ógaman að verða fyrir
barðinu á konunni hans. Hún gæti orðið hættuleg. Vel á minnst,
sagði hún svo — það er svo að sjá sem þið Ross Carlton hafi
sætzt? Fórstu til hans aftur?
— Nei. Caria var i vandræðum og vissi að hún mátti ekki láta
á því bera. Hún hafði gleymt því að hún yrði kannske að hafa á
relðum höndum skýringu á því, að hún og Ross virtust vera
sæmilegá kunnug. — Við — við hittumst aftur, sagði hún rólega.
— Það er svo að sjá að hann noti ekki hrjúfa yfirborðið nema
þegar hann tekur á móti sjúklingum, þó hann segi sjálfur að
hann sé enginn samkvæmismaður.
— Hafðu þig nú hæga, Caria, sagöi Mary. — Eg er viss um.að
Ross er aldrei hrjúfur í framkomu. '
Nú datt Cariu allt í einu nokkuð í hug.
— Mary, ert þú — ert þú ekki ákaflega hrifin af Ross Carlton?
spurði hún brosandi og horfði grandgæfilega á vinstúlku sína.
Mary. leit til hennar. — Jú, það er eg, sagði hún. — En þú mátt
ekki halda að það séu rómantískar tilfinningar. Eins og eg hef
sagt þér áður finnst mér Ross Carlton einn göfugasti maðurinn
sem eg þekki. Mér fellur vel við hann, mér þykir vænt um hann,
en eg er ekki ástfangin af honum.
Það var ágætt, hugsaði Caria með sér; hún vissi að Caria
mundi ekki segja ósatt. — En — hvað er þá að segja um lækn-
1 irinn? spurði hún.
— Hann hugsar svo mikið um starfið sitt að hann hefur engan
tíma til að hugsa um kvenfólk, góða mín, sagði Mary hlæjandi.
— Eg hef séð fegurstu sjúklinga svo að segja fleygja sér fram
. ápari* yðurhlaup & mílii margra veralájaaí
«L t
E. R. Burroughs
' *VOU HAVE PESHAPS
NOTCEP’ THAT AAV
SUBJECTS AN? I SEEM
: QUITE yOUWG?* ASkEF
THE KyANITE LEAFEE.
TARZAN -
títWM!
- Átisturstxseti •
3113
„Þér hafið eflaust veitt
því athygli, að þegnar mínir
\ og eg lítum allir út sem
ungir væru. Er ekki svo?“
sagði Endurnýjarinn. Tarzan
kinkaði kolli. „Þið virðist
allir vera um tvítugt.“ Kon-
ungurinn brosti og reis úr
sæti sínu. „Og nú skal eg
sýna yður hvers vegna eg er
kallaður Endurnýjarinn, því
enginn okkar er yngri en
sjötugur.“
Húsbyggjendur
stofna féiag.
Nokkrir húsbyggjendur í
Reykjavík og nágrenni hafa
stofnað með sér félag, sem
hlotið hefir nafnið Húsbyggj-
endafélag Reykjavíkur og ná-
grennis.
í lögum félagsins segir svo:
Tilgangur féalgsis er að vera
fólki til aðstoðar við að eign-
ast sitt eigið húsnæði á sem
hagkvæmastan hátt og standa
vörð um hagsmuni húsbyggj-
enda, m. a. með því: 1) að
aðstoða við útvegun bygginga-
lóða, 2) að hjálpa til við útveg-
un lánsfjár, 3) að vinna að því,.
að húsbyggjendur verði ekki
skattlagðir vegna vinnu á eig-
in húsnæði og 4) að lækka bygg
ingakostnað á hvern þann hátt,.
sem verða má.
Stjórn félagsins ■S^ipa, þessir
menn: Formaður Ingóífur Jóns'
son skrifari. Meðstjórnendur:
Björn H. Jónsson, Birgir Magn-
ússon, Gísli R. Pétursson og
Erlingur Valdimarsson.
Stjórn félagsins hefir ákveð-
ið að boða til almenns fundar
í Breiðfirðingabúð, niðri,
sunnudaginn 18. október nk.,.
kl. 2 e. h.
Armann —
Frh. af 4. s.
fögru vetraríþrótt en í Jósefs-
dal. Hundrað manns geta gist
í hinum glæsilega skála félags-
ins, sem reistur var á sínum
tíma eingöngu í sjálfboðavinnu
félagsmanna. ■••...
Skrífstofa Ái'manns- er í
íþróttahúsinu við Lindargötu
og eru þar veittar allar nánai’i
upplýsingar urrf staffsemi fé-
lagsins. Hún er opin þrjú kvöld -.
í viku, mánudags-, miðvikU-
dags-* og föstudagsk-vöíd, frú
hálf átta til ;hálf tíu öll kvödin.
Totvttsotnl —
Framh. af 4. síðu.
maður en eg var fyrir tveimur
árum. Eg hef víðari sýn og ég
hef losnað við marga hleypi
dóma, tekna í arf, eða troðnir
í mig sem aðra í skólum.“
Svo sneri Pétur sér að Marie-
Luce og talaði við hana á
frönsku, en hún talar lítið
ensku.
Hún gaf honum fíngert arm-
bandsúr úr gulli, er þau opinber
uðu Hann tók það af sér og
sýndi fréttamönnum, til þess að
þeir sæju betur hve fagurt og
fíngert það væri.
Og Townsend leit á úrið og
sagði við um 40 fréttamenn,
sem safnast liöfðu þarna saman:
„Nú er víst tími kominn til að
þið farið.“
Og svo tók hann Marie-Luce
sér við hönd og þau gengu inn
í húsið.
Liireglan í Sidney, Ástralíu,
haföi ærið að starfa um fyrri
helgi. Sex morð höfðu verið
framin, gerð tilraun til
morðs, tilraun til sjálfs-
morðs var gerð og tveir
glæpamenn sluppu úr fang-
elsi. ■ ,