Vísir - 02.03.1960, Blaðsíða 10

10
V’ÍSIR
Miðvikudaginn 2. marz 1960
Rosa Lund Brett:

cK
sigrar - durtinn.
42
' „Þökk fyrir, Musi. Viltu gefa mér kaffi og nokkrar kexkökur."
„En kjúklingurinn er tilbúinn.“
„Við etum harín kaldan á morgun. Ég vil ekki annað en kaffi,
og svo ætla eg að leggja mig.“
Peta hjálpaði henni að hátta sig, og Sherlie horfði brosandi á
hve einlæg hún var á svipinn. ,,Þú barft ekki að vera hjá mér,
Peta, eg bjarga mér sjálf.“
„Get eg bá farið niður í b°rpið?“
„Já, gerðu svo vel — og ef bað er dans bar.verður bú að segja
mér frá honum á morgun.“
Hjúkrunarkonan fór og hljótt varö i húsinu. Sherlie sat kyrr
fyrir framan spegilinn og burstaði hárið. Gluggatjöldin blöktu i
golunni, en loftið var heitt og rakt og dimm brumuský á loftinu.
Hún var að setja spennu í hárið, en féllust hendur — bíllinrí
ók inn í skýlið. Loksins var hann kominn heim. Hún hafði snúiö
sér á stólnum begar Paul drap á dyr. Hann virtist svo stór er
hann kom inn i blettóttri skyrtunni og stuttbuxu'num, hárið var
úfið og handleggir og fætur með skrámum og flugnabiti.
„Ertu að fara að hátta? Klukkan er ekki einu sinni orðin níu
— eg hélt að við gætum fengið okkur glas saman.“
„Eg vissi ekki hvenær bú kæmir.“
„Þú fékkst boðin?“
„Já, Musi fékk bau og sagði mér frá.“
Hann færði sig nær og horfði á hana. ,,Það óð allt á súðum hjá
Catesby — hann vildi fá djúpan skurð neðst i garðinum og við
unnum við ljósker í brjá tírna. Hefur bér leiðst?“
„Já, betta hefur verið langur dagur. Er rangt af mér að kvarta
undan bví, að bú lætur skilaboðin alltaf ganga til Musi? Hefirðu
ekki getað skrifað línu, sem aðeins var til mín?“
„Veslings ástin mín — bað er ekki furða bo að bú titrir. Þetta
hefur verið merkisdagur hjá bér og þú hefur verið ein þíns liðs.
Mig tekur þetta svo sárt — þú hefðir átt að gera boð eftir mér.“
En nú voru allar einverustundirnar gleýmdar, því að lrann
hélt henni upp að sér og strauk henni hárið, og það var ekki að
sjá að hann setti fyrir sig þó skyrtan hans vöknaði af tárunum
hennar — hann strauk hár hennar í sífellu.
„Þú mátt ekki oftreysta þér — eg held að eg beri þig samt,"
sagði hann. Hann bar hana inn í stofuna og setti hana í þægilega
stólinn og settist sjálfur hjá henni.
„Veistu að þú hefur verið verulega dugleg?"
„Nei — ekki hef eg verið það — eg hef hatað það.“
Hann lyfti varlega náttbuxnaskálminni upp eftir fætinum og
beygði sig svo og kyssti legginn.
„Nú skal hann bráðum verða jafn sólbakaöur og fallegur og
hinn fóturinn," sagði hann.
Hún fékk aftur kökk í hálsinn, hann var svo yndislegur, að hún
4
KVOLDVOKUNNI
i^i m 11' §' siiiwuMi-X
Þegar Mario Lanza fékk gesii
skrauthýsi sínu í Róm lék
hefði viljaö gefa allt í veröldinni til þess að verða honum til geðs.
Hin ákafa þrá eftir honum olli að móða kom á augu henni, en
nú stóð hann upp, eins og hann ætlaði að segja eitthvað meira og
gekk að skápnum til að hella sér í glas.
Hún víssi að hann var aö hugsa um samninginn þeirra, og að
hann bjóst ekki við.að hún mundi ympra á því efni í kvöld.
Hann rétti henni glas og lyfti sínu. „Þína skál!“ sagði hann
og hún óskaði að hún hefði haft djörfung til að segja: „Nei -
okkar skál!“ . 'hann á grammófón fyrir þá;
í staö þess að setjast hjá henni aftur hallaði hann sér upp að en það undrðust gestirnir, að
veggnum, eins og oft var hans vandi, og fór að segja henni frá aldrei söng hann þar sjálfur
því, sem hann hafði verið að basla við um daginn. Hún sá að heldur voru það listamenn eins
Catesbyhjónunum hafði liðið illa. Öll landspildan þeirra var og Louis Armstrong, Perry
eyðilögð, hann hafði haft kvalir í gamla sárinu, en samt höfðu Como, Bing Crosby og Frank
þau metnað til aö gefast ekki upp. Þau vildu komast af með eftir- Sinatra, sem sungu.
launin sin og það var engin leið til þess að þau gæti eignast j „Já, það verðum við að
ódýrari jörð ofan í dalnum. Paul virti þetta við þau, en vissi segja,“ segja þeir einum rómi,
engin ráð til að hjálpa þeim. „Þakklæti er mesti óþverri,“ sagði — „að þú ert þó hæverskur
ríann, „ef einhver kemst i þakklætisskuld við þig hefurðu eignast maður, þú hugsar ekkert um
óvin æfilangt. Þaö ætti ekki að vera svo — en svona er það. Ef að koma þinni rödd að.“
eg lánaöi Catesby peninga mundi hann ekki verða með mér í Þá rekur Mario upp hlátrn’.
framar, nema hann gæti horgað, og þá mundi vinátta okkar fara „Jú það er einmitt það sem eg'
út um þúfur. Allir eru hræddir viö að þiggja lijálp af nánum geri. Það, sem þið hafið heyrt
vini sínmn “ eru eftirhermur mínar eftir
„Kannske þessi mikla löngun þín til að hjálpa eigi ekki við þessum náungum.“
allt fólk,“ sagði hún hægt. „Stundum er kannske réttast að fara
ekki lengra i hjálparáttina en sýna samúð og gefa ráð.“
„riium v.ð að verða persónuleg? sagði liann í ertnitón, ,,fór Rómverjar hafa flutt áhuga
eg of langt þegar eg giftist þér?“ sinn fyrir franskeisara yfir á
„Það var talsvert róttæk aðferð, finnst þér ekki?“ sagði hún !tvíburasystur hans Ashraf
og lét sem séi scæði á sama. „En þakklæti mitt veröur aldrei að prinsessu sem kölluð hefir ver-
fjandskap, nema . . . (Þú særir mig svo hræðilega að eg veit jg svarta pardusdýrið. Hún býr
ekki hvaö eg geri, vai hún rétt búin ao segja) en þagnaði i tíma. í Excelsior hótelinu og ríkir
Kannske las Paul hugsanir hennar, þvi að hann tæmdi glasið þar eins og drottning, svo að
°g fúi að tala um annað. „Eg verð að fara fyrir Catesby til Pan- filmstjörnurnai’ verða að lúta
í lægra haldi. Sagt er, að fjór-
ir arabiskir prinsar hafi komið
til Rómar til þess að láta hana
velja á milli sín. — Þeir drekka
að minnsta kosti myntu-te sitt
á hverjum degi í íbúð hennar.
leng á morgun.“
„Má eg koma með þér?“
„Ekki í þetta sinn, eg veið að aka hratt og vegirnir eru hræði-
lega slæmir. Eg skal kaupa handa þér það sem þú þarft.“
„Þakka þér fyrir, en eg hef allt sem eg þarf.“
„Svo-o? Hvernig finnst manni að hafa allt sem maður þarf?“
spui'ði hann foi-vitinn.
Hún skildi að hann vildi foi'ðast alvarlegri umtalsefni og henni
þótti vænt um það. Hann beið ekki eftir svari, en sagði blatt
áfrarn: „Við þurfum ekki að tala sérstaklega um framtíðina,
Sherlie — hún ræðst af sjálfu sér.“
Hún reyndi að manna sig sem bezt hún gat. „En hugsum okkur
ef eg get ekki gert þig hamingjusaman?“
Hann horfði á hana leiftrandi augum og fleygði vindlings-
stúfnum á gólfið og tróð á hann eins og hann gleymdi að hamx
væiú staddur inni i húsi. „Svona mundi eg ekki hugsa, ef eg væri
í þínum sporum," sagði hann hryssingslega. „Hjónaband eins og
okkar krefst þreks frá beggja hálfu, og eg er hræddur um að eg
muni krefjast af þér að þú gerir þitt. Þú vissir það áður en við
giftumst — þegar við töluðum við Mragot — að í sumum efnum
er eg elcki umburðai'lyndur.“
Það var nýmæli fyrir Shei'lie að geta staulast um í húsinu.
Hún skoðaði myndirnar á veggjunum og allar bækur Pauls, og
hún fór og skoðaði gestahei'bei'gið.
Herbei'gi Pauls var næi'ri því eins stórt og stofan, veggirnir
bláir og rjómagulir og þéttur handofinn dúkur meö sterkum
litum á gólfinu. Hún gat ekki skilið að kvennaglingur gæti liðist
þarna á stóru dragkistunni, og engin mundi dirfast að smeygja
á mílli margra verzlana!
m
R. Burroughs
TAEZA
320»
Kelly spurði Tarzan hvöi’t
svona ómerkilegt skartgripa
drasl myrídi freista Arab-
anna. Tarzan svaraði að svc
kynni að vera, en hvers
vegna spyrði hann að því.
Það er ætlast til þess að eg
noti þetta til að múta með
því. Sá sem eg vinn fyrir
vill fá mig til að veiða flóð-
hest og þá er hvergi hætt að
finna hér um slóðir nema á
"THE ONLV OMES AEOUMP AKE
IN BEN ABEN'S TEKEITOKy—
ANP ME IS VEI^y HOSTILE
TOWAKP TKESPASSEKSJ
landsvæði Ben Abens en
hann er óvinveittur öllum
sem fara í leyfis leysi inn á
land hans.
Skutu þeim
ref fyrir...?
Það skeði um daginn á
refaveiðum í Bretlandi að
þorpsbúar björguðu ref frá
veiðimönum og hundurn
þeirra. Refinn höfðu þeir fal-
ið í þorpinu og vissu allir,
hvar hann var, en engum
datt í hug að láta veiðimenn-
ina vita. Þeir riðu um þorpið
og umhverfis það í fimm
klukkustundir, hundarnir
snuðrandi um allt og veiði-
mennirnir í hinu versta
skapi af því að missa af bráð-
inni. Þegar veiðimennirnir
voru farnir, var rebbi dreg-
inn úr felustaðnum og varð
frelsinu feginn.
Úr EYJUM -
Frh. af 9. s.
þekkja til og ber þar margt
til. Nú síðast höfðu bjargveiði-
menn þann hátt á, að hver sá
; bjargveiðimaður, sem veitt
■ hafði eitthvert afbrigði lunda,
I var skyldaður til að koma með
sinn fugl. Söfnuðust þarna sarrí-
an fleiri afbrigði af „Pi’ófastin-
um“ en menn hafa áður látið
sér til hugar koma að -til væru.
Óhætt mun að fullyrða að
hvergi í veröldinni muni hafa
gefið að líta slíka fjölbreytni
af þessarai fuglategund.
Hér verður staðar numið að
sinni, þó margir séu þe.ir lið-
irnir úr atvinnu- og athafna-
sögu Vestmannaeyinga, sem
ekki hefur verið getið, enda
ekki ætlunin að gera því máli
endanleg skil í grein þessari.
S. J. J.