Vísir - 07.06.1960, Blaðsíða 10

m
V f S I R
Þriðjudaginn 7. júní 1960
SDZAN MARSH:
FJÁRHALDSMAÐURINN
STRANGI
13
— Ég vildi óska að við gætum verið vinir Simonar, sagði hún.
Tom leit snöggt til hennar.
—Það getum við aldrei orðið. Það er ekki neisti af mann-
legum tilfinningum í honum. Hann hefur alltaf rétt íj'rir sér
og orð hans eru lög. Ég hef sætt mig við það, vegna þess að það
Tsemur sér vel núna. — Cragmere er unaðslegur staður og þegar
síóra myndin mín verður viðurkennd skal ég lesa yfir honum.
að mér heilum og lifandi.
Judy sagði með ákefð: — Mig langar svo mikið til að sjá
inyndirnar þínar!
— Já, sagði hann dræmt, — þú og enginn annar .... Judy, mér
finnst að við ættum ekki að aka nema stuttan spöl og fara svo
heim, því að við höfum allt húsið fyrir okkur sjálf. Ég vil heist
byrja að mála mynd af þér undiV eins. Þú átt að vera með
skarlatsrautt sjal. Áttu það til?
— Vist á ég það, svaraði hún. — En kanske ættum við ekki
að fara heim alveg svona fljótt — við sögðum að . . . .
Við verðum að nota tækifærið þegar Símon er ekki heima,
annars er hann vís til að hindra að ég máli'mynd af þér. Ég
vil að þetta sé leyndarmál okkar tveggja.
Það leið ekki á löngu þangað til Tom sneri við og ók heim-
leiðis. Hann setti bílinn í skúrinn og fór svo með Judy upp í
vinnustofuna sína. Þangað hafði hún aldrei komið áður.
Stór mynd var á málaragrindinni. Judy starði á hana og
sagði ekki orð.
— Jæja, sagði Tom. — Hvernig lýst þér á meistaraverkið
mitt? Mér finnst garðurinn, séður gegn um gluggann vera frum-
leg fyrirmynd um venjulegt landslag ....
Judy sá strax að engin dýpt var í myndinni og að aðrir gallar
voru á henni lika, sem viðvaningar gátu séð. Litirnir voru ó-
hreinir og skerandi. Þarna var hvorki birta né dýpt. Þetta var
flatneskjuleg, andlaus klessumynd. Hún tók eftir að Tom horfði
á hana, og nú reyndi hún að leita að einhverjum orðum, sem
gætu verið vingjarnleg, en þó ekki bein lygi.
— Þetta er verulega fallegt útsýni og ég kann vel við að
nota gluggann, sagði hún fljótmælt.
— En þú ert ekki hrifin af hvernig ég mála, skil ég? sagði
hann ólundarlega. Svo brosti hann. — Smekkurinn er marg-
vislegur. Sem betur fer kann flest fólk ekki að meta verulega
góðar myndir að verðleikum — nema sérfræðingarnir.
Judy andmælti honum ekki.
— Maður ætti aldrei að dæma um hálfnaðar myndir, sagði
hún.
Hann roðnaði. — Það vill nú svo til að þessi mvnd er fullgerð,
sagði hann stirðlega. — En það er sennilegt að ég verði að
fresta sýningu á henni til næsta árs. — En ef ég get gert mynd
af þér, eins og ég hugsa mér hana, get ég sent hana í staðinn.
Hann rétti henni höndina brosandi. —Vertu ekki svona angur-
vær, elskan mín — ekki skal ég bíta þig þó að þér líki ekki
hvernig ég mála .... Hvernig líst þér á andlitsmyndina þarna?
Judy leit á mynd, sem henni fannst hljóta að vera afbökuð.
Þar voru engin rétt hlutföll milli höfuðs og líkama, og enginn
svipur eða líf í andlitinu.
— Hún er eftirtektarverð . . . munnurinn er einkennilegur.
Judy gat ómögulega íengið sig til aö hrósa myndinni.
— Hún heitir Peggy Bates. Góð vinstúlka mín og ágæt fyrir-
mynd.
Judy hélt að hann hefði sannfærst um að hún hefði lítið vit
á list, úr því að hún sýndi ekki meiri hrifningu en þetta. Henni
leið beinlínis illa, því að þetta hafði komið yfir hana eins og
reiðarslag. Hann kunni ekkert, hafði enga listgáfu, hafði ekki
svo mikið sem handverkskunnáttu á list.
Tom sneri sér að henni og faðmaði hana. Hún varð fegin að
þurfa ekki að segja meira um myndirnar hans. Hún kyssti hann
ákaft og ástríðufullt, eins og hún væri að bæta honum hitt upp.
Og nú fannst henni hún vera í sjöunda himni aftur.
Hurðin að vinnustofunni var í hálfa gátt, húsið tómt og hljótt.
En allt í einu heyrðist hljóð. Judy losaði sig úr faðmlögunum
og leit til dyra. Hún horfði í augun á Símoni. Hann stóð í dyr-
unum. Andlitið var eins og höggvið í stein.
Tom varð fyrstur til að taka til máls:
— Svo að njósnarinn er þá kominn! Þú ert leikinn í að koma
manni á óvart.
Símon sagði stutt: — Er það svona, sem þið íarið í ökuferð?
Judy blossaði upp.
— Banna kannske einhver lög okkur að vera hérna? Hún tók
andköf er hún sá að Símon horfði á myndina á grindinni. Hún
tók eftir efunarsvipnum á honum er hann spurði:
— Það er þó ekki — ekki þessi mynd, sem þú hefur verið að
vinna að?
Tom flýtti sér að grir.dinni og tók myndina, setti hana upp að
vegg og lét bakið snúa fram.
— Hvað ætli þú vrtir um list. Sá dagur kemur að þessi mynd
verður talin meistaraverk, skal ég segja þér. Þá muntu gorta
af að eiga mig fyrir bróður.
Símon tók myndina og lyfti henni. Hann leit á hana með
auðsjáanlegum viðbjóði. Svo sneri hann sér að Judy:
— Og þú — ert þú á sama máli og Tom um meistaraverkið? Þú
ættir að hafa dálítið vit á list. Hvað segir þú?
Judy svaraði í bræði: I
— Dettur þér i hug að ég mudi fara að segja þér skoðun
mína á listaverkum? Ég er enginn listfræðingur, og það ert
þú ekki heldur, mér vitanlega. Það eina sem þú hefur hugann
við er að eyðileggja fyrir öðrum og setja sjálfan þig á háan
hest. Ég hef ekki verið lengi hér á heimilinu, en þann stutta
tíma hefurðu kennt mér að hata þig. Já, hata þig .... Hún
hljóp í áttina til dyra. — Nú flýti ég mér út áður en ég fer að
mölva eitthvað.
Þeir heyrðu fótatak hennar er hún hljóp niður stigann, og
það orkaði einkennilega á þá i þögninni.
Símon hafði fölnað. Hann stóð grafkyrr meðan orð hennar
voru að meitlast inn í meðvitund hans. Nú gerði hann sér allt
í einu ljós sannindin, sem hann hafði ekki svo lengi viljað
viðurkenna: Hann elskaði hana! Han var óafturkallanlega og
vægðarlaust ástfanginn af henni.
Það var afbrýðin, sem hafði gagntekið hann er hann hafði
séð Judy í faðmi Toms á ný. Afbrýðin hafði svift hann sjálfs-
stjórninni, svo að hann hafði leyft sér að niðra Tom í hennar
eyru — synd sem hún mundi áreiðanlega hvorki gleyma né
fyrirgefa.
Tom stóð og beið eftir nýrri reiðiroku úr Símoni.
En Símon gekk þegjandi út úr vinnustofunni. Hann var að
hugsa um, að Judy hafði ekki þurft nema einn sólarhring til
að láta óvináttu þeirra bræðranna verða að báli. Og nú hafði
hann misst stjórnina á sjálfum sér og um leið misst Judy fyrir
fullt og allt — ofurselt hana varnarlausa í greipar Toms!
Judy fannst léttir að því er ættingja Toms og Símonar, þau
Netta og Stephen Barton komu til Cargmere daginn eftir. Og enn
meiri varð gleðin er hún sá fjörlegu, bláu augun í Nettu og
heyrði glaðlega og hispurslausa rödd hennar.
— Og þarna er þá Judy! Já, ég þóttist viss um að þú hefðir
valið þér fallegan skjólstæðing, Símon. Mig hefði langað til að
sjá þig miklu fyrr, væna min, en einhverra hluta vegna höfum
við Stephen aldrei haft nema stutta viðdvöl í Englandi öll þessi
ár.
Netta Barton var hamingjusöm kona, blátt áfram og eðlileg.
Hún var mjög hrifin af manninum sínum og hafði alltaf tíma til
að sýna vinum sínum nærgætni. Hú var fimmtíu og fimm ára og
datt aldrei í hug að fara dult með það. Hún var sæmilega feit-
A
KVÖLDVÖKUNNI
R. BurrougSis
TAKZA
3274
Benjamin Barnes, forstjóri
Barnes skipafélagsins lét
tilleiðast að taka við skilaboð
um frá svertingjanum sem
gekk auðmjúkur inn í hina
glæsilegu skrifstofu. Barnes
forstjóri tók við krumpuð-
um bréfmiða og varð auð-
HE KEAP FEOAð A SEIAW PIECE
OF PAPEE ANIP WAS SUPPEMLV
SEIZEP WITH ASTONISHMEMT!
sýnilega forviða er hann sá
hvað þar stóð. Hann kallaði
í ungfrú Jones. Hringið í
bróður minn og segið honum
*WSS JOMES;7 ME GASPER “CALL
MV BPOTHEK'S HOME. SAV
THAT IVA CCAMNS OUT ONIA.
MATTEKOF UTMOST IMTOKTr
að ég ætli að finna hann.
Það er mjög áríðandi.
Auglýsing var fest á útidyr í
Bristol á Englandi. Þar var aug*
lýst eftlr stórum bolabít og
heitið 20 stpd. í fundarlaun.
Lýsing: Svartir blettir á baki.
Etur allt. Þykir séi'lega vænt
um börn.
-¥■
Blekktur að nóttu. — í Seattle
vakti hringjandi sími Darwin
Barker og þokukennd vera, sem
stóð við rúmgafl hans og sagði:
— Farðu og anzaðu símanum.
Darwin flýtti sér burt til þess
að gá að því hver væri að
hringja. Þegar hann sneri aftur
til herbergis síns uppgötvaði
hann, að bæði buxur hans, veski
og komumaður voru horfin.
■¥■
Læknir var að spyrja barn í
nágrenni sínu, en segist ekki
muni gera það aftur.
— Hann spurði drenginn: —
Valtýr, hvað verðum við að
gera til þess að komast til
himnarík-is?
Drengurnn ansaði: — Við
verðum að deyja.
— Já, en áður en við deyjum?
— Þá verðum við að senda
eftir þér!
★
Hún var fjögra ára og litli
bróðir hennar var þriggja.
Hann var að þukla á hurð barna
herbergisins, en gat ekki opnað.
— Þú mátt ekki koma inn,
Jonni, sagði hún.
— Mig langar til þess, sagði
hann í bænarrómi.
— Eg er á náttkjólnum og
mamma segir að litlir drengir
megi ekki sjá litlar stúlkur á
náttkjólum.
Nú var augnabliksþögn. Þá
kallaði hún í gegnum dyrnar:
— Nú máttu koma inn, Jonni.
Eg fór úr náttkjólnum.
★
Piltur var boðinn í barnaboð
og þar var borið fram stórt fat
með „jello“ á, sem titraði þeg*
ar það var sett á borðið.
Pilturinn neitaði að smakka
á því. — Það er ekki dautt enn-
þá, sagði hann.
Aðalfundur BFA.
Aðalfundur ByggingaféJag
alþýðu í Reykjavík var haldinn
nýlega.
A starfsárinu var m. a. lokið
við að helluleggja gangstéttir
við byggingar félagsins og mal-
bika stiga á lóðum félagsins og
tók menningarsjóðu.r félagsins
og íbúðaeigendur þátt í þeim
kostnaði.
Á starfsárinu seldi félagið
fimm íbúðir.
í félaginu eru 240 menn og
af ‘þeim hafa 172 fengið íbúðir
og eru því nú í félaginu 68
menn sem ekki hafa fengið
íbúðir.
Formaður átti að ganga úr
stjórn samkv. samþykktum fé-
lagsins og var Erlendur Vil-
hjálmsson endurkosinn til
næstu þriggja ára. Varaformað-
ur Reynir Eyjólfsson. Endur-
skoðandi var endurkjörinn
Hannes Stephensen og Bjarni
Sæmundsson til vara.
í maímánuði næstk. verður
félagið 30 ára. A