Vísir - 02.08.1960, Qupperneq 3

Þriðjudaginn 2. ágúst 1960
VlSIB
3
Þegar ég fyrst kom til Glaci-
er National Park, Montana, datt
mér ekki í hug, að í nágrenninu
byggju nokkrir íslendingar,
sem ég ætti eftir að hitta og
kynnast.
Ég hafði verið nokkra daga
á Many Glacier Hotel, þegar
einn af vinnufélögum mínum
kom til mín og spurði mig,
hvort ég væri raunverulega frá
íslandi. Ég kvað já við því, og
sagði hann mér þá, að hann
hefði unnið hjá nokkrum ís-
lendingum fyrir tveimur árum,
og bjuggu þeir um 100 mílur frá
Glacier Park. Ég bað hann und-
ir eins að láta mig fá heimilis-
fang þeirra og nöfn svo ég gæti
skrifað til þeirra og tilkynnt
þeim um veru mína þarna í ná-
grenninu. Stöllum mínum á hót-
elinu fannst þetta nokkuð bí-
ræfið, þar sem ég þekkti ekkert
til fólksins, en ég sagði þeim,
að meðal íslendinga erlendis
ríkti mikil vinátta og gestrisni.
Við vorum velkomnar.
Það kom upp úr kafinu, að
íslendingarnir voru Sigríður
Jónsdóttir Hjartarson og Garð-
ar Hjartarson maður hennar.
Ég skrifaði þeim nú bréf þar
sem ég tjáði þeim, að ég væri
stödd í Montana og mig langaði
mikið til þess að fá tækifæri til
þess að koma og sjá þau ein-
hvern frídaginn minn. Ég sagði
þeim einnig, að stöllur mínar
tvær og ég hefðum í huga að
„ferðast á puttunum“ og spurði
svo, hvort í lagi væri, að við
kæmum við hjá þeim. Ekki liðu
nema þrír dagar þar til er ég
fékk svar frá Sigríði. Sagði hún,
að við værum velkomnar hve-
nær sem væri, en spurði, hvort
við vildum ekki, að þau hjónin
kæmu og sæktu okkur, svo ekki
þyrftum við að standa í að
„ferðast á puttunum".
Vinkonur mínar urðu nú enn
meira undrandi, þegar þær
heyrðu, að þetta fólk, sem ég
þekkti ekkert hafði boðizt til
að sækja okkur alla leið til hót-
elsins. Ég skrifaði aftur og
þakkaði gott boð, og dagurinn
var ákveðinn.
Ekið um Jökla-
þjóðgarðinn.
Þegar ég kom úr vinnunni til-
settan dag, beið bíll fyrir utan
heimavistina. í bílnum sátu
maður og kona. Ég gekk til
þeirra og spurði, hvort þau
væru frá íslandi, og reyndist
svo vera.
Sigríður og Garðar buðu
okkur nú að taka stóran krók
á okkur á leiðinni til heimilis
þeirra, svo við gætum ekið í
gegn um hluta af Þjóðgarðin-
um, en náttúrufegurð er þar
með afbrigðum mikil.
Þegar ekið er gegnum Logan
skarðið á „Going-to-the-Sun
Highway“ (Á-leið-til-sólarinn-
ar-þjóðvegi), sér maður, ef vel
er að gáð, lítinn fjallstind, sem
er næstum hulinn af öðrum
stærri tind, er nefnist Triple
Divide. Frá þessum tindi renna
þrjár ár, og hafa þær það til
síns ágætis, að þær renna hver
í sitt hafið. Árnar eru Missouri-
áin, sem verður að Mississippi-
ánni og rennur í Mexíkóflóa,
Columbia-áin, sem rennur í
Kyrrahafið og síðast St. Mary-
áin, sem rennur út í Hudson
flóann.
Dýralíf er mikið í Þjóðgarð-
inum, enda er þar öll veiði
bönnuð. Þrír skógarbirnir urðu
reyndar á leið okkar. Voru þeir
á göngu um þjóðveginn, eins og
Jón og Anika ásamt Kathy sonardóttur sinni og tíkinni „Stúlku“.
að í þeirri sveit væri ekki siður lönnun, sem þau þyrftu með.
að nefna bæi nöfnum, heldur
gengju þeir undir nöfnum eig-
endanna, í þessu tilfelli Hjart-
arsons.
Á heimili þeirra Sigríðar og
Jón sagði, að þetta hefði verið
nokkuð erfitt fyrir föður sinn,
þar eð hann talaði ekki orð í
ensku og skildi ekki mikið á
þessum tíma.
Fríða Björnsdóttir:
ISLENZKUM
LANDNEMUM
þeir ættu þar heima. Fólki er
ráðlagt að skipta sér ekki af
þessum viltu dýrum sérstak-
lega, þar sem þau eru orðin
mönnum vön, og gerir fólk sér
því ekki grein fyrir, hversu
hættuleg þau geta verið.
Ekki siður að nefna
bæina nöfnum.
Eftir nokkurra klukkustunda
akstur komum við að bæ þeirra
hjóna, sem er skammt frá Eth-
ridge, Montana. Þegar ég spurði
hvað bærinn héti, tjáðu þau mér
í fremri röð: Doreen, Marie, Evelyn, Jón Marleen.
f efri röð: Sigríður, Garðar, Guðrún og Rósa.
Garðars biðu okkar nú börn
þeirra fimm, Marie, Doreen,'
Evelyn, Jón og Marleen og svo
móðir Sigríðar, Guðrún Ásgeirs-
son. Guðrún kom til Montana
fyrir um fjórum árum og hefur,
síðan dvalist að mestu leyti hjá
dóttur sinni. I
Eftir myndarlegan kvöldverð
eyddum við kvöldinu í að skoða
myndabækur að heiman og rifja
upp gamlar minningar frá fyrxú
dögum. Á stríðsárunum var
Garðar liðsforingi í sjóhernum,
og hafði hann sótt um að verða
sendur til íslands. Hann fékk
ósk sína uppfyllta og dvaldist
þar um nokkurra ára skeið. Þar
kynntist hann konu sinni Sig-
ríði, en hún hefur nú verið í
Bandaríkjunum síðan 1945. 1
Jón og Anika. |
Garðar sagði mér, að einn aí
nágrönnum hans væri íslend-
ingur að ætt. Þegar ég lót í ljós
löngun til þess að sjá hann og
ræða við hann bauðst hann til
þess að taka mig þangað næsta
dag. j
Næsta morgun fórum við svo
að hitta þennan íslending, en
hann er Jón Sigurðsson, 82 ára
að aldri. Jón kvaðst vera fædd-
ur í Bandarík(junum. Foreldrar
hans, sem voru Jón Sigui'ðsson
og Sigríður Magnúsdóttir komu
til Bandaríkjanna 1882, og í lest
inni fyrir utan Boston ól Sig-
ríður barn, og var það Jón. —.
Faðir hans varð nú að koma
konu sinni og nýfæddum syni
á sjúkrahús og sjá svo um, að,
hin börn hans fengju þá um-l
Aðspurður sagði Jón, að for-
eldrar hans hefðu verið af Aust-
urlandi, frá Finnsstöðum, og
hefði Seyðisfjöi'ður verið kaup-
staðurinn.
f uppvextinum læi'ði Jón
látið annað en íslenzku, þar sem
foreldrar hans töluðu alla tíð
það mál. Nágrannarnir voru
Englendingur og Norðmaður, en
hann skildu þá nokkuð vel.
Jón er kvæntur Aniku Jens-
dóttur, sem kom til Bandaríkj-
anna, þegar hún var sjö ára.
Hún er dóttir Jens Þorgeirsson-
ar og Helgu konu hans, og voru
þau úr Laxá.rdal í Dalasýslu.
Það eina, sem Anika segist
muna eftir frá íslandi, var, þeg-
ar hún fór frá Stykkishólmi, á
leiðinni til Bandai'íkjanna.
Anika og Jón fluttu til Mon-
tana um 1912 og settust þar að.
Nú búa þau á heimili sonar síns
og konu hans, sem er af þýzkum
ættum. Þau Jón og Anika tala
bæði góða íslenzku, en Jón sagði,
að nokkuð myndi hún nú vera
takmörkuð, sem skiljanlegt er,
þar sem þau hafa verið svo
langt frá heimaiandinu í öll
þéssi ár.
Eitt þótti mér skemmtilegt
að heyra, að enn nota þau orð
eins og „molasopi“ og annað því
um líkt, sem ekki er gott að
þýða á ensku, og sömuleiðis
drekka þau enn molasopa að
áslenzkum hætti.
Akrariiir eins og rönd-
ótt ábreiða.
Eftir að hafa kvatt alla á
bæ Sigurðsson’s, héldum við til
að hitta Rósu, móður Garðars,
en hún býr á sömu jörð og hann,
en í öðru húsi. Rósa vildi að við
kæmum aftur eftir hádegi og
þægjum þá kleinur og jóla-
bi'auð, sem hún hefði verið að‘
baka. Okkur fannst þetta þjóð-
ráð og kvöddum því að sinni.
Eftir hádegi fórum við í öku-
ferð um nágrennið til þess að
kynnast staðháttum sem bezt.
Garðar og Hjörtur bróðir hans,
sem býr með honum á jörðinní
eiga mikið land. Þeir rækta að-
allega hveiti og bygg, en einnig
eiga þeir nokkuð mai'ga naut-
gripi, að minnsta kosti, ef borið
er saman við sveitabæi á ís-
landi. Ræktarland í Montana
er mjög þuri't, og verður því að
hvíla landið annað hvort ár til
þess að safna raka í jörðina.
Ræktað er í í’ákum, þannig að
önnur rákin er hvíld á meðan
hin er í-æktuð. Þegar litið er út
yfir akrana láta þeir út eins og
röndótt ábreiða svo langt, sem
augað eygir.
Einnig ókum við til Rock
City (Klettaborgar). Þetta er
ekki boi'g í raunverulegri merk
ingu þess oi'ðs, en þarna eru
klettar, sem líkjast einna helzt
rústum húsa. Áin, sem rennur
þarna um og vindar eru þau
náttúruöfl, sem hafa myndað
þennan stað.
Frh. á 9. s.
í Klettaborg.