Vísir - 15.12.1960, Blaðsíða 3

Vísir - 15.12.1960, Blaðsíða 3
Fimmtiídaginn 15. desember 1960 VlSIB Fyrir sjö árum fóru tveir ungir Vestmannaeyingar, Gísli Steingrímsson og Ragnar Jó- hannesson, með Hafnar. Þeir ætluðu að fara í sex mánaða skemmtiferð, en enginn veit sína ævina fyrr en öll er og ef til vill datt þeim ekki í hug, að þetta ætti eftir að verða byrjun á margra ára siglingum um öll heimsins höf, en sú varð nú raunin á. Gísli kom heim fyrir um fjórum árum, en Ragnar er ný- kominn. | Léku tennis á hafn- arbakka í Persíu. — Hvernig byrjaði þessi langa sigling, Ragnar? Þið Gísli’ fóru frá Danmörku til Noregs, var það ekki, og hvað skeði svo þar? ; — í Noregi hittum við Guð- rúnu grunborg, og með hjálp hennar komumst við á norskan búgarð. Þar dvöldumst við í tvo mánuði til þess að læra málið. Okkur leiddist heldur á búgarð- inum og fórum til Oslóar og réðum okkur á skip, sem sigla átti frá Liverpool til Persíu. Við fórum tvo túra til Persíu, en þeir voru bæði langir og þreytandi, ekki sízt vegna þess, að um þetta leyti var mikið um1 óeirðir þar, og við fengum ekki \ einu sinni að fara í land, það er: að segja, við fengum að fara upp á hafnarbakkann og leika þar tennis, en lítið var nú varið í það. Eftir þetta átti skipið að fara í viðgerð í Antwerpen, og hugðumst við þá hætta, en þá heyrðum við, að næsta ferð, yrði til Suður-Ameríku, og' stóðumst við þá ekki freisting- una og ákváðum að halda áfram. — Hvert fóruð þið svo í Suður-Amerí ku ? — Við fórum fyrst til Vestur- Indía og svo þaðan til Carta-1 gena í Columbíu. Frá Suður- Ameríku var haldið til Frakk- lands, en þar fórum við af skip- inu og ferðuðumst um Evrópu og aftur til Noregs. „Þegar klukkan sló tólf, læddist Öskubuska af ballinu“. — Dvöldust þið lengi í Noregi í þetta skipti? — Nei, aðeins í mánuð. Við höfðum ætlað okkur að komast á skip til Kanada, en fórum í stað þess á hið fræga skip Tay Yang! — Fræga skip, hvað áttu við með því? — Ja, við strukum nefnilega af því síðar meir. Tay Yang var 10.000 tonna vöruflutningaskip,! sem sigla átti suður fyrir Af- ríku og til Melbourne. Þegar til Ístralíu kom, ákváðum við áð strjúka. — Var illa með ykkur farið, e'ða var þetta af eintómri ævin- týraþrá? — Eintóm ævintýraþrá! — Hvernig fór þetta? — Nokkrum dögum fyrir brottför skipsins komumst við í- kynni við karl nokkurn, sem bauðst til að fela okkur, þar til | skipið væri farið úr höfn, og veita okkur svo vinnu á eftir. I Við tókum boðinu og kl. 12 á miðnætti læddumst við frá borðiv v, h 1 í þrja daga sáum við ékkix' dagsins ljós, en loks fó.r skipið, og við fórum burt úr bænum með vinnuveitanda okkar og hlaða reymum á vagna eftir 3 tókum að byggja fyrir hann á dáginn og unnið til 7 á kvöld, stíflu langt inn í landi, en það in. Gullfossi til! tók okkur aðeins sex vikur., Þegar við komum aftur til bæj- ^ Gísli fór í rúm arins átti að halda daginn há- strokiunannsins. tíðlegan, og karlinn bauð okk- ur inn á bjórstofu. Við komum út aftur eftir nokkra stund, — Hvað varð svo af Gísla eftir að þið skilduð í Mount Isa? — Hann vann þar í nokkra og beið okkar þá lögregluþjónn, mánuði á eftir, en svo lagði sem bað okkur að koma með hann af stað til Home Hill, og sér á stöðina. Þessi bær var ætluðum við nú að fara að halda mjög Íítill, og áður en skipið heim aftur. En það átti ekki hafði látið úr höfn, höfðu lög-, fyrir okkur að liggja að hittast reglunni verið fengin öll skil- aftur í Ástralíu. Nokkrum dög- ríki okkar og hún beðin um áður en Gísla var von, fór að hafa augun hjá sér. Ef við eg til Townsville, sem er hafn- nokkrir saman, er vorum á leið- inni á leikana 'og fórum til Melbourne frá Sidneý. En allt í einu hljóp kýr fyrir bíl- inn hjá okkur, og til þess að keyra ekki á hana beygðum við snögglega og lentum út af veginum. Norskur vinur minn meiddist illa og varð að fara í spítala, og ákvað eg að verða eftir hjá honum, en hinir héldu áfram. Eg horfði svo á leikana í sjón- varpi og naut þeirra eflaust bet- ur en ef eg hefði verið að troð- ast innan um allan þennan fjölda áhorefnda. Strauh af skipi í Ástratíu ViitJ uiÍ Jacjnar J^ólanneiion frd Veit'mannaeyium, iem nýlomt er heim úr iiö ára iiytinyum. fyndumst, átti að geyma okkur arborg ekki langt frá Home Hill. — Og eftir þetta, hvað gerð- og láta svo um borð í næsta skip Þar hjálpaði ek norskum sjó- h’ðu þá? félagsins, sem þangað kæmi.|manni til þess að strjúka af —Eg réði mig á skip aftur og Þegar við komum í bæinn j skipi, sem var þar í höfninni. þennan morgun, höfðum við Þegar svo Gísli kom til Towns- gengið fram hjá stöðinni, og einhver hafði verið úti í glugga og séð okkur og þekkt af mynd- um, sem til voru. Við vorum settir inn og bjuggumst við hinu versta, en tveimur dögum síðar fór réttarhaldið fram, og enduðum við með því að vera dæmdir í 20 punda sekt, en síðan sleppt. Þetta var ekki eins slæmt og við höfðum búizt við. Lögreglan sagðist ekkert hafa á móti okkur og skyldum við koma okkur sem lengst burt frá ströndinni til þess að sleppa við að verða settir aftur um borð í eitthvert skipanna. Úr koparnámu á sykurekru. — Nú voruð þið búnir að fá alla pappíra, svo að þið hafið getað tekið að ykkur hvers kon- ar vinnu, var það ekki? - Jú, og nú fórum við til Mount Isa, í Queenslandi, ýsu fjallsins, eins og við kölluðum það nú alltaf okkar á milli. Þar fórum við að vinna í kopar- námu. í þessum námum kynnt-j ist eg nokkrum ítölum og Spán- verjum, sem voru. að fara til! þess að vinna á sykurekrum i I Iiome Hill, og ákvað eg að fara: þangað með þeim. Gísli varð: eftir, og var það í síðasta sinn.! sem eg sá hann þarna. — Hvernig er að vinna á syk- urekru? — Vinnan er mjög erfið. Byrjað er að skera sykurreyr- inn.kl. 5 á morgnana til þess að haegt'sé að ljúka sem mestu áður 'en hitinn verður óbæri-> légur. Um 12-leytið er svo gert hlé og síðan hafizt handa um að ville og gekk að vanda niður að höfn til þess að draga að sér sjávarloftið, sá hann þetta sama skip og komst að því, að eitt rúm var autt. Stóðst hann nú ekki mátið og réð sig á skipið og kom því aldrei alla leið til Home Hill. Þannig hafði eg ó- afvitandi orðið til þess, að við hittumst ekki aftur þarna. — og kýrin hljóp fyrir bílinn. sigldi nú í eitt og hálft ár milli Ameríku og ýmissa Kyrrahafs- eyja. — Segðu mér, er Kyrrahafið eins kyrrt og blátt og sagt er? — Já, það má rfú segja, eg hef nú siglt um það í um það bil tvö ár, og eg hef aldrei séð það öðruvísi en spegilslétt og skærblátt. Oft hugsaði eg um mismuninn á því og hafinu hérna heima eins og eg þekki þekki það frá fyrri tíð. Þær stjórna — Þú varst í Ástralíu á1 dráttarbátunum. Ólympíuleikunum 1956? I — Komstu aldrei til Kína? — Já, eg var þar, en ekki! — Jú, núna síðast vorum við komst eg nú á þá. Við vorum í leigusiglingum fyrir Kína, og sigldum þar milli hafna eins og t. d. Shanghai , Tsingtao, Kan- ton og Hong Kong. — Hvernig lízt þér á þig þar? — Ekki vel, þar er sú mesta eymd, sem eg hef séð. Þar er lítið um vélamenningu og fólk- ið virðist allt hálf hrætt. Þeir vinna þar allan sólarhringinn, og er þetta gert til þess að veita sem flestum vinnu. Maður sér þar líka kvenfólk við hvers kon- ar störf, sem karlmenn myndu- aðeins vinna annars staðar. Þær eru t. d. í steypuvinnu, keyra hjólbörur, og síðast en ekki sízt, þær eru skipstjórar á dráttarbátum! — Og þegar þið hættuð að sigla fyrir Kína? — Þá sigldum við til Singa- pore og til Afríku og síðan til Englands. Þegar þangað kom, fannst mér eg vera kominn svo nálægt íslandi, að eg yrði að fara heim. Eg brá mér til Hull, náði þar í Fjallfoss og sigldi heim til Vestmannaeyja. íslenzka í Pago Pago. — Hvar hefur þér nú líkað bezt, úr nógu er að velja? — Mél líkaði bezt á Tahiti. Þar eru allir svo frjálslegir, veðrið er dásamlegt, og menn láta sig daginn á morgun engu skipta. — Hittirðu nokkurn tíman íslending á meðan þú varst í þessum Kyrrahafssiglingum? — í fyrra þegar eg kom einu sinni til Pago Pago og fór i land ásamt nokkrum félögum mínum og inn á krá þar, var mér sagt að þar væri nú stadd- ur íslendingur. Mér fannst þetta heldur ótrúlegt, en þá kom til mín maður og ávarpaði mig á íslenzku. Þetta reyndist vera Erling Brunborg, sem var þarna á ferð á gamalli björgunar- skútu. Þetta var undarleg til- viljun, því að eg hafði séð hann heima hjá móður hans í Noregi einum sex árum áður, þegar við Gísli komum fyrst þangað. — Hvernig finnst þér svo að að vera kominn heim aftur? Ertu að hugsa um að setjast hér að eða langar þig út aftur? — Það er alltof gott að koma heim, en um farmtíðina er eg alveH óráðinn. F. Björns. Þannig veiða menn í soðið á Suðurhafseyjum.

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.