Vísir - 22.03.1961, Blaðsíða 3

Miðvikudagum -22. marz 1361
VISIB
________________________—---—-—-1
SÆLIH EHL SKÁGFIHDIIVGAH
^ ^ ^ ,
☆
Sæluvíka
Skagfirðinga
Söngvatn forsöngvavans.
Stutt viðtal við góðbónda í Skaga-
firði, sem hefur sótt Sæluvikuna
á hverju ári síðan 1917.
skemmtunum. Sveitafólkið læt-
ur ekki sitt eftir liggja og hef-
ur raunar aidrei gert í sam-
bandi við sæluviku.
í gærkvöldi var eg staddur
á dansleik í ,,Bifröst“. Þar var
margt um manninn og gleði góð.
Uppi í salnum dunaði dansinn,
en á neðri hæð, í „kjallaran-
um“, var ekki síður gleði á
ferðum. Þar voru þeir er minna
gáfu fyrir dans, og sátu yfir
glösum sínum. Líklega heiur
mjöðurinn hjá mönnum þar
verið ósvikinn, því mikið var
sungið.
Ég vék mér þarna að góð-
bónda framan úr Skagafirði,
sjötugum að aldri. Sat hann við
borð með syni sínum fullorðn-
um og fleiri sveitungum, sem
allir sungu við raust. Hann taldi
nú fyrst, að hann mætti naum-
ast eyða þessari dýrlegu og
hraðfleygu stund í það að ræða
við blaðasnáp, en gerði mér þó
úrlausn nokkra.
Mikil breyting
síðan.
,,Þú hefur oft lagt leið þína
hingað á sæluviku?“
„Já, á hverju ári síðan 1917,
og ætíð haÞ ánægju af.“
„Finnst þér nú ekki orðin
mikil brevting á skemmtanalífi
— ja, segjum síðan 1917?“
„Ójú, að vísu. Einkum er orð-
ið meira um skemmtanirnar, og
auðveldara að sækja þær. Þá
voru ekki aðrar skemmtanir
og hingað á Kr.ókinn, en mað-
ua var ungur þá og lét slíkt
ekki á sig fá. Dansað alla nótt-
ina, kunningi, og síðan haldið
heim til gegninganna í morg-
Unsárið."
Erfitt — en
borgaði sig.
„Heldurðu að þetta hafi nú
I borgað sig?“
„Borgað sig? Ja, við hvað skal
miða, drengur? Jú — það held
ég. Auðvitað var þetta erfitt,
því oft fór maður á þrjú til
fjögur böll í rvkk, lítið, sofið,
— en gamanið var líka ósvik-
ið.“
„Hvað var nú helzt til
skemmtunar auk dansins?“
„Þetta svipað og nú er, sízt
fábreyttara. Söngur, sjónleikir,
málfundir o. fl., o. fl.“
„Hvað er þér nú minnisstæð-
ast af skemmtiatriðum frá þess-
um löngu liðnu árum?“
„O, blessaður vertu, „Bænda-
kórinn". Það voru nú karlar,
sem gátu sungið. Aungvir tist-
arar.“
Svipmyndir iir „Kjallar-
anum“ í Bifröst á Sauðár-
króki, har sem „Kjallara-
kórinn“ tekur lagið, og menn
væta yfirleit kverkarnar
með söngvatni, sem mýkir
bæði rödd og skap.
Sungið af tilfinningu: „Nú er hlátur nývakinn . . . “
„Það var óvera, varla nokk-
uð. En mér er nú ekkert illa
við brennivín, já, svona fyrir
mig. Það er ekki brennivininu
að kenna að menn drekka of
mikið af því. Þú getur líka ét-
ið þig veikan af hræring eða
hafragraut, sem þó er talin holl
fæða.“
„Ég ét nú mjög sjaldan hafra-
graut.“
„Jæja. Það er, heimskulegt.
En sleppum þvi.
„Finnst þér nú svona yfirleitt,
að skemmtanahaldi hér í sælu-
hafi hrakað á síðustu árum?“
„Nei, það tel ég ekki. Má
kannske segja, að jmgri menn-
irnir ættu að taka smærri sopa,
þegar líða fer á kvöldið, ja,
ur þær, sem þú hefur á „sælu-j
vikunni“?“
„Ja, varla, nema auðvitað all-
ar þær óteljandi ánægjustundir, j
sem hún hefir veitt mér — og
svo •—ja, ég held nú jafnvel;
að ég hafi fyrst kynnzt konunni
minni hér á balli í „sælu-
viku“.“
Það var og. Ég þakkaði þess-
um roskna vini mínum fyrir
spjallið. Hann hraðaði sér að
borðinu og fékk sér slurk úr
ghasi, sem þar beið hans. Ég
gekk út úr kjallaranum og á
eftir mér hljómaði „Nú er hlát-
ur nývakinn, nú er grátur treg-
ur------“.
Á. Þ.
★
Frá fréttaritara Vísis.
Sauðárkróki 18. marz.
Nú líður að lokum sœluviku.
Veðrið hefur verið heldur í lak-
ara lagi, þó aldfei verulega
slæmt.
Fólk hefur samt sótt skemmt-
anir sízt minna en áður. Má
segjá, að alltaf sé fullt á öllum
hér en „Sæluvikan“, sem í þann
tíð var kölluð „Sýslufundar-
vika“, vegna þess að sýslufund-
ur var haldinn samtímis. Böll
voru svo til óþekkt, a.m.k. í
sveitinni. Þetta var ekki tekið
út með sitjandi sælunni, maður.
„Verkin" þurfti að gera, hvað
sem tautaði. Kýrnar þurftu
gjöfina sína á réttum tíma og
engar refjar, og regla þui'fti
einnig að vera á um fjárhirð-
ingu. Ég gat ekki komizt af
stað fyrr en gegningum var
lokið. Það var nú allt í lagi þeg-
ar gott var færi, því maður
hafði nú löngum hest á járnum.
En það var lakara, ef ótíð og
ófærð var. Það er röskur
tveggja tíma gangur framanað
„Hverjum manstu nú sérstak-
lega eftir þar?“
„Sigurði Skagfield, Þorbimi á
Geítaskarði, Haraldi á Völlum
að ógleymdum Stefáni íslandi;
hann var siðustu árin. Nú, svo
má ekki gleyma Benedikt á
Fjalli, þeim fimbulbassa. Þeir
voru allir bændur, eins og ég,
og bjuggu sinn í hverri áttinni
í héraðinu. En þeir mættu samt
á Króknum kannske fimm
kvöld í röð til þess að syngja,
og alltaf var fullt hús. Já, það
voru söngmenn.“
Ekkert illa við
brennivín.
„Var nú nokkuð um brenni-
vin á böllum þessf fyrstu ár?“
svona einstaka, en annars fer
þetta allt fram, það. ég veit til,
með ró og spekt, þótt pógur
sé hávaðinn.“
Áfram með
sæluvikuna.
„Þú telur þá, að við eigum
að halda áfram með okkar
„sæluviku“ í framtíðinni?“
„Já, ég vona að hún lifi mig.
Og pannig veit ég að fleiri
rosknir bændur hér hugsa. Við
komum hér einu sinni saman
á ári -og köstum þá ellibelgn-
um um stund, því skyldum við
ekki mega það?“
„Nú ætla ég að spyrja þig
samvizkuspuiningar. Liggur
nokkuð sérstakt á bak við mæt-
Sælnvlka
Skagfirðlnga
Sæiuvika
Skagfirðinga
Sæluvika
Skagfiriinga