Vísir - 22.04.1961, Blaðsíða 10

W
VlSIR
★ j. NARNALL:
tJ
ISTANBUL
verðurðu kannske komin heim í fyrramálið — og þá verðurðuð
búin að ganga sólana undan fallegu skónum þínum.
— Eg hirði ekki um það, sagði hún grátandi. — Slepptu mér
feara, Rudy. Eg vil komast út — strax.
— Eins og þú villt, sagði hann. Eg skal sleppa þér. En bíddu
bara við — þú skalt fá að ganga dálítiö lengri leið.-
Svo hafði bíllinn tekið kipp og runnið af stað, og Rudy ók eins
og vitlaus máður að minnsta kosti hálfa mílu i viðbót — svo
hægði hann á sér, opnaði dyrnar og fleygði henni út, eins og' þegg háttar
pokadruslu. , — Það var. leiðiiilegt, sagði Nancy. — En þá segjum við annað
— Nu geturðu snáfað heim! haíði hun heyrt hanh segja aðui j staðinn. Vertu sæll þangað til....
hvað eftir annað verið að hugsa um hana. Hann gat ekki gleymt,
föla fallega andlitinu með lokuðu augun. Það kom hvaö eftir;
annað fram í hugskoti hans.
Hann sat niðursokinn í hugsanir sínar þegar Nancy símaði.;
— Halló, Eric! sagði djúp og hlý röddin í símanum. — Ef þér
finnst líkt og mér þá skulum við strika yfir þetta sem geröist i
gærkvöldi. Hvað segir þú um það?
— Eg er á sama máli, sagði hann og honum létti. Honum var
lítið um illindi og leið aldrei vel ef honum hafði sinnast við ein-
hvern. — Þú verður að afsaka þetta — ég hagaði mér illa....
— Æ, góði, sagði hún og hló. — Taktu það ekki nærri þér.
Johnny og Linda óku mér heim. En sem einskonar yfirbót gætir
þú boðið mér út í kvöld — hvað segirðu um það?
lfonum datt allt í einu nokkuð í hug. Einmitt í kvöld vildi
hann ekki fara út með Nancy.
— Því er nú ver, sagði hann — en mér er það émögulegt. Við
verðum að fresta því.... kannske við getum það á morgun,
Nancy....
— í hvaða önnum ertu i kvöld?
— Það er dálítið, sem ég verð fyrir hvern mun að ljúka við....
Hann hikaði dálítið og bætti svo við: Það stendur svo leiðis á
að ég lenti 1 umferðarslyú i gærkvöldi.
sem átti sökina
J Laugardaginn;22. aprflplMl
■ t:
4
kvöldvOkm
Hópur kvenna kom inn í
vagninn og var hvert sæti þeg-
ar skipað. Vagnstjórinn tók eft-
ir manni, sem virtist vera sof-
andi og var hann hræddur um
að maðurinn missti af burtfar-
arstöð sinni. Hann hnippti því í
hann og sagði:
— Vaknið þér!
— Eg var ekki sofandi. sagði
maðurinn í mótmæla skyni
— Ekki sofandi? En þér vor-
uð þó með lokuð augun.
— Eg veit það. En m^r er
nei, það var ekki ég svo dauðans illa við það að sjá
en ég þarf að gefa lögreglunni skýrslu og kvenfólk standa upp á endann
í fullum vagni.
★
skilst.
Mér
sagði ung
Það var ekki laust við ergelsislrreim í röddinni, og Eric vissi stúlka við aðra, ____ að söfnuð-
vel að hann gat átt von á að hún símaði lieim til hans síðar um urinn við kirkju.ykkar sé mjög
kvöldið, til að grennslast um hvort hann hefði farið út. Þess lítill.
vegiia mátti hann ekki vera heima. 1 I
I Bílaeigandi: — Eg hef átt
En hdnn vissi vél hvert hann.atti að fara — í rauninm hafði
háfði opnað augun brosti hún til hennar.
— Jæja, þér eruð vakandi — hvernig líður ýður í dag?
Jill sváraði, en röddin var svo veik að hún varð hissa sjálf.
Hún sagði að sér liði vel, að öðru leyti en því að sér væri illt í
höfði og með verki í kroppnum.
— Þaö er ekki viö'öðru a$ búast, sagði hjúkrunarkonan. — En
húsið. Vio hliðina á honum í framsætinu lá fallegur blómvöndur
frá einni blómaverzlunihni í Regent St.reet.
Þegar hann opnaði dyrnar að herbergi Jill, horfði hún undrandi
á mahninn' méð ’járpa hárið og glettnu augun Hann brosti og
kinkaði kolli eins og hann þekkti hana mætavel En Jill, sem
aldrei hafði séð hann áður, þóttist viss um að hann hefði íarið.
en hún’datt kylliflöt á veginn og missti meðvitundina.
Og nú lá hún hérna....
Fyrst dátt -henni í hug að hún mætti aldrei segja nokkrum
manni hvað komið heíði fyrir hana. Hún þorði það ekki. Rudy
mundi verða óður af heift, og hún mundi aldrei verða örugg fyrirj
honum ef hún segöi sannleikann.... j — — *“~ — - - —— þenna bil { heilt ár og hefi ekki
Svo langt var hugieiðingum hennar komið þegar hjúkrunar- hann vitað það löngu aður, þo hann gerði ser það fyrst fyllilega borgað einn eyri fyrir viðgerð.
kona opnaði dyrnar varlega og gægðist inn. Þegar hún sá að Jill ujóst núna. Og þegar degi hallaði fór hann í St. Mary-sjúkra- h. eða anna£. frá þyí eo. fékk
hann.
Vinur hans: — Já, maðurinn
a viðgerðarstöðinni sagði mér
það.
'k
. . , . Kennaranum fannst að hann
þér megið samt hrósa happi. Það eru ekki allir, sem sleppa svona herbergjavillt og héldi aö þetta væri önnur stúlka. ; verða að ávíta Karl
vel þegar ekið er á þá.... I — Hvernig líður yður í dag? spurði hann og lagði blómvönd-j _ Kar] þú erf svQ n]a upp
Jill sagði ekkert, en oröin festust í henni. „Ekið á þá!“ Jæja, inn á borðið við rúmið. alinn að það nær út yfir allar
því ekki það? Þá þurfti hún ekki að minnast á hlutdeild Rudys^ — Mér líður vel, þakka yður fyrir, hvíslaði hún vandræðaiega. þorpagrundir. Það hlýtur að
í því, sem skeð hafði. Eric sá íljótt að augun í henni voru mjög falleg og gáfuieg. enda með því að þú gerir vesl-
En hún gerði sér ekki ljóst, að með þessari skýringu gat hún Ofurlítið sljó þessa stundina, en það var ekki nema eðliiegt. inginn hann föður þinn grá-
varpað grun á einhvern annan. | Og munnurinn ljómandi fallegur r.úna, því að nú var hann ekki hærðan.
eins og mjótt strik. — Nei, herra kennari, sagði
Eg heiti Eric Aston, sagði hann. — Það var ég sem fann Karl, hinn illa upp aldi. — Eg
yður á veginum í gærkvöldi. Þess vegna fannst mér ég verða að skal nefnilega segja yður það,
lita inn tií yðar og sjá hvernig þér litið út með augun opin. að pabbi minn er bersköllóttur.
— Þakka- yður fyrir, sagði hún, en alít i. ein^ kom leiðinda-
svipur á hana.
— -Það var leitt að þér skylduð eklci sjá fantinn, sem ók á yður, 'Arlene Dahl hefir komið af stað
sagði hanh. — Þér hafið ekki séð bílnúmerið heldur? - |tízkú, sém mun ganga um allan
Hún svaraði ekki en sneri sér undan, og nú varð Eric hissa, heim.
er hann sá nokkur tár hrynja niður kinnarnar. | Laurence Olivier hélt veizlu í
— Góða mín! sagði hann og tók í höndina á henni. — Hvað er hinum sniðuga veizlusal „East
Þegar yfirlæknirinn leyfði lögreglunni að yfirheyra hana, sagði
hún hiklaust, að ekið hefði verið á sig. En nú komst hún á halan
ís, því að lögreglan vildi vita hvað hún hefði veriö að gera ein
þarna á veginum um miðja nótt. í fuminu hugkvæmdist henni
ekki annað betra svar, en að kunningi hennar hefði- ekið henni
þangað, en hún fann sjálf að það var undarleg skýring.
— Eg bað hann sjálf um að hleypa mér út þarna, því að mig
langaði allt í einu svo mikið að ganga í tungisljósinu, bætti hún
við til að gera sögu sína sennilegri. Eg vonaði að — einhver al-
menningsvagn færi þarna um, sem ég gæti komist heim með.
Lögregiufulltrúinn þóttist skilja hvað lægi bak við þetta, en
sagði ekkert. Honum kom ekki við þó ungum vinum sinnaðist.
Hann spurði hvort hún gæti gefiö nokkra visbendingu um bilinn
sem hefði ekið á hana, en hún svaraði því neitandi. Hún hafði ekki
vitað af neinu fyrr en hún datt, sagði hún.
Um sama leyti heimsótti lögreglan Eric Aston og yfirheyrði
hann ítarlega. En árangurinn var jafn neikvæður, og þegar gengiö
var úr skugga um að ekki voru nein árekstrarmerki á bilnum
lians og hann hafði hvergi veriö i viðgerð, losnaöi Eric við allan
grun.
Nú hafði hann fengið að vita að. stúlkan sem hann hirti á
veginum hét Jill Day, og að hún heíði fengið rænuna en yrði að
dvelja í sjúkrahúsinu íyrst um sinn.
— Hvernig skyldi hún líta út þegar hún er með opin augun
og bros um munninn, hugsaði hann með sér.
Eftir að hann hafði skilað henni í sjúkrahúsið hafði liann
Hin fagra kvikmyndastjarna
Horizon“ í New York og bauð
R. Burroughs
-TARZAIM-
l'M ASHAWSP’ Oí= VOU,'1' CHI75P’ 7Z. SATcS.
F Fórnartrumburnar köll-
| uðu fólkið saman og þeir
^ félagar .voru leiddir út úr
kofanum. Við höldum strax
af stað til hins djöfullega
að yður? Hafið þér kvalir?
Hún hristi höfuðið. þangað' mörgum. Arlene Dahl
— Hvað er það þá? Eruð þér ekki glöð, að þetta skyldi ekki^var ein af þeim og fekk eins og
fara ver? margir matarprjóna kínverska
Hún kingdi munnvatninu og hristi- höfuðið aftur. — Bara að til áð borða með. En hún gat
ég hefði verið drepin þarna í staðinn.-Þá var þessu lokið fyrir ‘ekki notað þá og bað þjóninn
fullt og allt. |Um mataráhöld eftir Evrópu-
— Hvað segið þér, manneskja! Þetta getur maður kallað þakk- tízku. Hún fékk þau, en ekki
læti.... Hann brosti glettnislega til hennar. — Nú verðið þér að sleppti hún kínversku prjónun-
herða upp hugann, ungfrú Day. Eg skal með ánægju hjálpa yður. |Um að heldur. Hún stakk þeirn-
Eg heimta það blátt áfram. Úr því að ég byrjaði á því á annaö í háttinn sinn eins og gamal-
borð, hætti ég ekki í miðju kafi. Eg hef þá meginreglu að ljúkajdags hattprjónum.
öllu ,sem ég byrja á, sjáið þér. Hjúkrunarkonan leyfir mér ekki | — Eru þeir ekki töfrandi?
að staldra lengi hérna núna, en ég kem aftur á morgun. sagði hún.
Deildarsystirin var komin í dyrnar til segja honum að ’neim- Áður en hófinu væri lokið
hafði fjöldi af viðstöddum kon-
um tekið sína prjóna til sömu
notkunar.
Maðurinn var að snúa hnappn-
um á útvarpinu sínu og, fékk
þá allt í einu sára kvöl í bakið.
— Æ, sagði hann, — eg er
hræddur um að eg hafi fengið
lumbago!
-— Hvers vegna vúltu vera að
hlusta á það? sagði konan hans.
— Þú skilur hvort sem er
ekki eitt orð af því, sem þeir
segja.
'A'
— Eg get ekki borðað þetta
— það er rú ruslafötuni. Kali-
ið á ráðsmanninn.
þú — það er úr ruslafötunni. Kall-
það. þjónninn, — hann vill það ekki
i heldur.
3787
"AN7 I THIN< OUK T!ME HAS
COfAS/' INTEKKUP’TSP’ TAKZAN
SZVALY. "I HEAK. 7KLPAS AN-
NOUNCINS A-- SACŒfF/CE!
trés. Hvaða tré er nú það,
spurði Tarzan. Hafðu þolin-
mæði, sagði Hinn sterki
færð nógu fljótt að sjá