Vísir - 06.05.1961, Blaðsíða 11

Laugardaginn 6. maí 1961
Fyrir um þrjátíu árum síðan
var ég lögreglufulltrúi á einni
lögreglustöðinni í norðurhluta
Lunðúna, en einmitt um það
leyti var töluvert af peninga-
fölsunum í höiuðborg Engíands.
Ég á ekki við að við vissum
um nafn þeirra og heimilisiang,
því peningafalsarar eru yfirleitt
mjög varir um sig, en óxrúlega
miklar upplýsingar höfðum við
um þá og íramleiðslu þeirra. j
Sumir voru sérstaklega leikn-
ir í þvi að búa til faiskar póst-
bankabækur, aðrir að falsa!
vegabréf eða verðbréf. En þeirj
verstu í hverfinu voru þeir, sem
fölsuðu peningaseðla, og þeirra
sleipastur var sá, sem bjó til
,,drottningarseðlana“.
Að mörgu leyti voru þeir
miklu betur gerðir en þeir, sem
prentaðir voru í konunglegu
myntsláttunni. Myndin af ungu'
stúlkunni í efra vinstra horni
(á réttum pundsseðlum er hún
eins og búðingur í framan) —
nú, en á seðlunum hans var
hún undurfögur. Þess vegna
voru seðlarnir fyrst kallaðir
„Ungfrú England“, sem síðar
breyttist í „Drottningarseðlar".
Og þið megið trúa mér, þegar
ég segi, að sá lögregluþjónn
hafi ekki verið til í London,
sem ekki hefði feginsamlega
viljað gef belti sitt og buxur
til þess að geta haft hendur í
hári þessa listamanns.
. , - -x—
Við vorum vissir í því, að
hvað þessum listamanni viðvék,
þá var um að ræða aðeins einn
mann, næstum guðumlíka per-
sónu, eins og sagt er í sögun-
um, „einmana, stoltur og sterk-
ur“.
Hann hlýtur að hafa gert sín
eigin myndamót, og það hefur
ekki getað tekið hann minna
en heilt ár af ótrúlegri þolín-
mæðisvinnu að grafa þau. Þar
að auki hafði. hann komið því
svo fyrir, að hann gat auðveld-
lega breytt númerunum á seðl-
unum. En það var aðferð hans
við að dreifa seðlunum, sem
settu hann í sérflokk.
-Þegar hann hafði prentað dá-
litla upphæð af pundsseðlum,
fór hann í verzlanir og peninga-
stofnanir, keypti einhvern lít-
inn hlut, sem kostaði ekki nema
nokkur pense, greiddi með
pundsseðli og fékk til baka.
Síðan var -hann horfinn, eins
og jörðin hefði gleypt hann.
' . --X--- ,
■ Kerfið. var dálítið erfitt og
seinvirkt, en næstum alveg ör-
uggt. Ef það hefði ekki verið
vegna lítils atviks, efast ég um
að við hefðum nokkurn tíma
náð í hann. Og það var líka
vegna, þess ,.að bar.n hafði gam-
an af að koma v.ií pantlanára.
Ef til vill var það: vegna þess
að pantláriárar ’eru með mikið
af litlum, ódýrum hluíum til
sölu, og svó er þar.. líka yfir-
leitt fátt um manninn. Hvernig
sepi á þessu stóð, þá varð-.það
til: þess-að við, náðum í hann,
þótf það. tæki langan tíma.
Það liðu mánuðir. og ár, og
þessir fölsku. .seðlar söfnuþust
fyrir, og flestir þeirra hjá pant-,
láiiurum. Loks tók lögojeglnnmf,
skarið pg.skrifaði bvóf tii ajlr.a,
veðlápara, þar sem . þeir . voj’u
beðnir um -að. reyiia að faka vel.
eftir 'manni, sem vildi g^eiða'
með nýjum pundsseðli, eftir að
háfa keypt einhvern lítinn'.' ó-
dýrán-hlut, og,sem þeijt, þekktu.
ekkf áður.
V í S IR
Áður en langt .gjg.r
að fá ýmsar upplýsin^ .’.ym"
manninn, og það vgr ákaflega.
lærdómsríkt að sitja inni’ á
skrifstofu og fá smátt og smátt
lýsingu á manni, sem maður
varð að setja saman þar til kom-
in var í ljós heilsteypt persóna.
Loks kom í Ijós, og við sá-
um fyrir okkur meðalháan
mann, frekar þrekinn með mild-
an málróm, hvítar og mjúkar
hendur, sterklegt svart hár og
lítil, feimnisleg augu.
—x—-
Þannig var það, að lögreglan
fékk grun á herra Mountjoy og
elti hann til Malpas Street 14.
Þar var lítil verzlun, og fyrir
ofan hana litil íbúð.
Fleiri upplýsingar fengum
við, og' allar virtust benda í
Ysfi- Binf Öiv ;u;lu5ÍH ö n, gC
fýrir utan husiö ki. ym
fjögur, ásámt aðstoðarmanni
mínum, og það fyrsta, sem ég
sá, þegar þangað kom, var hvítt
spjald, sem sett hafði verið í
gluggann á prentsmiöjunni. Þar
stóð með svörtum, fallegum
stöfum á hvítu spjaldi: Kem
aftur eftir fimm ár.
Rétt við dyrnar var port, þar
sem hægt var að komast upp
til ungfrú Irland. Það var ein-
kennilegt, það sem hafði skeð.
Aðeins fimm mínútum áður en
við komum, höfðu margir veg-
farendur séð Mountjoy setja
spjaldið í gluggann, en .síðan
vissi enginn hvað af honum
varð. Þetta kom gð vísn ekki
og ég fór þess vegna um kvöld-
iðj þangað og litaoist um. Þaö
var greinilegt, áð þar hafði eng-
inn gengið um í langap, töna,
því ryklagið var óhreyft á öllu.
Þegar ég kom út, sá ég meiri
hlúta íbúanna samansafnaða
fyrir utan. Þeir höfðu séð ljós-
ið, sem ég var með, og héldu
að það væri draugurinn, og ætl-
uðu nú aldeilis að koma honum
fyrir kattarnef.
Mánuði siðar kom Crump aft-
ur og gerði lögreglunni úrslita-
kosti. Annaðhvort yrðum við að
gera eitthvað, eða hann flytti.
— Og samt er aðeins vika
þangað til.
— Hvað eigið þér við?
-—- Hugsið yður bara um,
sagði hann. Það er 17. júní í
dag. Það eru fjögur ár og 51

Kem aftur eftir fimm
eftir Michael Giibert.
Ég gekk eftir götunni á hljóð-
ið. Það kom fráj rakaMi|iyp(i„ í
nr. 8, en þar v-ar’^ÍlfMl-ljíSrilBt) ^
einmitt að raka einn af löndum
SínUm. Hljóðið myndaðist þag-
ar hann dró rakhnífinn eftir
grófu, svörtu skegginu.
Og á því augnabiiki, skildi ég
til tullnustu hvarf Mountjoy.
Það fyrsta, sem ég gerði, var
að taka upp hnifinn og skera
| niður spjaidið, sem hann hafði
sett í gluggann. Fyrst ætlaði ég
að rífa þaö í tætlur, en hætti
við það og stakk því í vasann.
Ég vissi það, að mörg augu væru
að mæna á mig í gegnum glugg-
ana í götunni, og nú gekk ég
inn í portið og hringdi bjöll-
unni hjá ungfrú Ireland. Þeg-
~ar hún kom til dyra, gerði ég
ekkert stór'kostólegt, heldur
benti henni aðeins að koma með
mér úr á götuna, og lögreglu-
þjóni, sem þar var, sagði ég
ad taka hana íasta. Við fórum
öll á lögreglunstöðina.
Við sögðum lítið á leiðinni,
en loks sagði ég: Mjög athygl-
isvert dulargerfi, hr. Mountjoy,
þótt það sé í rauninni ekkert
nýtt að karlmaður klæði sig í
kvenmannsföt . . . en það voru
alvarleg mistök hjá yður að
raka yður um miðja nótt . .
sömu átt. Til að byrja með,
hafði hann litla prentsmiðju
iyrir innan verzlunma, og auö-
vitað gaf það honum ástaéðu
tilað vera að vinna meðmynda-
mót o. s, frv. Þar að auki sagði
nágranni hans, herra Crump.i
Malpas Street 12, að hann væri
einrhana maður, sem oft færi í
löng ferðalög.
Herra Crump hafði dálitla
fréttastofu, en hann hafði sárá-
litlar fréttir fyrir mig. Hann
þekkti Mountjoy ekki neitt, en
svo mikið vissi hann, að Mount-
joy vann oft lengi fram eftir
á nóttunni.
Við vildum ekki sýna spilin
strax eða láta vitnast hvað við’
værum að leita að, og þess
vegna fór ég í heimsókn til ung'-
frú Ireeland, sem bjó beint á
móti Mountjoy, til að vita hvað
hún hefði að segja.
Hún reyndist vera kona á
miðjum aldri, mjög snyrtileg og
dálítið heyrnarsljó. Ég fór til
hennar einn morguninn og þótt-
ist vera eftirlitsmaður frá gas-
stöðinni, og.það kom í ljós, að"-
hún var furðulega fús til að
létta á hjarta sinu.
í mótsetningu við Crumps,
hafði hún hið bezta álit' á
Mountjoy. Vissulega var hann
fáskiptinn, en það fannst henni
enginn galli. Mikið betra en að
vera að þvælast allstaðar fyrir
og stinga nefinu í alla hluti,
sem manni koma ekki við. Þetta
virtist eiga við Crump, sem
henni virtist' ekki falla vel við.
Því miður kom heyi'narsljóleiki
henna'r í veg fyrir það, að hún
gæti liokkuð sagt okkur um það,
■hvort, Mountjoy væri að vinna
á nóttunni. i
Nú, svona var málið komið,
og nú vjtið'‘þgr jafn mikið og
við um þetta.- léytiý Ég/ jfyrir
mitt Jeyti, eíaðiát ekki augna-
blik. Lýsingjn' átti við manniim
og all( annað var nákvæmlega
éins pg.við höfðum búizt við:
PrentSmiðjan, nætu^vinnari Qg.
ferðir: tírn' ÍLondbn. ^r'"’ •; ,4 .
! Það ýáí'báráúrri:-éatt’á'ð ræða.
Við urðum að fá leýfj til hús-
í Ijós strax, en það vitnaðist
við yfirheyrslur síðar.
Ungfrú Irland hafði t. d. setið
við gluggáhn, og þótt tíúh væfi
tíeyrnársljó, ý'ár nún. efeki' sjóri-
laus, og' tíún var reiðúbúín til
að' sverja, að Moúntjöy ' hefði
hvörki Tarið upp' né níður got-
una. Hr. Crúmþ óg rakárinn
í næsta húsi, kváðust báðir
reiðubúriir til að sverja að hann
hefði ekki farið fram hjá dyr-
um þeirra. Við leituðum í öllu
húsinu, en hvergi var Mountjoy
að finna. Hann hafði gengið frá
húsgögnunum eins og hann ætl-
aði í langa ferð, breitt yfir þau.
Það leit út alveg eins og hann
hefði farið og hengt sitt fjárans
skipti út í gluggann, og gufað
síðan úpp í reyk.
—x—
Það er þannig í lögreglunni,
að menn eru fluttir til annaö
slagið, og þess vegna var það,
að það var ekki fyrr en fimm
árum síðar, að ég var staddur
á sömu slóðum, og var þá leyni-
lögregluþjónn og ekki í ein-
kennisfötum.
Einn fyrsti staðurinn, sem ég
fór tfl, var einmitt gamla prent-
smiðjan, og þar var ennþá sama
skiltið í glugganum, og stóð á
því: Kem aftur eftir fimm ár.
í þessu hverfi hefði maður
getað haldið, að búið væri að
rífa þessa húsaröð fyrir löngu
síðan, en það var langt frá því..
Ég þóttist vita, að íbúarnir
héldu upp á þetta leyndarmái,
og vildu í rauninni varðveita
það, og sama væri e.t.v. með
lögregluna á staðnum. En ég
var furóulostinn.
Það næsta -sem skeði var það,
að Crump kom til lögreglunnar
og skýrði frá því, að það væri
draugagangur í húsinu nr. 14.
Það er einhver, sem er
að skrapa og pússa, sagði
Cr.ump,- og stráuk svitaperlurn-
ar af. enninu. Á hverri nóttu
um kl. eitt. ÞaÖ eí' alveg cíns
ojg áður YaU iMjBrJ' líztí pkkert.
a. þ.et.ta, og: ekki jljeldui' Jfop.r
unni minni. Við flytjum í burtu,
ef það' lagást ækki. ’ ,k>i .;
Við höfðúm emiþá lýkTáha,
vika síðan hann stakk af. Hann
sagðist ætla að vera fimm ár,
og hann varnú alitaf svo regiu-
sámur ...
Ef Mountjoy var eins ná-
kvæmur og búizt var yið, átti
hann að' koma kl. 4. Þess vegna
kom ég þangað' kl. 15,55 og' fór
að ganga um fyrir utan glugg-
ann, sem ég leit í alltáf ann-
að slagið.
Ég leit á úrið mitt. Það var
nákvæmlega 16, og engin vera
var sjáanleg i Malpas Street.
Á því sama augnabliki heyrði
ég sama hljóðið, sem Crump
hafði skýrt frá. Það kom samt
ekki frá nr. 14, heldur neðar
úr götunni, sömu meg'in.
20 Indverjar
fS -:sv'
Tuttugu manris biðú bana í
járnbrauíarslysi í síðústii viká
á Indlandi. v U3
Brú brotnaði undan farþega-^
lest, sem var að fara yfir SiliY
gurifljót í N.-Bengalhéraði, o'g. '
fóru nokkrir vagnar í fljótið..' .'
Auk þeirra, sem drukknuðúi
meiddust 80 menn. Grunur leik-
ur á, að um spellvirki hafi verið
_ * ' ■ÖIóí
að ræða.
í: ■', ;■■• . ’■■ .; ■ , j , ^ “ -’Í1 |!
;í.R-ingar uröu Islahdsnieistarav í köríuknattlcik Kária, ien
hirsljtalejkurjúri fór fram um síöústu lielfri, ;Hér sest Bogi ÞÓr-
^téinssori,- sÉta' er formaður K,ö|rfuknattleikssambandsins, jjf”*
henda fyrirliða I.B.-inga verðlaunagripinn. Bogi er maður hár
. í loftiriri, én 'Í.R.-ingurimi er að-sögri eitthvað á 3ja‘métra, og
I Sámfalslmíúi'Tið íiR.-iriga Verá 13—14 riietrár á ^hæðJ'-
! 1