Vísir - 17.08.1961, Blaðsíða 15

Fimmtudagur 17. ágúst 1961
VISIR
15
— Ekki held ég það, sagði
Gordon. — Og hann verður
ekki lengi þar. Þetta er eins
konar kveðjuhátíð, Kata, þér
munuð gera yður það ljóst?
Hann vill ekki fara án þess
að kveðja yður. Ég held að
hann voni að þér getið komið
á eftir honum, ef allt gengur
að óskum. Og hvers vegna
ætti það ekki að ganga að
óskum.
Ég svaraði engu um stund
— þetta var allt svo óvænt
að ég varð að íhuga gaum-
gæfilega hvað ég ætti að gera.
Svo kom Gordon með skýr-
inguna, sem hann hafði lof-
að mér.
— Ég get líklega ekki gert
yður skiljanlegt hvaða tilfinn-
ing greip mig þegar ég heyrði
röddina hans — til allrar
lukku hafði ég ofurlítinn
grun um hver sannleikurinn
væri í málinu. Ég trúi ekki á
afturgöngur, skal ég segja
yður. Þó að minnstu munaði
þegar þér duttuð í gatið í
gólfinu og leið yfir yður. Svo
slokaði ég í mig áfengi til
þess að reyna að hrekja á
burt gruninn, sem ég hafði
fengið. En það dugði ekki, og
ég fór aftur til Camperdown
—- daginn eftir. Ég mun hafa
sagt yður frá því — var ekki
svo? En ég fann ekkert —
nema fallegu fótaförin yðar.
Og svo höguðuð þér yður af-
ar einkennilega og töluðuð
alls konar bull. Loks skildist
47
mér að ég væri alls ekki að-
almaðurinn í Brettfjölskyld-
,unni, en aðeins yngri bróðir,
I eins og áður. Og þegar Adam
símaði lá að vísu við að ég
missti fótanna, en að vissu
leyti var ég undir þetta bú-
inn. Hann stakk upp á að við
hittumst í klúbb í Clapham
og það gerðum við svo.
Gordon varð að hægja ferð-
ina til þess að komast fram-
ihjá vörubíl, og hélt.ekki á-
| fram fyrr en því var lokið.
— Hann sagði mér alla sög-
una. Af Seamon, sem þving-
aði af honum peninga — þó
hann væri spar á upplýsingar
um hvers vegna hann gerði
það, en lét mig gera mínar á-
lyktanir sjálfur, og að hann
kyrkti Seamon og ók síðan
burt eins og hundeltur í bláa
Monareh-bílnum. Hann varð
benzínlaus i Cotswolds og
komst svo til Camperdown og
j hélt að sér væri óhætt þar.
Svo komum við þangað bæði,
og sama kvöldið fóruð þér til
hans aftur og reynduð að
j telja honum trú um að hann
| hefði ekki drepið Seamon . . .
Gordon hristi höfuðið. — Það
var í rauninni ekki alveg heið-
arlegt af yður, Kata — að
vera að vekja tálvonir hjá
aumum manni, þegar allir
hljóta að sjá, að enginn.get-
ur hafa drepið Seamon nema
hann.
— Hann er saklaus af þvi,
sagði ég með kökk í hálsinum.
■— Hann er alls ekki sekur.
Gordon leit af akbrautinni
sem snöggvast og horfði á
mig.
— Þér fáið engan til að
trúa 'því, Kata. Annars fékkst
hann ekki til að segja mér
hvar þér földuð hann alla
síðustu viku.
— Það segi ég yður ekki
heldur, sagði ég. Við horfð-
umst fast í augu um stund.
Augu hans voru óvenjulega
blá þessa stundina. Hann leit
út eins og áhyggjulaust ung-
menni í skemmtiferð. Það var
hlýja og sólskin og hann var
í hvítri ermastuttri skyrtu og I
með litríkan silkiklút um j
hálsinn. Sólin skein á Ijóst
hárið á honum. Þetta var ó-
trúlegt, en honum hafði auð- j
sjáanlega ekki tekizt að hafa
uppi á Nichols og gistiheim-
ili hans. Hann hló:
— Ekki svo að skilja að j
það skipti mig nokkru máli,1
sagði hann. — En hann mun
hafa verið hræddur við að
í að bjarga sér út úr þessum
ógöngum mep einhverju móti.
Og hann stakk upp á að ég
útvegaði sér peninga og
hjálpaði sér til að Jcomast úr
landi. Og síðan gæti ég notið
„arfsins" í friði. Þetta er
mjög skynsamleg tillaga,
finnst yður það ekki?
Ég svaraði ekki strax. Hvað
átti ég að gera? Átti ég að
reyna að telja Adam á að
verða kyrran ? Segjum að
mér tækist það, en að njósn-
ir mínar í Leicester bæru
engan árangur. Nei, þetta var
kannsée bezta ráðið. Að láta
hann komast úr landi.
— Hvernig ætlið þér að
fara að því? spurði ég. —
Hvernig ætlið þér að koma
honum úr landi?
— Spyrjið mig ekki of
mikið, það er vissast. Það
skaðar mann ekki, sem mað-
ur ekki veit — þá getur eng-
inn pínt mann til sagna.
Við ókum þegjandi um
stund. Loks sagði Gordon:
— Það er í rauninni ó-
hyggilegt af mér að aka yð-
ur niðureftir. En mér skild-
ist að hann vildi það. Hann
sagðist þurfa að segja yður
dálítið. Síðasta ósk hins
dæmda manns, eða hvað ?
Mann langar ekki til að fær-
ast undan þess háttar.
— Þér megið ekki tala
svona! sagði ég hvöss.
— Afsakið þér ,.. afsakið
þér! Það er ekki hægðarleik-
ur að gera að gamni sínu und-
ir svona kringumstæðum.
— Hvað gerðuð þér við
hinn bílinn? spurði ég.
— Bílinn minn, eigið þér
við? Þann, sem ég notaði áð-
an ? Það var eitthvað að
blöndungnum í honum. Ég
fékk þennan léðan meðan
verið væri að gera við hinn.
Við nálguðumst Camper-
down og ég tók eftir að hann
beygði út af aðalbrautinni.
— Það er aldrei of varlega
farið, sagði hann. — Við ætt-
um helzt ekki að láta sjást
til okkar og maður getur aldr-
ei vitað nema .. . Það er bezt
að við komum bakdyrameg-
in . . .
Hann stanzaði ekki fyrr en
við sáum tjörnina. Ég sá kof-
ann þegar ég kom út úr bíln-
um, hann speglaðist í vatn-
inu. Allt virtist hljótt, kyrrt
og friðsamlegt. Jafnvel skóg-
ardúfurnar þögðu. Gordon
sagði:
— Farið þér á undan. Hann
sagðist ætla að bíða í kofan-
um. ,
Ég flýtti mér og hafði ekki
augun af kofanum framund-
an. Hjartað sló rykkjótt. Ég
fann allt í einu að hann hafði
þráð að koma hingað aftur.
Hurðin stóð í hálfa gátt.
Ég ýtti henni upp og fór inn.
Stofan virtist dimm þegar inn
kom úr birtunni úti, svo að
það tók mig dálitla stund að
sjá kringum mig.
• Bretar hafa sem kunnugt er, í
huga að taka upp tugakerfis-
fyrirkomulag á sviði peninga-
mála. — Einnig er til athug-
unar að taka i notkun plast-
peninga í stað málmpeninga.
• Á Bretlandi er verið að smíða
fyrsta smábíiinn, sem liefur
hreyfilinn í „skottinu“. Hann
er til bráðabirgða a. m. k. kall-
aður Apox og framlelðir hreyf-
illinn 850 hesttífi. Hann er
framleiddur i Coventry.

k v i $ r
FKVTIURMAR ÞRJ4R 57
Félagarnir fjórir fengu fljótlega
stökkt aðkomumönnunum á
flótta, og þegár þeir- höfðu full-
vissað sig um að flóttamennirnir
mundu ekki stöðvast fyrr en inn
í borginni aftur, settust þeir nið-
ur og borðuðu morgunmatinn.
Grimaud tók einn hinna dauðu,
setti á hann munnþurrku og stillti
honum upp við hlið þeirra. „Þú
sagðir, að Mylady hefði fengið
leyfi til að drepa mig og væri nú
á leiðinni til Englands", sagði d’
Artagnan við Athos. ,,Hvað er
hún að gera þar?“
„Koma Buckingham fyrir katt-
arnef“, svaraði Athos. „Og þetta
segir þú svona kæruleysislega og
hertoginn er okkar góði vinur".
„Hann er Englendingur og í stríði
við okkur Látum hana gera hvað
hún vili — en í þessu augnabliki
var það meira áríðandi fyrir mig
að komast yfir bréfið, sem gerði
henni heimilt að drepa þig og
kannske- okkur hina líka“. ,,Og
fékkstu þetta bréf?" spurði d’
Artagnan. Hendur hans skulfu
þegar Athos rétti honum bréfið
og hann las orðin: „Velferðar rlk-
isins vegna . ..“ „Við verðum að
rífa það".
„Engan veginn," svaraði Athos.
„Nú skrifar hún kardínálanum um
að ég hafi bréfið, og hann sting-
ur okkur eflaust í fangelsi....“
„Ja hérna, þetta hljómar eins og
grín”, sagði Porthos, en nýtt hróp
frá Grimaud truflaði samræðurn-
ar. Hópur manna stefndi í áttina
að virkinu og í þetta skipti \>oru
það ekki huglausir dátar, heldur
vel vopnaðir og æfðir hermenn.
Heilbrigður hlátur er nauðsynlegur hciminum herra ...