Vísir - 08.09.1961, Side 9

Föstudagur 8. september 1961
VlSIB
9
Unnið í
verkfalli.

Þegar þetta er ritað
Kefur sáttasemjari ríkis-
ins nýlega boðað sátta-
fund í verkfræðinga-
vinnudeilunni. Þá voru
liðnar fáeinar vikur síð-
an síðasti fundur hafði
verið haldinn.
Það er ekki vitað hver
verður niðurstaða fundar-
ins og sennilega verður hún
orðin heyrinkunn áður en
þessi skrif birtast, ef um ein-
hverja niðurstöðu verður þá
að ræða. En úr því að verk-
fallið hefur nú staðið svo
langan tíma, og lítið um
verkfræðinga heyrist þá er
er varla úr vegi að reyna að
komast að því hvað þessi
bráðnauðsynlega stétt hefur
með höndum ef hún hefur þá
ekki alveg haldið þeim að
sér.
Svo er nú ekki. Það verð-
ur strax ljóst af viðtali við
Hinrik Guðmundsson fram-
kvæmdastjóra Verkfræðinga
félagsins. Hann tjáði frétta-
nianni Vísis að nú ynnu 20%
allra verkfræðinga eftir sér-
stökum ráðningarskilmálum.
Skilmálarnir. eru byggðir á
kröfum verkfræðinganna
sjálfra.
— Hvaða fyrirtæki eru
það einkum, sem ráðið hafa
verkfræðingana upp á þessi
kjör?
— Það eru verkfræðinga-
fyrirtæki í einkaeign. Opin-
berar verkfræðiskrifstofur
hafa engan ráðið.
— Hvað hafa þessir verk-
fræðingar í laun?
— Eins og við gerum kröfu
til með verkfallinu. Byrjun-
arlaun eru 9 þúsund krón-
ur á mánuði, en þeir sem
hafa starfað í 13 ár fá 17
þúsund. Það eru hámarks-
laun, samkvæmt gjaidskrá.
— Hvað gera hinir, sem
ekki vinna upp á ráðningar-
skilmálana?
— Sumir vinna heima-
vinnu í sinni grein fyrir þá,
sem verkfailið beinist ekki
gegn. En svo eru þeir annars
að margvíslegum störfum.
Nokkrir hafa farið til sjós,
einn vinnur við rafvirkjun,
annar við bókhald og svo eru
margir í húsbygeineum fyrir
sjálfa sig og aðra.
— Eru margir farnir utan?
— Ég veit um sjö. Þeir
fóru um það bil er verkfallið
hófst. Og það er ofarlega í
mörgum að fara, vegna þess
að þeir eru óánægðir með
kjörin og svo finnst þeim ó-
tækt að sitja hér í aðgerðar-
leysi.
þetta sagði Hinrik Guð-
mundsson. Þá var að
finna einn vinnandi og varð
fyrir valinu Gunnar Sigurðs-
son, sem hefur unnið hjá
byggingarfulltrúa Reykja-
víkurbæjar. Gunnar ' var
önnum kafinn við að teikna
miðstöðvarkerfi, þegar
fréttamaðurinn birtist.
— Þetta er nú hálfgert
fjölskyldufyrirtæki, sagði
hann og brosti. Ég er að
vinna þetta fyrir einn úr
fjölskyldunni.
— Þú mátt gera þetta?
— Já, okkur er leyfilegt
að vinna, eins og við gerðum
í aukavinnunni.
Hinrik Guðmundsson.
— Var mikil aukavinna
með fastavinnunni?
— Já, við lifðum á henni.
— Er þá ekki allt í lagi úr
því nóg er að gera?
— Það má segja það. En á
það er að líta, að þegar við
þurfum að vinna svona
mikla aukavinnu, þá höfum
við ekki tíma til að halda
okkur við í faginu, kynnast
nýjungum o. s. frv. Svo hlýt-
ur það alltaf að koma niður
á vinnuveitandanum, ef við
getum ekki gefið okkur alla
að þeim verkefnum, sem þar
liggja fyrir okkur. Við unn-
um flest kvöld og helgar,
svo að tími var lítill aflögu
og hugurinn dreifðist milli
aukaverkefna og aðalverk-
efna.
— Hvað gerið þið ef þið
fáið ekki kauphækkun?
— Margir fara eflaust til
útlanda, einkum þeir yngri.
— Ert þú að hugsa um að
fara út?
,— Ég hef ekki velt því al-
varlega fyrir mér. Nú en ef
Gunnar Sigurðsson við vinnuborð á heimili sínu.
þetta verkfall stendur langan
tíma, þá er aldrei að vita
hvað ég geri.
Fyrr í viðtalinu lýsti
Gunnar þeirri skoðun sinni
að launajöfnuður á íslandi
væri of mikill. Hann kvað
þetta reyndar skoðun margra
annarra. Því til sönnunar
sagði Gunnar að búið væri
að reikna út ævilaun verk-
fræðinga, en þá er tekið til-
lit til námstíma og kostnað-
ar o. s. frv. og sú niðurstaða
er ekki hagstæð fyrir okkur
frekar en aðra háskólaborg-
ara.
Þegar fréttamaðurinn
spurði Hinrik Guðmundsson
um þetta atriði sagði hann:
— Ég reiknaði þetta út á
sínum tíma og þá kom í ljós,
að ævilaun verkfr. voru
lægri en verkamanna. Þeg-
ar verkfræðingar voru að
byrja störf, höfðu margir
verkamenn, sem byrjuðu
vinnu strax eftir að skóla-
skyldu var lokið, komið sér
upp eigin húsnæði. Þá var
verkfræðingurinn með stóra
skuldabagga á bakinu. Enda
þótt hann fengi svo hærri
mánaðarlaun, en verkamað-
urinn eftir þetta, þá verður
að hafa í huga um leið, að
það er ekki sama hvenær
mönnum fara að berast pen-
ingar upp í hendurnar.
Svona er þetta enn þann dag
í dag, og á raunar við alla
háskólaborgara.
komin.
Ragnar Guðlaugsson veit-
ingamaður, sem hefir haft um-
sjón með rekstri Valhallar und-
anfarin ár, sagði við fréttamann
Vísis í morgun, að hann hafði
mikinn áhuga á að fá að byggja
fullkomið gisti- og veitingahús
að ÞingvöIIum, en leyfi til þess
hefði ekki enn fengizt.
í tilefni af fregn um að gest-
ir í Valhöll hefðu stigið niður
úr gólfinu í veitingasalnum þar
í sumar, snéri fréttamaður Vísis
sér til Ragnars Guðlaugssonar
veitingamanns, sem hefir haft
á höndum rekstur „gisti- og
veitingahúss“ þar síðan 1944.
Ragnar sagði það rétt vera,
að gólfið væri ónýtt, — og
hefði verið allt frá fyrstu tíð.
Ýmislegt annað — raunar flest
annað — væri ónýtt eða lélegt
þar í sambandi við húsið, enda
væri það orðinn hreinasti forn-
gripur. Mikill hluti gistihússins
hefði þegar veriðorðinn gamall
árið 1930, þegar það var flutt
frá þeim stað, er það var á áð-
ur, rétt við vegamótin þar sem
vegirnir kvíslast í norður og
suður þegar komið er niður í
Almannagjá. Um sama leyti
var núverandi veitingasalur
byggður, og átti þá aðeins að
vera til bráðabirgða yfir Al-
þingishátíðina, og eru undir-
stöður allar lélegar úr hófi. Síð-
an hefir verið klastrað upp á
húsið þegar „gestir hafa dottið
niður um gólfið* og reynt að
halda í horfinu, en tilgangslaust
að bæta við þessa gömlu hjalla
eða kosta upp á dýrar endur-
bætur, því eins og áður er sagt,
er þetta „aðeins bráðabirgða-
bygging“, þótt hún sé nú orðin
rúmlega 30 ára.
Eldri hluti gistihússis er þó
töluvert eldri, því hann var
þegar gamall, þegar Jón heit-
inn Guðmundsson á Brúsastöð-
um flutti hann 1930. Einangrun
er þar t. d. svo ábótavant að í
hráslagaveðri „vaknar maður
um fjögurleytið“ að nóttu ef
slökkt er á Ijósavélinni kl. 1.
Þar eru rúmin einnig úr hófi
stutt og allur aðbúnaður hinn
frumlegasti.
Eitthvað á þessa leið fórust
Ragnari orð í morgun.
Hann hefir, eins og áður er
sagt, fyrir löngú síðan farið
fram á að fá að byggja þarna
fullkomið hús, en svar hefir
ekki fengizt ennþá.
Neyðarsenditæki í vasa.
Þið ættuð að benda á það, að
f í
her á landi eru til sjalfvirk i
neyðarsenditæki, sem henta
munu vel í gúmbátum, sagði \
Kristján Júlíusson, yfirloft-
skeytamaður hjá Landhelgis-
gæzlunni í símtali við blaðið
í gær. Það kom fram í sam-
tali við Lárus Þorsteinsson skip-
herra, að nauðsynlegt sé að búa
gúmbj örgunarbát na út með
neyðarsendi.
Það er Friðrik Jónsson út-
varpsvirki, sem umboð hefur
fyrir slík tæki, en þau eru ensk
og heita SARA. í símtali við
Friðrik Jónsson í morgun, kvað
hann þessi tæki vera mjög að
ryðja sér til rúms. Það fer ekki
meira fyrir þeim en svo, að
hægt er að hafa þau í vasan-
um. Þau geta dregið óraleiðir
og senda sjálfkrafa í 24 klukku-
stundir látlaust, eftir að kippt
hefur verið í takka og opnað
fyrir sendinn.