Vísir - 05.02.1962, Síða 15

Mánudagur 5. febrúar 1962
VISIR
15
Bennie C. Hall:
Rauöhæröa hi
20
— Þetta var alls ekki eins
og þér haldið, svaraði Jane
kurteislega. - Þetta er fyrsta
skipsferðin mín — þetta er í
fyrsta skipti, sannast að
segja, sem ég hef farið frá
Boston, síðan ég byrjaði að
starfa þar. Og þér verðið að
játa að Boston og Alexandría
eru sem tveir ólíkir heimar.
Ég játa að Dawson er aðlað-
andi og það var mjög ánægju-
legt að vera með honum, en
ég held sannast að segja að
ég hefði skemmt mér jafnvel
með hverjum sem væri því að
allt var svo nýtt fyrir mér og
ævintýralegt.
— Jafnvel með mér?
— Nei, það átti ég ekki
við, sagði Jane vanræðalega,
— þér eruð læknir, ég á við,
ég starfa með yður —.
Clayton læknir sagði, að
það væri alveg óþarft fyrir
hana að útskýra þetta, hann
skildi fyrr en skellti í tönnun-
um. Og hann vildi ekki hvika
frá því, að það hefði verið
vegna sérstakra hæfileika
glæsimennisins, að þau hefðu
komið svona seint. Hitt gæti
hann ekki skilið, að hún,
hjúkrunarkona og læknisdótt
ir, skyldi hafa gleymt því, að
bólusótt var komin upp í
hverfi innborinna, og að skip-
ið varð að fara fyrr en ætlað
var vegna smitunarhættunn-
ar.
— En ég gleymdi því ekki,
hugsaði Jane með sjálfri sér.
— Það var Polly, sem gleymdi
að segja mér frá því. En hún
varð að þegja, — hún gat
ekki brugðizt Polly.
Svo að enn einu sinni varð
hún að láta sér nægja að
svara:
— Mér þykir þetta mjög
leitt, læknir.
— Jæja, sagði Clayton
læknir og varð nú örlítið vin-
samlegri, — nú komum við
til Haifa eftir svo sem f jórar
stundir. Langar yður ekki til
þess að fara í land og sjá
þessa nútíma hafnarborg,
fara í búðir kannske?
— Engin bólusótt þar eða
hvað ? gat Jane ekki stillt sig
um að segja napurlega, en
skipti þegar um tón: — Ég
meinti þetta ekki læknir, en
ég hef engan áhuga fyrir að
fara í land frekara í þessari
ferð, hvorki nú eða síðar.
Og hún hafði sagt hið
sama við Dawson, er þau hitt-
ust á þilfarinu einn morgun.
Það var þegar „Madrigal“
var að sigla inn í höfnina í
Beirut, og eins og ekkert
hefði komið fyrir í Alex-
andríu spurði hann hana
hvort hún væri ekki að hugsa
um að fara í land til þess að
skoða sig um.
Það hafði vakið nokkra
furðu Jane, að Sky virtist
ekkert leiður yfir því, sem
gerzt hafði í Alexandríu, er
þau voru næstum orðin
strandaglópar. Hún hugsaði
sem svo, að alltaf væri sama
misréttið milli karla og
kvenna. Fráleitt hefði Sky
fengið neinar skammir, eða
neinn verið með dylgjur, en
hún orðið að líða fyrir þetta.
Þó játaði hún með sjálfri sér,
að hún væri ekki sanngjörn,
því að Sky væri farþegi en
hún ekki. En henni var ekki
mikil huggun í því.
Þótt hún hefði gert allt,
sem í hennar valdi stóð til
þess að forðast hann, var hún
undir niðri dálítið gröm yfir,
að hann hafði enga tilraun
gert til þess að ná henni á
eintal. Hún vissi að hann gaf
sig eftir sem áður að kven-
farþegunum á skipinu og
stundaði pókerspil á hverju
kvöldi og fram eftir nóttu og
var jafnan heppinn.
' Hann horfði glottandi á
hana. — Hefurðu enn áhyggj-
ur af þessu, sem gerðist í
Alexandríu? Það var annars
leitt, að þú skyldir verða af
þeirri ánægju að fara í land
í Haifa, en þú mátt alls ekki
neita þér um að skoða þig
um í Beirut, þar sem úir og
grúir af Bandaríkjamönnum
og Parísarbúum innan um
skikkjuklædda Araba.
Jane varð þess vör, að Mar-
lina Percival nálgaðist, og
sagði í ertnistón:
— Ég geri ráð fyrir, að þú
ætlir í land — og ekki einn.
— Já, sannast að segja
lofaði ég frú Percival að sýna
henni bæinn. Hún er einmana,
vesalingurinn.
— Ég vona, að þið skemmt
ið ykkur vel. Þarna kemur
hún.
Hún sneri sér undan og
gekk hratt frá honum, til
þess að leyna því, að hún var
sár.
Hún furðaði sig á afstöðu
Peters Nugents, þegar hún
sagði honum, að hún ætlaði
ekki í land. Hún hafði gert
sér grein fyrir því frá upp-
Eru nokkrir sem \ita meinbugi á þessu hjónabandi
eða hafa eitthvað á móti því?
hafi, að það var erfitt að átta
sig á honum, en samt furðaði
hún sig á því, að í stað þess
að láta í ljós samúð með
henni, þá virtist honum það
gremjuefni, að hún skyldi
hafa tekið það nærri sér sem
gerðist fyrir burtför „Madri-
gal“ frá Alexandríu. Hann
kvað alla hafa verið við beztu
heilsu, það hefði læknirinn
sagt sér, og að ekkert væri til
fyrirstöðu, að hún og Polly
færu í land. Og í bakaleiðinni,
sagði Peter, yrði ekki komið
við í Beirut, og því væri þetta
eina tækifærið, sem hún fengi
til þess að skoða sig um þar,
og engin ástæða til þess að
vera með þennan þráa, að
neita sér um að sjá eina fal-
legustu og sérkennilegustu
borgina við Miðjarðarhaf.
Jane kaus að þegja, henni
fannst allir misskilja sig, og
leið svo illa, að hún var smeyk
um að hún færi að gráta. En
hristi höfuðið ákveðin á svip.
— Gott og vel, sagði Peter
Nugent, — enginn mun neyða
yður, en mér geðjast að yð-
ur, Jane, og finnst þér haga
Barnasagan Kalli kafteinn * FLJÓTANDI EYJAN
19
Prófessor Blað
grænn fór með
félagana yfir til
raunaakra sína,
.sem voru snot-
urlega skipu-
lagðir og afar
hreinlegir.
Tommi, sem
hafði þagað ó-
venjulega lengi, greip fram í
fyrir prófessornum og spurði:
„Nú höfum við séð heilan hell-
ing af indælum og furðulegum
blómum og jurtum, nokkrar,
sem geta gengið á fótum eins
og við, aðrar, sem éta bara
kjöt, en eru engar, sem eru
hættulegar fyrir kjötæturnar ?‘
„Þegiðu, strákur", hvein í
Stebba stýrimanni, „finnst þér
ekki nóg um þennan óhugnað,
sem við þegar höfum séð?“ En
Kalli leit viðurkenningaraugum
til skipsdrengsins. „Sjáið til“,
sagði hann við prófessorinn,
„Tommi er nokkurs konar á-
hugagrasafræðingur, og ég skil
vel að hann skuli hafa lifandi
áhuga á þessu .. .“ „Hver ?
Tommi ? Hvenær hefur hann
byrjaö á slíku ..?“ æpti Stebbi
stýrimaður upp yfir sig. Kalli
sparkaði I sköflunginn á hon-
um og þaggaði niður í honum.
„Þetta var viturleg spurning",
sagði prófessorinn brosandi og
klappaði Tuma á öxlina. „Jú-
jú, ég á slíka villiplöntu, en
hana loka ég inni í sérstöku
gróðurhúsi".
yður barnalega. Ef þér vær-
uð í Boston og þér hefðuð
vakið allra athygli þar hefði
kannske verið talað um yður
í vikutíma, en hér gleymist
allt að kalla þegar í stað. Þér
bara miklið það fyrir yður,
sem allir eru hættir að hugsa
um.
En þótt Jane vildi ekki
fara á land var öðru máli að
gegna um alla aðra. Undir
kvöldið komu farþegar aftur
hlæjandi og masandi og virt-
LOGFRÆÐINGAR
EiNAK SIGURDSSOK, hdl.
Málflutningur — Fasteignasala
Ingólfsstræti 4. — Sími 16767.
Málaflutningsskrifstofa
MAGNÚS THORLACIUS
Aðalstræti 9. — Sími 1-1875.
Páll S. Pálsson
hæstaréttarlögmaður
Bergstaðastræti 14.
Sími 24200
V^ÚFÞÓR ÓUDMUmsON
, VeSÍurujctUi /71vhao 23970
INNHEIMTA
LÖOFKÆ.‘Ðt&TÖHr
ni»n>w mnwm