Vísir - 26.04.1962, Blaðsíða 15

Fimmtudagurinn 26. apríl 1962.
/'SIR
15
CECIL SAINl-LAURLNl =
íCAROUNt CHERlt)
19
— Minnstu ekki á hana. laun
heyrir ekkert. Hún er í heim-
sókn hjá frændfólki í Poitou og
hefur fengið lungnabólgu, svo
að hún kemur ekki : bráð. Við
erum einar. Lofaðu mér nú að
hjálpa þér að hátta. Án þess að
bíða eftir svari reis Inez upp
og hjálpaði henni að afklæðast.
Svo lyfti hún upp rúmteppinu
og dró hana til sín og faðmaði
hana að sér, og Karolína
gleymdi sér við atlot hennar,
að fölva sló á minninguna um
ævintýrið í skóginum, það var
sem daufur forleikur að þeirri
sælu að hvílast hjá Inezi.
Eftir afturkomuna í klaustrið
var Karolína gerbreytt. Henni
var sama um allt og hún gekk
um eins og í leiðslu og fór þetta
auðvitað ekki fram hjá skóla-
systrum hennar. — Stundum
neytti hún vart matar, stund-
um tók hún gíruglega til fæð-
unnar. Oft kom það fyrir,
að hún kipptist við í kennslu-
stund, ef kennarinn vék sér að
henni með einhverja spurningu.
Hún hafði þá verið víðs fjarri i
huganum. Og samt fannst henni,
að hún hefði aldrei verið ham-
ingjusamari.
iiun gerði ser enga grein lyrir,
að meðal skólasystranna voru
margar, sem gerðu sér grein fyr-
ir hversu varið var vinfengi
hennar og Inezar, en þegar litið
var á hana með háðsbrosi á vör
eða jafnvel verið með hnjóðsyrði
í návist hennar, svo að hún
glöggt mátti heyra, varð hún
hvorki reið eða skömmustuleg,
því að hún sá blátt áfram ekkert
1 ljótt við þau bönd ástar, sem
knýttu hana við Inezi, en henni
var nautn að samvistunum við
hana.
Hið eina, sem hún hafði
áhyggjur af var, að Antoinette
kæmi aftur. Það var'nú komið
fram á útmánuði — þrír mánuðir
liðnir frá jólum. Systir María
Angela kom og skírði þeim frá
líðan hennar og gaf í skyn, að
hún mundi brátt koma aftur í
klausturskólann. Stundum sagði
hún þær fréttir, að henni hefði
versnað aftur. Eitt sinn, á bæn-
arstund við messugerð, gat Karo
lína ekki bægt frá ósk um það,
að Antonette yrði svo veik, að'
hún kæmi ekki aftur í skólann.
I En dag einn var endir bund-
| inn á þetta allt, því að morgun
I nokkurn safnaði priorinnan sam-
an ölium nemendum á skóla-
vanginum. Kvað hún nú mundu
verða gengið í kirkju og hlýtt
messu og bað hún þær að minn-
ast Antoinctte Massé í bænum
sínum, því að hún væri dáin.
Þetta var Ijómandi fallegan
vordag. Ekkcrt ekki einu
sinni þessi tilkynning skyggði
nema st'itta stund á gleði hinna
ungu stúlkna. í frístundum voru
þær glaðar að leik sem jafnan —
allar nema Karolína I-Iún var
ekki með í leik og glcði — dró
sig í h!é. Henni fannst, að hún
ætti sök á dauöa Antoinette.
hún hafði óskað þess, að henni
versnaði, og nú var hún dáin.
Hún sá föileitt andlit hennar
fyrir hugskotssjónum sínum og
henni fannst hún heyra hana
mæla lágum, ‘döprum rómi: „Þú
mátt ekki halda, að ég . sé þér
fjandsamlega.“
Þegar Karolína stóð þarna ein,
í þungum þönkum, var allt í einu
snert við öxl hennar, og hún
kipptist við. Hún vaið þess aftur
vör, að sólin skein í heiði, og
hún heyrði hlátur skólasystr-
anna.
Það var Marie-Angéla, sem
snortið hafði við henni, og nú
horfði á hana rannsakandi aug-
um:
,,Þú ert eins og viðutan, stúlka
mín, — eins og pú lifir í ein-
hverjum draumaheimi Og þú ert
beri gleði lífsins vitni skapar-
svo dapurleg á svip, þótt allt
anum til lofs og dýrðar.
Nunnan tók undir hönd henn-
ar og leiddi hana burt með sér.
— Komdu, við skulum ganga
spölkorn. Guð mun vafalaust
gefa okkur þrek til þess að sigr-
ast á sorg þinni, ef þú sýnir mér
trúnað.
Hún leiddi Karolínu inn í lauf
skála, þar sem skólastúlkunum
var annars bannað að koma.
Hún settist á steinbekk og bauð
Karolínu að setjast hjá sér.
— Hefur einhver angrað þig,
vina mín?
Ég bið yður að spyrja mig
eltki — mér —, Karolína þagn-
aði skyndilega.
— „Mér þykir þetta svo leitt“,
var það kennske það, sem þú
vildir sagt hafa? Það hlýtur að
vera gcð vinstúlka, scm hefur
gert þér á móti, mjög kær. Ég
licfi veitt því athygli, að þið Inez
eruð mjög góðar vinstúlkur. Var
það hún? Hafið þið deilt? Það
koma oft -upp smádeilur milli
vinstúlkna. Það er Inez, — er
það ekki?
Karolína .þagði. Andartak kom
heift fram í .augu nunnunnar, en
hún stillþi sig og rnælti í sama
blíðurómi, en dálftið skjálfradd-
aðri:
— Svaraðu mér, vina mín. Ég 1
; er þér vinveitt og vil hjálpa þér,
en segðu nú allt af létta ,allt —
— Það lítur út fyrir, systir,
að þér óskið einhverra upplýs-
inga frá Karolínu, var allt í einu
sagt. Kannske ég geti svarað.
Inez stóð allt í einu fyrir fram-
j ar. þær. Hún hlaut að hafa farið
■ í humáttina á eftir þeim. Hún
virtist ekki reið, en horfði með
ströngu rólegu tilliti á nunnuna,
| sem reis á fætur, og var á svipin,
! eins og hún hefði aðhafst eitt-
hvað rangt, og án þess að svara
1 hinni ósvífnu spurningu Inezar,
benti hún í áttina til skólavangs-
ins og mælti.
Það er nóg talað. Farið til
I skólasystra ykkar, börn.
Inez hlýddi og gengu þær sam
hliða Karolína og hún. Á leið í
teiknitímann hvfslaði Inez að
henni:
— Ég veit, að þú gerir þér
grein fyrir, að þú þarft ekki að
trúa systur Mariu-Angelu fyrir
neinu. Og þegar þú skriftar,
T
A
R
I
N
IN SPITE OF
K.UE.\N'S ÞEOTESTS,
TA.KZAN ANÞ
SAW FLATT WEfTE
LE!7 TO THE
AKENA. T&UWFETEKS
HEKALC7EP THE
FOK.THCOAMNS
EVENT TO THE
POPULACE.
Johm
CílAWO
Dnir.*'bVútn "."Í'.Vtur* Syndli
"now^tauntep THE
<INS,"|'VE FECIFEF
THAT ONLV ONE
THE FIGHTINS—
SWr'tJííf
fjí.VAvítí
*g:vy'i

Þrátt fyrir mótmæli Kurans voru
Tarzan og Sam Platt leiddir út á
leikvanginn, þar sem þeir eiga að
berjast fyrir lífi sínu og er allri
þjóðinni tilkynnt um þennan við-
burð.
Þegar bardaginn skyldi hefjast
kallar Ura konungur á fangana oog
segir: — Ég hef ákveðið að aðeins
annar ykkar skuli berjast, — þú
"yOU;" HE LEEKEI7, FOINTINS
TOTHE AFE-WAN. ''WITH
ONLV A K.NIFE \" 0-g,-jblO
þarna, segir hann og bendir á Tarz
an. Og þú færð aðeins að hafa
einn hníf.
8arnasagan

öS
hafsion
— U —
Þegar Kalli stóð þarna í öngum
sínum og sá hafið nálgast óðum,
tók hann allt í einu eftir hafsíunni,
þar sem hún sveif fyrir neðan þá.
Blátt ljós fór að skína út frá kúpl-
inum, og því lengra niður sem þeir
hröpuðu, því sterkara varð ljósið.
„Guði sé lof. Þetta ljós var einnig
í kúplinum, þegar hafsian hóf sig
á loft. Það getur aðeins haft eina
merkingu ...“ Kalli flýtti sér aftur
til káetunnar. Vísindamaðurinn
stóð og vann við eitt af tækjun-
um. „Hafsían min hagar sér ná-
kvæmlega eins og ég hafði gert.
ráð fyrir,“ sagði hann. „Hið hraða '
fall hefur gefið henni aukna orku.
Mig skyldi ekki undra, þótt bláa
ljósið væri kviknað á ný. Og við
munum ekki brotna i spón, heldur
þvert á móti hífast aftur á loft.“
Það var á því augnabliki, sem Kalli
kom askvaðandi inn: „Hafsian er
orðin blá,“ hrópaði hann. „Það
táknar auðvitað, að við hækkum
aftur flugið, og það vil ég *ekki
hafa. Komdu út gamli vinur,“ sagði
hann við stýrimanninn. „Við skul-
um sjá þetta bölvað apparat hrapa
í sjóinn.“
Oft hugsa ég um það, hvað mað-
ur ætti að gera við tímann ef mað-
ur liefði ekki sjónvarpið.
segðu þá prestinum ekki neitt
um okkur, mig og þig, þótt hann
reyni að hafa eitthvað upp úr
þér. Þú þarft ekkert að óttast.
Hálfum mánuði síðar gerðist
ung stúlka herbergisfélagi
þeirra. Hún hafði áður verið i
herbergi með tveimur telpum.
Þessi stúlka, Eugéne de Senoire,
var dóttir þingforstans í
Macon, lítil stúlka og dökkhærð.
Hún var nýkomin í klaustrið og
hafði vakið athygli fyrir fjör sitt
og hnittileg tilsvör, en níðyrt
gat hún verið, svo að sumum
svéið undan. Hún var ein hinna
fáu, sem Inez talaði við. Og
eftir að hún varð svefnherbergis
félagi þeirra virtist vinátta
þeirra fara hratt vaxandi.
Kvöld nokkurt, er Karolína
fór nokkuð seint í háttinn,
heyrði hún, er hún var í þann
veginn að opna dyrnar, að þær
deildu Eugénie og Inez.
— Ég sætti mig ekki lengur
við þessar kapellu-heimsóknir
þínar, hrópaði Eugénie — og
að systir Marie-Angela spilli
milli okkar.
— Þig mun iðra, að þú hefur
hlaupið á þig, sagði Inez rólega,
og hélt svo áfram:
— Þú veizt, að ég vil allt
gera til þess að gera þig ham-
ingjusama. Hefi ég ekki þegar
sýnt það.
— Með því, að láta stelpu-
kjánann róa, ha? Ég vil ekki
hana lengur hér, —- þú verður
að fá systur Mariu-Angelu til
að flytja hana.
Þú hugsar ekki rökrétt. Þú
krefst þess, að ég biðji systur
Mariu-Angelu, en jafnframt að
ég slíti tengsl við hana — en
geri ég það fæ ég ekki að vera
hér lengur. Svona, gráttu ekki!
Karolína opnaði dyrnar.
• — Nei, sagði hún við Eugenie,
gráttu ekki — ég skal sjá um,
að ég þurfi ekki að valda ykkur
ónæði framar.
Hún sneri sér að Inezi.
— Ég hlustaði á tal ykkar.
Láttu þér ekki detta í hug, að
þú getii\ kvalið mig, eins og þú
kvaldir Antoninette. Við höfum
ekkert frekar um að ræða.
— En ég þarf við þig að tala,
hrópaði Eugenie, enn grátandi,
— þú , þú ert —
Óljóst var hvor byrjaði, en
þær voru á augabragði komnar
í vhár saman, og beittu óspart
nöglunum. Karolína stóð betur
að vígi þar sem hún var al-
klædd, og hafði betur, og varð
Eugenie að kalla á Inezi sér til
hjálpar, en hún hafði staðið við
dymar með hæðnisglotti á vör.
— Inez, Inez, hrópaði Eugenie.