Vísir - 28.05.1962, Page 15

Mánudagur 28. maí 1962.
V'lSIR
75
--CECIL SAINl-LAUREN7 _
KARÓLÍNA
(CAROLINE CHÉRIE)
44
ana, - þér eruð ljómandi fal-
lega vaxin, en það hafa elsk-
hugar yðar vafalaust sagt yð-
ur?
— Elskhugar mínir?
— Hamingjan góða, verið nú
ekki ergilegar yfir þessu hjali
mínu, — hve gömul eruð þér
annars?
— Nítján og háifs!
— Aðdáanlegt — þér eruð svo
ungar, að þér eruð stoltar af að
geta bætt við: og hálfs. Ég, fyr-
ir mitt leyti er komin á þann
aldur, er konur segja, að þær
séu 25 ára — og segja það nokk-
ur næstu ár. En hvar voruð þér
í nótt sem leið, þar sem það
gerðist, er varð þess valdandi
að þér urðuð að fara óvænt án
þess að hafa tíma til að klæðast
nærfötunum?
Karólína var dálítið gröm yf-
ir þráa hennar, en var skemmt
undir niðri. — Hún næstum
gleymdi sér í endurminningunni
um það, sem gerzt hafði um
nóttina, og hlakkaði í henni, er
hún sá fyrir hugskotsaugum sín-
um svipinn á konu húsvarðar í
broddi ‘fylkingar handtöku-
manna, er komið var að tómum
kofanum.
--- Er það eitthvert leynd-
armál hvar þér voruð í nótt sem
leið? Ég veit — þarf ekki að
geta mér til um með hverjum
þér vorúð. — Vesalings Gaston,
hann var dasaður í morgun og
með bauga undir augunum.
— Frú, — það er ekki satt!
Hvernig getur yður dottið ann-
að eins í hug, herra de Salane-
ches er góður vinur mannsins
míns ...
— Verið nú ekki með þessi
látalæti, væna mín — þér kunn-
ið ekki að ljúga trúlega. Komið
upp í til mín, annars verður
yður kalt. Gaston sagði mér
þetta líka sjálfur. Það sjást líka
merki eftir varir hans á brjóst-
um yðar, ég hef jafnan orðið
fyrir óþægindum af þessu eftir
á, hann er svo tillitslaus hvað
þetta snertir ...
Karólína kúrði undir teppinu
og frú de Coigny gerði slíkt hið
sama. Karolína hugleiddi hvort
það væri ekki uppspuni, að
Gaston hefði sagt, að þau hefðu
verið saman um nóttina. En
hvað sem Ieið hættunum af af-
brýði frúa'rinnar var Karólína
undir niðri ánægð, að hún vissi
hvað gerst hafði. Hún svaraði
engu og frúin hélt áfram:
— Óttist nú ekki, að ég reið-
ist yður, af því að þér eruð
ástfangin af Gaston. Ef ég færi
að vera afbrýðisöm út af honum
fengi ég ærnu að sinna. Afstaða
hans til mín er jafn frjáls og
mín til hans. Furðið þér yður
á þesu? Ég elska Gaston —
á minn hátt er víst réttast að
bæta við. Mér þykir vænt um,
að hann kemur og heimsækir
mig við og við. Hann er að-
dáanlegur elskhugi, en það
skiptir engu fyrir mig þótt
hann eigi vingott við aðrar kon-
ur, og sjálf er ég ekkert að
draga mig í hlé, ef ég hitti
ungan mann, sem mér geðjast
að. Það er mikill misskilningur
hjá mörgum konum, að mínu
áli;«, að gæta þess ekki að láta
ekki stjórnast af tilfinninga-
semi, þar sem hún á ekki heima.
Ef ég girnist mann reyni ég að
fanga hann, án þess að verða
ofurseld ástartilfinningum. Þér
getið lagt aftur augun og sofn-
að rólega. Og þér þurfið ekki
að óttast að vakna við að glamri
í sverðshjöltum, með orðunum:
Svikakvendi, stund hefndarinn-
ar er upp runnin, og nú skaltu
láta lífið!
Að vissu leyti dáðist Karólína
að frúnni fyrir afstöðu hennar
og yfirburðalega framkomu
hennar, en samtímis var hún
hissa á henni og dálítið gröm.
Annars fór ágætlega um hana.
Rúmið var hlýtt og gott að
finna mjúkt silkið næst hörund-
inu. Þær lágu um stund án þess
að ræða saman.
— Sofið þér?, hvíslaði frú
de Coigny.
— Um hvað eruð þér að
hugsa?
— O, hitt og þetta ....
— Litli kjáni, auðvitað eruð
þér að hugsa um Gaston. Þér
getið fráleitt gleymt því, að
hann hefur líka verið elskhugi
pinn; Ég gæti ímyndað mér, að
þér Væruð hræðilega afbrýði-
söm.
— Já.
— Ég er nú kannske óþarf-
lega forvitin, en þér þurfið engar
áhyggjur af því að hafa, þótt
Sigga systir, þá t'áum við ekki lengur að hafa dýragarðinn okkar
í friði. -
þér trúið mér fyrir öllu, — Hvor
ug okkar getur sofnað og því
skyldum við þá ekki masa sam-
an í skjóli þessarar furðulegu
nætur? Hvað er langt síðan af-
brýðisemin vaknaði vegna Gast-
ons?
Karolína fanst allt í einu, að
það yrði sér til hugarléttis að
svara í fullri hreinskilni.
— Ég hefi ekki gefið mig hon
um á vald fyrr en í nótt, en ég
fann til afbrýðisemi löngu áður.
Og svo var þörfin, að segja
frá öllu mikil, að hún sagði
henni allt sem gerst hafði, alla
sína ástarsögu, frá grímudans-
leiknum, skógarferðinni, því
sem gerðist í klaustrinu — og
hún sagði einnig frá því, er hún
kom að Gaston og konunni í
svefnherbergi hans.
— Æptuð þér? greip frú de
Coigny fram í fyrir henni.
— Já.
— Og svo lögðuð þér á flótta,
eins og fellibylur væri á hæl-
um yðar. Þegar við horfðum á
eftir yður út um gluggann sá-
um við yður hverfa, — sáum
í rauninni aðeins hvítt sjal og
ljóst hárið yðar.
— Voruð það þér, frú?
Já! Þetta kom ónotalega við
mig. Og Gaston var mjög undr-
andi og gat ekki gert sér neina
grein fyrir hver þessi djarfi gest
ur mundi vera. Kannske þóttist
hann bara vera undrandi, lyga-
laupurinn.
— Gaston er ekki lygalaupur.
Frú de Coigny rak upp skelli
hlátur.
— Þér trúið mér ekki? Jæja,
það er alkunna um alla París,
hve sannleikselskur hann er og
að ábyrgðarlausari maður í ásta
málum er ekki til í allri París.
— Nei, það getur ekki verið
satt, sagði Karolína, þér haldið
þó ekki, að hann kunni að
gleyma mér?
Frú de Coigny fylgdist af vax
andi athygli með því hver áhrif
orð hennar höfðu á Karólínu —
sá í henni sjálfa sig nokkrum
árum fyrr.
Allt í einu heyrðist fótatak
og barið var að dyrum.
Frú de Coigny ýtti Karólínu
alveg undir teppið og kallaði:
Kom inn!
Það var dyravörðurinn. Hann
var með Ijósker og gekk næst-
um að rúminu.
APTEK FLACINIG THE 7IAK0N7
CASK.ET OM A 5tOC<, THE APE-
MAN TUKNE7 TO HELP FIGHT
THE SHA«! ,U «
(W lill. RIM MmU, trt-.r,• ■ r.1 0*1
DUtr. by Unlttd Fntur* Syndlctte. In*i
NOW IT ms A 5ATTLE OF SHAK.P SPEAKS
AGAIMST A POWEPf UL, SNAPPIMG JAWÍ
Þegar apamaðurinn hafði komið
demantskörfunni fyrir á klettin-
um sneri hann sér að hinu hættu-
lega hlutverki, að ráða niðurlögum
hákarlsins. Hann hafði oddhvasst
spjót að vopni — en í gini hákarls
ins voru líka hvassir oddar. Fram-
undan var bardagi upp á líf og
dauða.
Barnasagan
gCalli
og
eldurinn
Brunaliðsmennirnir hurfu í skyndi l
og Kalli var skilinn eftir undir'
gæzlu lífvarðarins Þá sneri hinn
æfareiði Ruffiano sér að honum
og grenjaði: Næsta sinn. Einn góð-
an veðurdag verður Slapzky settur
stóliinn fyrir dyrnar. Aumingjans
veslingur, sagði Kalli. Þér hafið
þegar skaðað hann nóg. Það verð-
ur að ríkja friður, svo lengi sem
Slapzky er við stjórn, svaraði hirð-
markskálkurinn. En hvers vegna
voruð þér að sprauta vatni inn,
úr því að enginn eldur var þar?
spurði Kalli ruglaður. Það byggist
á þjóðtrú, anzaði hirðmarkskálk-
urinn hugsi, að friður ríki svo iengi j
sem eldur logi í húsi Slapzky. Sé I
hann slökktur, brennur landið. En
leyfið mér að fara með yður til
furstans. Hann vill þakka yður
fyrir, að þér komuð í veg fyrir
bylt/ngu.
— Frú, þeir eru komnir frá
hverfisstjórninni og vilja kom-
ast inn. Ég hefi ekki opnað fyr-
ir þeim enn. Ég sagðist vilja
tala við húsfreyju fyrst, en þeir
kváðust mundu komast inn sjálf
ir leyfis- og hjálparlaust. Hvað
get ég gert?
Hann hafði varla sleppt orð-
inu fyrr en málhmhjóð og fóta-
glamur heyrðist í húsagarðin-
um.
— Þarna heyrið þér, þeir biðu
ekki eftir að ég kæmi og opnaði
fyrir þeim. Nú koma þeir.
Nú heyrðist kliður af máli
margra manna, sem þustu að
dyrunum.
— Ég verð að treysta á, að
þér segið ekki eitt orð um, að
gestur okkar kom aftur?
— Ég sver.
— Gott og vel, ég skal launa
yður, þótt síðar verði. Hlaupið
niður í stigann og reynið að
stöðva þá.
Þegar dyrnar höfðu lokast á
eftir honum svifti hún teppinu
ofan af Karólínu:
— Heyrðuð þér hvað hann
sagði? Þetta er skelfilegt! Ég
vona, að þér grunið mig ekki
um svikráð. Reynið að treysta
mér og ég skal ráða fram úr
þessu einhvernveginn. Komið
og hjálpið mér!
Hún greip í rúmdýnuna, sem
þær höfðu hvílst á, en hún var
þykk og allþung. Reyndi hún
að kippa henni til og hjálpaði