Vísir - 18.06.1962, Qupperneq 15

Mánudagur 18. júní 1962.
VISIR
15
AKIPJ ALWAY5X 50K.K.O LUEKEP’
IMTHE BACKGKOUMP?--
KEA7Y WITH HIS MAiSIC
WHEM 70U5TFUL 7KIS0MEKS
NEEDED INSPIRATION/ Q.ikXbbl
á mér, af þvi að ég vildi fara
í herinn. Svo flýði ég að heim-
an og siðan hefi ég haft tal af
einni nefndinni af annarri. Og
aldrei fær ég neina úrlausn. Nú
ætla ég mér til Parísar, ef ske
kynni að þar gengi betur.
Það fór svo, að henni var
leyft að sitja í. Og maðurinn,
sem ávarpaði hana lofaði að
koma henni að í einhverri her-
deildinni. Það var hlutverk
þessa manns, að ferðast milli
borga og bæja í eftirlits skyni
og hafa tal af héraðsnefndum.
Hann var maður snar í snúning-
um, notaði vel aðstoðarmenn
sína, og heimsótti oft 3—4
nefndir á dag. Enginn grunaði
Karólínu og gekk svo heila viku,
að hún var á sífelldu ferðalagi, á
svölum, hráslagalegum haust-
tíma. Og dag nokkurn var allt i
einu sagt við hana:
— Ef við ökum í alla nótt
verðum við komin til Blois í
býti í fyrramálið.
Meðan á þessu ferðalagi stóð
var Karólína ávallt kynnt sem
ung hetja, ekki enn 16 ára, en
samt á leið til þess að gerast
sjálfboðaliði og þátttakandi í
vörn ættjarðarinnar. Karólína
gerði sér grein fyrir, að í Blois
myndi bíða hennar hættur við
hvert fótmál — þar mundu svo
VILLAGE AFTEC
VILLAGE OF
HEL7LESS NATIVES
SUCCUVi5E7 TO
THE roWEKFUL
monsol Foicces-
margir bera kennsl á hana.
Hún opnaði því varlega dyrn-
ar á vagninum, — ferðafélagarn
ir dottuðu þá í sætum sínum —
er ekið var hægt upp brekku
og stökk út. Faldi hún sig þar
næst í skurði og beið þar langa
stund.
Og enn lagði hún af stað —
út í óvissuna, ávallt dauðskellk-
um um að ferðafélagarnir hefðu
farið að leita hennar, myndu
finna hana, og neyða hana til
þess að fara aftur í vagninn.
Sólin var nýrisin. Hún var
svöng og köld, en dálítið von-
betri, — og horfurnar öllu skárri
en þegar hún lagði á flótta úr
kránni fyrir viku. Um leið og
hún stökk út úr vagninum hafði
hún gripið eina af mörgum litl-
um töskum, sem fyrirliði flokks-
ins hafði meðferðis. Hún hafði
gert sér vonir um, að i henni
væri kannske eitthvað ætilegt,
en áræddi ekki að opna hana
fyrr en nú. Fann hún nú sér
til mikillar undrunar um 5000
franka í töskunni.
— Hún var nú ekki langt frá
Biévre. Vonandi mundi hún geta
falist þar hjá einhverjum fyrri
vinum fjölskyldu sinnar. Einu
erfiðleikarnir, ályktaði hún nú,
var að komast yfir Loire, en
fyrir handan hana var fæðingar
sveit hennar.
Hún gekk lengi eftir bökkun-
um og hugleiddi hvað gera
skyldi, en allt í einu kom hún
auga á bát, sem var bundinn
með festum víð staur utan í
fljótsbakkanum þeim megin, er
hún gekk.
— Kannske sá tími sé kom-
inn, er ég fer að hafa heppnina
með mér, hugsaði hún.
XVIII. kapituli,
Svik.
Handan árinnar þekkti Karólína
hvern gangstíg, hól og hæð,
hvern runna. Hún var komin á
þær slóðir, þar sem hún var
vön að skvampa í ánni með
bróður sínum. Handan blað-
lausra trjánna sá hún gnæfa
turna hallarinnar, en hún áræddi
ekki að fara inn í garðinn. Hún
vissi ekki hverjir kynnu að eiga
heima nú á æskuheimili hennar.
Þess vegna lagði hún leið sína
til þorpsins. Hún fékk ákafan
hjartslátt, er hún sá fram undan
smiðjuna, en þar í kring höfðu
hún og Henri svo oft leikið sér
við börnin í þorpinu.
Hún gekk rakleiðis að smiðju-
dyrunum og fór inn. Hún þekkti
þegar smiðinn, sem var að gera
við vagnhjól. Hann var mikill
maður vexti og gildvaxinn og
höfuðstór, og nú leit hann upp
og horfði á hana, rólegur á svip
en mjög hugsi. Þótt kalt væri í
veðri var hann snöggklæddur að
vanda með uppbrettar skyrtu-
ermarnar.
— Hvað vilt þú. litli vin?
spurði hann.
Hún steig fram og rétti hon-
um hön^in^:
— Þekkið þér mig ekki aftur?
Hann hélt áfram að horfa á
hana rannsakandi augum. Svo
kom fram hrukkur í enni hans
og hann hnyklaði brúnir:
— Mér hlýtur að skjátlast, —
; það er óhugsandi ....
— Nei, yður skjátlast ekki,
| en hitt get ég vel skilið, að þér
j séuð furðu lostnir að líta mig
þannig klædda. Já, ég hefi lent
i ýmsu, því megið þér trúa.
Hvernig lfður yður, og konunni
I og börnunum?
Hún varð þess greinilega vör,
að koma hennar gerði smiðinn
og de Biévre markgreifi faðir
hennar, og farið vel á með þeim.
Þar sem Karólína vaf þaul-
kunnug þarna tókst henni að
komast að húsi læknisins, án
þess nokkur yrði á vegi hennar.
Hún vissi að þegar inn var kom-
ið lá stigi upp á aðra hæð húss-
ins. Læddist hún upp og inn í
herbergið, þar sem læknirinn
var vanur að vera að morgun-
verði loknum. Hún gægðist gegn
um skráargatið og sá, að hann
sat við skrifborð sitt og las.
Hún opnaði dyrnar og gekk inn.
frgkar argan í skapi en glaðan,
en það flögraði ekki að henni,
að hann mundi svíkja hana.
— Þér eigið við, að . . . yður
sé leitað?
— Vitanlega, svaraði hún
hlæjandi, hvers vegna skyldi ég
annars flakka um klædd sem
unglingspiltur?
Hann virtist hugsa málið.
— Já, ég hefði svo sem átt að
geta sagt mér þetta sjálfur. Lög-
reglan hefur oft minnst á yður,
og sagt, að talið væri víst að
þér væruð í felum einhversstað-
ar uppi í sveit. Yfirvöldin um
land allt hafa lýsingu á yður.
Það er sjálfsagt tilviljun, að þér |
eruð hingað komin?
— Alls ekki, mér hafði ein-
mitt dottið í hug að felast ein-
hvers staðar hérna í héraðinu.
— Og hjá hverjum, ef ég
mætti spyrja?
— Hjá yður! Ég þarfnast ekki
mikils. Ég gæti sofið í hlöðunni
Þér yrðuð auðvitað að stinga að
mér matarbita við og við — en
— I>að voru nokkrar af hænum
yðar aftur í morgun í garðinum
mínum og verptu nokkrum eggj-
um. Ég má til með að segja yður,
hversu vel þau smökkuðust.
tfXa
CílAtPÖ
/
K
l
k
N
Hvert þorpið á fætur öðru, varð I Mongólaher og alltaf var Sorro
ð beygja sig fyrir hinum volduga ' reiðubúinn með töfra slna og
galdra, þegar þurfti að stappa stál i inu í efagjarna fangana.

Barnasagan
Kalli
og
eldurinii
Tommi og meistarinn voru mjög
hrifnir og upp með sér af að sjá
Slapzky greifa og alla hirðina, en
þegar þeir sáu stýrimanninn skegg
lausan misstu þeir alveg stjórn á
sér. Miður sín af athyglinni sem
hann vakti, byrjaði stýrimaðutinn
að gefa skýringu á því ... og
kviknaði í skegginu og lýðurinn
hrópaði af fögnuði.
„En hryggilegt," sagði Tommi
spozkur. „Bíddu hægur,“ sagði
stýrimaðurinn, „ef eldurinn hefði
slokknað, væri furstinn búinn að
missa kórónuna. En það er kalt að
hafa ekkert skegg, og nú eigum
við að fara með eidinn til Baga-
tel.“
„Hræðilegt, hræðilegt," sagði
meistarinn. „Ég get sagt þér eitt,
gamli skröggur, ég læt hengja mig
áður en ég trúi einu orði af því
sem þú segir. Hitt veit ég líka, að
maður hefur ekkert nema vand-
ræði út úr því að skipta sér af
stjórnmálum annars ríkis."
Á sama augnabliki byrjuðu vand
ræðin, sem birtust I komu Buffiano
greifa, setn klifraði um borð.
annað þyrftuð, þér ekki að gera.
Hann hafði hlustað á hana —
nú allniðurlútur, en allt í einu
leit hann upp.
— Ég get eins vel sagt yður
strax, að hér getið þér ekki ver-
ið. Lögreglumennirnir eru vel á
verði og það er allt af verið að
fara í fyrirvaralausar húsleitir.
Mig langar sannast að segja til
þess að gera það fyrir yður, sem
þér biðjið um, en það er mér
ekki kleift. Væri ég einn gæti
ég kannske falið yður — og það
þótt ég sé lýðveldissinni, en ég
verð að hugsa um konu mína og
börn. Þér verðið að hypja yður
upp á sjiundina.
Karolína svaraði ekki neinu,
en smiðurinn sem veitt hafði
nána athygli svipbrigðum henn-
ar, flýtti sér að segja:
— Já, ég meinti það nú ekki
svoleiðis, að ég ætlaði að reka
yður út á gaddinn matarlausa
og allslausa. Bíðið, ég ætla að
ná í dálítið af brauði og osti
og víni.
Karólína var of þreytt og bug-
uð þessa stundina til þess að
svara neinu og settist niður á
þröskuldinn. Skömmu síðar kom
smiðurinn með ostinn, brauðið
og vínið.
Hann mælti nú af nokkurri á-
kefð:
— Það er mér ekkert fagn-
aðarefni, að þér leituðuð til mín.
Komi einhver auga á yður hér
nægir það til, að farið verður
með mig I fangelsið í Blois. Það
væri kannske bezt, að þér færuð
kippkorn út úr þorpinu, áður en
þér matist ...
Hún stóð upp, tók nestið, og
þar næst pening úr töskunni og
rétti honum.
— Ég vil ekki taka við nein-
um peningum, ég veit ekki hvað
þér haldið um mig?
— Takið við peningnum. Við
gjöfum tek ég aðeins frá vinum
mínum!
Hún gekk á brott hnakkakert,
j en veittist það erfitt.
Að baki hennar kallaði smið-
j urinn:
í — Og í hamingju bænum,
j spyrji einhver yður hjá hverj-
j um þér hafiö fengið þennan mat,
I þá bið ég yður fyrir guðs skuld
! að segja ekki frá því.
Þegar hún hafði gengið drjúg-
j an spöl eftir þjóðveginum sett-
ist hún niður til þess að matast.
Hún settist milli runna og hall-
aði bakinu að trjábol. Hún Jifn-
aði öll við, er hún hafði bragðað
á Tourainevíninu góða. Nú fór
hún að hugsa á þá leið, að það
hefði veplð skakkt af sér að
snúa sér ekki til fólks af sinni