Vísir - 04.08.1962, Blaðsíða 15

Föstudagur 3. ágúst 1962.
\5
VISIR
SAKAMÁLASAGA
'þ EFTIR CHARLES WILLIAMS
FJÁRSJÓÐURINN
Ég hafði sagt Diönu, að ég vildi
ekki vera þátttakandi í neinum
hefndaráformum. Og nú var Di-
ana dauð og höfuðkúpubrotinn
lögregluþjónn lá í sjúkrahúsi. Ef
hann dræpist var ég morðingi!
Ég var búinn að missa lyst á
brauðinu, en ég mátti til að eta
það, því að þá hefði það kann-
ske vakið athygli framreiðslu-
stúlkunnar, ef ég hefði ekki
snert við því. Annars var hún
svo sem búin að taka eftir mér.
Og hún gæti sagt:
— Kemur heim, lögreglu-
þjónn. Hár, ljóshærður maður,
dálítið grunsamlegur. Það var
greinilegt, að hann var áhyggju-
fullur, því að hann kom svo
einkennilega fram ...
Ég flýtti mér að borða brauð-
ið. Flugvél var nýlent og flug-
vallarbifreiðin var tilbúin að
halda til bæjauns. Ég tók' mér
far með og fór úr bifreiðinni
við gistihús, sem var í fimm
mlnútna fjarlægð frá íbúð
minni. Það var komin ný út-
gáfa af blaðinu, en sama grein
um Butler-málið var og í fyrri
útgáfunni.
Ég gekk heim og það varð
varla mannsál á vegi mínum.
Ég gekk- upp stigann í stað þess
að fara í lyftunni og brátt laum-
aðist ég inn.
Flaskan stóð á borðinu, —
hún var tóm, en það hafði ver-
ið 'lítið í henni, — ekki nema í
þrjá sjússa i mesta lagi. Og það
var meira en nóg handa henni
svo þreytf sem hún var. Jæja,
hún hlaut að hafa farið að hátta.
En hafði hún gert það? Það
var ekki gott að reikna út upp
á hverjum skollanum hún kynni
að taka.
Ég litaðist um í herberginu.
Hún var með þúsund dollara í
veskinu sinu. Ef henni dytti nú
í hug, að reyna að ná pening-
unum úr bankahólfunum án
minnar hjálpar — og laumast
burt frá mér. En til þess þyrfti
að ná frá mér lyklunum. Og þeir
voru í veskinu minu.
Ég tók varlega í svefnherberg
issnerilinn. Hurðin var læst að
innanverðu, svo að hún var þá
barna. — Ég fór aftur inn í
stofuna og settist í sófann og
stofuna og tók upp lyklana og
horfði á þá. Ég sat þarna og
starði á þá eins og i leiðslu, á
lyklana að fjársjóði, sem nam
120.000 dollurum.
Nei, hún gat ekki verið örugg
fyrr en hún hefði breytt útliti
sínu. Við urðum að bíða nokkr-
ar vikur. Enginn gat náð pen-
ingunum, nema hún — og ég
hafði þau tök á henni, að ég
átti ekki að þurfa að óttast neitt.
Hún gat ekki án minnar hjálpar
verið. Og hún gat ekki ákært
mig án þess að beina allri at-
hygli að sér. Hún þurfti að kom-
ast undan, — alla leið til Kali-
forniu, og ég varð að standa við
það loforð vegna míns eigin ör-
yggis. Léti ég hana sigla sinn
sjó yrði hún kannske handtekin
og þú mundi hún leysa frá skjóð
unni. Þá hefði hún engu að
tapa.
Ég hugleiddi hvernig ég ætti
að geyma peningana, áður en
við færum til Kaliforniu. Ég gat
ekki átt neitt á hættu að vera
að flækjast með þá á ferðalag-
inu. Þá gæti hún kannske náð
þeim og komizt burt með þá.
Við yrðum fimm sólarhringa á
leiðinni og ekki gæti ég gefið
gætur að henni hverja stund dag
og nótt. En ég yrði að vera vel
á verði. Hún var ekkert lamb
við að leika sér. *Ef henni dytti
nú í hug að kaupa sér skamm-
byssu og láta mig bíða sömu ör-
lög og Diana James.
Ég yrði líklega að leigja banka
hólf sjálfur. Þegar til San Fran-
cisco væri komið gæti ég selt
bílinn og flogið til baka.
Ég var dauðþreyttur, lagði
lyklana aftur í veskið og hall-
aði mér út af. Það var að bregða
birtu, þegar ég sofnaði
Mig dreymdi að ég væri að
hlaúpa eftir götu, sem aldrei end
aði. Það var dimmt, en þó ljós
við öll vegamót. Það var hlaupið
á eftir mér. Ég vissi ekki hver
veitti mér eftirför, en ég þorði
ekki að líta um öxl lengi vel,
en þegar ég loks gerði það, sá
ég engan, Ég hélt áfram að
hlaupa —- alltaf eftir sömu göt-
unni, og ef ég hægði á mér,
gerði hann það líka, þessi, sém
var á hælum mér. Ég sá aldrei
neinn, en hann var þar, því að
ég heyrði til hans.
Ég vaknaði hríðskjálfandi og
rennvotur af svita. Það var al-
bjart og Madelon Butler sat í
hægindastólnum. Hún var í
svefnfötunum og bláa sloppn-
um og hún brosti til mín.
— Stynjið þér alltaf svona
mikið í svefni? spurði hún.
14. kapítuli.
Ég strauk um andlit mér og
reis á fætur. Þetta hafði verið
erfiður draumur.
— Hvað er klukkan?
— Að byrja að ganga ellefu.
— Er langt síðan þér fóruð
á ról?
— Fyrir svo sem klukku-
stund. Dreymdi yður illa?
— Nei.
Ég fór fram í eldhús og bjó
mig undir að hella upp á.könn-
una. Mér fannst það furðúlegt,
að hún skyldi ekki hafa haft
hugsun á því, þar sem hún hafði
verið á fótum f heila klukku-
stund, en þetta fólk, sem alla
ævina hafði látið stjana við sig,
gat vitanlega ekki dýft hendi í
kalt vatn.
Ég gekk aftur inn í stofuna.
— Er það til of mikils mælzt,
ef ég bið yður að hella upp á
könnuna, þegar sýður á katlin-
um?
— Ætlið þér út?
— Ég var að hugsa um að fá
mér steypu og raka mig. Það
er efst á dagskrá.
— Það gæti kannske hjálpað
dálítið upp á útlitið — og skap-
ið — sagði hún og geislaði frá
henni andúðin.
Ég var kominn af stað í átt-
ina til baðhérbergisins, en nam
Þegar enginn foringi var lengur
til að stjórna hinum stóra her,
varð hann strax meinlaus og menn
irnir skiptust í litla flokka.
Eftir að Tarzan hafði náð í boga
sinn og örvar aftur, snéri hann til
skógarins aftur.
Hann kom þar auga á lítið dádýr
— og því ekki að fá sér í svang-
inn núna?
Barnasagan
Kalli
°9
eldjurinn
Tommi yfirgaf stýrimanninn,
þar sem hann stóð nöldrandi í
myrkrinu, og fór út til að draga
furstann upp úr vatninu. En stýri-
maðurínn hélt áfram: Ég verð að
halda mér frá öllum eldi, ég er
bújnn að fá meira en nóg af hon-
um.
Þegar hann hafði staðið þarna
góða stund, varð hann óþolinmóð-
ur og kveikti á eldspýtu. En sá
strax blys, sem hann kveikti á. Af
leiðingin var furðuleg. Blysið
hvæsti og neistaði og lýsti allt
herbergið upp með bláum lit. Það
kom í ljós að þarna var flugelda-
geymslan, sem Ruffiano greifi
ætlaði að nota til að fagna falli
Slapxký.
Það gerir ekkert til fröken. Þé
megið brjóta rúðuna hjá mér eln:
oft og þér viljið.
allt í einu staðar, því mér fanns
hún sannast að segja ekki þurf;
að senda mér eiturörvar, og e
við áttum að þrauka mánuð
sambúð, væri eins vel að
skildum hvort annað fyllilega.
— Við getum ekki öll verið
jafn fögur, yðar hátign, sagði
ég, en áður en við förum lengra
skulum við gera okkur sumt
ljóst — sumt, sem við megum
ekki gleyma. Það er leitað að
yður af því að þér eruð grun-
aðar um morð. Ef þér verðið
teknar höndum fáið þér að
skúra fangelsisgólf næstu 40 ár-
in. Og þér verðið oft að standa
í ströngu til þess að verjast kyn-
systrum, sem sækjast munu eft-
ir vináttu yðar. Nú, við hvort
tveggja vilduð þér losna. Nú er-
uð þér í minni íbúð — og þurfið
mína aðstoð til þess að geta ver-
ið frjálsar í framtíðinni. En ég
er ekki þjónn yðar og enn síður
þræll, og ég er 50 kílóum þyngri
en þér og mér geðjast alls ekki
að yður, — og ef í það færi
myndi ég óhikað fegra dálítið á
yður andlitið — í stað þess bara
að horfa á það. Æpt getið þér
ekki, því að enginn má finna
yður hér. Kannske hef ég ekki
af neinum gáfum að státa f sam-
bandi við yður, en farið bara
ekki að leika hlutverk Katrínar
miklu gagnvart mér. En ef yður
langar fjarska mikið til skuluð
þér bara gera það og sjáið þér
svo til hve mikið þér græðið á
því.
Hún horfði rólega á mig.
— Eruð þér að reyna að
hræða mig?
— Nei, ég vil bara, að þér
hagið yður skynsamlega.
— Langar yður kannske til
þess að vita, hvað var sagt í
fréttatímanum áðan?
Hún gat ekki hafa heyrt frétt-
irnar án þess að vekja mig. Ég
sneri mér við og sá, að viðtæk-
ið var horfið. <í|
— Ég flutti það inn til mfn
til þess að vekja yður ekki. —•
Langar yður til að vita hvað
sagt var?
Ég þreif til hennar og skók
hana.
— Vitleysa, hvæsti ég.
— Þeir hafa enga von um, að
lögregluþjónninn hafi það af. Og
hver er það, sem nú verður að
fara huldu höfði? ^
Ég reyndi að vera rólegur. *
— í fyrsta lagi er hann ekki
dauður enn. Og svo veit enginn
neitt um mig. Yðar er leitað, en
ekki mín.
— Nei, það er leitað að tveim
ur nú — okkur báðun, svo að
aðstaða yðar er ekki eins örugg
og hún var. Mér finnst heimsku-
legt af yður að ógna mér.