Vísir - 17.10.1962, Page 5

* V í SIR . Miðvikudagur 17. október 1962.
5
Sjóslysið í Bjarnarvík:
Velktust lengi í
brímgarðinum
í fyrrakvöld vildi það sviplega
slys til að v.b. Helgi Hjálmarsson
GK 278 frá Hafnarfirði fórst i brim
garðinum í svokallaðri Bjarnavik
fyrir vestan Þorlákshöfn og einn
þriggja bátsverja, Valgeir Geirs-
son, Skúlaskeiði 30 í Hafnarfirði,
drukknaði. Hinir tveir, Hlöðver
Helgason, Urðarstíg 10 í Hafnar-
firði og Unnsteinnn Jónsson Sól-
bergi við Nesveg í Reykjavík
björguðust fyrir einskæra mildi.
Skipstjóri og eigandi bátsins var
Hlöðver Helgason og kvaðst hann
hafa verið búinn að eiga hann í
þrjú ár, en báturinn var upphaf-
lega smíðaður 1930, en endur-
byggður seinna. Hann var 30 lest-
ir að stærð.
Vísir hitti þá Hlöðver og Unn-
stein rétt sem snöggvast að máli
í gærkveldi, en þá voru þeir fyrir
nokkru komnir austan úr Þorláks
höfn til Hafnarfjarðar.
— Við vorum á dragnótaveið-
um, sagði Hlöðver. Höfðum verið
það um skeið. Á mánudagsmorgun
vorum við staddir í Þorlákshöfn,
en lögðum þaðan kl. 11 árdegis
áleiðis til Hafnarfjarðar. Þegar við
lögðum af stað var sæmilegt veð-
ur, um 5 vindstig af suð-suðaustri.
Seinna snerist vindurinn til suð-
vesturs.
Kæruleysi -
Framhald ai bls. 1.
Þessi staðreynd er ein af á-
stæðunum fyrir því að það fer
nú mjög £ vöxt að lögreglan
taki fólk ósjálfbjarga vegna of-
notkunar deyfilyfja. Er ekki
nokkur vafi á því að notkun
þeirra hefur farið vaxandi, a.
m. k. í Reykjavík. Nokkra síð-
ustu daga hafa verið fleiri frétt-
ir en áður, sem eiga rætur sín-
ar í deyfilyfjanotkun.
Deyfilyfseðlaskrá.
Vísir hringdi í Arinbjörn
Kolbeinsson, formanni Lækna-
félags Reykjavíkur og spurði,
hann um álit sitt á þessu máli.
Arinbjörn kvað nauðsynlegt að
setja þessi lyf á skrá, þannig
að hægt sé að fylgjast með því
hverjir fái þessi lyf og hver
skrifi lyfseðilinn. Ætti svo að
fara yfir hana vikulega og
senda nöfn þeirra sem fá áber-
andi mikið, til læknanna. Þetta
taldi hann i verkahring land-
iækn' og Lyfjaeftirlits ríkisins,
svo og það mál, hvaða ráðstaf-
anir sé hægt að gera til að
stemma stigu fyrir vaxandi
nötkun deyfilyfja.
Aðeins til samlags-
sjúklinga.
Sigurður Ólafsson, lyfjafræð-
ingur og forstjóri Reykjavíkur
apóteks taldi það sína skoðun
og stéttarbræðra sinna, að
iæknar ættu aðeins að afgreiða
deyfilyfseðla til sinna sjúkra-
samlagssjúklinga, og ekki fyrr
en eftir nákvæma rannsókn á
þeim.
Báðir voru þessir menn sam-
mála um að læknar gæfu út
deyfilyfseðla „dálítið óvarlega“,
svo notuð séu orð Sigurðar
Ólafssonar.
— Hvaða óhapp kom fyrir?
— Um það bil klukkustund eftir
að við lögðum af stað bilaði vél-
in í bátnum. Hún brotnaði og okk-
ur var þegar ljóst að það voru
engin tiltök að gera við hana. Við
kölluðum á aðstoð í gégnum tal-
stöðina, en fengum ekkert svar.
Það hefur enginn heyrt til okkar.
— Hvað var báturinn langt und-
an landi?
— Ég hygg um 8 sjómílur, þeg-
ar hann bilaði. En hann rak ört
undan veðri og vindi, f áttina til
lands. Klukkustundu eftir að vélin
bilaði, og enginn svaraði okkur í
talstöðina, létum við akkerið falla
til að draga úr ferðinni. En þetta
dugði lítið, því akkerið fékk hvergi
neina botnfestu. Báturinn hélt
áfram að reka til lands.
— Hvernig var útlitið upp við
ströndina?
— Það var ljótt. Haugabrim upp
við svartan klettavegg. Landtaka
þar var engum okkar tilhlökkunar-
efni eins og á stöð.
— Hvenær báruzt þið upp í brim
garðinn?
— Þegar klukkan var hálfsex
um kvöldið áttum við aðeins eftir
um hálfa mílu upp I klettana.
Skammt undan var brimgarðurinn,
hroðalegur og uggvekjandi — og
enginn hafði enn svarað okkur £
talstöðina. Ur þessu gat eng-
in hjálp birzt nógu fljótt,
— Hvað tókuð þið til bragðs?
— Það var um tvennt að velja.
Annað það að vera kyrrir £ bátn-
um og láta skeika að sköpuðu
hvernig færi. Hitt var að yfirgefa
farkostinn og fara i gúmmibjörg-
unarbátinn og freista þess að kom-
ast á honum gegnum brimgarðinn.
Við völdum siðari kostinn, ekki
sizt vegna þess að við bjuggumst
við að berast fyrir með honum
gegnum brimgarðinn og vildum
reyna að ná landi á meðan enn var
bjart.
— Hversu gekk?
— Það leið fyrst nokkur stund
áður en brimið hreif okkur. En
rétt áður sáum við að Helga sleit
upp og nú barst hann óðfluga í
áttina að brimgarðinum og það
mátti heita svo að við bærumst
samtímis inn í hann. Þá var klukk-
an um hálfátta.
— Hvernig stóðst gúmmíbjörg-
unarbáturinn eldraunina?
—- Hann fleytti kerlingar eftir
öldutoppunum ýmist á réttum kili,
á rönd eða hvolfi. Hann var eins
og tuska í þessu æðisgengna brim-
róti. Það var engin leið að gera
sér neina grein fyrir því sem þarna
gerðist. Ég held samt að ég, og
sennilega Valgeir heitinn líka, hafi
kastazt út úr bátnum strax £ fyrsta
brotinu. En Unnsteinn barst með
bátnum enn um stund, unz hann sá
fram á að bezt myndi að losa sig
úr honum og það gerði hann. Hann
velktist lengi í briminu eftir þetta,
náði haldi á steini upp við klettana
og hélt sér þa, stundarkorn, barð-
ist annars til og frá innan um urð-
ina og stórgrýtið. Það var furðu-
legt að hann skyldi sleppa lifandi.
En hann slapp furðu fljótt lítið
meiddur. Annars hefði hann ekki
bjargazt.
— Hvernig fór fyrir þér sjálf-
um?
— Ég kastaðist upp að berginu
í fyrstu brotunum sem riðu yfir en
sogaðist með öldunni út aftur. En
í þriðja skiptið sem brimið þeytti
mér upp í klettana, náði ég hald-
góðri festu í klettasyliu og þar
gat ég haldið mér. Ég tel að það
Hlöðver Helgason, skipstjóri (t. h.) og Unnstein n Jónsson.
hafi nokkuð hjálpað mér að ég var
léttklæddur og björgunarbeltislaus
— gaf mér ekki tíma til að spenna
það á mig þegar við yfirgáfum
björgunarbátinn. Fyrir bragðið var
ég léttari í sjónum og var jafn-
framt liðugra um allar hreyfingar.
Bæði Unnsteinn og Valgeir heit-
inn voru með björgunarbelti, en ég
held að þau hafi þyngt þá niður.
— Sástu til féiaga þinna?
— Ég sá alltaf til Unnsteins, þar
sem hann var að veltast í brim-
inu. Ég vissi lengi vel ekki hvor
þeirra það var. Til hins sá ég aldr-
ei.
Það var ekki langt á milli okk-
ar Unnsteins og reyndi ég að sitja
um færi til að fikra mig niður í
bergið og ná til hans. Loks tókst
það. Ég náði í hendina á honum,
en í sama bili reið ólag yfir og það
mátti engu muna að við færum þá
báðir. Unnsteinn kaffærðist alveg,
en sjórinn náði mér upp undir
hendur. Unnsteinn bað mig að
sleppa sér. Sér væri sama hvað um
sig yrði úr þessu, ég skyldi bjarga
mér.
Sem betur fór missti ég ekki af
takinu, og enda þótt nokkuð væri
af félaga mínum dregið, gat hann
hjálpað talsvert til sjálfur að fikra
sig upp á bjargbrúnina. Ég hefði
heldur ekki megnað að bjarga hon-
um ef hann hefði sjálfur verið ó-
sjálfbjarga. Hann var of þungur til
þess.
— Þið höfðuð ykkur upp.
— Þótt bergið virtist vera þver-
hnípt til að sjá að neðan voru í
því stallar og syllur sem við gátum
fikrað okkur eftir. Klukkan hef-
ur sennilega verið um hálfátta þeg-
ar við komum upp á brúnina.
Næsti hálftíminn fór í að svipast
um eftir Valgeiri, en það bar ekki
árangur. Það var líka skollið á
myrkur.
— Lögðuð þið þá af stað til
Þorlákshafnar?
— Það var ekki um annað að
I ræða. Þar var næsta mannabyggð.
En það var sannkölluð píslarganga.
j Unnsteinn hafði misst stígvélin af
sér í briminu, svo að hann var 'á
sokkaleistunum og síðast alveg
berfættur, en á leiðinni til Þor-
Iákshafnar var yfir eintómt eggja-
grjót að fara. Hann var orðinn
mjög sárfættur, enda allur bólg-
inn á fótunum á eftir.
— Sáuð þið til Ijósa í Þorláks-
nöfn?
— Nei, það var myrkursþoka,
svo svört að við sáum oftast ekki
milli símastauranna, en síminn
var leiðarvísirinn okkar, því við
töldum það vera styttri leið og
betri heldur en að þræða meðfram
sjónum.
Það sem þjáði okkur þó allra
j mest á þessari píslargöngu var
borstinn Við vorum að sálast úr
þorsta. A einum stað á leiðinni
fundum við rekinn olíutank í fjör-
unni. Hann hafði dældazt í átök-
unum við stórgrýtið, og í einni
dældinni hafði safnazt saman svo
lítið rigningarvatn. Það svolgruð-
um við í okkur. Líklega hefur það
ekki verið sérlega bragðgott, en
okkur fannst það. Seinna reyndum
við að ná £ vatn, sem safnazt hafði
á klappir, en það var svo lítið, rétt
vætti Varirnar og var auk þess sand
ur £ þvf.
— Varð ykkur ekki kalt á leið-
inni?
— Jú, mér var orðið hrollkalt,
ég var svo illa klæddur. Annars
fann hvorugur okkar til kulda á
meðan við vorum að þvælast i
sjónum.
— Hvenær komuzt þið til Þor-
lákshafnar?
— Við vorum 4 klukkustundir
að komast þangað. Komum um
miðnættið. En móttökurnar voru
stórkostlegar og ógleymanlegar.
Við biðjum Vfsi að flytja fólkinu
þar okkar hjartanlegustu þakkir.
Björgun
Framhald at bls. 1.
inn rak engu að sfður f átt til
lands. Skipverjunum tókst ekki að
ná radiosambandi. Var þeim fljót-
lega ljóst að þeir yrðu að yfirgefa
bátinn, sem hlaut að brotna i spón
þegar hann lenti f briminu. Fóru
félagarnir i gúmmfbát. Þá var kl.
um 17.30.
Eftir meira en klukkustund bar
aldan gúmmfbátinn inn f brimið.
Kastaðist hann þá skyndilega til.
Hrukku Hlöðver og Valgeir útbyrð
is Sást Valgeir ekki eftir það. Hlöð
ver tókst með herkjubrögðum að
f gúmmbátnum, sá að hann yrði að
Hlöðvers. Unnsteinn meiddist s
komast gegnum brimið á land
Unnsteinn sem hafði verið einr
í gúbbíbátn jm, sá að hann yrði af
reyna að synda í briminu þar serr
báturinn sogaðist ýmist út eða
inn. Tókst honum það með hjálp
Hlöðvers. Unnsteinn meiddist á
fæti og höfði. Féll steinn ofan á
annan fót hans, þegar hann var
við það að ná landi. Gat Unnsteinn
komizt undan steininum með hjálp
Hlöðvers.
Þegar ekkert sást til Valgeirs
Geirssonar ákváðu þeir félagar að
ráðast til uppgöngu um klettana,
sem voru ofan við fjöruna. Tókst
þeim með erfiðismunum að komast
upp og lögðu þeir þegar af stað til
Þorlákshafnar, og fylgdu símalín-
um. Komu þeir þangað rétt fyrir
miðnætti í fyrrakvöld, þrekaðir
mjög, en hresstust fljótlega við
góða aðhlynningu. Þeir komu heim
til sín , gærda0. (Sjá viðtal bl.s 5).
Prófið
var sr.
— Það er meira hvað hann
séra Sigurbjörn er ern! sagði
Ágúst Bjarnason, þegar hann
sá myndina á baksíðu Vísis í
gær af tveimur kirkjunnar þjón
í fréttinni stóð að hinn nýi
Víkurprestur, sr. Páll Pálssan,
stæði við hlið biskupsins, herra
Sigurbjarnar Einarssonar. En
eins og lesendur munu .afa /1
séð birtist önnur mynd og á
henni er vígslubiskup Bjarni
Jónsson með hinum unga presti
Biður Vísir lesendur sfna ve.
virðingar á þessari myndavíxl-
^an.
/WWWW\WVWVW\AA.
Framhald aí bls 1
þannig tilhögun undirbúningsprófs-
ins að erlendir stúdentar geti búið
sig undir það að öllu leyti og tekið
það f heimalandi sínu, og er ó-
þarfi að taka fram hversu miklu
hægara það er fyrir nemendur á
allan hátt. Búast má við, að hægt
sé að taka licenciat-gráðu eftir
2 —3 ár með góðri ástundun, eftir
að undirbúningsprófinu er lokið.
Rjúpan —
Framh. at 16. síðu:
því eindregið til þess að menn
noti haglabyssur. Hann sagði þá
sögu f því sambandi að f hittið
fyrra hefðu um 40 menn gengið
til rjúpna dag einn, en fljótlega
hefðu 12 þeirra komið aftur til
byggða sökum þess að ýmsir ungir
menn notuðu riffla og riffilkúlurn-
ar hvinu allt í kring. Færði Gunnar
ýmis rök fyrir því að stórhættu-
legt gæti verið að nota riffla á
rjúpnaveiðum þar sem margir
væru í sömu landareign.