Vísir - 28.11.1962, Qupperneq 15

WUWAJHE UOW, R.OXR.ING
TKIUíAF’HAWTLYv KEAKEC’
UP TO S/AASH HIS
7AZEP’ ANTAGOWIST—
E J.r'V ‘

V í SIR . Miðvikudagur 28. nóvember 1962.
Barnasagan
KALLI
og super-
fiBmu-
'fiskurimi
Hún veifaði til hins deyjandi
manns og hvarf milli runnanna.
Þegar hún var komin upp á þjóð
veginn nam hún staðar stundar-
korn, stóð þar hikandi án þess
að hreyfast úr sporum. Og svo
tók hún allt í einu í sig, að halda
áfram ótrauð. Hún var leiksopp-
ur örlaganna, en allt gat farið
vel að lokum.
Hún gekk yfir plankabrú og
það brakaði í henni undir fótum
hennar.
— Veslingurinn, hugsaði
hún. Nú deyr hann og hann er
ánægður. Það er óskiljanlegt
hvernig karlmenn eru. Ekkert
gæti mér fundizt mikilvægara en
mitt eigið líf — og Gastons.
Það var molluhiti og gangan
erfið. Þegar til Auray kom var
hún þreytt og þyrst og sár á fót-
um. Alla leiðina hafði hún kennt
nokkurs beygs, því að alltaf
var hún að fara fram hjá her-
mannahópum, sem voru að hvíla
sig í nánd við þjóðveginn eða
lágu á . vegarkantinum. En allir
vormhmr þreytu- og dapurlegir.
Þegar hún kom að húsinu, þar
sem bronze-ljónshausinn vár á
útidyrahurðinni, hikaði hún, en
loks tók hún kjark í sig og
knúði dyra. Opnað var gat á
hurðinni og samtal fór fram með
þeim hætti, sem áðuí hefur
verið lýst.
— Bíðið, ég skal opna, var
sagt að lokum.
Karólína kom inn í þrönga og
dimma forstofu, með hellulögðu
gólfi. Þar stóð öldruð kona og
studdist við staf og virti hún
hana fyrir sér. Svo gaf hún
henni bendingu um að koma
með sér. Þær gengu upp stiga
og inn í stórt herbergi.
Karólína settist og ætlaði að
i fara að segja henni hvernig það
atvikaðist, að hún var beðin
að reka þetta erindi.
— Ég vil ekkert um það vita,
sagði aldraða konan. Þér vitið
hvað yður ber að gera og það
er nægilegt. Þegar dimmt er
orðið skal ég athuga hvað hægt
| er að gera varðandi d’Ayran
; greifa, en nú skuluð þér hvíla
! yður dálítið, meðan sonar sonur
minn söðlar hest handa yður, og
þar nae'st getið þér haldið áfram
fe'rð yðar.
Karólína hreyfði engum mót-
' mælum, kippti af sér skónum,
J sem voru með trébotnum, og hall
í aði sér út af á legubekk. Hlerar
vó.ru fyrir gluggum og svalt í
' herberginu, enda leið Karólínu
nú vel. Hún hugsaði sem svo, að
í rauninni óskaði hún sér einskis
annars en að eignast svona hús.
Þá væri þetta herbergið henn-
ar og Gastons, hugsaði hún, og
Anni litli gæti leikið sér í garð-
inum. Ó, hve allt væri þá unaðs-

legt og lífið fagurt, hugsaði hún.
Þrettán ára drengur kom og
vakti hana og bað hana að koma
niður að borða morgunverð.
Gamla konan var þar setzt við
annan borðsendann. llm beina
gekk kona jafngömul hinni og
mælti sú ekki orð af vörum.
Karólína var banhungruð og
gerði matnum góð skil, eggja-
köku og kindakjötsstöppu.
Drengurinn varð fyrstur til þess
að minnast á hina fyrirhuguðu
ferð hennar.
— Amma, unga konan getur
ekki ferðazt svona klædd.
— Nei, sagði Karólína, það
er alveg satt, ég vona . . .
— Alið engar áhyggjur. Hér
er allt til reiðu. Þér getið verið
vissar um, að ég sé fyrir öllu.
Þér getið fengið föt af Alain.
Hann er nokkru minni en þér,
en þetta ætti að geta bjargazt
Hvað segir þú um það Alain?
Drengurinn kinkaði kolli og
Karólína fór með honum. Hann
fór með hana inn í lítið herbergi
uppi á lofti. Þar opnaði hann
skáp og tók út föt sem hann
rétti Karólínu. Húi. var fljót að
1 fara úr fötum smalastúlkunnar
og þegar hún hafði farið í skó og
vafið handklæði þétt um barm
| sinn eins og ávallt, er hún klædd
I ist karlmannafatnaði, opnaði
hún dyrnar og kallaði á dreng-
inn.
— Jæja, hvernig lít ég út?,
spurði hún glettnislega. Er hárið
á mér ekki of sítt.
— Nei, alls ekki. Þér eruð á-
kaflega fögur.
— Jæja, gott og vel, þá leggj-
um við af stað. Hvur er hestur-
inn? Ég verð líka að*fá vitneskju
um hvar ég get haft hestaskipti.
-— Það. er ekki naúðsynlegt,
ég kem með sem leiðsögumaður.
Ég hefi riðið þessa leið marg-
sinnis og allir kannast við mig.
Þér verðið að segja, að þér séuð
bróðir minn.
Karóíína fór með drengnum
niður í húsagarðinn þar sem
HiMBJMWMai/r!-1 --
RBQ—M
Varst þú ekki á hárgreiðslusýningunni um daginn frú Kristín.
tveir hestar stóðu, báðir söðl-
aðir.
—■ Það er bezt, að þú takir
þennan, hann er rólegri.
— Eins og þú vilt en ég er
ekki hrædd við hesta og fór um
allt á þeysings reið löngu áður
en þú fæddist.
Gamla konan birtist allt í einu.
Hún kyssti Karólínu á ennið.
— Guð verndi yður, sagði hún.
Brátt voru þau komin út á
Þjóðveginn.
— Ertu ’ ekkert hræddur?,
spurði Karólína.
— Ekki vitund, ég hefi marg-
oft fylgt fólki þessa leið. Fyrr
var faðir minn leiðsögumaður.
Biástakkar felidu hann. Móðir
mín er í fange.lsi í Nantes.
Amma mín þykist vera lýðveld-
issinni — það er þess vegna,
sem þeir gera okkur ekki mein.
— En er þetta ekki í fyrsta
sinn, sem þú ert leiðsögumaður
konu á þessari leið?
— Nei. Það eru margar konur
meðal konungssinna, sem vilja
leggja allt í sölurnar fyrir kon-
ung sinn.
Skógarás skagaði fram í
fjarska og þau stefndu í áttina
þangað. Þar fyrir handan voru
skógarnir miklu, sem fara varð í
gegnum áður en komizt yrði
að höllinni. Fallbyssuskothríð
kvað við — en öflugri og meir
en daginn áður. Þau sáu reyk-
ský líða til lofts frá ströndinni.
í tveggja hundruð metra fjar-
lægð var flokkur úr riddaraliði
Hoche.
Drengurinn benti á þá
! — Þetta er seinasta reið þeirra
| — helreiðin Enginn þeirra kem-
ur aftur Guð er með okkur og
Lúðvíks XVI verður hefnt.
Karólína svaraði ekki Henni
fannst skelfilegt til þess að
hugsa, að þrettán ára drengur
skyldi ala slíkar hugsanir.
WJ791
BUT THE AGILE AFE-MAN KECOVEREP AWF
I70VE BENEATH THE RAK.ING TALONS !
Numa, en svo hét ljónið reis
upp á afturfæturna til að geta
betur kastað sér á óvin sinn, en
hinn liðugi apamaður gat risið
upp og komizt undan beittum
rándýrsklónum með því að grípa
um skrokkinn á ljóninu.

KULDASKÓR
og BOMSUR
VERZL.^
götunum var mjög hrifið, það
hélt að götu-listamenn væru að
leika iistir sýnar og kastaði smá
peningum til þeirra.
Terrylene*
skyrtur
Nú höfðu Kalli og vinir hans
fengið járnbrautarvagn, en hvern
ig átti að koma honum á brautar-
stöðina? Bizniz fékk strax góða
hugmynd. Gamli járnbrautarvagn
inn var bundinn aftan í bíl hans
■'izinz settist við stýrið og Kaili
í vagninn. Meistarinn gekk á
undan með rauðan fána í hend-
inni, því að samkvæmt lögum i
Batavariu átti alitaf að aðvara
fóik á þennan hátt, ef eimreið
var ekið eftir götunum. Fólkið á