Vísir - 22.01.1963, Blaðsíða 15

VÍSIR . Þriðjudagur 22. janúar 1963.
15
IT WAS MIP’KJIGMT, ANP THE VU7U TRI5ESMEN PACE7
THEIK KING. *THOSE WHO WOULf KILL OUK SACKEF
LIONS HAVE SEEN 7ESTKOYEI7!<’HE 5ELLOWEP--
vagninum.
— Hvert viltu, að ég aki þér?
spurði Gaston.
— Vagni var allt í einu ekið
i að hliðinu og út úr honum kom
maður, sem vék sér að þjónin-
um og sagði:
„Ég þarf strax að fá að tala
við frú Berthier. Ég er Mirandas
hershöfðingi. Karólína heyrði
þetta, gekk til hans og sagði:
— Til hvers eruð þér kominn?
Til þess að fagna yfir þeirri ó-
hamingju, sem þér hafið valdið?
Þér hafið víst fyllstu ástæðu til
þess að vera ánægður. Það er
búið að dæma manninn minn út-
lægan til fangavistar og gefa
út skipun um að taka mig fasta.
— Ég veit það, kæra frú, og
ég harma hversu til hefur tekist.
Ég kom til þess að fá vitneskju
um hvort ég gæti orðið að ein-
hverju liði. Allt var þannig, að
ég varð að leggja að yður að
veita okkur lið — og ég kann
vissulega að meta hugrekki
manns yðar. Fyrir hann get ég
því miður ekkert gert nú, en
ég géfe'kömið í veg fyrir, að lög-
reglan nái í yður — farið með
yður á stað, þar sem þér getið
verið öruggar um yður. .Dóttir i
mín dáist að yður og mundi |
aldrei fyrirgefa mér, ef ég brygð
ist yður.
— Ég fellst á tilboð yða.. Ég
er hér með vagn minn og farang
ur. Hvert förum við?
— Sendið ekilinn burt. Það
má ekki verða kunnugt hvert ég
fer með yður. Ég ek sjálfur.
— Gott og vel, en eiiin vina
minna er hér og ég fer ekki með
yður nema hann fái að koma
með.‘. ,
! — Er það maður, sem hægt
! er að treysta?
— Hann er heiðarlegur maðúr.
j Ekki var talazt neitt við á
I leiðinni. Gaston gægðist út um
vagngluggann við og við til þess
að forvitnast um hvar ekið væri
og hvert væri farið. Loks var
numið staðar í þröngri götu.
Mirandas sneri sér að Gaston:
— Þér getið heimsótt frúna
hér, þegar þér óskið þess, en
gætið þess, að ekki sé njósnað
um ferðir yðar. Og alið engar
áhyggjur um konuna, — ég
ábyrgist öryggi hennar og bið
yður um að líta svo á, að ég
hafi persönulega- tekiðí ú .-mig á-
byrgð, að því er hana varðar. ■
Þegar Karólína hafði kvatt
Gaston, fór hún inn. Hún sá
þegar að þama hafði áður búið
4 efnað og vel ættað fólk. en alis
staðar þrörnunarrhe.rki auðsén
i nú hvar sém litið var.
Mirandas kveikti ljó.:. Hann
■■ sagði henni, að þetta hús væri \
konungssinna og hefoi veriö
undangengin fimm ár og héðan
verið sendar fyrirskipanir til
konungssinna, sem dvöldust í
Lundúnum, Genf, Koblentz og
Vínarborg.
— Haldið þér í raun og veru
að ég geti verið örugg hérna?
spurði Karólína. Lögreglan gæti
komið hér hvenær sem væri.
Og þeir sem hér fyrirfinnast'
geta víst ekki vænzt neinnar
miskunnar.
Mirandas fór að hlæja.
— Ég finn alltaf til öryggis-
kenndar, þegar ég er hér. Yfir-
stjórn lögreglunnar veit nefni-
lega mæta vel, að hér er höfuð-
stöð konungssinna — þeir gefa
okkur kannski gætur, en allur
-er varinn góður, og þeir koma
hé-r ekki.
Svo útskýrði hann þetta frek
ara á þann hátt, að ef forsprakk
ar konungssinna væru handtekn
ir, myndu óðara komnir aðrir í
þeirra stað, — menn, sem lög-
reglan gæti ekki fylgzt með, því
að þeir myndu gæta þess að
halda leyndu fyrir lögreglunni
hvar þeir hefðu höfuðstöð sfna.
Nei, þetta var ekki svo afleitt
fyrirkomulag, sagði hann, það
kæmi enda fyrir, að lögreglan
og konungssinnar skiptust á upp
lýsingum".
Karólíná hristi höfuðið.
Þér hafio vist ekki sígrettu handa
áður en ég sofnaði...........
mér. Eg rey«.u mína síðustu rétt
— Ég botna ekkert í þessu.
Stjórnmál verða vafalaust alltaf
eins og gáta, sem tilgangslaust
er fyrir mig að reyna að ráða.
Þið hálsþöggvið hverjir aðra,
myrðið hverjir aðra — og sam,t
kofnið'þið saman á fundi, semj-
ið, „skiptist á upplýsingum".
Maður gæti næstum haldið að
eina afsökunin fyrir öllum þeim
ógnum sem yfir hafa dunið væri
I að það hafi gerzt vegna óslökkv
j andi haturs og heiftar.
Mirandas hló aftur.
— Ég sftal ekki þreyta yður
á fleiri skýringum, heldur sýna
yður hvar þér getið hvílst eftir
þennan erfiða dag.
Hann opnaði dyr og Karólína
leit inn í sal þar sem margt
manna var fyrir, karlar, konur,
ungir og gamlir, sumir greini-
lega menntaðir menn, aðrir jafn
greinilega ótíndir bófar. Hér eru
tvær piparmeyjar, og önnur
þeirra kom og faðmaði Karó-
línu að sér og sagði:
— Mér er sagt, að maðurinn
yðar hafi haldið skínandi ræðu
í gær í 500 manna ráðinu. Jafn-
vel þótt ræðan hafi borið nokk-
urt vitni lýðræðislegri fortíð
hans. Var hún ágæt, er mér
sagt. Ég hef einu sinni hitt móð
ur yðar. Hún var gáfuð og á-
kveðin-kona, og kona síns -tíma,
áuðvitað - en ég masa, T stað
þess að vísa yður til sængur.
Þér getið fengið að sofa í rúmi
ísabellu systurdóttur minnar.
"IT IS TIME TO
PAV HOAAAGE.
SOW 70WN TO
YOUK. SOÞANÞ
GIVE THANIKS--
S0WM70WN TO
9ií<
Um miðnætti söfnuðust allir
mennirnir af VUDU ættflokknum
saman frammi fyrir konunginum.
Konungurinn: „Þeir, sem ætluðu
að drepa heilögu ljónin okkar
liafa verið drepnir. Það er kom1
inn tími til, að við sýnum guði
'JtogMti
JOHlJ
CsLAWO
okkar hollustu og virðingu. Beyg
ið ykkur og þakkið SABOR“.
Barnasagan
Það er svo breitt, að tvær grann.
ar konur ættu hæglega að geta
komizt fyrir í því. Mér skilst að
þér séuð þreyttar og ég skal
þegar í stað fylgja yður tll her-
bergis yðar.
Hún sneri sér að Mirandas og
sagði:
— Ég verð að segja yður,'
i Mirandas, að áður en Cadoudal
fór aftur til Bretagne, vildi hann
! hvað sem tautaði yfirheyra að
1 nýju manninn, sem hann kom
j með hérna um daginn, — dyra-
, vörðinn í jakobinaklúbbnum.
Hann gerði það svo kröftuglega,
að vesalings maðurinn þoldi það
; ekki. Við urðum að fara að taka
! gröf í nótt, ekkií kjallaranum,
eins og vanalega, því að þar er
í allt fullt ...
1 Karólína var orðin ýmsu vön,
en þó lá við að henni rynni kalt
vatn milli skinns og hörunds, er
hún hugleiddi hvers konar hús
hún var komin í, en þessi kona,
! sem frekast minnti á gamla,
góða frænku og nú vísaði henni
til sængur, kyssti hana á ennið
og bauð henni góða nótt, var ný
búin að ræða um það af jafn
miklu tilfinningaleysi, að lík
myrts manns hefði verið grafið
þarna, og um kattarhræ hefði
verið að ræða.
— Systurdóttir mín er ekki
komin, en hún smokrar sér vafa
laust undir sængina án þess þér
verðið varar við. Segið mér ann
ast, eigið þér nokkurn vérndar-
engil? Svo að ég geti samræmt
bænir mínar yðar?
— Verndarengil? sagði Karó-
lína undrandi. — í allri hrein-
skilni ...
- Jæja, svo að þér eigið eng-
an verndarengil, það var slæmt.
Ég hef nú alltaf haldið mig að
heilögum Eligusi. Ég bað hann
um, að þorparinn Marat yrði
gerður höfðinu styttri, og ég er
viss um að hann átti hlut að
því, að Karlottu Corday var fal
ið hlutverk sitt — guð veri sál
hennar náðugur.
KALLS
og saa|í
En Karólína vandist öllu fljótt
þarna og kynntisct mörgum
fljótlega - oft var þó um
skömm kynni að ræða, því að
inn og Josep Biziz. „Þetta er hval
urinn sem við eigum að daraga
til FoIlywood“, sagði Kalli. Haha
haha“, orgaði Bizniz, „hélduð þér
virkilega að þér ættuð að draga
Feita Moby alla leið til Foily-
wood, þvert yfir úthafið". „Já,
hvers vegna ekki?“, spurði Kalli
reiður. „Aðeins vegna þess að
það er ekki nauðsynlegt“, sagði
Bizniz, tók upp seðlaveskið og
rétti Kalla 50,000 dollara. „Hér
er það, sem þér áttuð að fá fyrir
að flytja Feita Moby til Folly-
wood. Það er mér að kenna að
hann er ekki kominn lengra, og
þvf er það 4iitt að koma honum
til Follywood og það ætla ég
að gera“. „Ætlið þér að flytja
hann til Follywood", hrópaði
Kalli ruglaður. „Einmitt", svaraði
Bizniz, komið og ég skal sýna
yður leyndardóma Feita Mobys“.
filmu-
fÍ5kuréuei
Stýrimaðurinn var nokkra stund
að átta sig á að það var rödd
Kalla sem kom út um ginið á
hvalnum. „Kaili“. hjrópaði hann,
„gleypti hvalurinn yður?“ „Flón“,
sagði Kalli rólegur og stuttu síð-
ar snaraðist hann upp á þilfarið
og á eftir honum komu meistar-
Ódýr
vinnuföf