Vísir - 09.03.1963, Side 15

VlSIR . Laugardagur 9. marz 1963.
/5
BEATRICE HERZ:
SYSTURNAR
Framhaldssaga
— Eins og.ástatt er fyrir mér,
sagði ég gremjulega. Hann lætur
það ekki hafa áhrif á sig, að ég
er blind. Hann elskar mig! Heyr-
irðu það, Nora frænka! Hann elsk
ar mig! Og það er næg greinargerð
hvað hann snertir — þótt þér finn
ist kannske annað.
Ég átti sannarlega\ekki vanda
til að fá snert af móðursýki, en
ég fann nú sárt til — það var eins
og einhver örvænting væri að ná
tökum á mér.
— Vertu nú alveg róieg, barnið
gott. Þú verður blátt áfram að
gera þér grein fyrir, að til eru
ábyrgðarlausir ungir menn, sem
ekki hafa neitt samviíkubit af að
reyna að fleka ungar stúlkur,
hvernig sem þvl kann nú að vera
varið með þennan pilt, en gæti nú
ekki hugsast, að hann hefði reikn-
að dæmið þannig, að þú værir loð
in um lófana, eða þitt fólk — æ,
það var víst heimskulegt af mér
að fara með alla skartgripina mína
í þetta ferðalag, — maður á víst
ekki að vera að auglýsa það, að
maður er ekki blásnauður, — allra
síst ætti maður að ganga með
skartgripi á útkjálkaey sem þessari.
— Hann kærir sig víst kollóttan
um skartgripina þína. Ég efast
sannasf að segja um, að hann hafi
nokkurn tíma séð þig.
Ég þagnaði skyndilega. Mér
flaug allt í einu í hug, að það
væri hugsanlegt, að Nóra frænka
ályktaði rétt, og ég var skelfingu
lostin í Svip af tilhugsuninni, en
svo hratt ég þessum hugsunum
frá mér. Nei, það var óhugsandi,
— það gat ekki verið rétt. Filippus
var ekki þannig, hann var sannur,
góður drengur. Hvernig gat ég lát
ið orð Nóru hafa áhrif á mig, þótt
að eins væri augnablik?
I sömu svifum vár barið að dyr-
um.
Kom inn, kallaði Nóra frænka.
Ég heyrði, að hún greip andann
á iofti af undrun. Og mér skildist
á svipstundu, að undrun hennar
stafaði af því, að það var Filippus,
sem kominn var, og stóð í dyra-
gættinni.
— Helena, sagði hann, mér
flaug allt f einu í hug, að það
væri rétt af mér, að koma í form-
lega heimsókn til þfn og frænku
þinnar.
Nóra frænka tautaði eitthvað
vandræðalega. Hve ólíkt það var
henni, að ruglast þannig ( rfminu,
og verða orðlaus. Hún hefir lfk-
lega haldið, að hann hefði heyrt
það, sem okkur fór á milli, áður
en hann barði að dyrum.
— Ég heiti Filippus Jordan,
sagði hann, og þegar ég er ekki
önnum kafinn að biðja Helenar
skrifa ég ferðalýsingar.
Filippus Jordan. Ég mundi nú
allt í einu eftir að ég hef oft heyrt
þetta nafn, því að maður með
þessu nafni hafði skrifað margar
ferðabækur, sem voru metsölu-
bækur, þvi að honum var einkar
iagið að koma miklu efni fyrir í
stuttu máli og segja vel og
skemmtilega frá.
Og nú var Nora frænka allt í
einu í essinu sínu og það var
sem skrúfað hefði verið frá krana:
— O, ég vildi bara, að ég hefði
allar bækurnar yðar — maðurinn
minn sálugi las þær allar og stund
umlas hann kafla úr þeim fyrir
mig. — Og hann dáðist að
stíl yðar, — þér vásruð sá eini,
sem gæti skrifað þannig, áð það
væri eins og að koma á staðinn
og sjá allt eigin augum.
Já, Nóra frænka var búin að
fá málið, en það var það sem
Filippus hafði sagt, sem ég hugs-
aði um, og aldrei mundi mást úr
huga mér: Og þegar ég er ekki önn
um -kafinn að biðja Heienar skrifa
ég ferð^lýsingar.
Allt I einu varð ég þess vör,
að hann tók utan um mig og ég
hneig sæl að barmi hans, sæl og
örugg — og þó dálítið kvíðin.
— Ég ætla mér ekki að bíða
lengur eftir svari þínu, Helena,
sagði hann. Og ég tek nei ekki gilt
— það skaltu gera þér ljóst, telpa
mín.
Nóra reyndi að kæfa hlátur, það
var eitthvað sem líktist hænu-
gaggi, en svo heyrði ég að hurð
var lokað. Hún hafði þó þá tillits
semi til að bera að lofa okkur að
vera einum.
Filippus sagði mér nú sitt af
hverju um hagi sina og horfur.
Hann kvaðst hafa náð ágætum
viðskiptasamböndum á ferðum sín-
um um ýms lönd, m. a. í Aþenu,
—- og það væri ekkert til fyrir-
stöðu að við gengjum í heilagt
hjónaband fljótlega, — hann hefði
ágæt tengsl í Aþenu og gæti látið
þau annast alla útvegun nauðsyn-
legra skilríkja.
— Ég vildí helzt að þú gætir
orðið konan mín nú á stundinni,
sagði hann, og kyssti mig á háls-
inn. Ég sieppi þér aldrei. Ég vil
ekki eiga á hættu, að þú leggir á
flótta eins og Daphne, sem varð
að tré á flóttanum.
Þegar góð stund var liðin kom
Nora frænka og var hin elskuleg-
asta og óskaði okkur til hamingju
og mátti ekki heyra annað nefnt
en að við skáiuðum í kampavíni.
Þetta var yndislegur dagur —
allt hafði komið svo skemmtilega
óvænt, jafnvel er Nora frænka
sagði:
— Mér er sem ég sjái svipinn á
henni Dóru sybtur þinni, þegar
þið komið heim.
— ÞÖ átt kannski við, að hún
hafi talið jvþst,, að ég mundi aldrei
giftast, sagði ég -Ai og alveg
beiskjulaust.
En svo var eins og Nóra frænka
færi undan á flæmingi:
— Nei, sagði hún, það var ekki
það, sem ég átti við.
Og meira hafði ég ekki upp úr
henni. Ég hugsaði um þetta sem
snöggvast án þes að komast til
botns í þvi, en var allt of ham-
ingjusöm til þes að hugsa um þetta
lengur. Ég var svo hamingjusöm,
að mér fannst ég berast á öldu
faldi að strönd einhvers furðu-
lands hamingjulands.
En ég átti eftir að óska þess
oft og mörgum sinnum síðar, að
ég hefði krafið Nóru frænku svars
um það, við hvað hún hefði átt,

....
6/a
© PlB-
CSKIMtltf
Nei takk. Ég drekk aidrei fyrr en ég hef snætt morgunverð —
er hún tók þannig til orða.
Það var mjög heitt í veðrinu og
stillilogn. Að vitum manns bars
lykt af olífuolíu og steiktum fiski,
sennilega frá matstofu neðar í göt
unni. Ot um opna glugga barst
hávaði frá útvarpi og grammófón-
gaul — og allt í einu heyrðist
söngrödd hásrar konu, sem söng
eitthvert ljóð, þar sem alltaf var
endurtekið avrio, avrio, sem mun
þýða á morgun. Á morgun átti svo
margt að gerast, eftir því sem í
kvæðinu stóð. En fyrir mér átti
líka nýtt líf að byrja, því að það
var á morgun, sem ég átti að
leggja af stað heim sem kona
Fillippusar.
En ég var eitthvað smeyk. En
hvað var svo sem að óttast, hugs-
aði ég annað veifið með sjálfri
mér. Ég var ekki ein, ég hafði
Filippus mér við hlið og ég elsk-
aði hann út af lífinu, svo heitt
að mig kenndi til. Og nú gerði ekki
eins mikið til — að vissu leyti -—
að ég var blind. Mér fannst, að
jafnvel þó ég fengi sjðnina myndi
allt eipp' og snarsnúast fýri'r mér,
af einskærri hamingju, þegar ég
hvíldi við barm hans. Og þó var
það í gær að mér Ieið verr smá
stund en nokkurn tíma út af því,
að ég varð blind, og þótt þetta liði
hjá var það svo sárt, að ég gleymi
því aldrei. Það átti að gefa okkur
saman í bandaríska sendiráðinu í
Aþenu klukkan 11. Nóra frænka og
ein vinkona hennar, Margrét að
nafni, höfðu aðstoðað mig við að
klæðast bleikum kjól, en hatt
í sama lit höfðum við keypt dag-
inn áður. Þær höfðu sagt mér að
liturinn væri alveg dásamlegur og
þetta færi svo vel við hörundsblæ
minn og hár. Filippus hafði sent
mér stóran vönd af hvítum ang-
T
A
R
Z
A
N
Joe Bishop bar Ivy að balanum
og dýfði henni niður í vatnið . .
„Það er kominn tími til að kæla
m „..............,
’YOU'LL TAKE IT, ALL KIGHT/
SAI17 ZUKOPP PlRVtLY. "iT
WAS EXACTLY WHAT YOU
[7ESEKVEP!" 10-1-5979
þig dálítið, litli hrokagikkurinn
þinn“.
Ivy: „Rekið þenman mann, drepi
hann. Ég þoli ekki slíka með
ferð“.
„Þú verður nú samt að þola
hana“, sagði Zukoff ákveðinn",
þetta var nákvæmlega það sem
þú átt skilið".
andi rósum, en hvítar rósir hafa
frá bernsku verið mitt uppáhald,
og um hálsinn var ég með keðju
úr barokk-perlum, sem hann hafði
sent með rósunum, og ég fann
svalanrt af periunum, er þær lögð
ust að brennheitu hörundinu á
hálsi mér, og það var þá sem
Nóra og Margrét urðu svo yfir sig
hrifnar að þær mösuðu hvor í
kapp við aðra um fegurð mína, og
Margrét gleymdi sér eins og vana
lega og segir:
— O, Dóra, þú ert aðdáanleg.
Þú ættir að sjá þig í speglinum.
Ef þetta hefði gerst við eitthvað
annað tækifæri mundi mér ekki
hafa orðið neitt um þetta, — og
verið langt frá því að reiðast eða
örvinglast, því að alltaf getur það
komið fyrir, að menn segi eitt-
hvað í hugsunarleysi — maður býst
við því, og ég var orðin slíku vön,
— var orðin hörðnuð gegn slíku.
En einhvernveginn var það svo,
að á þessari stundu höfðu þessi
orð svipuð áhrif á mig og salt væri
hellt í opna und. Hvers vegna?
Vegna þess, að mig langaði svo
mikið til að sjá sjálfa mig f spegli
þessa stund, sjá með eigin augum
hvernig ég liti út á hamingjurik-
asta degi lífs míns. Full löngunar
og þrár, og á valdi takmarkalausr-
ar hamingju, sem hlaut að hafa
gerbreytt mér í útliti, þvi að er það
ekki svo að sönn hamingja geri
alla fagra. Mig langaði einfaldlega
til þess að sjá sjálfa mig sem
brúði Filippusar, bara eina sek-
úndu, þótt ekki væri nema brot
úr sekúndu. Ég bað um ljós andar
tak, svolitið ljósblik, en skuggarn-
ir þéttust kringum mig og alit var
myrkri hulið sem fyrr og ég átti
bágt með að hafa fuilt vald á mér.
Og svo kom táraflóðið og Margrét
var svo ólukkuleg yfir tillitsleysi
sínu og var svo glöð og góð, eins
og hún líka vanalega var, að ég
gat fljótt jafnað mig.
Þegar ég steig út úr bílnum fyr-
ir framan sendiherrabústaðinn
hugsaði ég til þess af hjarta þakk
lát, að sólgleraugun skýldu rauð
um og grátbólgnum augum mínum.
SÆNGUR
Endumýjum gömlu sængum-
ar. Eigum dún og
fiBurheld ver.
Dún og fiðurhreinsun
Kirkjuteig 29. Sími 33301
Gerið góð kaup
verslið við
a