Vísir - 26.03.1963, Qupperneq 15

FOKTUNATELVi
THE F’ESF’EKATE
MEN F’ICKEI?
UP THE GIKL'S
TKAIL JUST
AS PAKKNESS
ENVELOF’EP’
THE JUNGLE.
SUT WEKE THEV
TOO LATE?
FOK EVEN NOW, FAK AWAV, AN HVSTEKICAL
IVY VINES KECOILEF7 IN TEKKOK FKOA\ A
SILHOUETTEI7 5EAST OF THE NIGHT i
&

dnW „ ",
CiMtO
lO-n. Bfcnwff«WiJs^a(Stri!í
Til allrar hamingju komust
hinir óttaslegnu leitarmenn,
Tarzan, Zukoff og Bishop á
spor stúlkunnar rétt áður en
myrkrið féll á. En var það of
seint? Um þetta leyti var Ivy,
langt í burtu. Hún var örvita af
hræðslu, að hörfa undan dökkri
veru sem kom innan úr skóg-
inum.
SÆNGUR
Endurnýjum gömlu sængurn-
ar. Eigum dún og
flðurheld ver,
Dún og fidurhreinsun
Kirkjuteig 29. Sími 33301
Ódýrar
V1S1R . Priðjudagur 2ö. marz 1963.
BEATRICE HERZ:

Framhaldssaga
tegund. En ég þurfti ekki nú á nein-
um slíkum hjálparmeðulum að ráða
mér til hughreystingar. Nú var sá
reginmunur, að ég gat virt þetta
allt fyrir mér með mínum eigin
augum, — því að kraftaverkiö
hafði gerzt! Ég gat séð! — Þegar
Walter læknir nokkru áður hafði
látið í ljós bjartsýni um að ég
mundi fá sjónina aftur hafði ég
hrist höfuðið efandi — breytingin
væri byrjuð — sagði hann — með
falli mínu í loftherberginu. Svo ef-
andi hafði ég verið, að mér fannst
þá og finnst enn, að kfaftaverk hafi
gerzt, — en hefði ég mátt óska
nokkurs, hefði þnð verið það, að
hafa ekki þurft að Ieggja eins mik-
5ð í sölurnar til þess að það gerð-
ist og reyndin varð.
Næstum nf seint.
Nú höfðum við verið ein í hús-
inu okkar í viku, Filippus og ég.
Or eftir nokkra daga, er ég vænt-
anlega verð alveg bújn að ná mér,
getum við byrjað að undirbúa ferð-
ina niiklu. Það er nú komið Iangt
fram á sumar og loftið heitt, þungt
og fullt af raka, en hér úti á strönd
inni blæs hann oft, svo að hvín í
trjánum, og þá finnst mér það
stundum líkast því sem hljóð ber-
ist frá einhverjum, sem hafi meitt
sig eða eigi þágt — og stundum
fmnst mér jafnvel, að ég heyri nafn
Dóru 1 vindinum. Það er einkum,
ef það kemur fyrir, að ég verð
andvaka á nóttum, að allt rifjast
unp fyrir mér á ný, örvæntingar-
barátta mín til þess að halda líf-
inu og það sem ég sá, er ég var
að gefast upp.
Ég fékk sjónina aftur í þessari
örvæntingarbaráttu — samtímis
rem ég fékk sönnun fyrir því, svo
að ekki varð um villzt, að tilgang-
ur Dóru systur minnar hafði verið,
að ég týndi lífinu. Og hún hafði
undirbúið þetta m.iög kænlega,
lokkað mig á hættustaðinn — kall-
'•ð „syntu beint áfram, Helena“,
— og synt svo sjálf rólega ti!
lands, er ég hafði verið ginnt þang-
að ,sem mér var hættast. Og hver
mundi nokkurn tíma uppgötva, að
ekki væri allt með felldu, — bað
hefði verið talið að ég hefði —
þrátt fyrir aðvaranir Dóru — hætt
mér of langt. Engan mundi gruna
neitt.. I barnslegri einfeldni og
trausti hafði ég synt beint inn í
gildruna. Mundi Filippus hafa trú-
að skýringum hennar, ef ég hefði
drukknaö? Hann neitar því. Og ég
trúi honum, því að það var geig-
vænlegur ótti um mig, sem vlarð
þess valdandi að hann tók allt f
einu ákvörðun um það á leiðinni
til •bæiarins, að snúa við.
-— Ég gat blátt áfram ekki látið
þig vera eina með henni lengur,
sagði hann . ., það var vegna þess,
að ég veitti því athygli, er ég var
að fara, að hún starði á þig með
nístandi, köldu, hatursfullu augna-
ráði, þar sem þú stóðst á tröppun-
um. Ég varð sleginn ótta. Þetta
hvarf ekki úr huga mér á leiðinni,
Óttinn ágerðist. Ég hafði hugboð
um að þú værir í hættu. Þá sneri
ég við, Og við lá að ég kæmi of
seint.
Af þinni eigin systur.
Hann kvaðst hafa ekið hratt til
baka og ætt niður í fjöru felmtri
lostinn eftir að ráðskonan hafði
sagt honum, að við hefðum farið
í sjó. Það var í þessum svifum
sem hann heyrði mig kalla á hjálp.
— En mér varð ekki allt ljóst
í einni svipan, sagði hann, þegar
ég hafði bjargað þér til lands og
þú lást þar eins og lífvana og stirð.
Andartak starði ég á þig án þess
að geta l\rært legg eða lið, en svo
komst aðeins ein hugsun að, — að
reyna að bjarga lífi þínu, það gæti
enn tekizt með því að beita öllum
ráðum til lífgunar úr dauðadái. Ég
vann að því kappsamlega og loks
tókst mér að koma lífsvotti I þig
og svo fór brátt að ganga betur,
og er ég sá að þér var borgið, og
ég gat beint huganum að öllu, sem
gerzt hafði, stóð loks allt skýrt
fyrir hugskotsaugum mínum. Ég
minntist þess, að þegar ég hafði
náð þér úr straumhvirflinum, kom
Dóra til þess að hjálpa til. Hún
rausaði heilmikið um að hún hefði
fengið aðkenningu af krampa —
og hversu hrædd hún hefði orðið
og hrópað á hjálp, én ég vissi að
hún laug, þvi að þegar ég hljóp
til strandar, var hún að synda til
lands. Hún kallaði ekki á hjálp, og
hún synti ekki eins og sá, sem var
miður sín. Hún hafði að minnsta
kosti ekki krampa.
Ég skil ekki í þvl, hélt Filippus
áfram, að ég skyldi ekki uppgötva
fyrr hvern mann hún hafði að
geyma. Ég skil ekki hvað auðtrúa
og einfaldur ég gat verið, er hún
var að gefa í skyn, að þú hefðir
komizt úr andlegu jafnvægi eftir
slysið, og reyndi jafnframt að
veikja mig I trúnni á, að ég gæti
annazt þig — en ég gat ekki látið
mér detta í hug, að þín eigin systir
vildi þér neitt illt. Þar að auki
var ég áhyggjufullur þín vegna, Og
ég skildi ekki hvernig allur þessi
misskilningur gat verið kominn
milli okkar — hvers vegna þú
varst svo breytt ... En ég man
vel hvað ég sagði við hana, þegar
ég bar þig upp að húsinu, enn
meðvitundarlausá:
— Það varst þú, Dóra, sem
drekktir kettlingnum — eða hvað?
Nú skil ég loks hvernig í öllu
liggur. í þetta skipti ætlaðirðu að
drekkja annarri varnarlausrl veru.
Kyendjöfull ertu —.
Dóra hafði engu svarað, bara
ekið burt, og þegar hann var búinn
að hringja á lækni, var hún horfin
í hans bíl.
Tilkynninguna frá lögreglunni
um hið furðulega bifreiðarslys, sem
hún fórst í — það leit út fyrir, að
hún hefði ekið út af veginum af
ásettu ráði — fékk hann um leið
og læknirinn kom og tilkynnti
honum, að ég væri úr allri hættu.
Lofffesting
^eggfesting
RAælum upp
Sef jum upp
SÍMI 13743
L I fs/ DARGÖTU 2.5
hún treysti sér til þess að ferðast
i alla leið til Kaliforníu. Ég bað
I hana af verða við þeirri ósk, sem
' ég taldi að mundi hafa verið sein-
i asta ósk Dóru, að dreifa ösku
: hennar yfir sléttuna, þar sem þau
I riðu út saman forðum daga — hún
og pabbi. Þau höfðu bæði óskað
| sér þess, að fá þar sinn hinzta
i hvílustað. Minningin um pabba og
Dóru — hinar sameiginlegu minn-
ingar um þau — höfðu þau áhrif,
; að mér veitist auðvéldara að fyr-
irgefa Dóru. Ég sé þau oft fyrir
hugskotssjónum mínum, eins og
þegar þau voru saman í gamla
daga, masandi, hlæjandi eða þögul,
er. alltaf óaðskiljanleg — og eins
og þau vissu ekki að neinum öðr-,
um, sem í nálægð þeirra voru.
Og vissulega var Filippus líkur j
pabba í útliti. Ég gleymi aldrei;
deginum, er ég leit í fyrsta sinn!
manninn, sem ég elska, en það var
j í, sjúkrastofunni. Þeir voru líkir — |
j eins líkir og náfrændur geta verið,
j eða eins og þegar sonur líkist föð-
j ur sínum, en ég sá undir eins svo
| margt. og margt, sem var allt öðru
vísi. Það var meiri festa og styrk-
ur í andlitssvip Filippusar — hann
átti sterkari, karlmannlegri skap- j
gerð en pabbi, og samtímis!
, næmleik og skilning í annarra
! garð, og þótt pabbi gæti heillað |
| með brosi sínu, stóðst það engan
; samanburð við bros mannsins míns,
sem hafði svo óendanlega miklu
meira að geyma.
Ég hefði getað spurt um margt
og margt, um tildrög þess, sem
í I morgun talaði ég við mömmu ' gerzt hafði og atburðinn sjálfan,
| í síma. Hún var lasnari en svo, að, en ég kaus að láta kyrrt liggja.
Vesalings Dóra.
Hvers vegna? Vegna þess, að ég
vissi með sjálfri mér, að Filippus
var saklaus af öllum þeim grun-
semdum, sem ég hafði alið í hans
garð. Og nú spurði ég sjálfa mig:
Hvernig gaztu nokkru sinni efazt
um hann? Hvernig gaztu vantreyst
svo manninum, sem þú hafðir gefið
ást þína og traust'— manni, sem
hafði gengið að eiga þig af því
að hann elskaði þig?
F.g minntist þess, er ég heyrði
Dóru hvísla fyrir utan herbergis-
dyr mínar að næturlagi: Við verð-
um að spyrna móti broddunum
— hennar vegna? —•- Ef ég hefði
ekki verið blinduð af grunsemdum
hefði ég getað séð, að hún gat vel
hafa „sett þetta á svið“ fyrir utan
svefnherbergisdyrnar mínar — fyr
ir utan dyr blindrar systur sinnar,
sem hún vissi að leið illa af völd-
um afbrýðisemi. Auðvelt og au-
virðilegt að sama skapi.
En þetta er Iiðið og ég hugsa
um Dóru án allrar beiskju nú. Það
er svo bjart í kringum mig nú og
hamingja mín er svo mikil, að mér
finnst mér vera skylt að fyrirgefa
henni, uppræta alla beiskju út af
því liðna. Og ég er viss um, að
ég mun geta nefnt nafn hennar,
eins og aldrei hefði neitt illt gerzt,
ef einhver minntist á hana.
Ég fann nýlega armbandsúrið
hennar á skrifborðinu í herbergi
hennar. Það lá þar í Iítilli silfur-
skál. Og þar ætla ég að lofa því
að véra, og ef einhver kæmi þar
inn og spyrði hver ætti það, myndi
ég svara eðlilega og eins og ekkert
væri:
— O, þetta er úrið, sem hún
Dóra systir mín átti.
barnaúlpur