Vísir - 08.04.1963, Blaðsíða 11

V1S I R . Mánudagur 8. apríl 1963
//
©
tramhaldssaga
eftir Jane Blackmore

stjörnuskin
og skuggar
var þar. Hún sneri honum hægt
og varlega til þess að ekkert hljóð
heyrðist. Svo tók hún í snerilinn
og opnaði, en við það marraði i
hjörunum. Ilún stóð grafkyrr eins
og hún mætti sig ekki hræra.
Þt.ð var einhver hreyfing á gömlu
konunni í rúminu. Hún leit til henn
ar og sá móta fyrir andlitinu en
ekki hvort hún hefði opnað augun.
Hún beið. Lagði við hlustirnar.
Brátt heyrði hún, að hún svaf ró-
Iega.
Það var svo skuggalegt í stig-
anum, að hún sá næstum ekkert.
Olli það henni vonbrigðum. Hún sá
ekki einu sinni dökkan snerilinn á
l'ósmáluðum dyrunum niðri. Tepp-
ið var eins og grár skuggi Hún
reyndi að stappa í sig stálinu. Hvað
hafði hún eiginlega búizt við að
"inna þarpa Hcfði Rupert verið
þarna mundu þess ekki sjást nein
merki. Ekki f þetta skipti. Og sá,
sem var þarna fyrri nóttina vissi,
að dyrnar voru' læstar, og varð að
reyna að útvega sér lykil og það
mundi taka tíma.
Hún steig hratt noldcu '-ref nið
ur á við, og fann þá eitthvað við
öklann og hún hentist fram og nið-
ur. Þá^ vár nánast því, sem ein-
hverju hefði verið brugðið fyrir j
fætur henni. Hún reyndi að ná
t.aki á handriðinu, en gat það ekki,
og henni fannst hún vera að hrapa
. niður í eitthvert, botnlaust dýpi, en
i nýrri örvæntingarlegri tilraun
tókst henni að grípa í handriðið
og stöðva sig. Hún seig niður á
Hnén. Hún hafði ákafan hjartslátt
og beið nú skelfd og undrandi og
reyndi að jafna sig.
Hún horfði upp og sá nú eins og
ljósskímu í dyragættinni. Hún fálm
->5i sig áfram á hniámijv n->r< stig-
ann, því að hún var óstyrk í fót-
unum. Allt í einu gripu hendur
hennar um þunnan stálþráð, sem
strengdur hafði verið yfir efsta
brepið. Við vegginn hafði hann ver-
ið festur við málmkúlu en hinn
endinn var strengdur við stólpa í
handriðinu. Hún losaði um þráð-
inn og reis á fætur, en svo óttasleg-
in, að hún gat hvorki hrært legg ,
né lið. Hún minntist hótana Ru-
nerts. Hann hafði sagt: Ég gæti
gert hvað sem væri fyrir þig, Sorr-
el. Hvers vegna reyndi hann að
flýta fyrir dauða frú Vane? Og
voru þarna einhver tengsl á milli?
i — Hún vafði stálþræðinum saman
eins og í leiðslu. í öllu því róti,
sem var í huga hennar, var henni
aðeins eitt ljóst, og það var, að
hún vissj hver sá maður var, sem
vildi frú Vane feiga. Það gat ekki
verið neinn annar. Og það var hún
og aðeins hún, sem gat komið í
veg fyrir það. Hún varð að taka
sér þetta hlutverk og skeyta ekki
um neinar hættur.
Hún læddist varlega inn í svefn-
herbergið, eftir að hafa lokað og
læst dyrunum og gekk svo að rúm-
inu.
Það var barnslegur svipur á and-
liti frú Vane, eins og ekki er ótftt
um sofandi gamalmenni. Sorrel
hlýnaði allt í einu um hjartaræt-
urnar. Henni varð nú ljóst, að hún
elskaði þessa gömlu konu, litla
drenginn — og Davíð, — hún elsk-
aði þaú öll þrjú. Hún varð að
finna einhverja leið til þess að
vernda þau.
En hvernig gat hún verndað þau?
Stálþráðurinn í hendi hennar var
ekki nein sönnun. Og ef hún segði
Davíð að hverju hún hefði komizt,
hvað gæti hann þá gert?
Henni fannst allt í einu, að gamla
konan svæfi ekki — heldur þætt-
j ist sofa.
— Frú Vane, hvíslaði hún.
En hún hreyfði sig ekki. Kann-
ski var þetta vitleysa, Hún virtist
sofa vært. Og allt í einu fann Sorr-
el til þreytu, svo mikillar, að henni
fannst hún vera næstum örmagna.
Svo læddist hún inn í herbergi sitt.
Þegar hún var farin opnaði
gamla konan augun, Hún starði í
áttina til dyranna á herbergi Sorrel
með skelfingu í augum. Það kom
eins og hálfkæft andvarp af vörum
hennar um leið og hún tautaði:
— 0, guð minn góður, ekki þú,
Sorrel, ekki þú ...
— Nei, svaraði Davíð. Hann
hækkað röddina meira en hann
var vanur. Ég trúi því ekki.
Frú Vane reyndi að rýna gegn-
um þoku grunsemda og hugboðs.
Hún var næstum heltekin af gigt.
Fætur stlrðir og liðamót, fingur
bognir. Og þegar gigtarköstin voru
verst, gat hún varla lyft höfði frá
svæfli.
— Þú trúir því þá ekki, að hún
hafi komið inn til mín í nótt?
spurði hún.
— Hafi hún gert það, var það
bara til þess að komast að raun
um að allt væri í lagi.
Davíð gekk fram og aftur á flöt-
inni. Hann hafði komið þennan
morgun vegna þess að móðir hans
hafði hringt til hans og beðið
hann að koma. Hann sá undir eins
hversu áhyggjufull hún var og hve
mjög hún þjáðist. Hann hafði dúð-
að hana vel og sett hana I gamla
hjólastólinn og ýtti honum niður
garðbrekkurnar á grasbletti við
garðtjörnina, en þar af alltaf lygnt.
Þarna var mjög friðsamlegt. —
Þarna gat hann séð að hálfu hul-
inn milli eikitrésgreinanna gamla
hjálkakofann, sem hann hafði byggt
sem barn. Kaðalstigi hékk enn nið
ur af greininni, en það vantaði
margar þverspýtur í hann. Hann
fékk samvizkubit, Hann hafði lof-
að Jónatan að gera við hann.
Hann var óeirinn og kvíðinn.
Hinum megin við tjörnina glitti á
rauðgullið laufið á trjánum —
grænt og rauðgullið. Og þar leit
hann hina fögru og grannvöxnu
Sorrel, klædda grænum kjól. Haust
ið, það er hennar árstíð, hugsaði
hann. Jónatan var á einlægu iði
kringum hana. Hann hélt á rauð-
um flugdreka og Sorrel hélt í
bandið.
— Þegar ég sleppi, kallaði Jóna-
tan ... Davíð heyrði glöggt hvað
hann sagði.
Hann gekk aftur að stól móður
sinnar.
— Heyrðu nú, mamma, sagði
hann og horfði fast á hana. —
Reyndu nú að hugleiða þetta ró-
lega — þú mátt ekki „fá þetta
á heilann".
— Ofsóknarbrjálæði, það er
það, sem þú átt við, sagði hún og
var sem gneistar hrykkju úr aug-
um hennar.
— Það sagði ég ekki.
— En það var það ,sem þú áttir
við.
Hann settist á flötina hjá hjóla-
stólnum hennar og teygði fram
lappirnar.
— Sorrel hefir enga ástæðu til
þess að gera þér illt, sagði hann
— hálfvegis í meðaumkvunar-, hálf
vegis í gremjutón.
Hlátur Sorrel barst allt í einu
til þeirra.
Og svo hrópaði Jónatan himin-
lifandi:

Innlifun.
— Það tókst. Hann flýgur!
— Hlustaðu á þau, — finnst
þér líklegt, að þetta sé kona, sem
hefir illt í huga.
Frú Vane hreyfði til fæturna.
Þótt hún væri vel dúðuð, var henni
kalt og gigtin kvaldi hana.
— Davíð. Hann horfði á hana.
Drættirnir í andliti hennar virtust
allt í einu skarpir. Hann leit á
æðaberar, kræklóttar hendur henn-
ar og þjáninguna i svip hennar.
— Já, svaraði hann af við-
kvæmni. Um hvað viltu spyrja?
Hún horfði rólega á hann.
— Ertu á gó^ðum vegi að verða
ástfanginn af henni?
— Ég er bráðum þrítugur, Finnst
þér ekki bráðum vera tími til kom-
inn, að ég fari að svipast um eftir
konu?
Hún dró andann eins og hún
skyndilega væri gripin mæði.
— Ég hafði gert mér vonir um,
að þú veldir Lauru.
— Ég veit það.
— Veizt -— þú — það?
— Sorrel sagði mér það.
Hann hristi höfuðið og horfði
á hana og bætti við:
— Þetta var ekki fallegt af þér,
mamma Það kom eins og dálítil
harka í svip hennar.
— Laura tilbiður þig, Davíð.

gy agÉjHgljp'
0S7
Loftfesting
Veggfesting
IHIæium upp
Setjum upp
SlMI 1374 3
LfNDARGÖTU 2.5
Tarzan heyrði greinilega tal aði hinn. „Bíðið", hrópaði Tarz- Skömmu síðar var reipi látið
tveggja manna. „Náðum við an, „þetta er Tarzan, konungur síga niður til hans. Þegar Tarz-
því?“ sagði annar. „Nei,“ svar- skóganna". an var kominn upp á gryfju-
TaKZAN WAS A&OUT TO CALL
TO ONE 0? HI5 ANIMAL CRIEKJRS
FOK HELR WHEN HE HEAKI7
SOMÆ A\OVEK\ENT ASOVE. . .
barminn, hrópaði hann: „Zimbu
vinur minn. Undariegt að við
skyldum hittast hér."
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
STEINU OG DÓDÓ,
Laugavegi 11, sfmi 24616.
P E R M A, Garðsenda 21. slmi
33968 Hárgreiðslu- og snyrtlstota
Dömur, nárgreiðsla við allra hæfl.
rJARNARSTOFAN,
rjarnargötu 10, Vonarstrætismeg
in. Slmi 14662.
Hárgreiðslustofan
HATÚNI 6, simi 15493.
Hárgreið'ustofan
SÓLE Y
Sólvallagötu 72,
Simi 14853.
Hárgreiðslustofan
PIROLA
Grettisgötu 31, slmi 14787.
Hárgreiðslustofa
ESTURBÆJAR
Grenimel 9, simi 19218.
Hárgreiðslustofa
SVÖNU ÞÓRÐARDÓTTUR,
Freyjugötu 1, sími 15799.
Hárgreiðslustola
AUSTURBÆJAR
(Maria Guðmundsdóttir)
Laugavegi 13. sími 14656.
Nuddstofa á sama stað,
22997 • Greftisgótu 6J
Nælonundirpils
Verð kr. 85.00
nmm