Vísir - 22.04.1963, Blaðsíða 9

VISIR . Mánudagur 22. apríl 1963.
Spjaílað við Elizabeth
Hodgshon ballettkenn-
ara Þjóðleikhússins
„Einn, tveir... vinstri,
hopp — einn, tveir,
ágætt, svona ... já,
svona!“
Það er mikið um að vera í
ballettskóla ÞjóðleikhUssins.
Ungu dansmeyjarnar leggja sig
allar fram. Nú er um að gera að
standa sig, því að prófin eru
fram undan, og það engin venju-
leg próf — fyrir mánaðamótin
er von á prófdómara frá Royal
Academy of Dancing I Bretlandi,
þeirri virðulegu og mikilsvirtu
stofnun. Engin furða, þótt taug-
arnar séu dálítið spenntar.
Kennarinn, Miss Elizabeth
Hodgshon, þýtur fram og aftur
um gólfið, hrópar fyrirskipanir
á ensku, leiðréttir, gefur sýnis-
horn. Engu má muna, linan verð
ur að vera hrein og óbrotin, jafn
vel ein lítil handhreyfing getur
eyðilagt fallegustu arabesque,
allur líkaminn verður að vera
undir fullkominni stjóm. Það er
enginn hægðarleikur að vera
ballettdansari — kannske gerir
engin listgrein jafnógnarlegar
kröfur til túlkenda sinna.
„Þú kvíðir auðvitað ekki síður
fyrir en þær?“
„Nei, áreiðanlega ekki. Ég er
ánægð með framfarimar hjá
þeim í vetur, en nokkrir mán-
uðir eru svo stuttur tími, að
maður getur ekki gert nærri
nóg. Fyrst þurftu þær að venj-
ast mér og mínum kennsluað-
ferðum, sem voru þeim nýjar,
svo er vandamálið að gera sig
_ skiljanlegan — æ, ég vildi, að
ég kynni fslenzku!"
„En mér sýndist þær alveg
skilja þig, þó að þú talaðir tóma
ensku og frönsku".
„Þær eru farnar að finna
þetta á sér. Fyrst varð ég allt-
af að sýna þeim hverja einustu
hreyfingu, en núna gengur það
miklu betur. Þær þurftu lfka að
læra frönsku nöfnin á sporun-
um og svo margt og margt. Það
er nóg að kunna bara sporin,
ballettinn felur f sér ótalmargt
annað en dansinn einan".
íslenzkur ballett.
„Þú kemur aftur næsta vet-
ur?“
„Já, ég kem aftur. Þetta er
erfitt starf, en það er líka lif-
Vlð kennslu í ballettskólanum.
„Ó, það gerist nú ekki á
nokkrum mánuðum! En fyrst er
að leggja grundvöllinn. Sem
stendur býður ballettinn ekki
upp á mikla framtfðarmöguleika
á íslandi, en þetta getur allt
breytzt, og^ þá er betra að vera
viðbúinn — undirbúningurinn
verða að læra að spila á hljóð-
færi, enda er ómögulegt að
hugsa sér ballett án tónlistar.
Jafnvel þó að engin músik sé
við ballett, verður dansarinn að
finna hana í sjálfum sér. Og í
öllum ballettskólum þarf að
hafa mikla tónlistarkennslu, ef
Of hávaxin.
„Hefurðu ekki dansað á sýn-
ingum?“
„Jú, ég hef dansað sóló í
ýmsum söngleikjum eins og t.
d. Leðurblökunni, Oklahoma,
Annie, Get Your Gun, o. fl. En
Islenzkur
í sköpun!
Miss Hodgshon klappar sam-
an lófunum, og kennslu er lok-
ið. Námsmeyjarnar blása mæð-
inni, þurrka svitann af enninu,
tínast síðan út. En þær eru tæp-
lega uppgefnari en kennslukon-
an sjálf. Hún er líka móð og
rennblaut af svita, og hún varp-
ar öndinni léttara, þegar hún
getur setzt niður og látið fara
vel um sig.
Fyrstu R. A. D.-próf
á íslandi.
„Við erum allar ein tauga-
hrúga“, segir hlín brosandi.
„Maður veit aldrei, hvemig fer
f prófunum, þó að allt gangi vel
í tímum. En ég vona það bezta“.
„Hvenær kemur prófdómar-
inn?“
„í lok þessa mánaðar. Annars
býst ég við, að Þjóðleikhús-
stjórinn láti blöðin vita, þegar
þar að kemur, svo að ég ætti
ekki að segja of mikið. En þetta
er mjög mikilvægt, því að það
er í fyrsta sinn sem R.A.D.-próf
hafa verið tekin á íslandi. Próf-
dómarinn, sem kemur, Miss Mar
ion Knight, er einn af þeim
beztu, sem við höfum“.
„Og gefa þessi próf einhver
réttindi?"
„Já, þær, sem standast þau,
eru um leið orðnar fullgildir
nemendur-f Royal Academy of
Dancing og geta stundað þar
nám, ef þær fara til Bretlands.
Og auk þess hafa þær rétt til
að keppa um skólastyrki, sem
R.A.D. veitir efnilegum nemend
um. Það er líka gott fyrir þær
að ganga undir próf, því að þá
fá þær betri mælikvarða að
miða við í framtíðinni“.
andi og skapandi, maður er að
byggja upp og hlúa að ungum
gróðri. Og mig langar að fylgj-
ast með árangrinum að minnsta
kosti fyrst um sinn“.
„Hvemig lízt þér á möguleik-
ana að koma hér upp íslenzkum
ballettflokki?"
Elizabeth Hodgshon.
verður að fara fram núna, því
að það tekur alltaf nokkur ár
að koma upp góðum ballett-
flokki. Og skólastarfið þarf að
skipuleggja betur og bæta við
námsgreinum".
„Hvað eru nemendumir marg-
ir?“
„Eitthvað um 170. Alltof
margir fyrir mig eina, en mér
hefur verið lofað aðstoðarkenn-
ara næsta vetur. Þá þurfum við
að skipta þessu 1 fleiri deildir,
bæta við námsgreinum eins og
karakterdansi, þjóðdönsum, lát-
bragðslist o fl. í vetur hef ég
ekki komizt yfir neitt nema rétt
tæknina. En mig Iangar að
kenna þeim dansa ‘ úr frægum
ballettum og gera námið meira
alhliða".
„Em engir drengir í ballett-
skólanum?"
„Jú, það em 14 drengir, en
þeir em flestir byrjendur og
mjög ungir. Þeir em fullir af
áhuga alveg eins og stúlkumar".
Tónlistarkennslu
ábótavant.
„Hvað myndirðu segja um
hæfni íslenzku nemendanna
samanborið við dansara af öðr-
um þjóðernum?"
„Þeir hafa einn slæman galla
— þá skortir tilfinningu fyrir
músíkinni. Líklega er ekki nóg
um tónlistarkennslu í skólun-
um. í brezkum skólum er t. d.
mikið kennt um tónlist og
hvernig hægt sé að læra að
njóta hennar, það eru nemenda-
hljómsveitir í flestum venjuleg-
um skólum, og börnin læra tón-
fræði, tónlistarsögu og hljóð-
færaleik. Allir dansnemendur
vel á að vera. Hljóðfærið, meló-
díurnar, andinn í músikinni —
þetta er sjálf sál ballettsins".
Hún stendur upp og tekur
nokkur spor á gólfinu. „Þetta
er alltof hart gólf, það er bein-
Ifnis hættulegt að dansa ballett
á steingólfi. En þeir lofuðu mér
því hátíðlega, að ég skyldi fá
gott trégólf fyrir næsta vetur,
og ég vona, að þeir standi við
það!“
Samdi dansana
í Pétri Gaut.
öðm hverju ganga hinar kyn-
legustu vemr gegnum salinn.
Það em púkar og þursameyjar
úr höll Dofrans, því að sýning
stendur yfir á Pétri Gaut. í há-
talaranum heyrast miklar æs-
ingaræður frá sviðinu. Gunnar
Eyjólfsson er orðinn hás af
dramatfk.
„Æfðir þú ekki dansana í
Pétri Gaut, Elizabeth?"
„Jú, og samdi þá líka. Ég von-
ast til að gera meira af slíku
næsta vetur".
„En hvemig er með þig sjálfa
og þínar æfingar? Finnst þér
ekki erfitt að halda þér í þjálf-
un án kennara?"
„Jú, það er nú það versta.
En ég er svo óttalega löt eins
og flestir dansarar — við verð-
um alltaf að hafa einhvern, sem
rekur okkur áfram. Við og við
rýk ég upp og segi við sjálfa
mig: „Svona, þetta dugir ekki
lengurl Nú verður þú að taka
þig til og keppast við!“ En það
stendur ekki lengi. Þegar ég kem
til London, ætla ég strax að
fara í tíma“.
ég gat ekki orðið ballettdans-
mær, af þvf að ég er of há-
vaxin“.
„Hvað ertu há?“
„1.70. Það er mjög slæmt
fyrir dansmeyjar að vera svo
hávaxnar: Ég var pínulítil,
þangað til ég varð fimmtán ára,
en þá fór ég að vaxa og vaxa,
og á einu ári stækkaði ég svo
mikið, að allir mínir framtfðar-
möguleikar og loftkastalar
hrundu f rúst. Það var hræði-
legt. Ég get ekki lýst þvf, hvern-
ig mér leið. En ég gat ekki hætt
að stækka, hvernig sem ég fór
að, og varð að taka því eins
og hverjum öðrum forlögum.
Svo Iærði ég að kenna f stað-
inn“.
„Og hvernig fellur þér það?“
„Vel. Ja, stöku sinnum er það
ergilegt og þreytandi, en það
em flest störf einhvern tíma,
hversu skemmtileg sem þau
kunna að vera. Það er kenn-
arablóð í ættinni minni, og ég
hef víst erft eitthvað af því. Og
ég hugsaði mér álltaf, að ég
vildi heldur verða góður kennari
en léleg dansmær — ég veit
svo sem ekki, hvort það hefur
tekizt, en ég reyni eins og ég
get. Og mér finnst vænt um
nemendurna mfna“.
Sumarblíða
á íslandi.
„Hvernig kanntu við þig á
íslandi? Nú ertu búin að vera
heilan vetur, og ekki geturðu
sagt, að þú hafir verið óheppin
með veðrið!“
„Nei, öðru nær. Ég var alltaf
að fá bréf að heiman, þar sem
Framhald á bls. 10.
I