Vísir - 26.04.1963, Blaðsíða 7

VlSIR . Föstudagur 26. apríl 1963.
7
Köngulóin: Erlingur Gíslason og Haraldur Bjömsson.
GRIMA:
ÞRÍR LEIKÞÆTTIR
Partí: Kristín Magnúsdóttir, Nína Björk Ámadóttir og
Erlingur Gíslason.
inn sé á yfirborðinu sóttur í líf
Sesars Borgía, Alexanders 6.
páfa, Lúkrezíu og Don Sjúans
eru þessi höfn þó að minni
hyggju fyrst og fremst til þess
ætluð að birta þekktar stærðir
til að eiga auðveldara með per-
sónusköpun. Og það tekst ein-
mitt ágætlega vel, sérstaklega
með stærstu hlutverkin tvö sem
öllu máli skipta. Þátturinn birtir
manni einkennlega reynslu, veit
ir áhorfandanum sýn inn í hugar
heim hrottaskaparins sem dylst
undir kátlegu yfirborði.
Helgi Skúlason nær mjög
sterkum tökum á þættinum, nýt-
ir leikarana til hins ýtrasta og
vinnur ótvíræðan sigur sem
leikstjóri. Allt einkennist af
festu og öryggi og nákvæmni
svo hvergi ber út af. Drýgstan
þátt í ágæti sýningarinnar á
Haraldur Bjömsson. Ég vildi
mega afgreiða leik hans með
einu orði: snilld. Erlingur Gísla-
son sýnir einnig mjög góðan
leik á móti Haraldi; tvímæla-
laust bezti Ieikur hans til þessa
og sýnir svo ekki verður um
villzt að Erlingur er vaxandi leik
ari sem vænta má mikils af í
framtíðinni. Helga Bachmann er
fögur kona og nýtur vel hið litla
hlutverk Lúkrezíu ogPétur Ein-
arsson sem áður hefur vakið á
sér athygli sýnir hér enn góða
leikhæfileika,
ÞÓTT hér hafi ýmislegt verið
gagnrýnt í verkum Odds Bjöms-
sonar dylst engum sem þessa
sýningu sá að hann býr yfir
miklum hæfileikum sem leikrita
skáld. Kemur það einkum fram
í því hve vel honum tekst að
knýja málið til fylgis við sig 'og
ná miklu lífi út úr einföldunk
hlutum. Þessir einþáttungar spá
góðu um framtið Odds Bjöms-
sonar. Af þeim sökum vil ég
þakka Grímu fyrir að kynna
verk hans og fyrir það að sýna
okkur hvað einþáttungar eru í
rauninni skemmtilegt form þótt
þeir virðist eiga nokkuð erfitt
uppdráttar. Þá er ekki annað en
færa fram ámaðaróskir í til-
efni af vel heppnuðum sýning-
um og hvetja fólk til þess að
gefa fyllsta gaum að því sem
hér er á ferðinni.
Njörður P. Njarðvík.
EFTIR ODD BJÖRNSSON
LEIKSTJÓRAR: HELGI SKÚLASON OG GISLI ALFREÐSSON
Leikflokkurinn Gríma hefur
frá upphafi þjónað nýstárleik-
anum og á þakkir skilið fyrir
það. Grfma kynnti Max Frisch
fyrir reykvfskum leikhúsgestum
og hefur síðan haldið áfram
kynningum sínum við misgóðar
undirtektir en óbilandi þraut-
seigju. Á miðvikudagskvöldið
kynnti Grfma Odd Bjömsson fyr
ir leikhúsgestum en útvarps-
leikrit hans Einkennilegur mað-
ur var flutt fyrir nokkru. Ungir
leikritahöfundar eiga sem kunn-
ugt er f fá hús að venda með
sýningar á verkum sfnum og
ærið oft hafa þau fáu hús reynzt
þröng inngöngu. Af þeim sökum
hafa tilraunaleikhúsin svo-
nefndu alls staðar gengt mikils-
verðu hlutverki vegna þess að
sjónarmið þeirra eru önnur og
ekki eins einstrengingsleg og
hinna virðulegu leikhúsa. Til-
raunaleikhúsin eru djarfari og
tefla í meiri tvísýnu, þess vegna
er yfir þeim einhver ferskur
blær. Þessu hlutverki hefur
Grfma gengt með prýði og aukið
skemmtilegri fjölbreytni f leik-
listarlíf Reykjavíkur.
Hins vegar ieyndi þátturinn því
ekki að hann er skrifaður af
manni sem hefur margt til
brunns að bera. Innan um eru
skemmtilegar setningar og eink-
um tekst framhaldssagan sjálf
vel.
Báðir skiluðu leikararnir hlut-
verkum sínum þolanlega og
Valdimar Lárusson þó sýnu bet-
ur sem von var til þar sem hann
er miklu vanari leikari. Sýnir
hann betri mímík en áður hefur
til hans sézt og raddbeiting var
með ágætum. Sveinbjörn Matthí
asson er byrjandi á leiksviði og
ber þess nokkur merki. Hann
fellur vel í hlutverkið hvað
lfkamsburði snertir en ýkir um
of andlitsdrætti t. d. notar hann
munn og tungu óhóflega mikið
meðan hann er að hlusta á fram
haldssöguna en það kann þó að
vera sök leikstjórans, Helga
Skúlasonar, sem að öðru leyti
svo sannarlega ekki að ófyrir-
synju að menn eru farnir að láta
sér detta í hug að sálin sé ekki
til. Þegar maður horfir á sam-
kvæmi eins og það sem hér er
til sýnis er til dæmis afskaplega
erfitt að láta sér detta í hug
að fólk sé gætt ódauðlegri sál.
Hér er tómið dýrkað og asninn.
Oddur Björnsson hefur miklu
meira vald á þessu viðfangsefni
en kyndurunum því þetta þekkir
hann af eigin raun eins og flestir
Reykvíkingar. Hér iðar líka allur
þátturinn af lífi, stundum meira
að segja að manni finnst nóg
um. Það er þess vegna hreinn
óþarfi að grfpa til billegra
bragða eins og hér er stundum
gert af höfundi og leikstjóra
með því t. d. að setja svart
nef á ráðherrann, leiða fram
hross og risaeðlu. Þótt þessu
væri öllu sleppt hefur þátturinn
lítils misst. Gísli Alfreðsson
KÖNGULÓIN.
VIÐ LESTUR
FRAMHALDSSÖGUNNAR.
Fyrsti einþáttungurinn af
þremur nefnist Við lestur fram-
haldssögunnar og gerist I klefa
tveggja kyndara. Höfundur
bregður á Ioft snöggri mynd af
andleysi og tómleika heimskra
manna. Þessi þáttur er lakastur
hinna þriggja og mest fyrir það
að kyndaramir em báðir gerðir
að hreinum bjánum. Myndin
verður dauf og lífvana af því
hvergi örlar á neinum átökum.
Auk þess býður mér grun að
höfundur þekkir ekki sjómenn.
Það er í þeim meiri kergja og
festa en þessum kyndurum.
hefur leyst verk sitt vel af
hendi. Hann hefur lagt áherzlu
á ömurleikann og tómleika-
kenndina sem hefði þó ef til vill
mátt ná enn betur fram með not
kun hljóða t. d. með lágum vélar
dyn.
PARTÍ.
Næsti þáttur er býsna lifandi
og beitt ádeila á „samkvæmis-
líf“ ákveðins hluta Reykvíkinga
nú á dögum. Þótt ærið margt
sé fært í stílinn og stundum an-
að í hreinan absúrdisma munu
margir kannast við sitt af hverju
úr þessu líflega partíi. Það er
leikstjóri nær hraða í sýninguna
og góðum heildarsvip en sums
staðar skortir nokkuð á ná-
kvæmni. Ekki er ég heldur alls
kostar ánægður með alla hlut-
verkaskipun. Gæinn er til dæm-
is hvergi nógu gæjalegur og
stingur f stúf við pæjuna, Ást-
hildi Gísladóttur, sem stendur
sig með ágætum og „átti“ allt
sviðið um hrfð. Þá er bóndinn
einnig alltof utanveltu í með-
förum Grétars Hannes og ég hef
tilhneigingu til að skrifa það á
reikning leikstjórans. En þetta
eru minni háttar atriði sem vega
hvergi nærri upp á móti því sem
til Iofs má segja um sýninguna.
Erna Guðmundsdóttir skilaði
ágætum leik með mikilli gleði og
sannfæringarkrafti. Einnig kom
Kristfn Magnús á óvart með
snotrum leik, en hún er byrj-
andi. Erlingur Gfslason lék ráð-
herrann með glæsibrag og ég
vil leyfa mér að fagna því að
sjá Valdimar Helgason aftur
á leiksviði eftir langt hlé. Valdi
mar Helgason er á margan hátt
traustur og öruggur leikari þeg-
ar hann fær hlutverk við sitt
hæfi og í þessari sýningu var
hann á réttum stað. Valdlmar
Lárusson lék Jobba ágætlega
framan af en ekki get ég alls
kostar fellt mig við flutning
hans á ræðunni, þar tókst hon
um ekki að vera drukkinn á
nægilega eðlilegan hátt. Pétur
Einarsson, Nína Björk Matthfas-
dóttir og Sveinbjörn Matthías-
son fara með smærri hlutverk.
Vi5 lestur framhaldssögunnar: Valdimar og Sveinbjöm
Matthíasson.
Með síðasta þættinum rís leik
sýning Grímu hæst í öllum skiln
ingi. Höfundurinn seilizt þar
lengst til fanga og tekst að skapa
eftirminnilegt listaverk þótt
stutt sé og ef til vill eilítið fálm-
kennt. Þátturinn gneistar af Iífi,
átökin eru mikil, hröð og glímu-
tökin fast spennt. Þótt þáttur-