Vísir - 26.04.1963, Blaðsíða 11

V í S I R . Föstudagur 26. apríl 1963.
11
♦THAT'S PINE- F’AK< the
VEHICLE ASIP’ LET'S GET
SUSVl'ORPEREP TH£ AF’E-MAN
JomJ " ■
CsJmpo , I /PspwflSv i
THE GROUPj WITH TARZAN LEA7ING THE
WAV, PROCEE7E7 ALOWG THE TRAIL
THAT LE7 TO THE TRAP. , , ,
PUtr. by í'nited F*«tur< Syndicate. inc
Hópurinn, með Tarzan í farar- gildran var. Þetta er gott. Stöð- byrja, sagði apamaðurinn. Hundarnir verða hérna í nótt.
broddi hélt nú af staðnum sem vaðu bílinn, og svo skulum við
€>©
tramhaldssaga
eftir Jane Blackmore
KS3m
©
skuggar
Andartak hjúfraði hún sig upp
að honum, svo losaði hún sig úr
faðmlögum hans og gekk nokkur
skref frá honum.
— , þú elskar mig, en frú Vane?
Hvernig lítur hún á málin? Hvernig
er tilfinningum hennar varið?
Kannski vill hún ekki að ég verði
kyrr, þegar hún fær að vita sann-
leikann. Kanski verður hún þá
hrædd við að hafa mig í þjónustu
sinni.
Hann stóð þögull stundarkorn.
Svo sagði hann:
— Jónatan var uppi í kofanum
i trjákrónunni síðdegis í dag.
Hún snéri sér snöggt við ogtil-
lit augna hennar sýndi, að ný von
hefði kviknað í huga hennar.
— Sá hann það sem gerðist?
Hann hristi höfuðið.
— Ég veit varla hvað segja skal.
Ég reyndi að spyrja hann spjörun-
um úr. Hann rausaði heilmikið um
slöngu.
— Slöngu, sagði hún vonsvikin.
— En ég er ekki viss um, að
ímyndunaraflið hafi hlaupið með
hann í gönur, en fari f heitasta —
ég botna ekki í þessu. Ég efast
þó ekki um, að hann átti við eitt-
hvað sérstakt.
— Ó, ef ég hefði ekki sofnað,
kveinaði hún.’"~
Ég hefi verið að hugsa um þetta
fram og aftur, sagði hann. Og ég
hefi komizt að raun um, að ein-
hver hafi getað læðzt að limgirð-
unni eftir stígnum, numið staðar
fyrir aftan hana, rétt þar sem stóll-
inn var.
Hún steig fram. Hún horfði nú
beint í augu hans. Það var eins og
hún gæti lesið hugsanir hans.
— Og kippt upp hemilshand-
fanginu?
— En stóllinn var næstum einum
metra frá limgirðingunni. Hefði
einhver komið þarna í þessum til-
gangi hlýtur Jónatan að hafa séð
hver það var.
— Slanga, — hugsaði hún upp-
hátt og lagði aftur augun meðan
hún einbeitti sér að því að finna
einhverja smugu til lausnar gát-
unni.
Allt í einu opnaði hún augun.
— Nú dettur mér nokkuð í hug
»gði hún í æsingu. Stafurinn.
— Þú veizt við hvern ég á.
— Það er ekki óhugsandi, sagði
hann.
— Við skulum leita að honum
og fara upp til Jónatans og spyrja
hann frekara.
Hún þaut fram í forsalinn og
hann á eftir. Þar var kínversk
krukka, sem stungið var f regn-
hlífum og göngustöfum. Sorrel
þreifaði um öll handföng, þótt hún
hefði þegar séð, að stafinn vantaði.
— Hann er þar ekki.
— Já, en hver er hann?
Hann greip um hönd hennar,
þegar hún ætlaði að þjóta fram
hjá honum. Hún leit upp, horfði á
hann. Hann ætlaði að aðvara hana
en hann sá bænartillit og blilc von-
ar í augum hennar, og hætti við
það, brosti aðeins og dró hana með
sér út um bakdyrnar út í garðinn.
Vasalukt var á sínum stað við
dyrnar. Hann tók hana og kveikti
á henni. Þau gengu hratt án þess
að mæla orð af vörum, — eins og
þau væru smeyk við að slökkva
vonarneistann, sem kviknað hafði.
Þau gengu eftir stígnum að lim-
girðingunni' ofan slakkan niður að
tjörninni. Davíð hélt luktinni
þannig, að ljós bar á stiginn fram
undan. Annars voru þau umvafin
myrkri og loftið var kalt og rakt.
Sorrel var hrollkalt.
Þau gengu hægt með fram lim-
girðingunni og leituðu og Davíð
beindi ljðsgeislanum inn á mílli
runnanna.
En þau fundu ekki stafinn.
— Ég ól í rauninni enga von,
sagði hún þegar leitinni var lokið.
— Það er alltaf von, sagði hann
og reyndi að mæla í sannfærandi
tón, en mistókst það.
— Davfð, hvfsiaði Sorrel, en
sagði svo ekkert meira. Hún skalf
af kulda.
— Við skulum flýta okkur inn,
sagði hann.
— Þetta er allt tilgangslaust,
sagði hún.
— Það hlýtur að vera hægt að
finna eitthvert sönnunargagn sagði
hann, komast að einhverju, sem
leiðir sannleikann f ljós. Kannski
það verði ekki eins erfitt og þú
heldur, ef bara hugrekkið bilar
ekki.
Hann hló stuttum hlátri. Svo
Iagði hann af stað, en Sorrel stóð
kyrr. Henni fannst sem bundið
væri b!ý við fæturna og hún gæti
ekki hreyft sig úr sporunum, næst-
um eins og verið væri að draga
hana niður á kalda, raka jörðina,
og henni flaug í hug að kannski
CR3PHMU£r

Sagði ég þér ekki að það væri hreint brjálæði að byggja snjóhús-
ið á skriðjökli.
gæti verra komið fyrir hana en
leggjast þarna niður, og liggja þar
uns hún fyndi ekki til lengur, en
nú kipptist hún við því að Davíð
hafði snúið við, er hún varð honum
ekki samferða, og geislinn frá vasa
ljósi hans féll beint í augu henn-
ar.
— Hvað er að?, kallaði hann.
— Beindu ekki ljósinu beint í
augu mér, bað hún og bætti svo
við:
— Ég skal koma.
Hún gekk hægt til hans og svo
urðu þau samferða heim að húsinu.
Dyrnar að garðinum stóðu opnar.
Hann lét hana fara inn fyrst, svo
lokaði hann dyrunum á eftir þeim
Þau námu staðar f forsalnum og
hann horfði á hana rannsakandi
augum, eins og hann byggist við
að geta fengið eitthvað svar hjá
henni.
— Við verðum að finna stafinn
sagði hann.
— Hann getur svo sem verið
hvar sem er, sagði hún dauf í dálk-
inn.
— Eða rétt fyrír framan nefið á
okkur.
— En værum við nokkru nær,
ef við fyndum hann, sagði hún
en hann neitaði að gefast upp.
— Hann hlýtur einhvers staðar
að vera, sagði hann ákveðinn.
— Diana var í borðsalnum. Við
skulum byrja þar. Hún fór hægt
á eftir honum. Ljóst loftið varpaði
kaldri birtu á herbergið og henni
fanst tómlegt þarna, er hún horfði
á eftir honum ganga innar.
Hún sá lá’gt borð með whisky-
flösku og tómu glasi.
— Hún sat hérna, sagði hann,
i þessum stól.
Hann kraup þar á kné, reis svo
snöggt á fætur og kallaði með
sigurhreim í röddinni:
— Hér er hann!
Sorrel var við hlið hans á næsta
andartaki. Hann hafði risið upp
og hélt á stafnum. Stafurinn var
út skorinn, handfangið minnti ó-
neitanlega á slönguhöfuð.
— Diana, sagði hún felmtri lost-
in.
— Hún var drukkin, sagði hann.
Hún hristi höfuðið. Hún gat
ekki trúað, að þannig lægi í þessu.
— Þetta er ótrúlegt í hæsta
máta, sagði hún
— Það er einmitt þess vegna,
sem ég held, að það gæti verið hún.
Hinar tilraunirnar báru slægð vitni
— þetta var of klaufalegt til þess
að um sömu persónu gæti verið
að ræða.
— Ég get ekki trúað þessu.
— Geturðu það ekki? Þú veizt
i hvaða hugarástandi hún-er. Hún
drakk frá sér allt vit. Hún er ekki
vön þvf. Hvers vegna tók hún það
í sig að verða út úr drukkin? Auð-
vitað til þess að geta gleymt. Er
ekki hugsanlegt, að hún hafi brugð
ið sér út meðan hún enn gat stað-
ið á löppunum, látið undan andar-
taks freistni og hraðað sér svo
inn og haldið áfram að drekka,
til þess að deyfa hugsanirnar?
— Hafi hún haft hugsun á þéssu
| hefði hún sett stafinn á sinn stað.
, En það gleymdist henni vegna
þess að sennilega hefir verið að
svífa meira og meira á hana. Hann
fór að ganga í áttina til dyranna.
— Við skulum spyrja Jónatan
hvort það hafi verið þessi, sagði
hann.
Hún gekk á eftir honum upp stig-
ann. Hugsanir hennar voru á ringul
reið. Jáfnvel þótt Davfð gæti sér.
rétt til um hvernig allt hefði at-
vikazt að hvaða gagni gat það
komizt að hafa fundið stafinn.
Davíð var í mikilli hugaræsingu
en hún vissi af biturri Teynslu
hversu erfitt getur verið að sanna
sakleysi sitt. Ef Diana neitaði —
og auðvitað mundi hún neita —
gæti enginn sánnað neitt.
ESsSEiessbÐE’ð
Strouborð
Æ
i
. \
"THE I70GS WILL SP’ENP’
THE NIGHT IN THIS HOLS!"
Svona stór og sterkur maður
eins og þér, ætti heldur að ræna
banka ....
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
STEING OG DÓDÓ,
Laugavegi 11, sími 24616.
P E R IVI A, Garðsenda 21. slnil
33068 Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Dömur, nárgreiðsla við allra hæfi.
TJARNARSTOFAN,
Tjarnargþtu 10. Vonarstrætismeg
in. Sími 14662.
Hárgreiðslustofan
HÁTÚNI 6, sími 15483.
Hárgreið. 'ustofan
S 0 L E Y
Sólvallagötu 72,
Simi 14853.
Hátgreiðsiustofan
PIROLA
Grettisgötu 31, sími 14787.
Hárgreiðslustota
ESTUR8ÆJAR
Grenimel 9, simi 19218.
Háigreiðslustofa
SVÖNU ÞÓRÐARDÓTTUR,
Freyjugötu 1. simi 15799.
Hárgreiðsiustola
AUSTURBÆJAR
(Maria Guðmundsdóttir)
Laugavegi 13. sími 14656.
Nuddstofa á sama stað.