Vísir - 11.05.1963, Síða 15

ITÍSIR . Laugardagur 11. maí 1963.
t------------- nfiiiiiiiaaa»í!iwimi»

15
©©
tramhaldssaga
eftir Jane Blackmore
stjörnuskin
og skuggar
bugaðist. Hún þrýsti höndum að
brjósti sínu eins og til þess að
draga úr slögum hjartans, sem
voru svo áköf, að það var eins og
allt væri að springa. Samtimis
leit hún með óttatillit í augum í
kringum sig, eins og í von um að
finna eitthvað, eitthvert sönnunar-
gagn, eitthvað, sem gæfi einhverja
vísbendingu.
En allt var á sínum stað. Allt
virtist vera með sömu ummerkj-
um og kvöldið áður. Hún leit á
snyrtiborðið með kremkrukkum,
rétti allt í einu fram hönd sína,
eins og í leiðslu, eins og hún.hefði
séð eitthvað, fundið eitthvað. Hún
var næstum eins fljót að fram-
kvæma og hugsa. Hún stakk hend-
inni f vasann og dró upp vasaklút
og stakk litla glerhylkinu í hann
og stakk svo hvorutveggja í vasann
Hún hafði gætt þess að snerta
það ekki með fingurgómunum.
Og nú komst allt 1 einu hraði
á hugsanir hennar. Hún fór að
hugsa skýrt og ákveðið. Nú mátti
hún ekki láta hræðslu yfirbuga
sig — ekki nú. Og hún vissi hvað
gera skyldi. Hún gekk öruggum
skrefum gegnum svefnherbergi sitt
fram í göngin, og inn í herbergi
Davíðs án þess að berja að dyrum
Hann stóð alklæddur úti við
gluggann. Hann snéri sér við, er
Jiún kom inn. Hún þurfti ekki að
segja neitt. Hann gekk á móti
henni, eitt eða tvö skref, andlit
hans var dapurlegt, áhyggjufullt á
svip, —• tillit augna hans bar því
vitni, að hann elskaði hana og
hafði óttazt um hana.
Augu hennar voru starandi og
eins og þau hefðu stækkað. Það
var eins og hún hvorki sæi eða
fyndi til. Hann tók f hönd hennar.
Hún var köld. Hann hélt í hana
eina sekúndu, sem var eins og
Iöng stund. Andlit hennar var
náfölt, og koparrauða hárið hennar
úfið eftir nóttina. Hún bærði var-
irnar, eins og hún ætlaði að reyna
að segja eitthvað, en gat engu
orði upp komið.
— Það hefir þá gerzt, sagði hann
vonleysislega.
Hún kinkaði kolli.
Klæddu þig, sagði hann stutt-
lega. Ég hringi þegar til lögregl-
unnar.
Hún horfði á hann, eins og ein-
hvern sem hún sá í fjarlægð:
— Þú ert þegar klæddur.
— Ég hefi ekki farið úr fötunum
í nótt.
Andartak var hann eins og hann
vissi ekki hvað gera skyldi.
— Ef ég bara, byrjaði hann, —
en hann lauk ekki við setninguna,
það var ekkert ef lengur.
Hann gekk til hennar og lagði
handlegginn um herðar henni, en
hún vék sér undan. Hún gekk á
undan honum út í göngin. Við
stigann nam hún staðar, snéri sér
að honum og horfði á hann. Hann
var alvarlegur og strangur á svip.
— Þú munt fá grun um, að ég
hafi gert það, sagði hún.
— Nei, Sorrel, nei, — en tillit
augna hans bar óvissu vitni.
Hún horfði á hann rólega.
— Jú, sagði hún lágt, — en ég
gerði það ekki.
Hann gat engu svarað. Hvorugu
þeirra gátu orð komið að gagni nú.
Hann langaði til þess að þrýsta
kossi á fölar varir hennar, en hann
vissi, að það mundi hvorugu þeirra
verða til hughreystingar. Hún varð
að finna, trúa, að hann bæri traust
til hennar, án þess hann snerti
hana, án þess hann segði: neitt
— finna að ást "hans værl
bjarg, sém veitti honum algert
traust á henni. Hann reyndi að
senda henni hugskeyti, svo að hún
yrði fyrir þeim áhrifum, að hún
sannfærðist um þetta, en hún bara
stóð þarna og virtist ómótækileg
fyrir öllum áhrifum. Stóru augun
voru enn starandi, varirnar saman
bitnar.
Svo hljóp hann niður stigann.
Hún snéri sér við og horfði á
eftir honum. Dyrnar á herbergi
Ruperts og Díönu voru lokaðar.
Það var sem helkuldi nísti sál
hennar, helkuldi heiftar, sem varð
að brjótast út með einhverjum
hætti. Hún gekk að dyrum þeirra
;og óð inn. Diana sat upprétt í rúm-
inu og var að drekka morgunteið
sitt. TiIIit augna hennar bar vitni
einhverri skelfingu, sem hún reyndi
að dylja. Hún virtist búa yfir ein-
hverju, sem gat brotizt út f ljósum
loga.
Rupert stóð við rúm sitt. Hann
virtist nýstaðinn upp og var að
sveipa um sig morgunsloppnum.
Hann leit snöggt á Sorrel undir
eins og hún kom inn.
— Frú Vane er dáin, sagði'hún,
háum rómi. Hún var — myrt!
Það var ógerlegt að sjá á svip-
num á andliti Ruperts hver áhrif
þessi orð höfðu á hann, en Diana
missti bollann úr hendi sér, og
tevatnið flæddi yfir rúmteppið, en
enginn virtist veita því athygli.
Varir hennar bærðust, en hún kom
engu orði upp.
— Myrt, sagði Rupert, og nú
var eins og ómur frá brostnum 1
streng í rödd hans.
Sorrel horfði á hann athugandi
augum. Það var eitthvað annað og
meira en það, að honum yrði um
þetta, sem rödd hans bar vitni.
Skelfing? Var það vegna hylkisins,
sem hún var með í vasanum? Ætti
hún að sýna það nú? Eða bíða
þar til lögreglan kæmi?
Það var eins og hann hefði fund-
ið hve hikandi hún var og það
gerði hann öruggan og rólegan.
Hún varð að líta undan dáleið-
andi tilliti augna hans.
— Hvernig geturðu vitað það?
spurði hann rólega, öruggur.
Hún varð að taka á öllu, sem
hún átti til, að hlaupa ekki á brott.
Fann, að hún hafði ekki þrek tii
þess að skilmast við hann.
— Ég hef séð hana, sagði hún.
— Er það allt?
Hún reyndi að skilja hvað hann
átti við með þessari furðulegu
spurningu og einkum með þessu
orði — „allt“. — Var hann að
reyna að komast að hvort hún
hefði fundið hylkið?
— Er það? sagði hann, eins og
hann væri að endurtaka fyrri
spurninguna og horfði hvasslega á
'hana.
— Það var nóg, svaraði hún
kuldalega.
Hann starði á hana þögull og
hún sá hve hann hugsaði hratt og
mikið um hvað gera skyldi. Hann
horfði stöðugt á hana. Svo virtist
hann hafa tekið ákvörðun.
— Ég verð að fara inn til henn-
ar, sagði hann.
Diana fór allt í einu að snökta
ög‘Tiutdi*áhdlit sitt milli Svæflanna.
Sorrel fylgdist nú með hverri
hreyfingu Ruperts og sá hve hik-
andi hann var allt í einu orðinn.
Hvers vegna. Var það eitthvað, sem
hann vildi ekki að hún tæki eftir?
Eitthvað mikilvægt. Það var eng-
inn vafi hve mikið Diönu hafði
orðið um þetta — hún var að berj-
ast við að verða ekki gripin móður-
sýkisæði. Hún var áreiðanlega ekki
sek. Snökt hennar fór í taugarnar
á Sorrel, og meðaumkunin, sem
vaknað hafði, hvarf henni. Nú var
mest um vert að varðveita sína
eigin ró. Hún varð að fara á eftir
Rupert og gefa gætur að honum.
Bíða þess augnabliks, er honum
yrði eitthvað á, sem kæmi upp um
hann. Hvað svo sem það mikilvæga
var í þessu herbergi þá varð það
að bíða.
Rubert var kominn að dyrunum
á herbergi frú Vane, þegar hún
náði honum. Hann var að reyna
að opna þær.
—. Þær eru enn læstar. sagði
hann' og kenndi sigurhreims í rödd-
inni.
— Þér vissuð vel, að þær mundu
M m
Mér finnst að þið ættuð heldur að gefa kennslukonunni yTKar
konfektkassa.
vera það, sagði Sorrel kuKirtSWg«.
— Eins og yðar dyr.
Þetta var ekki sagt spurnartón.
Hann gekk framhjá henni, inn í
hennar herbergi, og gegnum það og
að herbergi frú Vane. Sorrel hélt
kyrru fyrir f dyragættinni.
— Hefurðu tekið nokkuð hérna
inni, Sorrel? spurði hann allt f einu.
— Var eitthvað hér, sem ég hefði
getað tekið? ,
Þetta svar kom eins og ósjálfrátt
af vörum hennar, en það hljóm-
aði næstum eins og einhver annar
hefði sagt það, og henni fannst
sem hjartað væri að hætta að slá.
Hann horfði nístingskalt á hana,
en hún horfði nú rólega í augu
hans, og það var hann, sem leit
undan.
— Lögreglan vill ekki að hrófl-
að sé við neinu, sagði hann og
virtist nú mikið niðri fyrir. — Það
ættir þú að vita, bætti hann við.
Það var eins og allt hefði verið
svo óraunverulegt í svip, en nú
blasti raunveruleikinn við á ný,
blákaldur, nakinn og hún sá sigur-
glott á vörum Ruperts.
Hann hafði drepið Felicity Vane.
Hafi nokkur vafi leynzt með henni
var hann horfinn. Hann hafði
skipulagt glæp sinn þannig, að
hún yrði eina manneskjan, sem
grunur gæti fallið á. Hún, sem var
eina manneskjan, sem hafði að-
gang að herbergi frú Vane, gat
farið þar út og inn, allra sinna
ferða. Lögreglan mundi koma og
spyrja hana spjörunum úr. Það
mundi verða farið með hana á lög-
reglustöðina. Og f þetta skipti
mundu allir fá grun á henni. Hann
gekk hægt til hennar. Hún sá sig-
urtillit augna hans. Sá, að hann
taldi sig hinn sterka mann, sem
gat marið hana undir hæl sínum.
Það vottaði ekki fyrir miskunnsemi
í svip hans.
Hún ætlaði að mæla, en gat að-
eins hvíslað hásum rómi:
— Þér ... þér!
Hann fór að tala, en hún heyrði
ekki hvað hann sagði, en hún sá
hann eins og i þoku fyrir augum
sér:
— MORÐINGI- kallaði hún. Það
kom allt f einu eins og gos, ásök-
unin, sem fólst í þessu eina orði.
Og húo bætti við:
— Með þetta sleppið þér ekki.
— Geri ég það ekki? sagði hann
hæðnislega.
Tilfinningarnar báru hana ofur-
liði. Hún gekk frá honum og henni
fannst ekki skipta neinu máli leng-
ur hvort hann var þarna eða ekki.
Hún tók stól og settist við dyrn-
ar. Beizk tár hrundu af hvörmum
hennar. Þessi kona hafði opnað
heimili sitt fyrir henni. Tekið henni
vel sem konuefni sonar síns. Hafði
reitt sig á hana. Og svo hafði hún
— Sorrel — launað henni með að
sofa værum svefni, þegar mest
reið á að hún héldi vöku sinni.
Og einu sinni áður hafði hið sama
komið fyrir.
Nú var allt um seinan. Nú gat
hún ekkert gert til úrbóta, — bara
setið þarna sorgbitin og hjálpar-
vana, þar til lögreglan kæmi og
vafalaust sakaði hana um glæp,
sem hún ekki hafði framið.
10. kapituli.
Tveir menn stóðu fyrir dyrum
úti. Davíð horfði á þá rannsakandi
augum. Hann þekkti hvorugan. —-
Þetta voru meðalmenn á hæð, ann-
ar talsvert farinn að grána á hár
yfir gagnaugunum, hinn var hold-
ugri í andliti, ljós á hár. Annar
gráeygur, hinn bláeygur, en tillit
augna beggja rannsakandi og ró-
Iegt, án þess að gefa neitt til
kynna.
— Burke lögreglufulltrúi, sagði
hinn eldri. Og hér er Dobson, und-
irforingi f lögregluliðinu.
— Ég er Vane læknir, sonur frú
Vane. Gerið svo vel að ganga inn.
Kurteist, formlegt, þvingað sam-
tal. Davíð gekk á undan þeim inn
í forstofuna.
— Þið viljið kannski fara beint
upp? sagði hann í dyrunum, er bíl
var allt í einu ekið að húsinu i
skyndi. Þeir dokuðu við.
„Hús Eldfuglsins kom niður,
þarna. Eitt stykki enn uppi í \
trénu“ sagði höfðinginn. Tarz-:
an: „Þarna er hluti úr væng
flugvélarinnar. Ef til vill númer
á honum — þá get ég fengið
að vita hvaða flugvél betta var"
Höfðinginn: „Þetta of langt
frá eldi til að brenna. Ekki einu
sinni miklir vindar feykja þvf
niður.
Tarzan: „Ég ætla að klifra upp
og lita á það“.
Barnalöt
t- jr.: jftaa