Vísir - 30.05.1963, Síða 9

9
V í S I R . Fimmtudagur 30. maí 1963.
☆
„Diplómatalífið hefur
verið mér góður skóli“,
segir Elisabeth Cappe-
len, eiginkona norska
sendiherrans hér á landi.
„Það er lærdómsríkt að
kynnast fólki af mörg-
um þjóðemum og sjá,
hvemig umhverfi og
staðhættir í ólíkum lönd
um hafa áhrif á hugsun-
arhátt og skoðanir íbúa
þess. Oft hefur maður til
hneigingu til að dæma
að óreyndu, en þegar
maður fer að þekkja bet
ur það, sem undir yfir-
borðinu býr, breytast
sjónarmiðin. í grundvall
aratriðum eru mennimir
sjálfum sér líkir, hvar
sem er í heiminum. Þeir
era fyrst og fremst
manneskjur“.
„Og haldið þér, að meiri
gagnkvæm kynni milli þjóða og
einstaklinga af ólíkum þjóðern-
um gætu komið í veg fyrir
styrjaldir?"
„Ja, auðvitað fer það eftir
hugarfari fólks. Ef það fer til
annarra landa í þeim tilgangi
að kynnast Iífsviðhorfum þar og
reyna að skilja þau, held ég, að
'ÍF'-irí , aird-i
Norsku sendiherrahjónin með dætritm sfnum.
Það er miklu opinskárra en við
Norðurlandabúar og ekkert
hrætt við að láta f ljós tilfinn-
ingar sínar. Við myndum kann-
ske kinoka okkur við að bj.óða
ókunnugu fólki hjálp og tala
við það að fyrra bragði af ótta
við að verka framhleypin eða
uppáþrengjandi, en Bandaríkja-
menn gera sér enga rellu út af
slíku. Og mér finnst það mjög
aðlaðandi eiginleiki. Ef til vill
þjóðaborg, að hún hefur eigin-
lega engin sérkenni. Maður
gæti verið hvar sem er. Ég
kunni reyndar ágætlega við mig
í Sviss, það er ekki það, og við
gátum auðveldlega komizt til
Noregs í bílnum, svo að okkur
fannst við aldrei vera langt að
heimaíi".
>(~)g þaðan fóruð þið til
Brazilíu?"

aldrei nógu vel, þvf að við vor-
um ekki nema tvö ár í Rio. En
dætur okkar tala hana reiprenn
andi — þær tala jöfnum hönd-
um norsku, ensku, frönsku og
portúgölsku, og nú eru þær að
læra íslenzku".
„Hvað eru þær gamlar?“
„Sú eldri er þrettán ára —
hana ætlum við að senda til
Noregs í haust, svo að hún geti
farið í skóla þar og kynnzt lanðí
-loíiígfiH maa fftwv eix;>-
ljómandi fallegt og glaðlynt
fólk, sem elskar líf og liti, söng
og dans. Fátæktin er mikil f
Brazilíu, en fólkið klæðir sig
smekklega og ber sig af reisn,
og það er einstaklega hreinlátt,
fer í bað mörgum sinnum á dag
og gengur í tandurhreinum föt-
um, þó, að þau séu stundum
slitin og bætt. Elskulegar og
aðlaðandi manneskjur".
„p’ignuðuzt þér marga vini
þar?“
„Já, fjölmarga. Annars tók
það sinn ttma f byrjun að koma
heimilinu f lag og telpunum f
skóla, fata þær upp og svoleið-
is. Þá var að heimsækja allar
sendiherrafrúrnar — fimmtíu
talsins. Og sfðan komu þær aft-
ur f heimsókn til mfn, ein og
ein í senn. Ekki svo að skilja,
að ég hefði ekki ánægju af að
kynnast þeim, en þetta var
nokkuð umfangsmikið. Við eign-
uðumst marga góða vini f Braz-
ilíu, og ég verð að játa, að ég
skildi eftir dálftinn hluta af
hjarta mfnu f Rio. Það er
ógleymanlegur staður".
„Voru viðbrigðin ekki mikil
að koma frá Rio til Reykjavík-
ur?“
„Jú, að mörgu leyti, en það
var verst að fá ekki nógu langan
tíma til umskiptanna. Mér
finnst nefnilega, að maður
þurfi að smáflytjast milli landa,
þ. e. a. s. f huganum fyrst. Um
leið og ég veit, til hvaða lands
við eigum næst að fara, byrja
ég að flytja þangað f hugsun
minni. Ég reyni að lesa sem
mest um nýja landið og íbúa
þess, kynna mér menningu þess
og staðhætti og læra tungumál-
ið. Það er líkast því að flytja
jurt úr einum jarðvegi í annan.
Ræturnar verða að fylgja með.
Við fórum frá Rio í ágúst í
fyrra og komum til íslands f
september. Það var of snögg
breyting — lfkaminn var kom-
slfk ferðalög geti orðið til mik-
ils góðs. En ef það vill hafa
allt eins og heima hjá sér og
fordæmir aðra fyrir að vera
ekki eins og því þóknast,
að þeir séu, þá er lftið gagn í
að ferðast“.
„Það hlýtur þó að víkka sjón-
deildarhringinn í flestum til-
fellum, ef fólkið ferðast mik-
ið?“
„Já, tvímælalaust. Og ég
held, að það sé mjög ákjósan-
legt, að sem flestir fari út og
sjái önnur lönd. Á sfðustu árum
hefur þetta færzt mjög f auk-
ana, enda fer áhugi á alþjóðlegu
samstarfi sffellt vaxandi".
„1 hvaða löndum hafið þér
búið lengst?"
„Utan Noregs höfum við ver-
ið lengst f Bandarfkjunum, Sviss
og Brazilfu. Við höfum lítið
dvalizt f Noregi síðustu tólf
árin, aðeins farið þangað f frf-
um. Við vorum fjögur ár í Was-
hington — það var fyrsta land-
ið, sem maðurinn minn var
sendur til sem diplómat".
„TJvernig kunnuð þér við lif-
A ið f Bandaríkjunum?"
„Ég skil ekki, að nokkur
manneskja geti annað en kunn-
að vel við sig þar. Lífsþægindin
eru ótrúleg og fólkið einstak-
lega gestrisið og vingjamlegt.
eimir enn eftir af gamla land-
nemahugsunarhættinum: þá var
lifið erfitt og lífsbaráttan hörð,
og fólk varð að hjálpast að eftir
beztu getu, þegar úr litlu var að
spila. Mér fellur Ifka vel, að
Bandaríkjamenn eru svo bless-
unarlega lausir við öfund og
meinfýsi. Þeir eru hreyknir af
stóru bílunum sfnum og ánægð-
ir að komast vel áfram f lffinu,
en þeir gleðjast ekki sfður yfir
annarra velgengni og eru Iausir
við allan smásálarskap".
„Var ekki loftslagið f Was-
hington svolítið þreytandi?"
„Jú, sérstaklega á sumrin,
það er voðalega rakt. Og maður
getur ekki farið út að ganga
fyrir utan borgina, því að j.ar
eru tómar mýrar og allt fullt af
skordýrum. Maður missir af
snertingu við náttúruna, og þess
saknaði ég mikið“.
„Hvemig var Sviss?“
„Æ, Genf er svo mikil al-
„Já, og það urðu mikil við-
brigði. Allt var nokkum veginn
eins ólíkt og mögulegt hefði ver-
ið“.
„Kunnuð þér vel við yður í
Rio?“
„Alveg dásamlega — ég hefði
gjaman viljað vera þar lengur.
Brazilfa er töfrandi land, nátt-
úrufegurðin dæmalaus og fólkið
ákaflega indælt. Það hefur eng-
ar áhyggjur af morgundeginum,
heldur nýtur líðandi stundar.
„Guð er á okkar bandi“, segir
það og er hið ánægðasta".
„Menn halda venjulega, að
Guð sé þeirra megin, ef veðrið
er nógu gott“.
„Já, það er auðvelt að hugsa
þannig, þegar sólin skín dag eft-
ir dag, og maður er umkringdur
af fegurð og gróðri, hvert sem
litið er“.
„Hvernig gekk yður að tala
portúgölskuna?"
„Ég lærði hana þvf miður
sínu og þjóð. Hin er ellefu, og
hún fer í íslenzkan skóla næsta
vetur".
„Var ekki óskaplega heitt í
Brazilfu?"
„Jú, þvf er ekki að neita —
kaldasti tími ársins er eins og
hlýtt sumar í Noregi. Mestu
hitarnir eru um jólaleytið. Þá
fórum við út á strönd ... ég
saknaði jólatilfinningarinnar,
sem maður hefur, þegar allt er
á kafi f snjó. Annars er ekki
gert mikið veður út af jólunum
í Brazilíu; aðalviðburður ársins
er kjötkveðjuhátíðin í marz.
Konurnar em að safna sér allt
árið fyrir einum kjól. Og það
er ekkert smáræði, sem um er
að vera, meðan hátíðin stendur
yfir: það er sungið og dansað á
götunum dögum saman, trúar-
legar skrúðgöngur fara um borg
ina með mikilli viðhöfn og dýrð,
keppni fer fram í zamba og öðr-
um þjóðdönsum — þetta er
inn hingað á undan sálinnl, ef
svo má segja“.
„En nú eruð þér farin að
venjast við?“
„Já, mikil ósköp, en það er
allt öðruvfsi með lsland en önn-
ur lönd, sem ég hef komið til,
þvf að íslendingar og Norðmenn
eru svo líkir f hugsunarhætti.
Við þekkjum sömu Iöngu og
dimmu vetuma og dásamlegu
sumardagana, harða lffsbaráttu
og ómilt loftslag. Ég var svo
lánsöm að alast upp á sveitabæ
f Noregi, og ég gleymi aldrei
fyrstu vordögunum, þegar snjóa
tók að leysa og veðrið að hlýna,
fuglarnir sungu f trjánum og
lækimir niðuðu — það var eins
og jörðin sjálf væri að vakna
af þungum svefni. Ég finn þetta
sama samband við náttúmna
hér á íslandi, þar sem hægt er
að ganga úti f hreinu lofti og
leggjast niður f fallegum laut-
um án þess að þurfa að óttast
eitruð skordýr og slöngur. Og
það er indælt að búa f svona
lítilli borg, þar sem maður þekk-
ir marga og getur fylgzt méð
öllu því helzta, sem efst er á
baugi hverju sinni“.
„'U'vemig gengur að læra
íslenzkuna?"
„Ja, heldur hægt, en ég geri
Framhald a bls. 10.
SpjallaB v/ð frú Elisabeth Cappelen
eiginkonu norska sendiherrans hér