Vísir - 12.06.1963, Síða 15

V í SIR . Miðvikudagur 12. júní 1983.
15
□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□ tnliULt rAI II.
ÁSTARÆVINTÝRI
í RÓMABORG
— Ætli það verði ekki bezt, að
þú skiljir hana eftir hjá húsverð-
inum ykkar, sagði Marcello, ég
geng þarna um kannske einhvern
daginn.
— Ég bý ekki lengur hjá sign-
orinu Comparetti. Hún var farin
að verða dálítið þreytandi. Ég not-
aði peningana, sem ég fékk fyrir
að leika í þessari kvikmynd til
þess að leigja mér litla íbúð í San
Giovannihverfinu. í henni eru að-
eins tvö herbergi. Þetta er mér
einkar þægilegt, því að ég á stutt
að fara í kvikmyndaverið -— og
svo er það frjálslegra.
Hún talaði ósköp rólega, og Mar
cello fannst einhvern veginn, að
hana langaði til þess að vera inni-
legri, en líklega ekki gert það
vegna hlédrægni, sem hún átti til
í ríkum mæli, að því er honum
enn fannst, og kannske óttaðist
hún, að hann mundi setja ofan í
við hana. Einhvern veginn varð
hann djarflegri, er hann hafði kom
izt að þessari niðurstöðu, og nú
spurði hann:
— Ertu enn með þessum Meneg
hini?
Hann reyndi að mæla kæruleys
islega:
— Þvf er öllu lokið, sagði Anna
og var skjót til svars. Því lauk
nokkrum dögum eftir að þú fórst.
— Hvað kom til?
— Ég sagði þér, að það mundi
ekki líða á löngu, þar til þvf væri
lokið. Hann er kjáni. Það vissi ég
frá byrjun. Nú er ég ein og frjáls
og get gert það, sem mér sýnist
— ég er öllum óháð. Og ég kann
þvf ágætlega, að hafa þetta svona.
Ég lifi kyrrlátu lífi, fer í kvik-
myndahús mér til tilbreytingar. Ef
þér dytti í hug að koma og heim-
sækja þá held ég, að þér muni
geðjast að íbúðinni. Og þá gætirðu
tekið peysuna þína um leið.
Rödd Önnu hljómaði fersk og
örugg og þetta lét vel í eyrum
hans, þrátt fyrir allt — það var
ágæt tilbreyting að hlusta á hana,
eftir að hafa hlustað á rausið í
lögfræðingunum, Folster og Monte
luco og fleirum þarna f gömlu stof
unni. Það var heldur ekki laust
við, að það hefði haft sín áhrif, að
Fassi sló henni gullhamra fyrir
fegurð. Vaknaði nú þrá f huga
hans eftir henni og hann varð að
játa með sjálfum sér, að forvitni
hans var vakin eftir að sjá litlu
íbúðina hennar.
— Gott og vel ,sagði hann, ég
skal koma og sækja peysuna.
2. Kafli.
Þegar Marcello sat í leigubíln-
um á Ieið sinni í San Giovanni-
hverfi til þess að heimsækja Önnu
reyndi hann að réttlæta framkomu
hennar. í raun og veru, hugsaði
hann, var það, sem gerðist í Nap-
oli 'léttúðar-ævintýri, og ekkert
meira, og hún var innst inni, á-
lyktaði hann ennfremur, leið yfir
að þetta skyldi hafa gerzt.
Hún va rnorðurhéraðabúi, sem
hafði leiðzt út í þetta í hinu suð
ræna umhverfi, sem hafði vakið
nýjar tilfinningaöldur í huga henn-
ar og dómgreind hennar raskazt
í bili.
Og svo hafði það viljað svo til,
að Meneghini var að snúast þarna
í kringum hana, en hún hafði
aldrei, ekki eitt andartak, borið
neina ást í brjósti til hans. Það
var Napoli, hin suðræna sól, sjór-
inn kringum Capri -—-allt þetta
hafði haft sfn áhrif; Og.Meneghin-
hafði verið verkfæri þeirra afla,
sem hér höfðu komið til sögunn-
ar. Hún hafði lent í hringiðu og
þegar hún losnaði úr henni hafði
hugarfar hennar í garð piltsins
breytzt, kannske hafði hún blátt
áfram fengið óbeit á honum, en
hann var henni ekki hæfur hvern-
ig sem á það var litið. Hún hafði
séð þann reginmun, sem var á
þeim, Meneghini og honum —
Marcello, sem hún þrátt fyrir allt
var bundin traustum böndum. Og
vafalaust hefði hún hringt til hans
fyrr, ef hún hefði óttast, að hann
myndi setja ofan í við hana, en nú,
þegar hún var ein og frjáls og iðr-
aðist léttúðar sinnar, leit hún allt
í réttu Ijósi.
Vfst var það hvimleitt, sem
gerzt hafði ,en það hafði orðið til
að hennar sönnu kostir, heiðar-
Ieiki og einlægni, fengu aftur notið
sín. Það hafði ekki verið ætlun
hennar — það hafði ekki einu
sinni flögrað að henni, að blekkja
hann, eða leyna hann neinu, og
einmitt það hverig hún hafði ját-
að allt í Zi Teresa sýndi einlægni
hennar og að henni þótti vænt
um hann.
Þá var hún vansæl af því að hún
hafði ekki þrek til þess að slíta
tengslin við Meneghini, en hún
vissi þá, og hafði líka sagt honum
það, að þetta ævintýri væri brátt
á enda. Og hann komst enda að
þeirri niðurstöðu, að hún hefði
sýnt honum hollustu á sakleysis-
legan hátt — falið sig honum -
játað allt, mælzt til þess óbeint,
að hann gerði eitthvað til þess að
losa hana úr viðjunum. En hann
hafði rokið burt frá henni, vegna
þess að honum fannst sínu karl-
mannlega stolti misboðið, og hann
hafði skilið hana eftir í miklum
vanda. Hefði hann haft þrek til
þess að horfast í augu við allt og
verið kyrr f Napoli hefði hann
mjög auðveldlega getað losað hana
við Meneghini. Hann hefði sann-
arlega átt að geta gert sér grein
fyrir þessu öllu, og ekki átt að
rjúka burt í fússi, því að það var
. honum óverðugt. Hann hafði kom-
ið fram eins og óheflaður sölumað
ur. I raun og veru hafði það verið
illa gert, lítilmannlegt, af honum,
að yfirgefa hana, eftir hina ein-
lægu játningu hennar. Og ofan
á allt þetta yrði að bæta þeirri
staðreynd, að ef hann hefði farið
til Napoli viku fyrr, hefði þetta
alls ekki gerzt. Og þá hefði það
verið hann, sem notið hefði með
henni nokkurra yndislegra daga í
Napoli og á Capri, f töfraheimi,
þar sem tilfinningarnar stundum
báru menn ofurliði.
Marcello, sem hafði verið djúpt
særður, hugleiddi þetta allt með
stærðfræðilegri nákvæmni, ef svo
mætti segja, hann fann rökin hvert
af öðru, og setti þau fram eins og
hann gerði við samningu ritgerða,
til þess að sanna eitthvað, unz
allt stóð óhrekjandi fyrir framan
hann á prentaðri síðu.
Á Piazza Re di Roma steig hann
úr Ieigubilptim og fór að leita ;að
'húsiiiú,' sem íbúð önnu var í.
Það kom í ljós, að Anna átti
heima í nýju fveruhúsi. í stiga-
göngum var enn veggfóðurs- og
málningarlykt. Þegar hann fór upp
f lyftu, sem var lítil og þröng og
Ioftlítil, varð hann gripinn sterkri
þrá eftir henni, nú, er endurfund-
arstundin var að renna upp. Effir
nokkrar sekúndur yrði hann hjá
henni. Hann nam staðar fyrir ut-
an dyrnar á fbúð nr. 18. Hann
beið stundarkorn áður en hann
hringdi bjöllunni. Hann vildi vera
alveg rólegur — öruggur með sig.
Anna opnaði dyrnar. Hún var
klædd morgunslopp. Augu hennar
virtust vera dálítið rök, er hún
sá hann, og hún brosti til hans.
Hún hafði sett upp hárið á sama
hátt og hún var vön áður en hún
fór til Napoli. Hún tók þétt í
framrétta hönd hans og leiddi
hann inn. í litlu íbúðinni hennar
var lítil setustofa með legubekk og
tveimur hægindastólum, en á svefn
herbergiskytrunni var einn gluggi,
og úr honum sá á toppa trjánna
á Piazza Re di Roma og hluta af
hinni nýju Via Appia með stór-
hýsunum, en framhliðar sumra
voru sem einn gluggi til að sjá.
Anna sýndi honum nýju íbúðina.
Hún var dálítið vandræðaleg,
minnti hann næstum á skólastúlku.
! íbúðinni var allt með einfaldleik-
ans blæ og allt hreint og hver
hlutur á sínum stað. í einu-horninu
var litla útvarpsviðtækið hennar
og grammófónninn, hlutir, sem
hann kannaðist ósköp vel við. Og
þar sem skápurinn var opinn til
hálfs sá á kjólana hennar, sem
hann kannaðist svo vel við.
— Seztu niður, sagði Anna og
benti á legubekkinn og settist svo
hjá honum.
Marcello var líka dálitið órór,
og hann fann jafnvel til dálítillar
sektar, þegar hann nú sat þarna
við hlið þessarar ungu stúlku, sem
var svo einmana f stórborginni,
til neydd að gera allt á eigin spýt-
ur og án verndar í hinum sora-
lega heimi kvikmyndanna. Sá
bragur einfaldleika, íburðarleysis
og reglu, sem þarna var á öllu,
sýndu metnað byggðan á heiðar-
leika, tekinn í arf án vafa frá sinni
hreinu og beinu verkamannastétt-
arætt f Treviso.
Á legubekknum lá eitthvað
prjónadót, sem hún hafði vafa-
Iaust verið með f höndunum, ,er
hann bar að dyrum hennar.
—; Mér þykir vænt um að þú
komst, sagði Anna kyrrlátlega. Mig
langaði til þess að sýna þér íbúð-
ina og mig langaði líka til að hitta
þig aftur. Þú ert eina manneskjan,
sem mig alltaf langar reglulega
mikið til að sjá.
Hún mælti rólega og næstum í
tón undirgefni.
Marcello var orðinn mjög hrærð-
ur og tók nú hönd hennar og
hélt henni milli beggja sinna. —
Augu hennar fylltust tárum af
þakklætiskennd, og hann hallaði
sér að henni og kyssti hana, og
hún-kyssti hann á móti, mjúklega,
eins og áður og var þess ljúft að
minnast. Og svo hallaði hún sér
aftur í algerri undirgefni. En þeg-
ar hún þannig virtist vera að kom-
ast á það stig, er menn gleyma
heim og gleyma sér, varð hann
gripinn annarlegum áhrifum, sem
hann hafði ekki orðið fyrir áður.
Stafaði þetta af einhverri nýrri
reynslu, sem hún hafði orðið fyr-
ir Kannski hafði vakið nýjar
kenndir hjá henni, sem hún vildi
finna að nýju, og nú með honum,
og hann fann til sárs stings af-
brýðisemi í brjósti sínu, og spillti
það ánægju hans.
En frá þessum degi voru þau aft-
ur saman eins og áður. Þau hitt-
ust annanhvorn dag, fóru f kvik-
myndahús í hverfinu, og stundum
voru þau sáman allan daginn, og
þá oftast í íbúðinni hennar. Og
Anna var alltaf mild f skapi og
góð honum.' Aldrei var nú minnzt
á það, sem gerzt hafði í Napoli.
Og Marcello taldi sér trú um, að
hún hefði algerlega gleymt Meneg
hini. Aðeins einu sinni nefndi hann
nafn hans, til þess að sjá hversu
T
A
R
Z
A
N
Tarzan: ketta er virkilega ó- á eftir fiðrildi, og hrópað: Fíðr- i runnana. Skyndilega kallai verið hérna á undan okkur. —
kannað landssvæði, Ito, það lítur ildin hér eru líka risavaxin. Hann hann. TARZAN, sjáðu hérna, Tarzan: Já, þetta er frumstæð
ekki út fyrir að hér hafi neinn hleypur áfram á eftir þvf, og inn FLJÓTUR. Ito: Það hefur einhver höggmynd af andliti.
verið á undan okkur. Ito hleypur
henni yrði við, og þá sagði hún:
Hann er tilkomuminnstur
allra, sem ég hef kynnzt. Allt
sem honum viðkemur er mér
gleymt.
Anna hafði hlutverk í söngva-
mynd, sem um þessar mundir var
unnið að. Brátt varð hún að vera
allan daginn í Scalera, en Marcello
fór þá í íbúðina og beið þar til hún
kom heim á kvöldin, en hún var
þá fyrir nokkru búin að láta hann
fá lykil að henni. Hún kom vana-
lega um sólsetursbil, án þess að
hafa þvegið af andliti sínu smyrsl
og farða, því að hún sagði að sér
félli betur að gera það heima.
Marcello virti hana oftast fyrir
sér, er hún gerði það, — horfði á
hana gegnum hálfopnar baðher-
bergisdyrnar, eða hann stóð í gætt-
inni og hallaði sér að dyrastaf, og
hún sagði honum allt sem gerzt
hafði þann og þann daginn.
Frá þeirri stundu, er þau fóru
að vera saman aftur fann hann til
þess, hvernig honum fór að þykja
vænna um hana. Hann gerði sér
grein fyrir, að þessi stúlka var hon
um það, sem engin hafði áður ver-
ið honum, eða gat orðið. Honum
fannst svo aðlaðandi hve blátt á-
fram hún var og laus við alla
óeinlægni, og honum fannst, að
hann gæti ekki með nokkru móti
án samvistanna við hana verið.
En hún vakti einnig með honum
lostakenndir, sem hann innst inni
fyrirvarð sig fyrir, eins og þegar
hún gekk um íbúðina allsnakin og
sama var að segja um áhrifin, sem
hann varð fyrir, er hún fann upp
á ýmsu til fjölbreytni í ástaleik
þeirra. Það var honum auðvelt, að
vera henni trúr, því að engin kona
gat veitt honum það, sem hún
veitti hhonum. Hann hafði áður
verið því vanur, að dæma hart, að
einangra sig í fyrirlitningu á öllu
mannlegu, er vakið hafði með hon-
um mótþróa, andúð, en nú varð
hann æ nánara bundinn þessari
so^UR

SELUR
8/
Vörubíll Chervrolet ’53
Góður bíll.
Dodge Weapon ‘51 fyrir
15 manns.
Gjörið svo vel og skoð
ið bílana.
BIFREIÐASALAN
BORGARTÚNI 1
Símar 19615 og 18085
Saumlausir
nælonsokkur
kr. 25.00