Vísir - 27.07.1963, Blaðsíða 15

V1SIR . Laugardagur 27. júll 1963.
55
Konan, sem ekki brást
FRAMHALDSSAGA EFTIR MARY RICHMOND
ii.
— GeturSu ekki ekið hraðara,
hraðara? sagði John ákafur. Hann
leit um öxl flóttalegur á svip. Ég
sr smeykur um, að okkur sé veitt
eftirför.
— Ég ek eins hratt og ég þori,
sagði Blanche, þetta er gamall bíll.
Ég þori ekki að reyna á hann um
of. Hvernig færi, ef við yrðum að
nema staðar vegna bilunar. Hún
hafði setzt undir stýrið fljótlega,
því að hún sá þegar, að John gat
ekki ekið. Hann lét það ekki eftir
mótmælalaust, að hún tæki við, en
hún fann, að honum var léttir að
þvf að þurfa ekki að aka.
Þegar bau voru komin út úr borg
inni sapjði hún:
— Éa get ekki séð neinn bíl á
eft.ir okkur. sagði bún gröm vfir.
eð bann hafði haldið áfram að klifa
á. að behn væri veitt eftirför.
— Ekki neinn ,sem ég pet séð.
— Af hveriu ertu eieinleea svona
brfpddnr? H“ilaðu bér bara aftur
nr, revnriu að sofna. Eft.ir einn og
Mlfan tfma ættum við að vera
komin til Kowlon.
— Ef b'f eerðir bér grein fvrir
Blanche, að ...
— Ée geri mér grein fvrir öllu
en bað sem bú gerir bér ekki’ grein
fvrir er. að ée er orðin t.augaóstyrk
veena bess hvernig bú >ætur. og
eet ekki einbeitt mér að akstr-
inum. Það er orðið langt sfðan ée
ók bíl og það er ekki auðvelt að
aka þessum skrjóð.
— Afsakaðu sagði hann, en bað
leggst eitthvað svo illa f mie. að
bessi Petrov veiti okkur eftirför.
Oe Rlanche huesaði sem svo:
— Ée vildi sannast að segia
óska. að hann kæmi á eftir okkur.
Þá skvldi ée bvinea bann til bess
"ð fara með mi" til Honakone on
M eæti ég orðið eftir tii bess að
'annfæra mie um hvað o-ðíð er af
nomthv oe bðrnnnum. —- Ov hún
!-taði nú með siálfri sér. að hana
’-'noaði ekki vitund tii bess að fára
~'eð honum. — en hún hafði verið
"’rp brædd um. að p’ttbvað skeitf-
'"°t kæmi fvn'r hann ef hún biá'”
"ði honum ekbi. Kannski hefð!
'ent f ámkstri.
n^nhátt sarlði hún:
Það va- eneinn f bflskúrnum.
beear bp tóks*- hflinn. T’ú varst
annars henninn að bafa st.ob'ð ivki-
"num fvrirfram o» að hensfnaevm-
!”''nr fiiHiir VírS vnrf
að nema staðar neins staðar til þess með honum. Og þó — hann neitaði
að taka bensín. Ég er nokkurn veg-
inn viss um, að enginn sá til okk-
ar, þegar við ókum af stað. Þar
að auki er veifa kfnverska alþýðu-
lýðveldisins á bflnum. Ég held, að
ótti þinn sé ástæðulaus.
— Ég vildi, að ég væri eins ör-
uggur og þú, sagði John.
Það var orðið dimmt og Blanche
kveikti á bíllugtunum, umferð var
lítil, og fáir bílar óku fram hjá
þeim. Þeir sem komu á móti voru
á fleygiferð, og Blanche varð þess
ekki vör, að neinn í þeim veitti
þeim sérstaka athygli. Hún ól eng-
ar áhyggjur varðandi ferðina til
Kowloon, en mundi þeim heppn-
ast að finna bát til að komast yfir
til Hongkong? En það var vfst
bezt að reyna að hafa ekki áhyggj-
ur af því fyrr en þar að kæmi.
Hún var sannferð um, að John
væri veikur, og hún vonaði bara,
að hann bugaðist ekki svo að hún
gæti komið honum til Hongkong.
Svo fór hún að hugsa um hvernig
færi ef hann missti meðvitund og
einhver skjöl hlyti hann að hafa
á sér og þá yrði hún að ná f þau
til þess að sanna hver hann væri,
ef í það færi.
— John, sagði hún biðjandi,
segðu mér hvaða leyndarmál þetta
er — og hvar geymirðu skjöl þín
og skilríki?
— Nei, svaraði hann.
— En ég ætti að vita það, sagði
hún, — ef þú. yrðir nú alvarlega
veikur áður, -en vjð komijipr^tj J^{ yyje^j^^^aka eins og bfllinn kemst.
Hongkong. , „ r
— Ég hef engin skjöl. Það er
allt saman hérna, sagði hann og
benti á höfuð sitt. Og ég læt eng-
ar upplýsingar í té fyrr en ég hef
talað við yfirvöldin í Hongkong.
Þeir geta sent mig til Englands.
Þar skal ég leysa frá skjóðunni.
— En þú veizt hvað er í húfi,
ef þú veiktist...
— Ég er veikur, en ég skal
þrauka þar til við komumst tii
Hongkong. Vertu áhyggjulaus um
það. Ég segi þér ekki neitt,
Blanche, — og það er ekki vegna
þess, að ég vantreysti þér, en þetta
vérð ég að gera upp á eigin
spýtur.
Hún gat ekki fengið hann til þess
að segja neitt hversu mjög sem
hún reyndi. ?Iún var farin að halda,
að hann væri ekki alveg með réttu
ráði. Kannski var þetta með leynd-
armálið fmyndun hans? Og ef svo
var hefði hún gert rangt að fara
að fara einn.
Hún reyndi að bægja frá öllum
hugsunum um Petrov og hvernig
honum myndi verða innanbrjóst, er
hann kæmi og sæi, að hún væri flú-
in. Hún hafði hripað niður nokkur
kveðjuorð á miða, en ekki sagt
hvert þau færu, heldur að John
hefði verið að bugast af taugaá-
falli, og hún ætlaði að reyna að
koma honum þangað, sem hann
gæti verið öruggur. Vafalaust
mundi hann álykta hvert þau hefðu
farið. Hún gat ekki búizt við, að
hann myndi veita þeim eftirför, —
hann yrði reiðari en svo að hann
gerði það. Hann myndi kannski á-
lykta, að hún elskaði John þrátt
fyrir allt og hefði þess vegna notað
tækifærið til þess að flýja með
honum. Ef hann var í raun og veru
eins og John hafði lýst honum
mundi honum skiljast, að hún hefði
komist að raun um það, er hann
læsi eftirskriftina: Hvað kom fyrir
Dorothy og börnin? Mér hefur ver-
ið sagt, að bau hafi verið myrt.
— Blanche, hlustaðu. Heyrirðu
ekki í bíl — eða kannski bifhjólum.
Þeir veita okkur eftirför.
Hún lagði við hlustirnar.
— Nei, John, það er bara ímynd-
un þín.
Nei, segir ég, hlustaðu, okkur er
veitt eftirför. Aktu hraðar, hraðar.
Hún jók hraðann nokkuð.
— Hraðara, hraðara, æpti hann
gripinn fSBðfe | skilurðu ekki að þú
Og.nú heyrði hún í bifhjólum fyr
ir aftan þau. Hún leit I spegilinn,
en þá voru þeir f hvarfi, svo að hún
sá þá ekki.
— Vertu rólegur John.
— Guð minn góður aktu hrað-
ar.
Hún sá, að hann tók upp skamm-
byssu og iagði á hné sér. Hann
titraði allur og hún vissi, að það
var ekki bara af ótta. Maður eins
og John gat ekki haft vald á sér
eins og nú var komið, en hún
reyndi að róa hann.
— Sé það í raun og veru svo,
að okkur sé veitt eftirför, hefurðu
allt að vinna með því að varðveita
ró þína. Notaðu ekki skammbyss-
una nema í ýtrustu neyð.
— Ég læt þá ekki handtaka
okkur, æpti hann.
— John ég bið þig...
— Gott og vel, ég skal gera eins
og þú biður.
Kannski var það Petrov, sem
kom á eftir þeim, hugsaði hún, og
ef John yrði gripinn æði og notaði
byssuna, skyti hann, nei það mátti
ekki ske.
— Sjáðu, sjáðu, æpti John.
Hún leit I spegiiinn og sá fjóra
menn á bifhjólum koma brunandi
á eftir þeim, og er þeir komu nær
sá hún, að þetta voru Kínverjar í
einkennisbúningum, en ekki vissi
hún hvort þeir voru hermenn eða
lögreglumenn.
— í guðanna bænum aktu eins
hratt og þú getur.
— Það er ekki víst, að þeir veiti
okkur eftirför, sagði hún og reyndi
að mæla rólega.
— Talaðu ekki eins og bjáni. Við
getum ekki hætt á neitt — aktu
hvað af tekur.
Blanche jók nú hraðann eins mik-
ið og hægt var. En framundan var
brátt kröpp beygja og hún var til-
neydd að beita hemlunum og er
hún tók beygjuna lá við að hann
illti um, en henni tókst að halda
honum á veginum. Hún hafði á-
kafan hjartslátt. Nú sá hún bara
veginn framundan. Henni fannst
hún vera vél, sem ók annarri vél.
— Fari f heitasta, þeir eru að ná
okkur. Hún leit snöggvast á hann
snúa sér við og miða. Hann hleypti
af tveimur skotum og eitt bifhjól
anna valt á hliðina og sá sem á
því sat hentist yfir girðingu. Ó-
sjálfrátt hægði Bianche ferðina og
þá óku hinir fram fyrir bílinn, og
hún var neydd til að nema staðar.
— Heimskingi, æpti John, opn-
aði bílhurðina og skaut á Kínverj-
ana. Hún reyndi að grfpa f hann,
en hann hratt henni inn í bílinn.
Svo rak hún upp aðvörunaróp, því
að hún sá að einn Kínverjanna
miðaði handvélbyssu á John. Og
í ljósi bíl- og bifhjólanna sá hún
John liggja hreyfingarlausan á veg
inum. ’
— Ó, leyfið mér að fara til hans,
kveinaði hún.
— Það er tilgangslaust. Hann er
dauður. Þér getið ekkert gert, sagði
fyrirliði Kínverjanna á ensku.
— Nei, nei, það getur ekki verið,
sagði Blanrhe og tárin streymdu
niður kinnar hennar. Hún heyrði
eitthvað sagt á kfnversku, og svo
var hún látin fara inn í bílinn og
setjast. Hún skildi ekki orð, nema
hún þóttist hafa heyrt einn þeirra
nefna nafn Mwa Chou hershöfð-
ingja. Hún reyndi að reða út úr
bílnum til þess, sem talaði ensku,
en var hindruð í því.
— Ég er með plagg undirritað
af Mwa Chou hershöfðingja. Þar
segir, að ekki megi handtaka mig.
Sleppið mér!
En þeir önzuðu henni ekki. Og
svo var 'henni ekið aftur til Kan-
ton.
ci □□□□□□□□□□□□□□□□□□□
§Hárgreiðslustofan
nHÁTÚNI S, sími 15493.
□
□
n---------------------
a
§Hárgreiðslustofan
nSÖLEY
a
§Sólvallagötu 72.
□Slmi 14853.
□
□
□
□
□
□
-D
□
□
□
□
□
5
■c
□
□
a
n
u
□
□
□
E
-----------------B
_ Q
□ Hárgreiðslu- og snyrtistofa □
gSTEINU Gg DÓDÓ
□Laugaveg 18. 3. hæð (lyfta). □
|Sími 24616. g
□ -----------------------------B
□ D
□Hárgrelðslustofan Q
°Hverfisgötu 37, (horni Klappar-§
gstígs og Hverfisgötu). Gjöriðg
qsvo vel og gangið inn. Engar§
§ Hárgreiðslustof a.n
□ P I R O L A
□Grettisgötu 31, sfmi 14787.
c-----------------------
□
QHárgreiðsiustofa
□ V ESTURBÆJAR
QGrenimel 9, simi 19218.
□ ----------------—1——
□
□ Hárgreiðslustof a
□A USTURBÆJAR
g(María Guðmundsdóttir)
aLaugaveg 13, sími 14656.
|Nuddstofa á sama stað.
g
n
gsérstakar pantanir.
úrgreiðslur.g
□ □
dPERMA, Garðsenda 21, sfmla
§33968 — Hárgreiðsiu og snyrti-g
□stofa. b
D--------------:------□
□ □
§Dömu, hárgreiðsla við allra hæfig
□ TJARNARSTOFAN, □
§Tjarnargötu 10, Vonarstrætis- §
□megin. Sími 14662: □
□ □
□ ____ □
Hárgreiðslustofan □
WB&\
§ Háaleitisbraut 20 Sími 12614 §
u □
a □
□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□
‘h k~ 1
Ct t.*
T'Cppvriyht P. I. B. Bax 6 Copanhgg«n

Bílakjör
Nýir bflar,
Commer Cope St.
BIFREIÐALEIGAN,
Bergþðrugötu 12 Simar 13660,
34475 og 36598.
Eldltúsborð
kr. 990,00