Vísir - 18.09.1963, Blaðsíða 15

V í S IR . Miðvikudagur 18. september 1963.
75
Peggy Gaddis.
25
Kvenlæknírinn
— Vonandi var mér ekkj hall
mælt í yðar eyru.
— Nei, það var nú öðru nær,
svaraði Larry.
— Larry var að fara, sagði Rosa
lie þurrlega.
Hann leit til hennar snöggt eins
og f mótmælaskyni, en áður en
hann fengi svarað sagðj Meredith:
— Það var leitt, gætuð þér ekki
dokað við og borðað með okkur,
herra Sterling?
Andlit hans ljómaði og það var
auðséð, að hann vildi giarnan
þiggja boðið.
— Það væri mér ánægja, sagði
hann.
— En hann getur það ekki, sagði
Rosalie næstum fjandsamlega, hann
þarf að ná í næstu lest.
Hann horfði á hana, nú þreytu-
legur, vonsvikinn, en Rosalie var
næstum skipandi á svip, og undrun
Meredith yfir ruddaskap hennar,
þar sem þessi kunnir.gi hennar
hafði þegið boðið þakksamlega og
kurteislega, var svo mikil, að hún
fékk engu orði upp komið.
Það var eins og einhver þögul
átök væri að ræða milli þeirra,
hans og Rosalie. Þau horfðu hvort
á annað — og hún sigraði. Hann
sneri sér kyrrlátlega að Meredith
og sagði:
i— Ég er smeykur um, að af
þessu getj ekki orðið núna —
kannski einhvern tíma seinna.
— Hvenær sem hentar, sagði
Meredith vinsamlega.
— Verið þér sælar, Blake lækn
ir, sagði hann, það var ánægjulegt
að kynnast yður.
Han sneri sér að Rosalie og
sagði sorgbitinn:
— Þetta er þá — kveðjustund,
Rosalie?
— Það verður svo að vera, sagði
Rosalie hörkulega og sneri sér und
an.
Larry rétti úr sér og það var
eins og hann yx; að vallarsýn. Svo
sneri hann sér snöggt við og gekk
út.
Rosalie stóð grafkyrr, eins og
hún þyrði ekki að draga andann,
fyrr en fótatak þessa vinar hennar
heyrðist ekki Iengur, og garðhliðið
féll að stöfum. En þá var eins og
máttur hennar væri þrotinn. Hún
hneig niður á kné hjá stól Jónatans
frænda og huldi andlitið í höndum
sér.
— Hann, — hann er farinn,
hvíslaði hún, og Meredith hafði
aldrei fyrr orðið var slíkrar hryggð
ar og vonleysis í rödd hennar. —
Hann er farinn og ég sé hann aldrei
aftur.
— Þú elskar þennan mann hvísl-
aði Meredith.
— Já, ég elska hann, sagðj Rosa
Iie og leit upp, en ég býst ekki
við, að þú skiijir það, jafn köld
og tilfinningaiaus og þú ert, — ef
bú værir það ekkj mundirðu ekki
halda áfram að kvelja Hugh — og
"fáifa big —
Meredith fölnaði og beit á vör
sér og þjáningasvipur kom á andlit
hennar. Eftir stutta þögn sagði hún
'nildalega:
— Þess er engin þörf að ræða
um Hugh og okkar einkamál vegna
bess sem milli þín og þessa manns
sr — eða var. Þegar alit kemur til
alls eru það einkamál þín, sem þú
ert að fitja unp á. Þú segist elska
Lawrence Sterling og hann virðist
sannarlega elska þig — og hvað
er bá að?
Rosalie virtist eiga í harðri bar
áttu við siáifa sig, en svo hreytti
hún út úr sér:
— Aðeins það að hann á eigin-
giarna konu. sem ekki vill sleppa
bonum.
— Hann er kvæntur, sagði Mere
dith og var auðbevrt að henni
"‘bafði hrugðið mjög.
— .Tá. saaði Rosalie, nú vonlevsis
iega, og ég — ég er svo vitlaus
í honum, að ég er að ganga af
vitinu.
Hún huldi á ný andlitið í höndum
sér sem snöggvast og hélt svo á-
fram:
— Þegar ég kom heim hélt hann.
að hann gæti fengið hana til að
fallast á skilnað. Þau búa ekki sam
an, það er að segja, þau hanga sam
an undir sama þaki, því að þau
eiga þriggja ára strák, og Larry
ætlaði að láta hana fá nærri allt,
fallega heimilið sitt og allt sem
hann gæti við sig losað, ef hún
féllist á skilnað — og að drengur
inn yrði til skiptis hjá þeim. Hann
vildi ekki flækja mér i þetta, og
sendi mig heim. Við vorum svo
viss um, að allt mundi ganga eftir
áætlun, og svo — þegar hann lagði
lagði spilin á borðið þá — bara
hló hún að honum.
— Rosalie mín, mikið barn ertu,
sagði Meredith af viðkvæmni, en
víst hefi ég samúð með þér, en þú
verður að horfast í augu við þetta:
Hún er konan hans, og þau eiga
barn, sem þeim vafalaust þykir
báðum vænt um — og — hann er
allmiklu eldri en þú.
— Já, ég er ung, sagði Rosalie
næstum heiftarlega, ég er ung og
ég hef verið ástfangin fyrr og kom
ist yfir það, og það tekst kannski
líka núna. — Mikill heimskingi
ertu Merry, heldurðu, að ég viti
ekki hvað ég vii. Allt sem gerðist
áður var eins og barnaleikur saman
borið við þet ta. Ég veit að Larry
er eini maðurinn, sem ég nokkurn
ti'rna hefi elskað og mun elska.
Mér er efst í huga að fara til hans,
og búa með honum —
— Rosalie það mundurðu aldrei
gera, greip Meredith fram í.
Rosalie leit á hana kuldalega.
— Nei, ekki það? Ég mundi fara
til hans eins og skot — en hann
vill það ekki. Hann segist vilja
kvongast mér - hafa mig hjá sér
ævilangt. Hann þráir börn — að
við eignumst börn.
Meredith sat þögul langa stund.
loks tók hún til máls:
— Ef þessi kona elskar hann
ekki, ef ekki er um neitt ástalíf að
ræða lengur þeirra milli, hverjar
eru 'þá ástæður hennar fyrir að
neita honum um skilnað?
— Henni er að skapi að vera frú
Lawrence Sterling. Henni er að
skapi að búa í stóra, skrautlega hús
inu, sem hann byggði hennar
vegna. Hún vill halda stöðu sinni
í félagslífinu, virðingu sinni —
hún vill ekki vera „stakur“ gestur
í boðum . . .
Rosalie varð að hætta vegna
klökkva. En brátt gat hún haldið
áfram.
— Þau — þau hafa í rauninni
ekki — það hefir ekki verið nein
ást, ekki neinn innileiki, þeirra á
milli, alla tíð síðan drengurinn
fæddist. Og hún sagði honum, að
hann gæti leitað til annara ef hann
vildi, en það mættj bara ekki kom-
ast upp.
Rosalie barði með knýttum hnef
anum í gamla stólinn. Tillit augna
fesnnar.jöiíu^Ji-v,i|pi.
— Ég — ég gæti drepið hana.
— Rosalie, — sagði Meredith
undrandi og hneyksluð.
— Mér er rammasta alvara —
helzt þannig, að hún kveldist sem
lengst. Þú gætir kannski bent már
á eitthvert hægdrepandi eitur?
Meredith horfði á hana þögul,
furðu lostin, gerði sér ljóst að
þetta var mælt í æði og örvænt-
ingu, beið þess að hún róaðist.
Rosalie dróst á fætur með erfiðis
munum, neri augun með blautum
vasaklútsblettinum, og sagði:
— Segðu ekkert, — ég grenja að
minnsta kosti ekki frekara. Ég kem
ekki að kvöldverðarborðinu, matar
lystin er engin, aldrei þessu vant.
Meredith ætlaði að leggja ró-
andi hönd á herðar henni, en fyrr
en hún gætj gert það var Rosalie
rokin út, og fáeinum andartökum
síðar heyrði Meredith, að hún
skellti aftur svefnherbergishurð
sinni.
Meredith sat áfram um stund í
gömlu fremur skuggalegu setustof
unni hugur hennar fullur samúðar
og meðaumkunar í garð Rosalie,
hinnar ungu systur sinnar, sem æ
ofan í æ þurfti að verða fyrir sár-
um vonbrigðum. Meredith ályktaði
af því, sem hún hafði heyrt, að
engin von myndi til þess að kona
Lawrence Sterlings mundi neitt
vilja gera, til þess að maður hennar
fengi skilnað. Henni fannst augljóst
að hún myndi ein þeirra kvenna,
sem teldi mikilvægast að geta borið
giftingahringinn áfram og nafn
manns síns, þótt engu yrði við
ujargað til endurreisnar hjónaband^.
sælunni. Kannski ól hún líka vonir
um að sættir tækjust síðar með
henni og manni hennar. En ekki
gat Meredith varist því með öllu
að álykta að konan — sem hún
að vísu þekkti ekki — gerði ekki
það sem rétt "var, og hafðj það
sfn áhrif á Meredith, að hún hugði
um sanna ást að ræða í brjósti
beggja, Rosalie og Lawrence, en
hún vissi líka að Rosalie myndi
hörð og ósveigjanleg gagnvart
vart Lawrence, eins og jafnan þeg
ar hún fékk ekki vilja sínum fram
gengt.
Meredith stundi þungan og stóð
upp. Þetta hafði verið erfiður dag
ur og hún var allþreytt orðiii. Þeg
ar hún kom fram í forstofuna
mætti hún Jennie, sem spurði:
— Hvernig er þetta? Kemur eng
inn til kvöldverðar?
— Rosalie er dálítið miður sín
og kemur ekki niður. En ég er
hér, Jennie, — og að bana komin
af hungri,
— Já, að bana komin af hungri,
en ef ég þekki þig rétt borðarðu
ekki meira en það sem hægt væri
að troða upp í nös á ketti, og svo
þegar þú stendur upp frá borðum
segistu vera alveg að springa, —
en annars vona ég að lystin örvist
þegar þú sérð hvað ég hefi til þess
að gæða ykkur á. Hvernig væri
annars að slá á þráðinn til herra
Hugh. Ég er viss um, að hann kann
að meta réttina rnína.
— Þessi uppástunga þín ber blátt
áfram vitni um hve snjallar hug-
myndir ggfa sKotið upp. þjá þér,
sagði Merry glettnislega og gekk að
símanum, en Jennie Ijómaði af á-
nægiu og lagði leið sína fram í eld
húsið.
Hún hringdi í skömmtunarskrif-
stofuna og rödd Hugh var þreytu
leg fremur venju. Meredith reyndi
að breyta rödd sinni og reyndi að
vera eins mjóróma og hún frekast
gat.
— Já, þetta er í skömmtunar-
skrifstofunni, sagði Hugh.
— Ég sótti um aukabenzín-
skammt fyrir þrem dögum og hefi
ekki heyrt frá ykkur — en ná-
grannakona mín, sem . . .
— Vertu ekki að þessu, sagði
Hugh, og var rödd hans glöð og
hlý. Þú heldur þó ekki, að þú getir
breytt rödd þinni svo að ég kann
Jst ekki við hana. Guð sé lof, að
þú hringdir elskan — þetta hefur
verið leiðinlegur dagur, og ekkert
gat verið betra en að heyra í þinni
fögru rödd nú.
— Hefur það verið mjög slæmt
í dag, elskan, það var leiðinlegt.
— Taiaðu áfram í þessum dúr,
vina mín, það er mikil bót í því.
T
A
R
Z
A
N
Ég vona að Medu sjáj sér fært
að koma á fundinn, segir Tarzan.
Hann er sá maður sem allir töfra
menn hata og óttast. Ég þekki
hina miklu kunnáttu hans og
dugnað til þess að lækna fólk og
gera það sterkt. — Já, bætir Tut
við. Medu er bæði vitur og heið-
arlegur. Við sendum börn okkar
ávallt til hans þegar eitthvað
bjátar á. Við skulum vona að ekk
ert hafi komið fyrir hann.
— Jennie segist hafa tilbúna
hina lystilegustu rétti til kvöld-
verðar hélt Meredith áfram.
— Ber að skilja svo, að það eigi
spurði Hugh af áhuga.
að bjóða mér til kvöldverðar,
— Það ber að skilja svo, hjartað
mitt, Rosalie — líður ekki sem
bezt, svo að það verða bara við
tvö ein.
Það var þögn drykklanga stund
og svo tók Hugh til máls eins og
varlegast væri að vera ekki trú-._
aður á þetta um of.
r OSUIKENNSLA ^
HÆFNISVOTTORÐ
ÚTVEGA ÖLL GÖGN
VAROANDI BÍUPRÓF
ÁVALT NÝIAR
VOlKSWAffiEN
SiFREiðAR
sími 19896
(Stærsta úrval bifreiða á
teinum stað. — Salan en
örugg hjá okkur.
Bílakjör
iNýir bílai
Commer Cope St.
BIFREÍÐALEiGAN,
BergþOrugötu 12 Simai 13660.
H47? og T6,Wb
\/WW/V/V\/W\A/\AAAAAA/v
16250 VINNINGAR!
5i hver rniði vinnur að meðaltali!
stu vinningar 1/2 milljón krónur.
Óeiýrnr þykkor
drnigjcapeysur
HAGKAUP
Miklatorgi