Vísir - 07.02.1964, Blaðsíða 3

V í SIR . Föstudagur 7. febrúar 1964,
3
/'■ ''i
Það var um hávetur. Fann-
koma var mikil, og féllu snjó-
flygsurnar til jarðar sem hvítar
fjaðrir. Drottning nokkur sat
við sauma úti við glugga i hðll
sinni, en gluggaumgerðin var
úr svörtum tinnuviði. Drottn-
ingin leit út um gluggann og
gætti sin ekki, svo að hún stakk
sig i flngurinn, og féllu þrir
blóðdropar ofan i mjöllina, sem
setzt hafði i gluggakistuna. En
þegar hún virti fyrir sér blóð-
dropana i snjónum, fannst
henni Iitimir fara svo prýðilega
saman, að hún óskaði sér, að
hún ætti bam, sem væri „hvítt
eins og mjöllin, rautt sem blóð-
ið og svart eins og tinnuviður-
inn í gluggaumgerðinni".
Skömmu síðar ól drottningin
meybam, sem var svo svip-
bjart sem mjöll, rjótt sem blóð
og með tinnusvart hár. Var
litla stúlkan skírð og nefnd
Mjallhvit . . .
■Phansinn dunar á fjölum Þjóð-
^ leikhússins. Við erum stödd
í dýrlegum afmælisfagnaði.
Mjallhvít er sextán ára í dag.
Hárið er dökkt og hörundið
bjart, en eplakinnar eru ekki
lengur I tízku, svo að blóð-
roðanum fer lítið fyrir. Þessa
dagana standa yfir æfingar á
bamaleikriti, sem gert er eftir
hinni viðþekktu kvikmynd
Walt Disneys um Mjallhvít og
dvergana sjö, og £ þvl eru
sungin sömu léttu og fjörugu
lögin og í myndinni. Leikararn-
ir okkar þurfa að vera fjölhæfir
menn — þarna syngja þeir og
dansa, fetta sig og bretta og
bregða sér í gervi dverga og
dýranna í skóginum. „Hæ-hó!
Hæ-hó! Við höfum sofið nóg!“
syngja dvergamir sjö og gera
sig eins smávaxna og þeir lífs-
ins mögulega geta. Hérafjöl-
skyldan dansar hringdans, og
„Hæ-hó! Hæ-hó! Við höfum sofið nóg!“ Dvergarnir þramma út í skóg. Fremstur er fyrirliðinn Klókur (Árni Tryggvason), þá Gísli Alfreðs-
son og Valdimar Helgason. Hinir fjórir sjást ekki á myndinni. T. v. Hirðmeistarinn (Bessi Bjarnason) talar við Elizabeth Hodgshon, ballett-
meistara Þjóðleikhússins, sem sér um dansana.
MJALLHVÍT
dvergarnir sjö
íkorninn stendur á höndum.
Vonda drottningin krefur
töfraspegilinn sagna og hlær
nornarlega, enda rammgöldrótt
og mesti viðsjálsgripur. Aum-
ingja Mjallhvlt litla er I stöð-
ugri lífshættu, en al’lt fer vel á
endanum, og hún fær meira að
segja prinsinn sinn ,sem kemur
eins og af himnum sendur
henni til hjálpar.
það er I mörg horn að líta,
og leikstjórinn, Klemenz
Jónsson, er á sífelldum þönum
um sviðið. Ballettmeistarinn,
Elizabeth Hodgshon, sem sér
um að semja og æfa dansana,
hleypur um og lagar handstill-
ingu hér og fótstillingu þar,
stundum er línan ekki nógu
góð, stundum eru ekki allir í
takt. Og Carl Billich hrópar
fyrirskipanir upp Ur hljóm-
sveitargryfjunni, þar sem hann
situr við píanóið. Þrír stjórn-
endur, hver öðrum kröfuharð-
ari, en allt gengur þó í sátt og
samlyndi. Eftir hálfan mánjrð á
að frumsýna leikritið, sem
raunar er hálfgerður söngleik-
ur, og það er unnið myrkranna
á milli. En svo viljugir til. verka
eru allir þarna, að engum dett-
ur I hug að syngja: „Hæ-hó!
Hæ-hó! Við höfum þrælað nóg!“

. ■ '
' v
Og auðvitað fer allt vel um síðir. Mjallhvít og prinsinn hennar (Bryndís Schram og Jóhann Páls-
son). Þetta er fyrsta Ieikhlutverk Bryndísar á sviði, en áður hefur hún komið fram sem ballettdans-
mær, að ekki sé á það minnzt að fyrir nokkrum árum var hún kjörln fegurðardrottning íslands
og keppti á Langasandi fyrir hönd þjóðar sinnar.
Hérapabbi (Baldvin Halldórsson) og íkorninn (Brynja Benedikts-
dóttir) I fjörugum dansi. Það er ekki Iengur nóg fyrir leikara að
geta bara leikið — þeir verða að geta sungið og dansað líka, og
helzt allt þrennt I senn. (Ljósm. Vísis I.M.).