Vísir - 27.04.1964, Blaðsíða 7

V1SIR . Mánudagur 27. apríl 1964.
79

TÍZKAN
ER LISTIN *AÐ FEGRA LÍFIÐ
SAMTAL VIÐ FRÚ BÁRU SIGURJÓNSDÓTTUR
„Allar konur geta ver-
ið vel klæddar og aðlað-
andi, ef þær nenna að
hafa fyrir því. En auð-
vitað fæst það ekki fyr-
irhafnarlaust fremur en
annað í lífinu. Það út-
heimtir kunnáttu og
smekk, vakandi auga
fyrir nýjungum og hæfni
til að færa þær sér í
nyt. Þetta eru þó engar
náðargjafir forsjónarinn
ar, heldur aðeins hæfi-
leikar, sem hver einasta
kona getur þroskað með
sér, ef hún vill. Tízkan
er að vsssu leyti list -
Iistin að fegra lífið“.
Frú Bára Sigurjónsdóttir tal-
ar ekki út 1 bláinn. Fáar fs-
lenzkar konur munu kunna
jafngóð skil og hún á hinum
síbreytilega og hverfula heimi
tízkunnar, þar sem ekkert er
eins gamaldags og gærdagur-
inn, ekkert eins æsandi og
augnablikið, sem er að líða.
Hún fylgist með hverri nýjung,
fer utan tvisvar—þrisvar á ári
og stundum oftar til að skoða
tízkufat.nað og velja nýjar vör-
ur 1 búð sína, tízkuverzlunina
„Hjá Báru“, og sjálf lftur hún
út eins og lifandi tízkumynd.
Hún hefur margt fengizt við
um dagana, stundað tónlistar-
nám í Reykjavík og ballettnám
í Ithupmannahöfn, stofnaði ball-
ettskóla f Hafnarfirði árið 1938
og gerðist þannig einn af braut-
ryðjendun: danslistarinnar hér
á landi. lærði snyrtingu er-
lendis og setti upp snyrtistofu
á Islandi rétt eftir stríð, full-
numaði sig sem sund- og leik-
fimikennari og sinnti því starfi
um tíma, vann í verzluninni
Ninon og eignaðist hlut í henni,
fór sfðan í Feldi.in og starfaði
þar nokkur ár og kom loks á
fót sinni eigin tízkuverzlun,
sem hún hefur átt og rekið um
13 ára skeið.
Allt sítt í dag.
Hún tekur á móti mér í sfð-
um ínnikjól úr hvítu bómullar-
efni með stórum, litsterkum
blómum. „Það er allt sftt f dag
hjá Ameríkananum“, útskýrir
hún.
„Þú ert nýkomin frá Banda-
rfkjunum?"
„Ég er alltaf í New York
janúar og febrúar til að kaupa
inn fyrir sumarið — þá er
sumartízkan tilbúin þar. Það er
óskaplega gaman að verzla í
þeirri borg, því að þú getur
fengið bókstaflega allt milli
himins og jarðar. Orvalið er
takmarkalaust; það er alveg
sama, hvernig líkaminn er
skapaður, það er alltaf hægt að
fá éitthvað á sig“.
„Kaupirðu meira inn frá
Ameríku eri öðrum löndum?“
„Já, ég hef fyrst og fremst
ameríska tízku á boðstólum,
enda finnst mér hún yfirleitt
léttari og skemmtilegri og yngja
fólkið meira en sú evrópska. Ég
kaupi reyndar sportklæðnað frá
Þýzkalandi, og enskar kápur og
dragtir taka kannske flestu
öðru fram. En það er eitthvert
snitti, eitthvert grunnsnið í
amerísku fötunum, sem engin
önnur þjóð hefur lag á að búa
til. Að maður tali ekki um fjöl-
breytnina — þar má finna eitt-
hvað fyrir alla“.
Skuplurnar
mega hverfa.
„Hvað viltu segja um klæða-
burð íslenzkra kvenna?"
„Ja, fslenzkar konur eyða
ekki nærri eins miklu í föt og
snyrtivörur og konur annars
staðar, einkum þær amerfsku.
Hér er verið að spara f allt
mögulegt: íbúðir og bíla, utan-
farir og þvíumlíkt, og þá verður
ekki eins mikið afgangs til
fatakaupa og æskilegt væri.
Mér finnst of lítil áherzla lögð
á fallegan klæðaburð við öll
tækifæri og föt, sem hæfa
hverju umhverfi. Það þarf ekki
endilega að kosta svo mikið, en
krefst dálítillar umhugsunar og
aðgæzlu. Og konan þarf að
læra að bera fötin vel — það
er ægilegt að sjá ungar og lag-
legar stúlkur kjaga eftir götun-
um með höfuðið niðri á bringu
og hnésbæturnar bognar. Þessir
eilífu skýluklútar mættu gjarn-
an hverfa og hattar koma f
þeirra stað. Og engin kona,
sem gædd er sjálfsvirðingu, ætti
að láta sjá sig á almannafæri
með rúllur f hárinu. Mér finnst
leiðinlegt að sjá ekki hatta á
kvenfólki og hreint og beint
hneykslanlegt, að konur fari t.
d. í jarðarfarir annað hvort ber-
höfðaðar eða með þessar skupl-
ur sínar. Það er lfka algengur
misskilningur, að einn og sami
hattur eigi að geta átt jafn-vel
við allt þrennt: regnkápuna,
sparikápuna og nelsinn. Konan
er ekki fullklædd úti á götu,
ef hattinn vantar“.
„Finnst þér samt ekki vax-
andi áhugi á tízkufatnaði og
snyrtingu meðal kvenna hér-
lendis?
„Jú, mikil ósköp, það hafa
orðið miklar breytingar til bóta
síðustu árin. En fleiri konur
þurfa að gera sér Ijóst, hversu
þýðingarmikið er að láta s^r
annt um útlit sitt. Ef konan er
vel klædd í samræmi við um-
hverfi sitt hverju sinni, nýtur
hún au^nabliksins, og er það
ekki mesta lífsnautnin? Giftar
konur mega heldur ekki gleyma
að halda sér til, þó að þær séu
búnar að ná sér í mann; þær
geta átt á hættu að missa hann
aftur, ef þær nenna hvorki að
hirða sig né snyrta, og hver
getur álasað aumingja mannin-
um, þótt hann leiti annað, ef
sæta stúlkan, sem hann giftist,
er orðin að sóðalegri fugla-
hræðu?“
Þrifnaðurinn er
númer eitt
„Hvaða heilræði myndirðu
gefa ungum stúlkum og konum
á öllum aldri, sem vilja vera
vel klæddar án þess að kosta
mjög miklu til þess?“
„Nr. 1 — þrifnaður. Vatn og
sápa eru ódýr fegrunarlyf, sem
allar konur ættu að notfæra
sér. Engin kona getur laðað að
sér karlmann, ef hún lyktar af
svita og sóðaskap. Ég myndi
fyrst af öllu ráðleggja konum
að hirða sig almennilega, þvo
sér og baða sig nógu oft og
ganga í tandurhreinum nærföt-
um. Það er algert undirstöðu-
atriði. Þá er nægur svefn ó-
Rósbleikur síðkjóll úr silki-
chiffon. Herðasláið er fest í
mittisstað að aftan og getur
einnig hangið niður að gólfi líkt
og hálfgert aukapils. Armband
og eyrnalokkar eru skreytt rín-
arsteinum og smaragðseftirlík-
ingum. Hárgreiðsluna annaðist
K-istín Þórarinsdóttir.
Frú Bára sýnir hér þægilegan heimafatnað, hvítan, síðan innikjól með litríkum blómum. Hann er úr
bómullarefnj og auðvelt að þvo hann og strauja. (Myndir: B. G.)
Léttur, einfaldur sumarkjóll úr
ekta silki. Sniðið er sígilt, og
svona kjólar þjóna sama til-
gangi á sumrin og „litli, svarti
kjóllinn" á vetuma. Með honum
ber frú Bára hvítan, barðabreið-
an stráhatt.
missandi fyrir sál og líkama
og sömuleiðis útiloft og hreyfing
f góðu lofti. Hvíld og afslöpp-
un, hollt mataræði, mátulegar
líkamsæfingar, röskar göngu-
ferðir — allt þetta bætir útlitið
meira en nokkur fegrunarlyf.
„Nú, svo er að bera sig vel,
ganga bein og álpast ekki áfram
einhvern veginn. Konan verður
að skapa fötin og bera þau af
reisn, ef þau eiga að njóta sín.
Fallegar hreyfingar geta jafrrvel
hulið líkamslýti. Og hæverska
og góðir mannasiðir fegra
hverja konu meira en fötin,
sem hún klæðist.
„Hreint og snyrtilegt hár,
smekklega greitt, er mikið at-
riði. Og hattana var ég þegar
búin að minnast á. Hanzkar,
skór og töskur ættu alltaf að
vera af eins vandaðri gerð og
konan hefur efni á.
„Litli, svarti
kjóllinn".
„Allar konur ættu að eiga a.
m. k. einn einfaldan, stílhrein-
an kjól með sígildu sniði, t. d.
svartan. En þær mega ekki láta
þar við sitja, heldur þurfa þær
að læra að skreyta flíkina
fallega og breyta henni með þvi
að bera með henni ýmiss konar
skartgripi, sem bezt eiga við f
það og það skiptið. Þetta verða
íslenzkar konur að læra. Hugs-
aðu þér bara frönsku konurnar
með ,litla, svarta kjólmn* sinn
— þær breyta honum ótrúlega
með alls kyns ráðum. Stundum
geta það verið lausir kragar,
slaufur, klútar, borðar, belti og
þess háttar, stundum skartgrip-
ir, en vitanlega má aldrei hlaða
of miklu á sig í einu. Mér
finnst sterkir litir ekki nógu
mikið notaðir hér heima; á
Framhald á bls. 14.