Vísir - 11.06.1964, Blaðsíða 9

VÍSIR . Fimmtudagur 11. júni 1964.
*
riai

9
m
*
„Það er svo gaman að
leika“, segir Borgar og bros-
ir slíku sælubrosi um leið,
að það er eins og hann sjái
himnana opnast beint fyrir
framan sig, „Ekki held ég,
að maður geti nokkum tíma
orðið leiður á því“.
„Gaman? Já, það er stór-
kostlegt“, samsinnir Pétur
kröftuglega, þó að hann sé
kannske ekki alveg eins róm-
antískur á svipinn. „Annars
væri maður heldur ekki að
þessu“.
Björg og Bergljót kinka
kolli til samþykkis, og það
dylst ekki, að einnig þær em
helteknar af leiklistarsótt-
inni.
Þau eru nýútskrifuð úr leik-
listarskóla Leikfélags Reykja-
vlkur eftir þriggja ára nám og
eiga þá ósk heitasta, að fram-
tíðin færi þeim hlutverk og aft-
ur hlutverk — og helzt góð
hlutverk. Borgar þarf ekki að
kvarta yfir þeim verkefnum,
sem hann hefur fengið til þessa:
sjálfan Rómeó Shakespeares og
Láka í metleikritinu mikla Hart
f bak.
„Hvaða hlutverk fékkstu
næst?“
„Á fyrsta v«;trinum vorum
við Pétur báðir £ Ágeusarfjós-
inu, á öðrum vetri fékk ég lítið
hlutverk í Eðlisfræðingunum,
og 26. marz í f:yrra tók ég við
hlutverki Láka í' Hart í bak. Og
í vetur bættist -Rómeó við“.
„Hvernig firaust þér að leika
Shakespeare?“
„Ég hef aldpei lent á hlut-
verki, sem ég hef ekki verið
hrifinn af. En ég var ógurlega
hræddur við að taka Rómeó að
mér“.
„Það er nsú. ekki nema eðii-
legt. En er ekki mesta hræðsl-
an farin af múna eftir 26 sýn-
ingar?“
„Jú, það «r bara eftir mátu-
legur fiðringur fyrir hverja
sýningu. ÍJg reyni að vinna
alltaf eins vel og ég get, og
meira get ég ekki“.
„Hvað eírtu búinn að leika
Láka oft?“
„Það hlýtur að vera fast að
140 sýningum. Og á laugardag-
inn förum við í leikferð til
Færeyja".

ALLT fSTEINGRÉVII
AÐ ÞAKKA
Pétur hefur leikið Tíbalt í
Rómeó og Júlíu undanfarna
Pétur Einarsson, Björg Davíðsdóttir og Borgar Garðarsson. (Myndir: IM)
Það er svo gaman að leika

•úísfc
ALLTAF JAFNHEPPINN
„Ég hef alltaf verið jafnhepp-
inn,“ segir hann. „Alveg frá
byrjun. Ég var fyrst í leikskól-
anum hjá Ævari Kvaran, og
eftir nokkra mánuði komst ég
að sem statisti f Sfgaunabarón-
inum. Já, meira að segja talandi
statisti; ég hafði þarna töluvert
þýðingarmikið hlutverk — sagði
víst einum þrisvar sinnum ,Ég
...‘! Það var geysilega gaman“.
„Hvað tók síðan við?“
„Jú, þar var aftur heppnin
með í spili. Af þvf að ég kynnt-
ist Guðmundi Jónssyni, fékk ég
hlutverk í óperettu, sem þau
fluttu úti á landi, Þuríður Páls-
dóttir, Guðmundur Jónsson og
Guðmundur Guðjónsson, melð
undirleik Fritz heitins Weiss-
happels. Það var farið víða ura
landið, alltaf um hverja helgL
og marga staðina hafði ég
aldrei séð áður, svo að þetta
varð margföld skemmtun“.
„Söngstu þá í óperettunn;/?“
„Nei, drottinn minn dýri,
þetta var ekki sönghlutverk.
Ég lék þjón“.
„Talandi þjón kannske?"*
„Já, já, ég sagði margar jheil-
ar setningar".
„Þú hefur greinilega verið
vaxandi iaíkari", segir Pébiix.
„Fórstu avo f leíklistaarskóla
L.R.?“
„Já, um haustið. Þá vatr löng-
unin orðin óviðráðanleg '\
mámuði og er nú búinn að fá
tvö ný hlutverk.
»iÉg leik Dauðann í leikriti-
Einars Pálssonar, Brunnir Kol-
skögar", segir hann. „Dauðann
í sjómannsbúningi. Og ég fæ
skemmtilegt lítið hlutverk í
Vanya frænda".
„Hvenær byrjaðir þú á leik-
listinni?"
„Ja, ég byrjaði nú á því að
sttæla Steingrím Sigurðsson á
/grfmuballi í Menntaskólanum á
Akureyri. Við vorum báðir eins
klæddir — hann sem áhorfandi
og ég sem þátttakandi, og það
gerði bara heilmikla lukku,
þegar ég hermdi eftir honum;
sérstaklega skemmti Steingrím-
ur sér sjálfur. Veturinn eftir
var mér boðið að vera með í
skólaleikriti, I blíðu og stríðu.
þar sem ég átti að vera dæmi-
gerður Englendingur, og ég
held, að ég hafi orðið fyrir
valinu út af þessu“.
„Svo að þetta er allt Stein-
grími að þakka?“
„Já, að einhverju leyti ber
hann víst ábyrgðina! Eftir það
fékk ég tvö önnur hlutverk í
skólaleikjum, og þá fór mig
að langa til að læra leiklist,
og þegar ég var búinn með
stúdentsprófið, fór ég í leik-
listarskóla L.R.“
„Þið eruð fyrstu strákarnir,
sem útskrifizt úr honum, er það
ekki?“
„Jú, fyrstu karlmennirnir“,
svarar Pétur með hæfilegum
umvöndunarsvip.
„Já, auðvitað karlmennirnir,
. fyrirgefðu. Og hvaða atvinnu
stundarðu með náminu?"
„Ég.yjpp hjá Loydsumboðinu,
eiginlega hjá Trolle & Rothe".
„Og er ekki erfitt að sam-
ræma það náminu, æfingum,
sýningum og öllu tilheyrandi?"
„Það gæti sannarlega verið
það, en þeir eru svo einstak-
Iega almennilegir við mig að
hliðra alltaf til, þegar ég þarf
að mæta á æfingum í vinnu-
tímanum".
„Þú vonar náttúrlega, að þú
getir sagt upp hjá þessum á-
gætu yfirboðurum?“
„Ja, hvaða leiklistarnema
dreymir ekki um að geta orðið
atvinnuleikari?"
Björnsson, svo hef ég verið í
Hart f bak frá áramótum og
statisti i Rómeó og Júlíu. Og
hvíslari í Sunnudagur í New
York — það var skemmtilegt
og mjög lærdómsríkt að fylgj-
ast svo vel með öllum æfingum
og sýningum. Andinn hérna í
Iðnó er líka einstaklega góður,
allir eins og ein fjölskylda og

LEIKLISTIN
í BLÓÐINU
Bergljót hefur þráð leiklist-
ina frá blautu barnsbeini ogalizt
upp f miklu leiklistarandrúms-
lofti, enda bróðurdóttir Þor-
steins Ö. Stephensen.
„Ég lék stundum í skólaleik-
ritum f barnaskólanum“, segir
hún, „en aldrei f gagnfræða-
skóla. Svo fór ég til Englands
um tíma, og þegar ég kom aft-
ur, byrjaði ég í leiklistarskólan-
um hér. Og nú vildi ég helzt af
öllu geta farið til London og
Iært meira þar, þó að það verði
kannske ekki hægt“.
„Hvaða hlutverkum hefurðu
verið í?“
„Fyrsta hlutverkið mitt var í
Einkennilegur maður eftir Odd
□□□□□□□□□□□□□□DOQDDDDaDQQDDDDDDODQQDDDDDQDDDQD□□□□□□□□□□□□□□□□□□
Bergljót Stefánsdóttir.
enginn rígur eða afbrýðisemi.
Hver um sig hefur áhuga á, að
hinum gangi vel, bæði í skólan-
um og leikhúsinu, og það er
örvandi tilfinning"
„Já, það er ótrúlegt, hvað
hægt er að gera, þegar manni
er sýnt traust?, segir Björg.
Samtal við fjóra nýútskrifaða Q
nemendur úr leiklistarskóla L.R.
□ ailODDDDDDDDQ '□□□□□□□□□□□□ □□□□□□□□□□□□□□ □□□□□□□□□□□□□□□□□ □□□□□□□□
SKRIFAÐI LEIKRIT
11 ÁRA
Hún hefur verið með leik-
listarástríðuna, síðan hún man
fyrst eftir sér, stóð fyrir leik-
sýningum meðal jafnaldra
sinna, stjórnaði þeim, lék aðal-
hlutverkin og samdi meira að
segja sjálf textann.
„Ertu kannske enn að skrifa
leikrit eins og Þórunn Magnús-
dóttir?"
„Nei, biddu fyrir þér. Ég
skrifaði niður eitt leikrit, þeg-
ar ég var 11 ára, en það var
óttaleg vitleysa, og ég er orðin
það vitibornari núna að fást
ekki lengur við leikritagerð".
„Hvað hefur þú leikið?"
„Fyrst var ég með í Alvöru-
krónunni og sagði þar nokkrar
setningar, svo statisti í Allra
meina bót og núna Rómeó
og Júlíu. Og ég er búin að fá
hlutverk fyrir næsta haust i
leikriti eftir Garcia Lorca, sem
Helgi Skúlason setur upp i
Tjarnarleikhúsinu — það er
nýstofnað Ieikfélag, sem útskrif-
aðir leiklistarnemar standa að“.
„Og þú varst í leiklistarskóla
í Oslo, var það ekki?“
„Aðeins sem óreglulegur
nemandi. Ég var þar 1 y2 ár og
fékk að fylgjast með kennsl-
unni“.
„Lærðirðu ekki mikið á því?“
„Jú, en langmest lærir maður
á reynslunni".
„Það er um að gera að leika
nógu oft, helzt reglubundið,
hafa sem mest að gera“ segir
Borgar.
„Hvernig líður ykkur að
vera útskrifuð úr skólanum?"
„Það er skrítin tilfinning —
eins og maður sé hálfpartinn I
lausu lofti", segir Björg.
„Nú er næsta skrefið að
vinna betur með sjálfum sér,
taka sig í gegn, undirbúa sig“,
segir Pétur. „í leiklistinni er
fólk að læra allt lífið“.
„Vitið þið, hvort þið komizt
að við leikhúsið?"
„Við bíðum í voninni", segir
Borgar. „Það er enginn fast-
ráðinn enn“.
„Við vitum ekkert ennþá“,
bætir Bergljót við. „En vonum
það bezta". - SSB.